920. Um helgina voru áríðandi skilaboð hengd upp á korktöfluna í kaffistofunni á mínum vinnustað. Þar voru áhugasamir beðnir um að hafa samband við formann starfsmannafélagsins vegna fyrirhugaðrar ferðar til Boston. Í fyrstu sá ég ekkert nema jákvætt við hugmyndina, (gaman þegar fólk gerir eitthvað skemmtilegt saman), en svo fór ég að velta málinu fyir mér frá ýmsum hliðum þess sem urðu æ fleiri eftir því sem ég hugsaði meira um það og þar kom að ég gat ekki lengur haldið aftur af orðum mínum.

Varla getur borgin talist taka vel á móti strætóbílstjórum frá Íslandi um þessar mundir, því á vögnum hennar getur að líta auglýsingar með áróðri gegn íslendingum þar sem fólk þar vestra er hvatt til þess að sniðganga íslenskar sjávarafurðir. En auðvitað verðum við að segja söguna alla og geta þess að sýnilega er ekki um að ræða óvild í garð hins norræna kynþáttar, heldur tengist áróðurinn hvalveiðum okkar og þar nam ég einmitt svolítið staðar í vangaveltum mínum, því hin öfgakennda hræsni kanans þykir mér alltaf vera með miklum ólíkindum þegar þau sjávarspendýr eru til umfjöllunar.

Þrátt fyrir að Bandaríkjamenn hafi upp úr 1970 sett lög sem bönnuðu hvalveiðar svo og alla verslun með hvalaafurðir í bandarískri lögsögu, drepa þeir (veiða ekki) ógrynni hvala á hverju einasta ári.

Hvernig gengur það upp?

Jú þeir veiða túnfisk í Kyrrahafi.

Og hvað kemur það hvalveiðum við.

Jú (aftur).

Túnfiskar og höfrungar lifa oft í mjög sérstöku sambýli. Enginn veit nákvæmlega af hverju þeir gera það, en það er túnfiskurinn sem fylgir höfrungunum en ekki öfugt. Og af því að höfrungarnir halda sig við yfirborð sjávar og blása þar, þá benda þeir þannig veiðimönnunum á hvar finna má túnfisktorfurnar neðar í sjónum. Þeir umkringja þá höfrungana með netum sínum og veiða túnfiskinn, en höfrungarnir drepast eða eru drepnir í leiðinni.

Í dag segja bandarísk yfirvöld að um 1000 dýr deyi árlega við veiðarnar sem margir telja að sé stórlega vanmetið, en tæknilega séð eru Bandaríkjamenn ekki beinlínis að stunda neinar hvalveiðar í þessu tilfelli.

Ekkert er nýtt af dýrunum, heldur er hræin einfaldlega skilin eftir í sjónum og drápin á höfrungunum eru álitinn nauðsynlegur fórnarkostnaður við túnfiskveiðarnar.

Minnir svolítið á að þegar óbreyttir borgarar falla í stríði er þetta orðalag "nauðsynlegur fórnarkostnaður" stundum notað.

Ansi ógeðfellt.!

Norðmenn, Rússar, Japanir, Danir (Grænlendingar og Færeyingar), Bandaríkjamenn (frumbyggjar í Alaska) stunda alvöru hvalveiðar.

Ætli Kaninn þori ekki á ráðast á stærri og öflugri þjóðir (sér auðvitað ekki bjálkann í sínu egin auga) og kýs frekar að berja á hinni agnarsmáu örþjóð lengst út í ballarhafi bara af því að hún liggur betur við höggi?

Rétt eins og stórir og illa innrættir strákar ráðast frekar á sér yngri og minni drengi og leggja þá í einelti, frekar en að appast upp á jafnoka sína.

Uppátækjasamir landar þeirra sjá svo bissnesljósið í módelinu og hafa sett á stofn fjölda félaga (sem eru þó miklu frekar rekin eins og hardcore bissnessfyrirtæki), markaðssetja þau með jákvæðri glansímynd þar sem velferð dýra á að vera höfð að leiðarljósi og græða vel á uppátækinu. Þannig sé ég þetta.

En í Ameríku eru það hetjur sem drepa fólk.

Bresku hvalfriðunarsamtökin Whale and Dolphin Conservation Society (WDCS) lögðu mjög hart að sér árið 2012 að koma í veg fyrir að fiskur frá HB Granda yrði seldur til íþróttafólks, starfsmanna og áhorfenda á Ólympíuleikunum undir því yfirskini að þeir vildu með því stuðla að verndun dýra í útrýmingarhættu og þvinga þannig íslendinga til hlýðni.

Ja hérna. Líklega eru þessi bretaskinn búnir að gleyma "Sunday, bloody, sunday".

Norðurameríska matvælafyrirtækið High Liner Foods sem er að mestu með starfsemi sína í BNA og Kanada, ætlar ekki eiga frekari viðskipti við HB Granda fyrr en það fyrirtæki slítur öll tengsl sín við hvalveiðar.

Spurning hvernig HB Grandi á að stjórna því hverjir kaupa og selja hlutbréf á frjálsum markaði.

Þessir "herramenn" bera auðvitað við veiðum á dýrum í útrýmingarhættu.

Kanadamenn hafa líka verið að veiða hvali þó í litlum mæli sé, en eru ekki aðilar að Alþjóða Hvalveiðiráðinu og eru því svolítið fyrir utan "lög og rétt". Skyldu þeir taka tillit til þeirra vísindalegu niðurstaðna sem eiga að vera grundvöllur að störfum þess?

Veit ekki, en vert væri að forvitnast meira um það mál.

Stjórnendur High Liner Foods hljóta að vera miklar tilfinningaverur sem láta tilfinningar sínar ráða gerðum sínum frekar en skynsemina. Stór spurning hvort þeir eru í raun þokkalega vel upplýstir eða láta kannski bara kúga sig til hlýðni vegna uppblásinna skoðana þess hluta almennings (og fiskkaupenda) sem hefur verið plataður upp úr skónum með auglýsingum vafasamra "verndarsamtaka"?

Vísindanefndir Alþjóðahvalveiðiráðsins og Norður-Atlantshafssjávarspendýraráðsins (NAMMCO) hafa staðfest að stofnar hrefnu og langreyðar eru báðir ágætlega stórir. Þetta eru þær tegundir sem Íslendingar nýta og hvorug þeirra er á válista Alþjóðlegu náttúruverndarsamtakanna (IUCN) flokkuð sem dýrategund sem ógn steðjar að.

Þau samtök sem marg ítrekað hafa gert og eru enn að gera atlögu að íslenskum efnahag lifa því aðeins á lyginni og málstaður þeirra er vondur.

Á síðasta ári voru liðin 20 ár liðin frá því norskir hvalveiðimenn unnu sigur í baráttunni við Grænfriðunga og "friðsamlegar" veiðar á hrefnu gátu hafist á ný.

Slagurinn varð mjög harður sumarið 1993 þegar Grænfriðungar hugðust stöðva tilraun Norðmanna til að endurvekja hvalveiðar sínar í atvinnuskyni. Einum hvalbáti var sökkt og hinn óbilandi baráttumaður fyrir rétti Norðmanna Steinar Bastesen tók sér hvalskutul í hönd, varð þjóðhetja í kjölfarið og var síðan kosinn á þing eftir slaginn. Það er skemmtilegt að segja frá því að hann tók gjarnan hvalskutulinn sem varð sigurtákn hans í "stríðinu" með sér inn í þingsali við mikinn fögnuð stuðningsmanna sinna.

Sannur víkingur hann Steinar Bastesen.

Þjóðin stóð þétt að baki sínum mönnum, jók neyslu sína á hvalkjöti og tryggði þannig hvalveiðimönnum sigurinn. Að lokum gáfust Grænfriðungar upp og Noregsdeild samtakanna lýsti því yfir að veiðar á hrefnu við Noregsstrendur væru sjálfbærar.

Hvalir éta gríðarlegt magn af ýmis konar fiskmeti. 5 milljónir tonna af uppsjávarfiski og bolfiski, 2,5 milljónir tonna af krabbadýrum og ógrynni af smokkfiski á ári hverju. Hrefnan er talinn skæðust í þoskstofninum, hnúfubakur í síld og loðnu. Hver veit svo nema þorskurinn sem Hafró týndi hér í eina tíð hafi að hluta til endað á sama stað og Jónas forðum? Þ.e. í hvalnum.

Við þurfum að geta stýrt stærð hvalastofna við landið til að jafnvægi haldist í fæðukeðjunni og nytjað hvali rétt eins og önnur sjávardýr, því friðun þeirra myndi þýða með tíð og tíma óhóflega fjölgun sem myndi leiða af sér mikinn samdrátt í fiskveiðum.

Nýlega var sýnd athyglisverð mynd í RÚV þar sem þeirri hugmynd var velt upp hvort skordýr væru svarið við ört vaxandi fjölgun og í leiðinni fæðuþörf mannkynsins á komandi árum.

Þá er bara spurningin hvort við viljum skordýr frekar en hvalkjöt á diskinn okkar. 

Ég skal viðurkenna að ég horfi stundum á myndbandið sem má sjá ef fylgt er slóðinni http://www.youtube.com/watch?v=2_mS9bLaqtk og finnst hreint ekkert slæmt við það sem þar ber fyrir augu. Mér finnst hryðjuverkamaðurinn Paul Watson og Talíbanasamtök hans Sea Shepheard eiginlega bara fá það sem þeir eiga skilið og eru búnir að leggja inn fyrir.

Mér finnst það líka forkastanlegt ábyrgðarleysi þegar menn á borð við Paul Watson manna skip sín með reynslulausum ævintýramönnum sem sumir hverjir hafa að öllum líkindum aldrei migið í saltan sjó áður en þeir sigla á vit ófriðarins. Þeir virðast (alla vega sumir hverjir) ekki vita svo ýkja mikið um málstaðinn, en virðast kunna ágætlega og utanbókar ýmsa frasa og kennisetningar sem æðsti presturinn hefur innrætt þeim.

En nei, ég ætla ekki að fara með starfsmannafélaginu til Boston og líklega á ég aldrei eftir að fara til BNA. Mér finnst eiginlega að það eigi enginn Íslendingur að ferðast til Boston um þessar mundir. Ekki af því að þar sé hið venjulega almúgafólk sé neitt öðru vísi eða á einhvern hátt síðra en annars staðar í heiminum.

Nei alls ekki, og margt af því er jafnvel betra en gengur og gerist. Það eru bara allir hinir rugludallarnir sem eru því miður svo mikið bæði leiðandi og ráðandi. Það má því orða það svo að það sé af pólitískum ástæðum sem ég vil sitja sem fastast á Íslandinu góða.

Og því er við að bæta að það er leitt til þess að vita að á Íslandi dansa nokkrar óþjóðlegar undirlægjur og Kvislingar villtan dans óvinum okkar til heiðurs.