Færslur: 2009 Maí

29.05.2009 16:51

Hvað sérðu margar myndir



571. Ég hef rekist á þessa skemmtilegu mynd af "gömlu hjónunum" annað slagið á netflækingi mínum undanfarin ár, en síðast þó fyrir allnokkru síðan þar til núna. Þegar hún datt svo aftur upp í "fangið" á mér eftir talsverða hvíld fangaði ég hana og stillti henni hérna upp mér og vonandi fleirum til "vangaveltna".
Hvað eru þetta annars í rauninni margar myndir?
Hingað til hafa svörin verið á bilinu 1 - 7.

Burtséð frá niðurstöðunni er ég búinn að taka saman það nauðsynlegata til útilegu og farinn norður á Sigló í nokkra daga.

29.05.2009 00:55

Gamlar myndir frá Siglufirði

570. Ég var að flækjast um í myndasafninu í tölvunni minni og rakst þá á nokkrar gamlar myndir af Siglufirði. Þær eru til mín komnar frá frænda mínum Gunnari Bíldal sem um árabil rak verslun við Aðalgötuna í Síldarbænum. Hugsanlega eru einhverjar þeirra teknar af honum en hann eignast aðrar eftir öðrum leiðum. En hvað sem því líður eru þær hinar skemmtilegustu, eiga það sameiginlegt að hafa verulega mikið sögulegt gildi og full ástæða til að þær komi fyrir sjónir sem flestra sem síðar gengu þarna um götur.


Síldarsöltun niður á eyrinni.


Löngu horfin hús.


Hvanneyrarkrókurinn.


Löndunarbið.


Bátar við innri höfnina.


Tunnustafli að vori.


Drekkhlaðnir síldarbátar bíða löndunar.


Svo fann ég þessa úrklippu sem smellpassaði inn í þemað og mér fannst því nauðsynlegt að láta fylgja með.

25.05.2009 13:24

Fullt hús á balli og góð mæting í gönguna

569. Fullt hús var á Siglfirðingaballi sem haldið var á Catalinu í Hamraborg í gærkvöldi. Margur rakst þar á sveitunga sína eftir langt hlé og það var mikið skrafað, skeggrætt og auðvitað stigin nokkur létt dansspor. Þegar líða tók á kvöldið stigu þau Selma, Kristbjörn og Birgir Eðvarðs á pall og tóku nokkra gamalkunna standarda eins og þeim er einum lagið. Það fór greinilega ekkert á milli mála að þau hafa stigið á pall einhvern tíma áður því þau skiluðu sínu með miklum sóma. Arna Rut Gunnlaugsdóttir (Gulla Sínu) var með myndavélina í skotstöðu allt kvöldið og eru meðfylgjandi myndir frá henni.


Selma ásamt Axel Einarssyni gítarleikara og þeim sem þetta ritar.


Kristbjörn.


Birgir.

-

Betur fór en á horfðist með veður þegar gengið var um Búrfellsgjá og á Búrfell og voru skilyrði með allra besta móti, ágæt mæting og frábær stemming meðal göngufólks, en gangan var farin að undilagi Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni.



Fleiri myndir bæði frá ballinu og gönguferðinni er að finna í myndaalbúmi en einnig á siglo.is

23.05.2009 04:26

Logandi himinn

568. Um fjögurleytið á aðfararnótt laugardagsins var ég að koma frá Catalinu eftir föstudagsballið. Þetta var skömmu áður en ský hrönnuðust upp á himni og flóðgáttir opnuðust.Sólin hafði skriðið rétt undir sjóndeildarhringinn eins og henni er svo tamt að gera á þessum árstíma og svo auðvitað einnig á þessum tíma sólarhringsins. Þar sem ég átti leið um Lundarbrekkuna í Kópavoginum og var eins og oftast með myndavélina í vasanum, var eins og flestir hljóta að skilja um fátt annað að ræða en staldra við og hefja létta "skothríð" að rauða litnum á festingunni. Þegar ég kom heim fáeinum mínútum síðar var allt orðið ´grátt og hundblautt. Svolítinn hluta afurðanna má svo sjá hér að neðan.







22.05.2009 14:29

Dagskrá í bundnu máli

567. Dagaskrárkynning helgarinnar er að þessu sinni í bundnu máli og er svohljóðandi:

 

Blessun Fúsa er flott að fá
færa á disk sinn randalínu
Brenna á ferð í Búrfellsgjá
brattur dansa á Catalínu.

 

Þessi staka barst mér póstleiðis áðan frá Gunnari Trausta og ekki er spurning um að hún á fullt erindi við okkur Síldarbæinga þessa dagana.

Ástæðan er auðvitað sú að helgin sem næst liggur 20. maí er eins konar þjóðhátíðarhelgi okkar og afmælishátíð, því þann dag fékk Siglufjörður m.a. kaupstaðarréttindi. Það er því ærin ástæða til að koma saman og gera sér svolítinn dagamun af því tilefni.  
Fyrir þá sem eru ekki alveg að kveikja, þá er boðskapurinn og innihaldslýsingin eftirfarandi.

 



"Blessun Fúsa er flott að fá"
í Grafarvogskirkju á fjölskyldusdeginum, en hann hefst með messu þar sem Vigfús Þór Árnason sérlegur klerkur Siglfirðinga þjónar.




En á eftir munu eflaust margir "færa á disk sinn randalínu" í kaffinu sem tekur við af messunni.




En það er samt eiginlega á laugardeginum sem fjörið byrjar með gönguferð kl. 13.00 með því að "Brenna á ferð í Búrfellsgjá". En mæting er í Heiðmörk við svokallaða Hjallaenda og gangan tekur væntanlega u.þ.b. 2 tíma.




Og sá sem verður ekki búinn á því eftir göngutúrinn mun væntanlega "brattur dansa á Catalínu" um kvöldið.




En á Catalinu mun hin hálfsiglfirska tveggja manna hljómsveit leika fyrir dansi ásamt þeim Selmu, Kristbirni, Bigga Ölmu og vonandi fleirum.

17.05.2009 16:07

Nokkur orð um Júróvisjón



566. Samkvæmt niðurstöðum á veðmálavefnum Ladbrokes sem Bretum þykir víst þó nokkuð áreiðanlegur, áttum við að að lenda í 8. sæti en þeir sjálfir í 2. Raunin varð sú að Bretar enduðu í 5. sæti. Annars vekur það sérstaka athygli mina hvað Grikkir voru "neðarlega" miðað við flestar spár eða í 7. sæti og aðeins með 120 stig, en margoft hafði heyrst að Gríska lagið væri jafnvel líklegt til að keppa við það Norska um toppsætið.  

Óhófleg bjartsýni hefur hingað til verið helsta einkenni okkar á klakanum en nú virðist það alveg hafa snúist við sem er auðvitað mjög skemmtileg tilbreyting. Það var auk þess ekki hægt annað en að dást að því hvað þessi 18 ára gamla stelpa var hreint órtúlega svöl á sviði og söng af miklu öryggi. En ég er greinilega ekki einn um að vera aðdáandi Jóhönnu eins og sjá má á hreint órtúlegu myndbandi frá Furkan Cinar, en slóðin þangað er http://b2.is/?sida=tengill&id=317227

 

Og til gamans fyrir þá sem vilja bera spá Ladbrokes saman við hinar endanlegu niðurstöður þá var hún eftirfarandi:

 

Noregur - Alexander Rybak

Bretland - Jade

Grikkland - Sakis Rouvas

Tyrkland - Hadise

Aserbaídjan - Aysel * Arash

Bosnía & Herzegóvína - Regina

Ukraína - Svetlana Loboda

Ísland - Johanna Gudrun Jonsdottir

Frakkland - Patricia Kaas

Svíþjóð - Malena Ernman

Eistland - Sandra Nurmsalu/Urban Symphony

Þýskaland - Alex Swings, Oscar Sings

Malta - Chiara

Albanía - Kejsi Tola

Armenía - Inga * Anush

Danmörk - Brinck

Finnland - Waldo's People

Moldóvía - Nelly Ciobanu

Spánn - Soraya

Portúgal - Flor-de-Lis

Rúmenía - Elena Gheorghe

Rússland - Anastasia Prikhodko

Litháen - Sasha Son

Ísrael - Noa and Mira Awad

Króatía - Igor Cukrov

 

En úrslitin urðu þessi:


Noregur - 387 stig

Ísland - 218 stig

Aserbaídjan - 207 stig

Tyrkland - 177 stig

Bretland - 173 stig

Eistland - 129 stig

Grikkland - 120 stig

Frakkland - 107 stig

Bosnía & Herzegóvína - 106 stig

Armenía - 92 stig

Rússland - 91 stig

Úkraína - 76 stig

Danmörk - 74 stig

Moldóvía - 69 stig

Portúgal - 57 stig

Ísrael - 53 stig

Albanía - 48 stig

Króatía - 45 stig

Rúmenía - 40 stig

Þýskaland - 35 stig

Svíþjóð - 33 stig

Malta - 31 stig

Litháen - 23 stig

Spánn - 23 stig

Finnland - 22 stig.

 

Það má svo gjarnan fylgja að það var loksins upplýst í gærkvöldi að Ísland var í efsta sæti og næst á undan Tyrklandi í undankeppninni þó að það hafi verið lesið upp síðast.



Viðbót.
Það hefur ekki farið mikið fyrir atvikinu í fréttum en þegar liðnar voru 2.35 min.af Norska sigurlaginu sést ef vel er að gáð hvar einn dansarinn sparkar af sér öðrum skónum sem endar flugferð sína meðal áheyrenda.
Slóðin er http://www.youtube.com/watch?v=uiH4BFTELME

16.05.2009 04:19

Vorferð á Sigló



565. Ég var á Sigló í síðustu viku og tók þá svolítið til á háaloftinu á Aðalgötunni, en þar virðist vera alveg endalaust af gömlu dóti sem sumt kemur mjög svo kunnuglega fyrir sjónir eftir misjafnlega mörg ár. Eitt af því sem endaði að þessu sinni á gámasvæðinu var grindin undan Silver Cross barnavagninum sem þjónaði þrem strákum sem nú eru orðnir 27, 29 og 31 árs. Yfirbyggingin hefur ratað í einhverja allt aðra átt fyrir margt löngu svo fátt annað liggur fyrir en að afskrifa það sem eftir stendur alla leið ofan í núll.



Þetta æfingatæki sem búið var að stilla upp á svæðinu virtist vera í góðu lagi, en af augljósum ástæðum (ef grannt er skoðað) er ekkert sérlega freistandi að tylla sér á það.



Og ekki vantaði blíðviðrið á Sigló meðan allt ætlaði að fjúka um koll syðra og þannig var það alla dagana meðan ég staldraði við. Eftir að ég fór suður snérist allt við og blíðan varð alveg yfirþyrmandi syðra en þoka og lágskýjað nyrðra.



Og þar sem ég stóð þarna fyrir ofan Jóhannslund í skógræktinni varð auðvitað ekki hjá því komist að skotra augunum upp í Skarð. Þar var greinilega ennþá talsverður snjór fyrir skíðaiðkendur og ég velti fyrir mér hvenær "skíðavertíðinni" lyki. Fyrir hálfri öld eða svo voru Skarðsmótin haldin um Hvítasunnuna ef ég man rétt svo hér hefur líklega snjóað áður.



Þriðjudaginn 12. maí komu þeir Haukur Þór og Gunni Óðins við hjá mér á Aðalgötunni og buðu til grills. "Sjaldan hef ég flotinu neitað" og þáði ég auðvitað þetta góða boð með þökkum. Eftir forkeppnina í "Júró" var auðvitað almenn kæti með að "við" komumst áfram og eitthvað var minnst á gítar og létta slagara. En þá mundi heimafólkið eftir píanóinu sem var geymt á neðri hæðinni undir stiganum. Það var því ekkert annað tekið í mál en að sækja gripinn og fjórir stæltir strákar lögðu á brattann með píanóið á milli sín en það vóg sennilega eitthvað á fjórða hundrað kíló.



Erfiðust var "beygjan" í stiganum, en eftir talsvert bras, allmikinn blástur og útúrspegúleraða verkfræðilega útreikninga tókst að koma gripnum alla leið upp á efra plan.



Hljóðfærið reyndist hið besta þó það þyrfti að vísu stillingar við og það var sungið og spilað fram eftir kvöldi.



Daginn eftir frétti ég á einu bryggjuröltinu að Guðrún Jónsdóttir væri komin í eigu Rauðku ehf. og yrði væntanlega dubbuð upp og gerð út á sjóstöng á næsta ári.



En eins og gengur leið að því að "heimsóknartíminn" væri á enda runninn og á leiðinni úr bænum var auðvitað litið um öxl.



Ég hafði því miður ekki notið góða veðursins eins og ég hefði helst viljað, því ég var lengst af uppi á háalofti að einangra þakið, plasta og lekta. Það vantar nefnilega talsvert svefnpokapláss fyrir sumarið því eitt og annað stendur til.

Og hinum megin fjarðar bar austurfjöllin við bláan himininn böðuð geislum kvölsólarinnar. Ég var farinn í bili en var ákveðinn í að vera aftur á ferðinni innan tíðar.

02.05.2009 18:38

Um tilgangsleysi og endalok alls



564. Ég hef rekist á nokkrar heimsendaspár nýverið sem valda mér talsverðum ugg í brjósti. Til þessa hefur slíkt og því um líkt ekki orðið að trufla vangaveltur mínar og þankagang, en núna er einhverra hluta vegna allt sett fram með þeim hætti að ekki er hægt annað en að taka þessar kenningar alvarlega.

 

Auðvitað hafa alltaf verið að koma fram vafasamir boðberar uppdiktaðra og heimatilbúinna tíðinda sem spáð hafa fyrir um endalokin svo langt aftur í tímann sem heimildir eru til um. Fæstir þeirra hafa getað stutt kenningar sínar vísindalegum og illhrekjanlegum rökum, en bera gjarnan við vitrun eða dularfullri upplifun þar sem þeir hafa meðtekið boðskapinn á einhvern óútskýranlegan hátt. Yfirleitt hafa verið á ferðinni falsspámenn sem boðuðu hið endanlega svartnætti í því skyni að öðlast völd og virðingu, komast í aðstöðu til að gerast fjölkvænismenn eða jafnvel aðeins til að auðgast. Þeim hefur oft tekist að safna um sig hirð hinna einföldu, trúgjörnu og leitandi, öðlast yfir þeim vald og undantekningalítið farið illa með það. En eftir á að hyggja er ég ekki viss um að þessum myrku prédikurum hafi alltaf verið fullkomlega sjálfrátt og þeir hafi jafnvel oft trúað þeim boðskap sjálfir sem þeir fluttu vesælum og fáfróðum áhangendum sínum. En hugmyndafræðin hefur oftast verið grundvölluð á forneskju og svartagaldri, hjátrú og hindurvitnum.

 

En nú eru runnir upp nýir og vonandi betri tímar og fólk er almennt meðvitaðra og upplýstara. Nútíma vísindi hefðu líka eflaust getað sýnt fram á að heimsendaspámenn fyrri tíma hafi ekki alltaf verið heilir á sálinni, vitranir þeirra gætu verið komnar til vegna ofneyslu eitraðra sveppa eða bráðaímyndunarveiki vegna sjúklegrar myrkfælni. En nýjum tímum fylgja líka nýjar kenningar og því miður einnig heimsendaspár. Að þessu sinni eru þær studdar rökum sem erfiðara er að hrekja og reyndar í mörgum tilfellum sýnist mér það vera með öllu ógerlegt. Nú er ekki hrópað um hálfvolga uppvakninga eða hringlandi beinadrauga, heldur endanlega eyðingu jarðar og alls þess sem lifir. Í þokkabót tala sumir vísindamenn um heimsendi eins og ekkert sé í sjálfu sér eðlilegra og sjálfsagðara, allt muni þetta gerast af náttúrulegum og eðlilegum örsökum.

 

Ég finn þyngslin leggjast ofan á axlirnar, mér verður erfiðara um andadrátt og hjartað slær þyngri högg og færri en áður.

En þetta er ekki allt, því segjum sem svo að við getum lifað í voninni um að einhver breytan í hinni risastóru jöfnu sé röng hjá hinum sprenglærðu vísindamönnum og spádómurinn gangi ekki eftir, þá mun annar dómsdagur koma eftir þann fyrsta og síðan annar og annar og annar og annar...




Heimurinn eins og við þekkjum hann finnst okkur undantekningalítið alveg ógnarstór, en samt er hann eins og agnarsmátt sandkorn á óralangri strönd þegar hann er borinn saman við t.d. sólkerfið okkar. Það er svo eins og næstum því ósýnilegur depill í allri Vetrarbrautinni sem er sú stjörnuþoka sem það tilheyrir. Hún er síðan ekki nema meðalstór innan um þúsundir þúsunda eða miklu frekar milljónir, trilljóna, skrilljóna slíkra í alheiminum sem er endalaust að stækka.

 

Á efstu myndinni hér að ofan er jörðin ásamt þeim plánetum sem eru minni en hún þ.e. Mars, Venusi, Merkúr og Plútó. Á þeirri í miðjunni er svo hinum bætt við sem eru stærri en hún þ.e. Júpíter, Satrúrnus Úranus og Neptúnus. Á þeirri neðstu er svo sólin komin inn á myndina og stærðarhlututföllin eru vissulega ógnvekjandi í mikilfengleik sínum. Allt er þetta forgengilegt og allt mun þetta hverfa að lokum og leysast upp að lokum í eitthvað allt annað en það er í dag.

 

Allt hófst þetta með Miklahvelli en mun enda með Heljarhruni eins og það er kallað í heimsfræðinni sem er andstæða hins fyrrnefnda.




Á tímum Kalda stríðsins vofði sú ógn yfir mannkyni að það yrði hreinlega þurrkað út ef til kjarnorkustyrjaldar kæmi. Eyðingarmáttur sprengjunnar er ólýsanlegur, fjöldinn og magnið er líka slíkt í vopnabúrum kjarnorkuveldanna að dugir til að eyða öllu lífi á jörðinni margsinnis. Þó að hafi hlýnað í samskiptum austurs og vesturs er þó ekki öll nótt úti enn því ýmis ríki þar sem stjórnmálaástand er óstöðugt eru að þróa þessi ógnarvopn.



Hér að ofan er mynd af reikistjörnunni Maldek eins og menn ímynda sér að hún hafi getað litið út. En þær kenningar hafa komið fram að fyrir hundruðum milljóna ára þegar jörðin var enn óbyggileg hafi verið reikistjarna á braut umhverfis sólu milli Júpíters og Mars. Þar hafi á sínum kviknað líf og þróast með líkum hætti og á jörðinni, enda skilyrði svipuð og hér eru nú. Þarna hafi vitsmunaverur að lokum farið að fikta við kjarnorkuna en talsvert skort upp á að ná nauðsynlegum tökum á þeirri tækni. Það hafi að lokum leitt til þess að plánetan sprakk í tætlur, en á þesum slóðum er nú mikið smástirnabelti.

 


Það er ekki spurning um hvort, heldur hvenær halastjarna, smástirni eða stór loftsteinn mun hitta okkur fyrir. Reyndar eru alltaf að falla inn í gufuhvolfið einhver lítil brot sem eyðast þá gjarnan upp á leiðinni til jarðar, en talið er að sending sem er u.þ.b. 100 metrar í þvermál lendi á jörðinni að meðaltali einu sinni á öld. Síðast hefur það líklega gerst í Tunguska í Síberíu.




Vísindamenn hafa fundið nokkur smástirni sem gætu rekist á jörðina í nálægri framtíð. Í desember 1997, tilkynntu þeir um fund á smástirninu 1997XF11, sem væri ef til vill ekki í frásögur færandi nema hvað að samkvæmt fyrstu útreikningum átti það að fara framhjá jörðinni í aðeins 800.000 km fjarlægð þann 26. október, 2028. Þetta smástirni er nokkrir kílómetrar í þvermál svo það gæti hæglega valdið miklum usla stefni það á jörðina.

 

Árið 2086 mun smástirnið 2340 Hathor koma enn nær jörðu. Fjarlægð þess frá jörðu verður þá aðeins 880.000 km. Þrátt fyrir að fjarlægðin sé sem betur fer mikil, gætu þau að lokum rekist á jörðina í framtíðinni.

 

Dagsetningin 16. mars, 2880, veldur mönnum hvað mestum áhyggjum. Samkvæmt útreikningum nokkurra bandarískra stjörnufræðinga eru um 0,33% líkur, eða 1 á móti 300, á að smástirnið 1950DA rekist á jörðina þann dag. Þetta eru svo sem ekki ýkja miklar líkur í daglegu lífi en engu að síður 100 sinnum meiri en áður þekktist.

 

Áður en braut 1950DA var reiknuð út, voru líkurnar nefnilega 1 á móti 30.000 að 1 km smástirnið 2002CU11 rækist á jörðina 31. ágúst, 2049.

 

Svo er það smástirnið 433 Eros sem geimfarið NEAR lenti á í febrúar 2001. Eros mun ekki rekast á jörðina í nálægri framtíð en nýlegir útreikningar þykja hins vegar benda til þess að braut Erosar breytist oft, eins og margra annarra smástirna. Samkvæmt því eru líkurnar um 1 á móti 10 að eftir nokkur milljón ár eigi Eros eftir að rekast á jörðina. Eros er frekar stórt smástirni, um 35 km að þvermáli, en það er miklu stærra en fyrirbærið sem rakst á jörðina fyrir 65 milljón árum. Við þekkjum afleiðingarnar sem urðu þá að nokkru og því ættu afleiðingar árekstrar milli jarðar og Erosar líklega þær að lífið myndi að mestu þurrkast út.
(Gúgglað af vísindavefnum).




Eftir fjóra til fimm milljarða ára hefur sólin brennt öllu eldsneyti sínu sem er vetni. Þá mun hún stækka margfallt og þenjast út, fyrst breytast í rauða risastjörnu en síðar skreppa aftur saman í svokallaðan hvítan dverg sem verður þá á stærð við jörðina. Hún mun þó áður gleypa þær reikistjörnur sem eru næst henni þ.e. Merkúr og Venus. Óvíst er hvort hún nær einnig til jarðarinnar enda breytir það ekki miklu þar sem heimaveröld okkar verður þá fyrir löngu orðin lífvana kolbrunnin klettur.

 

Þegar þanferlið hefst mun hiti sólarinnar fara hækkandi. Og þegar það er komið nokkuð á veg, mun hitastigið á jörðinni vera orðið það hátt að hún verður orðin óbyggileg. En þá opnast jafnframt önnur leið sem hingað til hefur ekki þótt raunhæfur kostur. Við þessar breytingar hækkar einnig hitastig á Mars sem mun örugglega sleppa við að verða gleyptur að sólinni í dauðateygjum sínum. Ef vísindin verða komin á það stig að hægt verður að flytja jarðarbúa á milli þessara reikistjarna, gætum við framlengt líf okkar um e.t.v. einhverja tugi milljóna ára. En eftir að slokknar endanlega á sólinni mun Mars ásamt þeim reikistjörnum sem utar standa, verða dæmdur til eilífðarvistar í hinni víðáttumiklu geimfrystikistu alheimsins.

 

Og spurningin verður þá hvert við getum svo farið eftir að hafa gerst alvöru Marsbúar um tíma.




Í fjarlægri framtíð gæti komið sér vel að getað pakkað saman og flutt sig til nýrra og lífvænlegri heimkynna. Myndin gæti allt eins verið tekin seinni part dags árið 4.240.512.169 og sýndi þá Siglufjörð langt inni í framtíðinni.




Alpha Centauri er næsta sólkerfi við okkar en engu að síður ansi langt í burtu eða í 4.3 ljósára fjarlægð. Við kæmumst því ekki þangað með góðu móti nema að vera búin að þróa með okkur álíka tækni sem hingað til hefur aðeins verið þekkt í vísindaskáldsögum.

En Alpha Centauri er að því leyti frábrugðin okkar sólkerfi að þar eru þrjár sólir eða Alpha Centauri A, B og C. 
Alpha Centauri A er að mjög lík Sólinni okkar. Hún er jafnaldri hennar eða aðeins 5-6 milljarða ára gömul, hún er næstum því nákvæmlega jafn stór og hún er með sama hitastig og sólin 
Alpha Centauri B er hins vegar appelsínugul og helmingi daufari. Hún snýst í kringum A á 80 ára fresti. 
Alpha Centauri C er miklu minni og er það sem kallað er rauður dvergur. Birta hennar er aðeins 0,00006 af okkar sól.

 

En líklega verðum við að horfa lengra til með áfangastað því að flest bendir til þess að Alpha Centauri verði útbrunnin um líkt leyti og okkar sól.




Allt bendir til þess að skömmu eftir að slokknar á sólinni muni Vetrarbrautin rekast á aðra stjörnuþoku.
Sú heitir Andromeda og er talsvert stærri en okkar og raunar sú stærsta í okkar hluta alheimsins (Grenndarhópnum). Ég segi skömmu eftir, því tímamunurinn er ekki nema u.þ.b. einn milljarður ára sem er varla nema eins og örstuttur kaffitími á geimsögulegan mælikvarða.




Áreksturinn mun standa yfir í milljónir ára eða jafnvel milljónatugi. Að lokum mun Andromeda gleypa Vetrarbrautina og þar sem hún var áður mun allsherjartómið eitt verða til staðar. Ljós stjarnanna sem hana mynduðu munu slokkna eitt af öðru þar til ekkert verður eftir.
Í dag er Andromeda 2.5 milljarða ljósára í burtu sem er dágóður spölur, en er samt sú stjörnuþoka sem er næst okkar.


Ein stjörnuþokan gleypir aðra

Dvergþokur eru í miklum meirihluta í Grenndarhópnum. En þrátt fyrir að sumir af nálægustu nágrönnum Vetrarbrautar séu dvergþokur, er einungis hægt að greina þær í nokkuð stórum sjónaukum. Dvergstjörnuþokur eru nefnilega að jafnaði einungis fáein þúsund ljósár í þvermál og innihalda nokkrar milljónir eða best rúmlega milljarð af stjörnum. Til samanburðar inniheldur Vetrarbrautin milli 200 og 400 milljarði stjarna. Þar sem ekki er lengur stjörnumyndum í þessum litlu stjörnuþokum samanstanda þær einkum af afar gömlum stjörnum, sem lýsa ekki mjög sterkt.
En það er hreint ekki auðvelt að vera dvergþoka. Hinar þrjár stóru stjörnuþokur í Grenndarhópnum stjórna þeim með harðri hendi og margar af dvergþokunum eru svonefndar fylgdarþokur hinna þriggja stóru. Þær stóru éta síðan smám saman upp minni stjörnuþokurnar.
Það eru teikn um að Vetrarbrautin sé nú að gleypa í sig hvorki færri en þrjár af um 20 dvergþokur, sem eru á braut um hana líkt og gervihnettir. Þekktust þeirra er nefnd Bogamanns-dvergþokan. Hún uppgötvaðist árið 1994 og hlaut nafn sitt þar sem hún sást í átt við stjörnumerkið Bogamanninn, en þar er einnig miðju Vetrarbrautar að finna. Þessi litla stjörnuþoka er alveg hinu megin við miðjuna í meira en 70 þúsund ljósára fjarlægð frá sólu. Það eitt og sér gerir örðugt að skoða hana, en áhugavert má teljast að hún er nú á leið í gegnum skífu Vetrarbrautar af stjörnugasi og ryki. Ennþá hangir Bogamanns-dvergþokan nokkurn veginn saman. En þyngdarafl Vetrarbrautar hefur í milljarðir ára unnið að eyðileggingu hennar með því að teygja hana og toga til. Nú þegar má sjá hluta Bogamanns-stjörnuþokunnar, sem ógnarlangan stjörnutaum sem er meira en milljón ljósár að lengd og með massa sem nemur um 200 milljónföldum massa sólarinnar. Það má teljast eins konar kraftaverk að Bogamanns-dvergþokan hangi saman eftir að hafa verið á braut um Vetrarbrautina í milljónir ára. Kannski er að finna allnokkuð af hulduefni í þessari litlu dvergþoku, sem veitir henni óvenju mikið þyngdarafl og auðveldar henni gegn öllum líkum að hanga saman.
Nú á dögum þekkjum við fjölmarga stjörnuhópa sem umkringja Vetrarbrautina og þetta eru allt leifar af litlum dvergþokum, sem fóru of nærri Vetrarbrautinni. Svo seint sem árið 2003 uppgötvuðu stjörnufræðingar gríðarlegan taum af stjörnum, sem í 50 þúsund ljósára fjarlægð frá miðjunni snýst í hringi um Vetrarbraut.

Eftir einungis 5 milljarði ára mun Grenndarhópurinn hins vegar verða gjörbreyttur. Tvær stærstu stjörnuþokurnar, Vetrarbrautin og Andrómeda, hafa runnið saman í eina og að líkindum í millitíðinni hámað í sig fjölmargar dvergstjörnuþokur, sem finnast í dag. En þetta er ekki endalok sögunnar um Grenndarhópinn.
Hópurinn er nefnilega umlukinn öðrum stjörnuklösum. Einna nálægastir eru Maffeiklasinn og Höggmyndaklasinn, ásamt hinum miklu stærri Meyjaklasa. Sá síðastnefndi, sem er í um 50 milljón ljósára fjarlægð og inniheldur ekki minna en 2.000 stjörnuþokur, hefur gríðarleg áhrif á Grenndarhópinn. Margar stjörnuþokur Meyjarklasans eru verulega stórar, en ein þeirra virkar sem leiðsagnarþoka og liggur í miðjunni. Það er þessi risavaxna sporvölulagaða stjörnuþoka, M87, sem að öllum líkindum inniheldur 2 - 3 milljarði stjarna og hefur þvermál nærri milljón ljósárum. Bæði Vetrarbrautin og Andrómedra eru sem dvergvaxnar í samanburði við þennan risa.
M87 hefur ekki náð slíkri stærð með dvergstjörnuþokum einum saman, heldur hefur trúlega gleypt í sig stjörnuþokur á stærð við Vetrarbrautina. Vegna þenslu alheims dreifast stjörnuþokur í Meyjarklasanum í burt frá okkur með meðaltalshraða nærri 1000 - 11.000 km/sek, en þyngdaraflið frá þúsundum af stjörnuþokum í klasanum getur yfirunnið útþensluna, og útreikningar sýna að við munum á endanum dragast í átt að Meyjarklasanum og að lokum mun Grenndarhópurinn verða hluti að Meyjarklasanum.
Enn eru ekki öll kurl komin til grafar, því Meyjarklasinn er nefnilega undir áhrifum enn stærra safns af stjörnuþokum sem kallast Togarinn mikli (The Great Attractor). Við vitum harla lítið um hann, enda liggur hann dulinn að baki Vetrarbrautarinnar. En greina má eitthvað sem hefur áhrif á hreyfingu stjörnuþoka á gríðarlegu miklu svæði. Trúlega er um að ræða mikið samansafn tugþúsunda stjörnuþoka í kannski 250 milljón ljósára fjarlægð. Rétt eins og grenndarhópurinn mun dag einn verða hluti af Meyjarklasanum, þá mun Meyjarklasinn kannski í fjarlægðri framtíð ganga inn í Togarann mikla.
Og kannski kann sá einhvern tímann að vera gleyptur af enn stærra fyrirbæri.
(Gúgglað að Lifandi vísindi).




Seint á síðasta ári var ræst mikið mannvirki sem er staðsett nálægt Genf í Sviss, en framkvæmdir og allur undirbúningur hafði staðið árum saman. Það er á okkar mælikvarða risastór öreindahraðall 100 metra ofan í jörðinni þar sem reynt verður að líkja eftir því sem gerðist eftir miklahvell. Miklar deilur urðu vegna þessa verkefnis eins og við mátti búast og margir þ.á.m. ýmsir fræðingar á sviði eðlisfræði og skyldra greina gagnrýndu þar harkalega. Óttuðust þeir m.a. að tilraunin gæti orsakað "keðjuverkun dauðans" eins og það var orðað, sem myndaði síðan eins konar svarthol sem síðar leiddi til eyðingu jarðarinnar. Ein kenningin gekk m.a. út á að jörðin gleypti sjálfa sig og massinn þéttist svo mikið að hún yrði á eftir ekki nema tæpir 9 millimetrar í þvermál, en það er sá þéttleiki sem talið er að sé í svartholum.

 

Stóri sterkeindahraðallinn í CERN (enska "Large Hadron Collider", skammstafað LHC) er stærsti eindahraðall í heimi og sá eini sem gerður er til að hraða sterkeindum. Hann er staðsettur á landamærum Frakklands og Sviss nálægt Genf í Sviss.

Í hraðlinum er róteindum og blýatómkjörnum (sínum í hvorri tilrauninni) hraðað nálægt ljóshraða. Helmingur eindanna hverju sinni fer réttsælis en hinn helmingurinn rangsælis og eru þær síðan látnar rekast saman. Agnirnar sem verða til við áreksturinn eru síðan skoðaðar og eiginleikar þeirra.

Í júlílok 2008 náði allur hraðallinn rekstrarhitastigi sínu eftir áralangan undirbúning, 1,9K (-271,25°C) sem er 0,8° kaldara en meðalhiti alheimsins (örbylgjukliðarins).

Fyrstu róteindageislarnir voru sendir í gegnum göng hraðalsins þann 10. september 2008. Fyrstu orkumiklu árekstrarnir eru væntanlegir 6-8 vikum síðar en þó með aðeins um 10 TeV (tera-elektrónuvolt). Engir árekstrar verða prófaðir á fullum krafti hraðalsins (14 TeV fyrir róteindir) fyrr en árið 2009.

Heildarkostnaður verkefnisins til þessa er áætlaður 3,5 milljarðar evra eða u.þ.b. 450 milljarðar ISK.

(Gúgglað af Wikipedia).

 

Öreindahraðallinn í CERN sem er stærsti öreindahraðall sem smíðaður hefur verið var gangsettur í gær. Með hraðlinum verður núteinda mun auðveldara að rannsaka þau ferli sem eiga sér stað þegar öreindir rekast saman á hraða sem nálgast ljóshraða en þegar fullt af kemst á hraðalinn getur hann hraðað trilljónum róteinda í einu á allt að 99.99% af hraða ljóss.
Lengi hefur verið deilt um hvort smíði hraðalsins hafi verið réttlætanleg vegna hættu sem getur mögulega stafað af honum. Mest hefur verið talað um þann möguleika að svarthol gæti myndast sem afrakstur af notkun hraðalsins en talið er að gagnsetning hans hafi þaggað niður í svartsýnisseggjum, a.m.k. í bili.
Augljóst er að það er spennandi tími framundan í í eðlisfræði öreinda og því um að gera að fylgjast vel með.

(Gúgglað af RAF101)

 

Þann 08.08.08 mátti m.a. lesa í Viðskiptablaðinu frétt sem tekin var af vef BBC undir fyrirsögninni "Heimsendir á morgun".

Á morgun verður tveimur öreindageislum skotið í gagnstæða átt í öreindahraðli evrópsku öreindarannsóknarstofnunarinnar (CERN). Því hefur verið haldið fram að við gangsetningu hraðalsins, sem ætlað er að endurskapa aðstæður sem ríktu í geimnum skömmu eftir Miklahvell (e. Big Bang) myndist lítið svarthol sem stækkar þar til það gleypir jörðina.

Aðrir hafa nefnt þann möguleika að notkun hraðalsins hrindi af stað keðjuverkun sem breytir kjörnum atóma og veldur því að allt efni jarðar breytist og hún verði heit og lin klessa.

Eðlisfræðingar á vegum CERN hafa þó bent á að á undanförnum milljörðum ára hafi sambærilegir árekstrar atóma og verða í öreindahraðlinum átt sér stað um milljón sinnum. Því sé engin ástæða til að óttast heimsendi.

Talið er að lítið svarthol geti myndast við árekstur öreindanna, en að líftími þess yrði afar stuttur.

Eðlisfræðingur við Háskólann í Cambridge, dr. Adrian Kent, hefur þó haldið því fram í skrifum sínum að vísindamenn hafi enn ekki rökstutt nægjanlega vel að gangsetning hraðalsins geti ekki haft hamfarir í för með sér. Hann benti einnig á að spurningu um hveru ósennilegur heimsendir þarf að vera til að réttlæta að haldið sé áfram með tilraunina hafi aldrei verið svarað.

 

Þessi heimsendaspá hefur ekki enn gengið eftir og ekkert bendir til þess að svo verði. En merkilega hljótt hefur verið um tilraunina eftir að hún hafði staðið yfir í tiltölulega skamman tíma. Einhverjir hæfilega frjóir í hugsun hefðu talið það til marks um að verið væri að leyna einhverju og sett saman einhverja skemmtilega samsæriskenningu, en málið er e.t.v. farið að gleymast. Meira að segja hjá samsæriskenningasmiðum sem oft hafa þó sett fram lífseigar tilgátur.



Kenningar hafa komið fram um að sólkerfið okkar stefni inn í svarthol en þó ekki alveg á næstunni. Það er þó ekki alveg ljóst hve margir milljarðar ára eiga að líða þar til sá atburður á að eiga sér stað. Þeir ógnarkraftar sem í slíku fyrirbæri búa eru eiginlega svo óskiljanlegir og fráleitir að manni finnst eins og má lesa úr tilvitnunum hér að neðan.

En ef jörðin sogaðist inn í svarthol myndi hún þjappast í litla kúlu sem væri aðeins 8,9 mm í þvermál en þyngd hennar yrði eftir sem áður hin sama.

 

Rannsókn stjörnufræðinga, sem hefur staðið yfir undanfarin 16 ár, hefur nú staðfest að það er risavaxið svarthol í Vetrarbrautinni, sem er sú stjörnuþoka sem jörðin tilheyrir.

Fram kemur á fréttavef breska ríkisútvarpsins að þýskir stjörnufræðingar hafi komið sér fyrir í í evrópsku stjörnuathugunarstöðinni í Chile til að fylgjast með hreyfingum 28 stjarna sem ferðast í hring um miðju Vetrarbrautarinnar.

Niðurstöður vísindamannanna voru birtar í vísindaritinu The Astrophysical Journal og þar kemur fram að svartholið sé fjórum milljón sinnum þyngri en sólin.

Einnig er talið að í miðju sumra vetrarbrauta og dulstirna sé að finna feiknastór svarthol, með milljón- eða jafnvel milljarðfaldan sólarmassa. Ekki er talið útilokað að eitt slíkt sé að finna í miðri vetrarbrautinni okkar, í aðeins 28.000 ljósára fjarlægð frá jörðu. Þessi svarthol eru annars eðlis en þau sem áður var lýst að því leyti að þau rekja ekki uppruna sinn til einnar sólstjörnu, heldur til stærri efnisklumpa, en að öðru leyti haga þau sér svipað.

(Gúgglað af Mbl.is).

 

Stjörnufræðingar "sáu" svarthol gleypa stjörnu. Tvær stjörnuskoðunarstöðvar hafa fundið fyrstu beinu vísbendingarnar um það hvernig svonefnt svarthol tætir í sundur og "gleypir" stjörnu sem lent hefur í gríðarlegum þyngdarkrafti svartholsins. Stjörnufræðinga hefur lengi grunað, að þetta eigi sér stað en sú kenning hefur aldrei fengist staðfest. Stjörnufræðingar urðu varir við öfluga röntgengeislasprengingu sem varð í miðju vetrarbrautar í um 700 milljóna ljósára fjarlægð frá jörðu. Stjörnufræðingar telja, að lofttegundir frá stjörnunni hafi valdið sprengingunni eftir að þær hitnuðu um margar miljónir gráða við að dragast að svartholinu.

Stjörnufræðingar segja, að stjarna á stærð við sólina, hafi nálgast svartholið eftir að hafa breytt um stefnu við að fara of nálægt annarri stjörnu. Gríðarlegt þyngdarafl svartholsins, sem er talið hafa milljón sinnum meiri massa en sólin, hafi síðan teygt á stjörnunni.

"Þetta eru hin endanlegu átök Davíðs og Golíats en þarna beið Davíð ósigur," sagði Gunther Hasinger, stjarnfræðingur hjá Max Planck stjarneðlisfræðistofnuninni í Þýskalandi.
"Áhrifin eru svipuð og þau þegar tunglið togar í höfin á jörðinni en afleiðingarnar eru mun öflugri. Talið er að svartholið hafi gleypt um 1% af stjörnunni og þeytt afganginum út í geiminn."
"Aumingja stjarnan var á ferð í röngu borgarhverfi," sagði Stefanie Komossa, sem einnig starfar hjá Max Planck stofnuninni.
Stjörnufræðingar notuðu Chandra stjörnuathugunarstöð bandarísku geimferðastofnunarinnar og XMM-Newton röntgengeislaathugunarstöð evrópsku geimferðastofnunarinnar til að fylgjast með þessum atburði. Talið er svipaðir atburðir verði á um 10 þúsund ára fresti í venjulegri stjörnuþoku.

(Gúgglað af Mbl.is).

 

Þegar massinn hefur fallið saman í einn punkt verður þyngdarkraftur svo sterkur að ekkert innan ákveðinnar fjarlægðar frá miðju sleppur í burtu, ekki einu sinni ljós. Vegna þess að ljós sleppur ekki í burtu verður fyrirbærið algjörlega ósýnilegt og skýrir það nafngiftina.
Mörkin þar sem þyngdarkrafturinn verður nógu sterkur til að gleypa ljós eru aðeins í örfárra kílómetra fjarlægð frá miðjunni. Við þessi mörk er sagt að lausnarhraðinn sé meiri en ljóshraði. Þau nefnast sjónhvörf (e. event horizon) og má líta á þau sem yfirborð svartholsins. Ástand hins óendanlega þétta efnis í miðjunni er vissulega undarlegt. Staðurinn þar sem þetta gerist nefnist sérstæða (e. singularity) en það orð er fengið úr stærðfræði og táknar meðal annars punkt þar sem fall stefnir á óendanlegt. Ástandið í þessum punkti er svo framandi að allar viðteknar hugmyndir vísindanna bregðast. Allt í kring eru tími og rúm sveigð vegna hins gífurlega massaþéttleika, í samræmi við forsagnir almennu afstæðiskenningarinnar. Í sérstæðunni sjálfri er sveigjan óendanleg, það er að segja að jafnvel tími og rúm hætta að vera til í þeirri mynd sem við þekkjum.
Segja má að allt sem varðar svarthol sé lyginni líkast. Sem dæmi má nefna það sem við sæjum ef við fylgdumst úr fjarlægð með geimfari nálgast svartholið. Vegna sveigju tímarúmsins myndi okkur virðast sem geimfarið færi alltaf hægar og hægar og ef við sæjum klukkur um borð í því myndi okkur virðast sem þær hægðu sífellt á sér. Þegar geimfarið næði jöðrum svartholsns (sjónhvörfunum)  myndi okkur virðast tíminn í geimfarinu líða óendanlega hægt þannig okkur virtist það standa í stað og því sæjum við það aldrei falla inn. Ef ólánsamur geimfari væri staddur um borð mundi honum á hinn bóginn ekki virðast tíminn hægja á sér enda hefði hann annað og verra við að glíma. Sá hluti hans sem félli á undan inn í svartholið myndi verða fyrir mun meiri þyngdarkrafti en aðrir líkamspartar, og þessir missterku kraftar mundu sundra honum í frumeindir og jafnvel sundra frumeindunum sjálfum. (Þessir kraftar eru hliðstæðir svokölluðum sjávarfallakröftum).
Þrátt fyrir ýmsa undarlega eiginleika svarthola hefur komið í ljós að ytri eiginleikum þeirra má lýsa með þremur stærðum, massa, rafhleðslu og hverfiþunga. Þessar stærðir, sem fræðilega ætti að vera hægt að mæla, eru einu eiginleikar svarthola sem birtast umheiminum, allar upplýsingar um innri gerð eru að eilífu glataðar. Vísindamenn orða þetta stundum þannig að svarthol séu hárlaus!
Ef svarthol sleppa ekki einu sinni ljósi frá sér, hvernig geta stjörnufræðingar þá fundið þau? Helsti möguleikinn er að greina áhrif hins mikla þyngdarkrafts þeirra á nágrennið, sem er hægt ef svartholið hefur fylgistjörnu. Þegar gösin frá fylgistjörnunni dragast inn í svartholið hitna þau. Áður en þau týnast endanlega í svartholinu geta þau orðið svo heit að þau gefa frá sér röntgengeisla. Með því að mæla slíka röntgengeislun hafa vísindamenn fundið fyrirbæri í vetrarbrautinni okkar sem telja má líkleg svarthol.

(Gúgglað að vísindavefnum).




Andefni, hvað er nú það?

Og auðvitað er ekki til nein mynd af andefni. Ein af þeim heimsendakenningum sem komið hafa fram, hafa á einhvern hátt með andefni eða þá orku sem í því felst að gera. Andefni á að vera eins konar önnur vídd efnis, öfugt hlaðin efniseind eða spegilmynd atómsins. Því hefur verið haldið fram að það hafi verið framleitt í lokuðu rými hjá CERN og vísindamenn fylgst með þegar efni og andefni eyddu hvort öðru og leystu við það gríðarlega orku úr læðingi. Þetta á að hafa opnað sýn inn í nýja veröld þar sem tíminn líður aftur á bak, hægri er vinstri og jákvætt er neikvætt. En þó vantar enn skýringuna á því hvers vegna heimur okkar er aðeins gerður úr venjulegu efni.

 

Einnig hefur því verið haldið fram (en þó án allra sannana) að við hliðina á okkar alheimi sé annar alheimur. Hann sé spegilmynd af okkar hluta og allt hérna megin eigi sér samsvörun hinum megin. Tengingin á milli þeirra sé í gegn um "holin" sem hérna megin eru svarthol en á hinum endanum hvíthol. Á milli þeirra liggi svo "ormagöng" en ekki sé ljóst hvaða tilgangi þau þjóna.

 

Svo má bæta enn einni kenningunni við, en þar er því haldið fram að við séum andefnismegin í þessum tveimur alheimum. Við séum ásamt öllu því sem í kring um okkur er, gerð úr eins konar "mínus" efni, þ.e. auðvitað andefni en við höfum bara enga möguleika á að átta okkur á því að svo er.

 

En svarið sem ég las á vísindavefnum þegar ég spurði un andefni var svohljóðandi:

Orkunni í andefninu er lýst með jöfnu Einsteins, E = m c2, þar sem E er orkan, m er massinn og c er ljóshraðinn. Þar sem hann er afar stór tala felst í þessari jöfnu að það þarf aðeins lítinn massa til að skapa mikla orku.

Ef við hugsum okkur stórt svæði í alheiminum sem væri alfarið gert úr andefni, þá yrðu öll fyrirbæri innan þessa svæðis næstum eins og í umhverfi okkar. Þar á meðal mundi þessi orka andefnisins breytast á sama hátt og orka efnisins kringum okkur, til dæmis í efnahvörfum, kjarnahvörfum og í hvörfum öreinda þar sem massi þeirra breytist í orku sem berst burt til dæmis sem rafsegulgeislun eða sem fiseindir sem eru því sem næst massalausar. Í þessum hvörfum breytist yfirleitt aðeins lítill hluti af fyrrgreindri massaorku efnis eða andefnis í aðrar orkumyndir.

Sérstaða andefnis kemur fyrst og fremst í ljós ef það er innan um venjulegt efni og andeindir rekast á samsvarandi eindir (jáeindir á rafeindir, andróteindir á róteindir og svo framvegis). Þegar það gerist breytist allur massi beggja eindanna, öll massaorkan, í aðrar orkumyndir. Þess konar öreindahvörf kallast almennt tvenndareyðing (pair annihilation) en raftvenndareyðing þegar um er að ræða rafeind og jáeind. Segja má að í tvennd eindar og andeindar felist hlutfallslega meiri umbreytanleg orka en í flestu öðru efni sem við þekkjum og það er ein ástæðan til þess að höfundar vísindaskáldsagna hafa rennt girndarauga til andefnisins sem eldsneytis í geimferðum.




Voru guðirnir geimverur? Er kannski og hefur alltaf verið vakað yfir okkur jarðarbúum af æðri (geim)verum og fylgst með hverri okkar hreyfingu? Þegar vandamálin vaxa okkur mönnunum yfir höfuð og við kunnum fá ráð okkur til bjargar, er sú leið oftlega farin að fela okkur æðri máttarvöldum á vald og sameinast í trúnni. Það skyldi þó aldrei vera að við verðum bænheyrð einhvers staðar í upphæðum og langt inni í ókominni framtíð, "æðri" verur komi þá siglandi á geimskipum sínum og sagan um Örkina hans Nóa endurtaki sig í nýrri og endurbættri útgáfu. Eða voru það kannski einmitt þessar verur sem komu okkur fyrir á jörðinni í upphafi þar sem við höfum síðan þróast og þroskast í nokkur árþúsund, þeim renni nú blóðið til skyldunnar og færi okkur því til í alheiminum vegna þess að heimkynni okkar séu nú komin að fótum fram?

En svo er líka til sagan um geimverurnar sem heimsóttu jörðina í árdaga, villtust frá skipi sínu, fundu það aldrei aftur og þess vegna erum við hérna enn.




Kannski þessu alveg öfugt farið, verurnar sem sagt er að sveimað hafi allt í kring um okkur áratugum eða öldum saman, rannsakað lífið á jörðinni en þó haldið sig til hlés, verða jafn ráðalausar og við gagnvart yfirvofandi Ragnarökum þegar þar að kemur. Þær munu jafnvel gera viljandi vart við sig og leita á náðir okkar mannanna í von um björgun kynstofnsins. Við ættum þá sameiginlegra hagsmuna að gæta og myndum eflaust reyna allar mögulegar og ómögulegar leiðir til að forða okkur frá hinum grimmilegu endalokum.

Hugsanlega yrði mögulegt að rækta nýja tegund eða framkalla stökkbreytingu og búa þannig til margfallt hæfari einstaklinga þar sem það besta frá hvorum stofni myndi renna saman í eitt. En líklega yrði þó viðhöfð önnur og mun tæknilegri aðferð við ferlið en myndin hér að ofan sýnir. Þessi nýja tegund ásamt viðbættum og ígræddum vélbúnaði af einhverju tagi ætti e.t.v. möguleika á að gera það sem fyrirrennararnir væru ekki færir um þ.e.a. ferðast um langa vegu í óravíddum geimsins og finna sér ný heimkynni.



Í tilefni af 50 ára afmæli geimumferðarstofunnar NASA mun Bítlaslagarinn Across The Universe verða spilað um heiminn og geiminn.
Já þið lásuð rétt, í næstu viku ætlar NASA að streyma laginu út í geim og þá í átt til pólstjörnunnar.
Fyrrum bítillinn Sir Paul McCartney sagði að þetta væri frábært framtak hjá NASA og bætti við:"Skilið ástarkveðju frá mér til geimveranna"
Yoko Ono sagði:"Ég sé þetta sem byrjun á nýjum tíma, nýrri öld þar sem við verðum í samskipti við billjónir pláneta út í geiminum"
Laginu verður streymt að miðnætti mánudagsins 4.febrúar en aðdáendur Bítlanna eru beðnir um að taka þátt í þessu með þeim með að spila lagið á sama tíma.

(Monitor.is 02.01.08.)

Geimverurnar tala með skandinavískum hreim og koma hingað til að gera kornhringi. Það má alla vega lesa úr tilkynningu konu sem hafði samband við breska flugherinn í Suffolk til að tilkynna að hún hefði hitt geimveru. Tilkynninguna er að finna í skjölum sem bresk stjórnvöld hafa gert opinber.

Konan sagðist hafa verið úti að ganga með hundinn sinn þegar maður með ljóst hár kom upp að henni og byrjaði að ræða við hana. Hún sagði manninn hafa tjáð sér að honum þætti mikilvægt að tala við mannverur þó honum hefði verið bannað að gera það. Jafnframt hefði hann sagt að hann væri kominn til jarðar í friði og til að gera kornhringi. Ekki virðist hann þó hafa fengið tækifæri til að segja konunni til hvers kornhringirnir væru því hún flýði eins hratt og fætur hennar báru hana. Skömmu seinna segist konan hafa heyrt mikinn hávaða og séð fyrirbæri rísa til himins þar til það hvarf.

Skjölin um tilkynningar um fljúgandi furðuhluti sem hafa nú verið gerð opinber eru frá árunum 1987 til 1993. Atvikið að ofan er frá árinu 1988. Þremur árum síðar tilkynntu tveir flugumferðarstjórar á Heathrow að þeir hefðu séð svart fyrirbæri sem leit út eins og bjúgverpill. Það hafi í fyrstu verið kyrrt en síðan flogið í áttina að sólinni.

(DV. 22.03.09.)

 

Edgar Mitchell, fyrrum geimfari og tunglgöngumaður hjá NASA, sem meðal annars tók þátt í Apollo 14 leiðangrinum, heldur því fram að geimverur séu til.

Hann heldur því fram að geimverur hafi ofsinnis heimsótt jörðina en að yfirvöld séu búin að halda því leyndu í sex áratugi. Þetta kemur fram á vefnum news.com.au.

Mitchell sem er orðinn 77 ára gamall sagði í útvarpsviðtali fyrir skömmu að heimildarmenn hans hjá NASA hefðu haft samskipti við geimverurnar sem væru litlar og undarlegar á að líta.

Þeim svipaði í raun til þeirra geimvera sem oftast birtust í kvikmyndum, litlar verur með stór höfuð og stór augu.

Hann bætti því enn fremur við að tækni þeirra væri margfalt lengra á veg komin en okkar eigin og hefðu verurnar verið okkur fjandsamlegar væru við horfin veg veraldar.

Mitchell á met í tunglgöngu ásamt fararstjóra Apollo 14, Alan Shepard, og gekk á tunglinu í 9 klukkustundir og 17 mínútur í för þeirra 1971.

"Ég er í þeirri forréttindaaðstöðu að vita af þeirri staðreynd að við höfum fengið heimsókn hingað á jörðina og að það eru til geimverur," sagði hann.

Stjórnandi útvarpsþáttarins varð furðu lostinn yfir yfirlýsingum geimfarans.

"Ég hélt fyrst að þetta væri eitthvað geimfaragrín en honum var fullkomin alvara með að það væri til geimverur og það var ekki hægt að draga í efa."

(Mbl. 25.07.08)




Þó flest virðist ætla að verða á móti okkur í framtíðinni og hver stórbömmerinn feta í slóð þess sem á undan gengur þá hlýtur alltaf að vera von.

Ég hef auðvitað talsverðar áhyggjur af framtíðinni eins og gefur að skilja...

En eftir allar þessar hyldjúpu og á köflum súru pælingar, tel ég heppilegast að fara norður á Sigló í nokkra daga og leggjast í hugleiðslu. Kannski mér batni þar.

02.05.2009 09:20

SMS-skilaboð, íbúð í gíslingu, rúðubrot,óhóflegt ísát og vandræðagangur í umferðinni



563. Skömmu eftir að klósettfréttin (hér að neðan) birtist á Mbl-inu fékk ég talsvert af sms-skilaboðum þar sem mér var m.a. bent á að ég hefði alveg mátt raka mig og greiða  "ljósa" hárið fyrir viðtalið, en aðallega þó baráttukveðjur með ósk um málið fái "farsælan endi". Ég vildi bara segja: Takk fyrir það.




Fyrir rúmu ári síðan keypti ég litla íbúð í húsinu við Bergþórugötu 51 í Reykjavík. Þannig háttar til að eina snyrtingin sem hún hefur aðgang að er staðsett í sameign hússins og er því á forræði húsfélagsins sem ber lögum samkvæmt að halda því í viðunandi ástandi. Þegar ég keypti íbúðina var ástand snyrtingarinnar svo slæmt að hún var með öllu ónothæf vegna langvarandi vanrækslu á viðhaldi. Ég fór því fram á það við húsfélagið að endurbætur yrðu gerðar en því var hafnað. Ég bauðst til að gera nauðsynlegar endurbætur á minn kostnað en því var einnig hafnað. Ég bauðst þá til að kaupa rýmið sem snyrtingin er staðsett í en því var hafnað eins og öðru.

Að lokum tjáði stjórn húsfélagsins mér að vilji stæði til að loka hreinlætisaðstöðunni endanlega, en slík aðgerð hefði gert íbúðina svo gott sem verðlausa. Ég kærði þá málið til Kærunefndar fjöleignarhúsamála sem úrskurðaði mér í vil og að lög hafi verið brotin. Sá úrskurður hefur nú legið fyrir síðan í október 2008 án þess að neitt hafi verið aðhafst að hálfu húsfélagsins og þrátt fyrir fjölmargar ítekanir af minni hálfu sem hefur yfirleitt ekki verið svarað. Íbúðinni hefur því í raun verið haldið í gíslingu og það þarf auðvitað ekki að taka það fram að fjárhagslegt tjón er orðið verulegt og óhagræði mikið eins og gefur að skilja vegna aðgerða eða öllu heldur aðgerðaleysis húsfélagsins.

 

Ég hef fram til þessa vonast til þess að sú lausn fyndist á málinu sem allir gætu sætt sig við en er nú orðinn vondaufur um að það gerist. Þolinmæðin er á þrotum og ég er svo sem ekkert mjög hissa á sjálfum mér að þessu sinni, því ég held að hún hafi enst mun lengur en oft áður.

En þess vegna hafði ég m.a. samband við fjölmiðla, en tveir þeirra sýndu málinu áhuga og fjölluðu um það þ.e. Mbl.is og Visir.is. Næsta skref hlýtur svo að vera að fara með málið fyrir dómstóla. Slóðin á frétt visir.is er http://www.visir.is/article/20090507/FRETTIR01/111374271 en http://mbl.is/mm/frettir/sjonvarp/24450/ á Mbl.is




Auli getur maður verið
, en stundum gleymist hreinlega að hugsa. Ég var eins og sjá má að flytja þvottavél í bláa smábílnum, en vegna smæðar hans var ekki hægt að koma gripnum nægilega vel fyrir. Hann (gripurinn) eða (hún þvottavélin) stóð því út úr að aftan svo ekki var hægt að loka hleranum. En auðvitað gleymdist slíkt smáatriði og þegar hann skelltist aftur kurlaðist rúðan í smátt.




Það var því ekki um annað að ræða en að staga í gatið með því sem nærtækt og nýtilegt. En nú spurning hvort borgar sig að fá nýja rúðu eða hlerann með öllu saman á partasölu. Og þá verður spurning hvort sá litli blái verður rauður, hvítur eða áfram blár í afturendann.

Og enn og aftur... Auli get ég verið!




Mér finnst ís góður og þess vegna fæ ég mér oft ís. Kannski of oft, því það er með ólíkindum hvað ísát mitt er oft í umræðunni í kring um mig. Ég fæ það stundum á tilfinninguna að það sé verið að reyna að koma einhverjum ábendingum til mín á nærgætinn og jafnvel allt að því diplómatískan hátt. En þar sem ég er í talsverðum vafa um hvort svo er, held ég mínu striki og læt þessa freistandi mjólkurafurð í ótal  bragðtegundum svo og öllum stærðum og gerðum njóta vafans

 

Nýlega var opnuð ísbúð í Garðabæ rétt við Hafnarfjarðarveginn og skammt fyrir neðan Garðatorg. Það er því oftlega mikil freisting að staldra við á þessum nýja áningarstað því þarna er úrvalið í meira lagi. Þar fæst m.a. bananaís úr vél sem er mikil nýlunda fyrir mér og bragðast afburðavel bæði með með lúxus og lakkrísdýfu.  

 

En svo er önnur ísbúð vestur á Hagamel og þar fæst ís sem er engum líkur, því hann er einfaldlega hvergi seldur annars staðar. Ég er mikill aðdáandi hans og á það til að skreppa í bíltúr úr suðurbæ Hafnarfjarðar í vesturbæ Reykjavíkur til þess eins að fá mér akkúrat þannig ís. Stundum er reyndar svo löng biðröð þarna að röðin nær út úr dyrunum og langt út á gagstétt, en þar sem ég er ekki mikið fyrir biðraðir hverf ég frá í þau skipti en kem þá gjarna aftur næsta dag til að "ljúka erindinu".

 

Um helgina lagði ég einmitt upp við annan mann í slíka vesturbæjarferð, en þegar ekið var í gegn um Garðabæinn varð freistingin skynseminni yfirsterkari og það var því staldrað við í ísbúðinni í Garðabæ. Þaðan var svo haldið vestur í bæ og það stóð á endum að búið var að koma Garðarbæjarísnum fyrir þegar rennt var í hlað á Hagamelnum. Þar var keyptur annar ís sem kláraðist auðvitað á bakaleiðinni. Í Garðabænum spurði ég farþegann hvort við ættum að líta aftur við "á hinum staðnum" í bakaleiðinni en fátt varð um svör sem hentuðu mér að þessu sinni.

Ég staldraði því við en náði samkomulagi við sjálfan mig um að lítill ís væri það sem dygði mér að þessu sinni. Þegar út í bíl kom var mér bent á að líklega vantaði sárlega einhver úrræði eða jafnvel meðferð við ísfíkn.



Hinn síðasta dag aprílmánaðar var umferð eins og hún gerist mest á föstudegi, enda rauður dagur framundan eða hinn hálfheilagi fyrsti maí. Síðdegis þennan dag átti ég leið til Reykjavíkur um gatnamótin í Engidal þar sem eru mörk Hafnarfjaðrar og Garðabæjar. Þar hafði orðið að því er mér virtist svolítið klaufalegur árekstur sem sjá má á myndinni hér að ofan og ég tók í gegn um framrúðuna þar sem ég beið á rauðu ljósi. Tjón var greinilega sáralítið og allir virtust hinir sprækustu þannig að ekkert benti til þess að slys hafi orðið á fólki. En vandræðagangurinn var hins vegar mikill og bílstjórar og farþegar gengu fram og til baka, töluðu í gemsana sína og funduðu þarna á staðnum með talsverðu handapati. Það kom grænt ljós og ég smokraði mér framhjá og hélt mína leið.

Ég lauk erindi mínu í Reykjavík og hélt til baka u.þ.b. hálftíma síðar. Flest var óbreytt á árekstrarstaðnum. Vandræðagangurinn og stressið var síst minna en áður, gemsar voru hátt á lofti og ökumenn og farþegar eigruðu um og skiptust á skoðunum með ýktum handahreyfingum. En nú hafði einnig myndast umferðarhnútur með hinu hrollvekjandi Frýgverska Gordionslagi.

Kannski hafa þetta verið Ítalir eða Frakkar. - Æ, æ...

  • 1

Nafn:

Leó R. Ólason

Staðsetning:

Ýmist í Hafnarfirði eða á Siglufirði
Flettingar í dag: 429
Gestir í dag: 76
Flettingar í gær: 575
Gestir í gær: 91
Samtals flettingar: 303226
Samtals gestir: 32806
Tölur uppfærðar: 19.3.2024 06:53:41
clockhere

Tenglar

Eldra efni