961. Því er líklega þannig farið hjá fleirum en mér að afgangarnir frá deginum áður rata gjarnan ofan í nestisboxið þegar haldið er til vinnu. Að sýna nýtni og aðhaldssemi í þeim efnum tel ég að sé mjög skynsamlegt burtséð frá efnahag, og að hafa miklu frekar og meira með lífsstíl og jákvæða innrætingu að gera en bein sparnaðarsjónarmið. Við bara hendum ekki mat.

Og þannig var það einmitt einn daginn í vikunni sem leið þegar ég hafði með mér afgang af pastarétti sem varð tilefni vanganeltna sem mig langar að deila með ykkur sem hingað kunna að rata.

Þegar þar kom að ég fékk minn hálftíma í mat á um það bil miðri vaktinni, var ég farinn að finn til svengdar og var þess vegna kannski svolítið stórstígur þegar ég gekk yfir á kaffistofuna okkar í Hamraborginni, skellti innihaldinu úr boxinu á disk og opnaði dyr örbylgjuofnsins. En á því augnabliki þegar fóðrið var á leið inn í kjarnorkuna, varð mér litið á það sem ég hugðist setja ofan í mig og staldraði við svolítið andartak, virti "kræsingarnar" fyrir mér og nokkrar undarlegar hugsanir flugu í gegn um hugann.

Það eru engar ýkjur að það hafi verið verulegur dagamunur á hve góðir vinir sambýlingarnir voru í lifanda lífi þrátt fyrir að þær mættu stundum ekki af hvor öðrum sjá, en þeir náðu báðir sautján mannára aldri sem telst vera ágætt þegar kettir eru annars vegar.

Fyrsta hugsunin var; skyldi ég hafa tekið kattamatinn í misgripum fyrir nesti dagsins? Nei, það getur tæpast verið því það eru liðin nokkur ár síðan heimiliskettirnir tveir hurfu á vit forfeðra sinna og mæðra og alla leið til andalands kattanna hvar sem það nú er. En ef svo hefði verið, hvað þá? Jú líklega væru þeir félagarnir þá akkúrat núna að skófla í sig samloku gerða úr Bónusbrauði, skinku, osti, sterku pepperoni, tómötum og súrum gúrkum. Og auðvitað með dásamlega sinnepinu sem fæst bara í Krónunni. - Namm.!

Kettirnir væru þá orðnir grænmetisætur og auk þess hallir undir sterkan mat

Neeeei, þeir voru það reyndar aldrei í lifanda lífi og verða það varla úr þessu og hættum nú að steypa svona.

En það er af þessari torkennilegu "slettu" á myndinni að segja að maður á ekki altaf að dæma eftir útlitinu, - hún var nefnilega (afsakið orðbragðið) alveg drullugóð.

Ljósmynd SPÓ.

959. Fyrr á árinu upplýsti Isavia að til standi að loka Siglufjarðarflugvelli ásamt flugvöllunum á Kaldármelum og Sprengisandi á árinu, en áður mun alls sjö flugvöllum hafa verið lokað frá árinu 2007.

Þeir sem fylgst hafa með umræðunni vegna flugvallarlokunarinnar, hafa eflaust tekið eftir að ekki eru allir fullkomlega sáttir við þær aðgerðir.

Isavia annast rekstur og uppbyggingu allra flugvalla á Íslandi og samkvæmt heimasíðu þess eru flugvellir og lendingarstaðir á landinu um fimmtíu talsins.

Friðþór Eydal talsmaður Isavia segir þetta gert vegna hagræðingar þar sem takmörkuðu fé sé ætlað til viðhalds og rekstrar flugvalla.

"Ríkisvaldið hefur kosið að veita frekar fé til að viðhalda áætlunarflugvöllum og sjúkraflugvöllum og Isavia gerir náttúrulega ekkert annað það sem ríkisvaldið felur félaginu í þessu efni," segir Friðþór ennfremur.

Talið er að lokunin geti haft neikvæð áhrif á ferðaþjónustu í bænum, en miklum fjármunum hefur verið varið í slíka uppbyggingu síðustu árin.

Orri Vigfússon og félagar sem eru að reisa 1.500 fermetra veiði og skíðahús í Fljótunum, hefur velt upp þeirri hugmynd að fá að yfirtaka völlinn og annast rekstur hans.

Athyglisverð hugmynd sem hlýtur að verða skoðuð vandlega.

Róbert Guðfinnsson sem stendur fyrir byggingu glæsihótels ásamt því að reka tvo verulega flotta veitingastaði, segir "skondið að fá þessa sendingu ofan í 17. júní ræðu forsætisráðherra þar sem hann hvatti til fjárfestinga og eflingu landsbyggðarinnar".

Góður punktur Róbert.

Árið 2008 kom upp talsvert umræða um að loka flugvellinum, en Kristján L. Möller þáverandi samgönguráðherra sagði að ekki stæði til að leggja niður Siglufjarðarflugvöll. Í ályktun Framsóknarfélaganna á Siglufirði var því einnig harðlega mótmælt að flugvöllurinn verði lagður niður því hann gegni mikilvægu öryggismáli fyrir íbúa Fjallabyggðar.

Eins og kom fram á siglo.is þ. 1. okt. sl., spurði Snæfríður Ingadóttir hjá sjónvarpsstöðinni N4 íbúa Fjallabyggðar út í lokun flugvallarins á Siglufirði og skiptust skoðanir svarenda alveg í tvö horn eftir því hvorum megin Héðinsfjarðar þeir bjuggu.

Sjá: http://www.n4.is/is/thaettir/file/flugvollur-a-siglo-tharf-hann-ad-vera-

Myndin var fengin úr safni Steingríms Kristinssonar, en þar má sjá flugvellina tvo í þeirri mynd sem þeir voru notaðir um og eftir miðja síðustu öld.

Nú þegar lokunin er komin til framkvæmda hittir svolítið einkennilega á, - mér liggur kannski frekar við að segja óskemmtilega á, því að í ár hefði verið full ástæða til að minnast "afmælis" flugvallarins og einnig tímamóta í flugsögu Siglufjarðar.

Laust fyrir kl. 15 laugardaginn 18. September 1954 lenti tveggja sæta flugvél á túninu sunnan við Hól. Þetta mun vera hafa verið fyrsta landflugvélin sem lenti á Siglufirði ef frá er talin bandarísk herþyrla sem lenti á íþróttavellinum 1952

Árið 1984 var flugvöllurinn lengdur úr 700 í 1100 metra. Skútuánni var þá veitt nýjan farveg og neðri hluta Ráeyrar lækkaður verulega. Þetta var því talsverð framkvæmd.

Ljósmynd Steingrímur

Á árinu 1965 var byrjað að dæla sandi í nýtt flugvarllarstæði neðst í landi Saurbæjar og ári síðar var nýr flugvöllur tekinn í notkun.

Sá viðburður átti sér þar stað að flugvél af gerðinni Douglas DC3 Dakota eða "Þristur" eins og slíkar velar eru oftast nefndar, lenti á hinum nýja velli og mun lendingin hafa tekist með ágætum.

Fyrir þann tíma hafði stutt flugbraut á Ráeyri sinnt þeim þörfum bæjarbúa sem tengdust samgöngum í lofti. Aðeins litlar tveggja til fjögurra sæta flugvélar gátu lent þar og hún hafði þá sérstöðu að vera vera sú eina á landinu þar sem ekki sást milli enda vallarins.

Sjá: http://157.157.96.74/gamli/morgunbl-6711.htm

Heimildir: Mbl.is, Siglfirðingur, Norðanfari, Rúv.is, sksiglo.is, siglo.is, Siglfirskur annáll / Þ. Ragnar Jónasson.

958. Í fyrradag leit ég sem oftar inn á siglo.is og sá þar m.a. frásögn Finns Yngva um heimsókn í kirkjuskólann þar sem viðfangsefnið var sköpun heimsins og alls þess sem honum fylgir og fylgja ber. Því var auðvitað einnig minnst á þann hluta sköpunarverksins sem lýtur að tilurð mannsins í heildarmyndinni.

Sjá http://www.siglo.is/is/frettir/skopun-heimsins-raedd-i-sunnudagsskolanum

Ég "skrollaði" niður síðuna og skoðaði myndirnar hverja af annarri ásamt meðfylgjandi texta, en nam að lokum staðar við neðstu myndina þar sem ég ruglaðist aðeins í ríminu.

Ég hafði skömmu áður verið að kíkja inn á síðu sem haldið er úti af góðum dreng að vestan, en hann hefur þann háttinn á að textinn sem á við myndirnar er alltaf staðsettur fyrir ofan þær. Sjálfur hef ég lagt í vana minn að hafa textann undir myndinni.

Eitthvað gerði það að verkum að ég staldraði við í lestrinum, hrukkaði ennið og velti fyrir mér hvort ætti betur við í þessu tilfelli.

Myndin er fengin "að láni" á siglo.is og hugmyndinni er velt upp í fullvissu um að hlutaðeigendur hafi húmor fyrir pælingunni.

Fyrir ofan myndina stóð "Á sjöunda degi skapaði guð manninn í sinni mynd."

Getur það verið hugsaði ég með mér. Skyldi guð hafa litið svona út?

Þær myndir sem ég hef séð af honum sýna miklu eldri mann með lítið hár en mikið grátt skegg og svipar mun miklu meira til sr. Sigurðar en Hrólfs.

En kannski leit guð svona út á sínum yngri árum. Hvað veit ég sosum?

En fyrir neðan myndina stóð svo "Sumir voru mjög ánægðir að heyra af vöfflunum sem biðu á kirkjuloftinu." Kannski sá myndatexti falli betur að þankagangi þess sem er í forgrunni myndarinnar. - Hver veit?

Hér má sjá dæmi um myglusvepp sem færðist allur í aukana eftir að flæddi í íbúðinni.

Myndin er fengin af internetinu.

957. Ásta Guðjónsdótter er ein þeirra ólánsömu íbúðareigenda sem hafa orðið illa úti vegna myglusvepps í eign sinni sem er í Álfheimunum í Reykjavík. En hún er greinilega mikil baráttukona, því í a.m.k. eitt og hálft ár hefur saga hennar af viðureigninni við vágestinn og afleiðingar þeirrar baráttu birst í ýmsum miðlum og hún hefur virst óþreytandi við að halda uppi umræðunni og um leið merki þeirra sem eiga svo sannarlega undir högg að sækja hjá löggjafanum.

Eftirfarandi er tekið af vefnum hun.is 13. mars. 2013

Myglusveppir finnast reglulega í húsum á Íslandi. Það er ekkert nýtt af nálinni en fórnarlömb myglusveppsins hafa verið að stíga fram hægt og rólega og segja sína sögu. Á Facebook síðu sem er stuðningssíða fyrir fórnarlömb myglusvepps getum við fundið myndir sem fórnarlömb hafa deilt af líkama sínum og áhrif myglusvepps á líkamsstarfsemi okkar. Ásta Guðjónsdóttir lenti illa í því og fjölskylda hennar hefur þurft að ganga í gegnum hræðileg veikindi af völdum myglusvepps.

Fáeinum dögum síðar eða þ. 20. mars 2013 var talað við hana á Bylgjunni og á slóðinni http://www.visir.is/section/MEDIA98&fileid=CLP17604 má heyra viðtalið sem er vægast sagt mjög athyglisvert.

Í viðtali við Mbl. þ. 23. mars sagði Ásta frá því að fjölskyldan væri að flytja út um helgina. Þau hefðu áður flutt út úr svefnherberginu og hreiðrað um sig í stofunni, en nú væru þau að yfirgefa eign sína vegna þess hve heilsu þeirra færi hrakandi vegna myglusveppsins. Hún sagðist hafa farið með born sín tvö til læknis sem ráðlagðu þeim að flytja út hið snarasta.

Fjórar íbúðir eru í húsinu og hefur mygla greinst í tveimur þeirra, en þó mun meira í íbúð Ástu. Samanlagt er eignarhluti þeirra 48% sem dugir ekki til þess að ráðist verði í endurbætur því eigendur henna tveggja íbúðanna standa gegn þeim.

Nýverið bauð Ásta þingmönnum í heimsókn til að skoða aðstæður og í framhaldinu fjallaði morgunútvarp RUV um mál Ástu og óhætt er að segja að það hefi verið heldur óskemmtilegar reynslusögur sem hlustendur fengu að heyra.

Ásta segir að allt hafi verið frá þeim tekið, hjónin séu skilin og eigi ekkert. Hún vill að lögum um fjöleignarhús verði breytt og í þeim tekið tillit til tjóns af völdum myglusvepps. Hún bauð öllum þingheimi í heimsókn í gær til að sýna þeim ástand íbúðarinnar. Einungis einn þingmaður þekktist boð Ástu.

Kristján Möller alþingismaður var fyrsti flutningsmaður á þingsályktunartillögu um endurskoðun laga með tilliti til myglusvepps sem samþykkt var í vor og í framhaldi var skipaður starfshópur. Kristján kvaðst ekki hafa komist til Ástu því hann hafi verið á fundi austur á landi.

Hann segir að starfshópurinn verði auðvitað að fjalla um þetta mál og það í heild sinni hann hafi alltaf litið svo á að út úr starfshópsvinnunni komi nokkurs konar bandormur. 

Starfshópurinn á að skila niðurstöðum fyrir 1. janúar".

Dæmi um ofnæmisviðbrögð vegna myglusvepps. 

Myndin er fengin af internetinu.

Útvarp SAGA fjallaði einnig um málið þ. 24. september s.l. svo og einnig fjölmargir aðrir fjölmiðlar af ýmsu tagi sem of langt mál væri upp að telja. En Ásta segir svo frá hvernig stoðkerfis og ofnæmisviðbrögð vegna raka og myglu hafa lýst sér hjá hfenni og fjölskyldu hennar:

"Hárlos, mikil flasa, hvarmabólga, þurrkur í augum, sjóntruflanir, þreyta í augum, ljósnæmi, hósti, slímhimna í augum bólgin, stíflur í nefi, blóðnasir, varaþurrkur, öndunarerfiðleikar, hnerri, hæsi, suð í eyrum, neglur þurrar og brotna, óbærilegur sviti, hlandlykt af svita, höfuðþyngsli, hellur, bólgur í öllum líkamanum, húð þurr, siggsöfnun undir iljum, hitasveiflur,ítrekaðar strepptó sýkingar í hálsi og húð, doði í höndum, fótum og höfði, minnistap/minnisleysi, síþreyta, ógleði, uppþemba, þvagblöðruvandamál, hægðarvandamál, nýrnasteinar, hiti og sviti í höndum og fótum, útbrot, sár og marblettir birtast uppúr þurru, húð flagnar af höndum og fótum, sársauki í tánöglum, þrekleysi, þorsti, jafnvægisskyn truflast, ofsakvíði, taugakippir og krampar í fótum.

Ásta greindist einnig nýverið með góðkynja æxli á lifrinni og í legi. Á síðunni má sjá ýmsar myndir af viðbrögðum líkama fólks og þau virðast vera svipuð. Myglusveppur er alvarlegt heilsufarsvandamál og það leggur heilsu fólks í mikla hættu".

En eins og kom fram hér að ofan var sagt frá því í morgunútvarpi RÚV. að undirbúningi þingsályktunartillögu um endurskoðun laga sem tekur á myglusvepp í íbúðarhúsum og skipun starfshóps vegna þeirra, en þar er Kristján Möller fyrsti flutningsmaður. En þar sem um er að ræða þingsályktunartillögu sem stjórnarandstæðingur fer fyrir en ekki t.d. frumvarp stjórnarflokkanna, er líklega ekki við því að búast að málið hljóti það brautargengi sem það á fyllilega skilið en við verðum nú samt að vona það besta.

En mál sem þessi eru mun fleiri og mér varð hugsað til annarts vágests sem má telja á margan hátt sambærilegan þegar það er skoðað hve miklum og afgerandi skaða hann hefur oft valdið svo og varnar og úrræðaleysi húseigenda þegar kemur að réttarstöðu þeirra sem virðist engin vera. Þarna er ég að tala um Veggjatítluna sem hefur margoft lagt efnahag og líf fólks í rúst. Það er nefnilega alveg jafn skelfilegt og í sjálfu sér enginn grundvallarmunur á að missa aleiguna vegna veggjatítlna og myglusvepps.

Götin sem lirfur títlunnar skilja eftir líkjast helst fínum naglaförum. Lirfan lifir á viði og étur sig í gegnum hann, en hún geti verið mörg ár í viðnum. Í gömlum húsum þar sem rakaskemmdir eru, líður veggjatítlum best. Veggjatítlur geta flogið og ekki er hægt að útiloka að kvikindin geti borist milli húsa.

Ég veit ekki til þess að hægt sé að tryggja sig gegn tjóni hjá tryggingafélögunum sem veggjatítlan veldur og held að þar á bæ sé minni en enginn vilji til að bæta þar úr. Þeir eigendur húsa sem fá þessa óboðnu gesti inn til sín, hafa því í einhverjum tilfellum á endanum þannig staðið uppi með ónýta eða þá stórskemmda og undantekningalítið verðlausa eign.

Veggjatítlur virðast vera vaxandi vandamál í gömlum húsum hérlendis. Þær finnast æ oftar í gömlu borgarhverfunum 101, 105 og 107, einnig hefur þeirra orðið nokkuð vart víða á landsbyggðinni s.s. í Vestmannaeyjum, á Siglufirði og í Hafnarfirði.

Lítið eða ekkert regluverk virðist vera til um afgreiðslu eða aðstoð til handa ólánsömum húseigendum vegna slíkra mála. Menn hafa leitað til sveitarfélaga, en þar hefur yfirleitt litla hjálp verið að fá og eitt dæmi veit ég um svolítinn styrk frá Bjargráðasjóði frá árinu 1999.

Ljóst er að ekkert minni þörf er að taka á skordýraplágunni en sveppavandamálinu og mér flaug í hug hvort a.m.k. þessi tvö mál ættu ekki ágæta samleið við slíka endurskoðun laganna sem gæti þá vonandi leitt okkur í átt til aukinnar velferðar og samtryggingar fólksins í landinu.

Húsið að Hverfisgötu 41 í Hafnarfirði sem títlurnar hámuðu í sig. Sjá athyglisverða grein vegna málsins. http://www.frettatiminn.is/frettir/misstu_allt_og_segjast_svikin/

Fréttatíminn sagði á sínum tíma frá veggjatítlum sem hreiðruðu um sig í öðrum helmingi húss í Hafnarfirði, en þar bjó einstæð móðir og þrír synir hennar. Bærinn greip inn í málið, reif innviðina í ársbyrjun 2009 sem varð til þess að eigandi heila helmingsins sat uppi með það að óeinangraður milliveggur íbúðanna var orðinn að útvegg og híbýlin óíbúðarhæf. Íbúðin hefur nú staðið auð í þrjú ár. Fjölskylda konunnar flosnaði upp þegar húsið var rifið og konan missti húsið á uppboði. Það mun síðan hafa endað á áramótabrennu Hauka 

Nýja Bíó 1930

949. Nýja Bíó var tekið formlega í notkun föstudaginn 25. júlí árið 1924 og varð því nýlega 90 ára. 

Ef það hefði lifað - kynnu einhverjir að segja, en í hugum okkar sem upplifðum alvöru bíómenningu hinna góðu og hæfilega gömlu ára, mun minningin ylja okkur um hjartarætur sem fengum að njóta.

Þrjúbíóin á sunnudögum og hasarinn við að ná hurðarhúninum eða að minnsta kosti standa sem næst þeim sem það gerði, var spurning um virðingarstöðu og hvar í goggunarröðinni menn stæðu í tilverunni sem skipti auðvitað hreint ekki svo litlu máli.

Úr kvikmyndinni Madsalune.

Bæjarbúum var öllum boðið til opnunarinnar á sínum tíma og húsfyllir var við vígsluna eða 355 manns. Þar sungu þeir Þormóður Eyjólfsson og Sóphus A. Blöndal tvísöng við góðar undirtektir, en síðan var kvikmyndin Madsalune sýnd. Sú mynd var dönsk ævintýramynd framleidd árinu áður og var síðan sýnd all nokkrum sinnum við ágæta aðsókn. Næsta mynd sem tekin var til sýninga var svo sænska myndin Berg Ejvind och hans husfru eða Fjalla-Eyvindur sem var byggð á leikriti Jóhanns Sigurjónssonar. Hún hafði verið páskamynd Gamla Bíós í Reykjavík árið 1919 og mun hafa fengið mikið lof kvikmyndahúsgesta.

Nýja Bíó á Siglufirði var lengi vel elsta starfandi kvikmyndahús landsins og nokkuð örugglega það fyrsta sem var sérstaklega byggt sem slíkt á landsbyggðinni.

Úr leikhúsuppfærslu á Fjalla Eyvindi frá árinu 1911, en ekki fannst neitt myndefni úr kvikmyndinni.

Húsið sem stendur við Aðalgötu og er númer 30, byggði Hinrik Thorarensen ásamt Oddi bróður sínum. Sá fyrrnefndi rak það í einhverja áratugi, en síðan tóku synir Hinriks þeir Oddur og Ólafur við rekstrinum og enn síðar Oddur ásamt Guðrúnu konu sinni þegar Óli snéri sér alfarið að verslunarrekstrinum á Tórahorninu.

Árið 1982 seldi Oddur Steingrími Kristinssyni og fjölskyldu hans Nýja Bíó, en fyrsta kvikmyndin sem sýnd var af hinum nýju eigendum var Funny people 1.

Áratug síðar eða 1992 tók Valbjörn Steingrímsson og fjölskylda hans alfarið við og breyttu þau árherslum og  umfangi rekstursins verulega. Auk myndbandaleigu og sjoppureksturs sem áður hafði komið til, fékk staðurinn vínveitingaleyfi og gamla Bíókaffi á efri hæðinni var opnað aftur eftir áratugalangt hlé.

Reglulegar kvikmyndasýningar munu síðan hafa lagst af árið 1999.

Húsið hefur í áranna rás hýst ýmis konar starfsemi. Þar hefur verið rekið kvikmyndahús, sælgætis og íssala, það notað undir dansleikjahald, skóverslun, fataverslun, lyfsala og meira að segja kjúklingaeldi. Þarna var um tíma til húsa umboð Tóbaksverslunar ríkisins. Þarna hefur einnig verið rekin matsala, haldnar leiksýningar, troðið upp með tónleika, haldnir fundir og eiginlega allar hugsanlegar gerðir, stærðir og útfærslur mannamóta.

Árið 1936 kviknaði í húsinu þegar verið var að sýna myndina NERO fyrir fullu húsi og voru þar staddar inni m.a. áhafnir af nokkrum Færeyskum skútum. Kristinn Guðmundsson var sýningarstjóri Þetta kvöld og hjá honum í sýningarklefanum var Ragnar, elsti sonur Thorarensen. Filman sem verið var að sýna slitnaði fyrir ofan ramma og svo illa vildi til að filmuræman rúllaði inn í kolbogahúsið (ljósgafann). Þá voru filmurnar úr efni sem kallað var nitrit, sama efni og var notað í riffilskot í stríðinu. Ekki var að sökum að spyrja, það kviknaði í og fyrr en varði varð úr mikið eldhaf. Kristinn byrjaði á því að koma Ragnari út, fór síðan og slökkti á vélinni og ætlaði að freista þess að koma logandi filmunni út. Hann greip um spóluna, bar hana út að glugga en um leið og aukið súrefni umlukti spóluna varð allt alelda. Kristinn brenndist illa bæði á höndum og andliti. Það er að segja af áhorfendum að það gleymdist að kveikja ljósin í salnum en áhorfendur komust ekki hjá því að sjá hvað var að gerast, fyrst þegar slitnaði og síðan af eldbjarmanum og allir þutu hver um annan til dyra. Engin alvarleg meiðsl urðu á fólki ef undan er skilinn sýningarstjórinn. En síðar var sagt frá því að tréklossar sem færeyingarnir áttu hefðu verið á floti um allan salinn, en þeir höfðu flestir skilið þá við sig í látunum við að komast út og sagnir herma að það hafi verið spaugilegt að fylgjast með daginn eftir, er þeir reyndu að þekkja og endurheimta skótau sitt en sumir munu hafi krafið bíóið um nýja skó.

Athyglisvert er um þennan atburð að segja að það er enn til filmubúturinn sem varð eftir í myndrammanum (ein heil mynd), rammi lítilsháttar sviðinn og á svörtum fleti standa þessi orð: "Dod over Nero, Dod over Brændstifteren". En einmitt á þessari stundu í bíómyndinni sjálfri stóð yfir bruni Rómarborgar á dögum Neros.

Um 1950 leigði Fúsi frá Bræðrá (Bræðrá er í Fljótunum) húsnæðið þar sem seinna var Bíóbarinn og opnaði þar verslun sem endaði með því þar kviknaði aftur í. Það lagði mikinn reyk um húsið og Oddur hafði áhyggjur af kvikmyndafilmum sem voru í filmugeymslunni við sýningarklefann. Áhyggjur Odds voru ekki aðeins til komnar vegna mögulegrar sprengihættu sem þeim fylgdi, heldur ekkert síður vegna þess að kvikmyndirnar voru fimm, en aðeins þrjár þeirra voru tryggðar. Hann fékk Steingrím Kristins (Baddý í bíóinu) til að lóðsa mannskap upp og koma filmunum út. Á þessum tíma var gengið upp í sýningarklefann að norðanverðu úr sundinu milli sýningarsalarins og Valashgerðarinnar hjá Schiöth. Menn úr Slökkviliðinu bundu hann og Helga Sveins saman með stuttri taug og settu súrefnisgrímur á þá áður en þeir lögðu af stað inn í reykjarkófið. Þegar þeir voru komnir ofarlega í stigann kippti Helgi í spottann og vildi snúa við, en Steingrímur streittist á móti og hélt sínu striki. Aftur vildi Helgi snúa við en Steingrímur spyrnti þá við fótum og hálfdró hann á eftir sér. Þegar upp var komið steinleið yfir Helga en Steingrímur kom filmunum út um gluggann Aðalgötumegin. Við nánari athugun kom í ljós að ástæðan fyrir því að Helgi vildi snúa við var síður en svo einhver gunguskapur, heldur hafði gleymst að opna fyrir súrefnið á grímunni hans. Greiðlega gekk að slökkva eldinn sem reyndist ekki mikill, en reykurinn sem kom frá honum var hins vegar alveg gríðarlegur.

Meðan Oddur og Guðrúnu ráku bíóið kom það stöku sinnum fyrir að engin mynd var í húsi sem var ekki of mikið bönnuð til að verða sýnd á barnasýningu. Þá var auglýst nokkuð sem bar yfirskriftina "Smámyndir og þættir" og var blanda af bútum úr kúrekamyndum, teiknimyndum, gömlum grínsketsum og fleiru þar sem flestir fengu eitthvað við sitt hæfi.

Ísinn var svo landsfrægur og jafnvel rúmlega það vegna góða bragðsins. Uppskriftin var mikið leyndarmál sem var geymd í Færeyjum, að sögn Odds. Bragðið breyttist verulega þegar Steingrímur og fjölskylda tók við rekstrinum og sumir sögðu til hins verra, en skýringin mun hafa verið sú að ísvélin var þrifin sem aldrei fyrr.

Ég man eftir atviki fyrir framan útstillingargluggann á Bíóinu sem var alls ekkert fyndið þá, en virkar einhvern vegin allt öðruvísi í dag. Ég var varla meira en 9-10 ára gamall polli, á röltinu þarna um gangstéttina. Oddur var að hengja upp auglýsingu um mynd kvöldsins út í glugga og tvær gelgjur þess tíma fylgdust spenntar með. "Gvööööð! Það er danskur texti" andvarpaði önnur. "Og myndin er í lit" skríkti hin. Svo flissuðu þær báðar og ég skynjaði vel þótt ungur væri, að þær ætluðu alveg örugglega að kíkja á myndina fyrst hún var bæði með dönskum texta og í lit. - Og kannski líka aðeins á strákana svona rétt í leiðinni. Samkvæmt mínum útreikningum ættu þær að vera komnar fast að sjötugu í dag blessaðar stúlkurnar.

Tómas Óskarsson og Ásta Oddsdóttir ráku húsið um skeið og létu gera á því gríðarlega miklar endurbætur og breytingar. Næstu rekstraraðilar voru Brynjar Sigurðsson og Guðrún Jónsdóttir, þar á eftir Hulda Alfreðs og Didda Ragnars, síðan tóku við Friðfinnur Hauksson, Sigurbjörg Elíasdóttir, Ægir Bergsson og Hallfríður Hallsdóttir, en Haraldur Björnsson og Ólafía Ingibjörg Sigríður Guðmundsdóttir (Lóa) eiga það og reka í dag undir nafninu ALLINN sem margir sem komnir eru til vits og ára geta illa sætt sig við.

Að lokum verð ég að láta þess getið að ég starfaði þarna sem dyravörður upp úr 1980, en á móti tók Oddur að sér að sjá um bókhald myndbandaleigunnar sem ég rak á sama tíma næsta húsi.

Og til gamans má það einnig fylgja með að fyrsta skíðakappmót á Íslandi fór fram á Siglufirði þetta sama ár, fyrsti sótarinn var skipaður skv. nýlegri reglugerð um hreinsun reykháfa, byrjað var að loka Álalæknum sem varð í framhaldinu fyrsta skólpræsið í bænum, Karlakórinn Vísir var stofnaður og eflaust bar margt fleira til tíðinda, en látum þetta nægja að sinni.

Heimildir: Steingrímur Kristinsson, Þ. Ragnar Jónasson (Siglfirskur annáll), Gunnar Trausti Guðbjörnsson, Jóna Möller, Siglfirðingur, Morgunblaðið og ég sjálfur.