775. Þau eru greinilega glöð og ánægð með tilveruna þessi burðarvirki þar sem þau eru í risa snú-snú. Eitthvað annað en sá krappi dans sem félagar þeirra sem starfa fyrir Orkuveituna hafa þurft að stíga.

Líklega eru þau í vinnu hjá Landsvirkjun eða Rarik.

774. Árið 1992 eða sama ár og annað Síldarævintýrið var haldið, var einn þáttanna "Manstu gamla daga" sem Helgi P. stjórnaði, tileinkaður síldinni og Siglufirði. Í honum komu fram söngvararnir Sigrún Eva Ármannsdóttir, Berti Möller, Stefán Jónsson, Margrét Eir Hjartardóttir, Ari Jónsson að ógleymdum þeim félögum Ragnari Bjarnasyni og Ómari Ragnarssyni. Aðal spjallgestirnir voru þeir Örlygur Kristfinnsson og Theodór Júlíusson, sem í mörg ár var framkvæmdastjóri Síldarævintýrisins og stóð sig með mikilli prýði í því hlutverki.

Í salnum má sjá margan Siglfirðinginn svo sem Hallvarð S. Óskarsson, Gunnar Trausta, Birgir Ingimars, Billu Lúthers svo einhverjir séu nefndir. Einnig er sýnt frá einni glæsilegastu söltunarsýningu sem sett hefur verið upp á nyrðra. Endilega kíkið á þennan frábæra þátt. Slóðin er: http://www.youtube.com/watch?v=rcEU7i9Zw8c

772. Þegar ég sá þessa mynd fyrst, var ég þess fullviss að hún væri af skipi sem væri að því komið að sökkva. En svo fór ég að glugga í meðfylgjandi skýringartexta og þá kom annað í ljós. Þessi magnaða ljósmynd mun vera tekin einhvern tíma milli 1950 og 1960 af skipi sem er "drekkhlaðið" af síld og á leið í land. Annað skip fylgir því eftir og siglir kulmegin við það, því eins og ljóst má vera þarf ekki mikinn vind eða öldu til að illa geti farið. Maður veltir því fyrir sér hvort orðið "drekkhlaðið" lýsi ástandinu nægilega sterkt. 

771. Það kom mér ekkert á óvart að meðalaldurinn í Selaveislunni á laugardagskvöldið var í hærri kantinum. Þannig hefur það alltaf verið og þannig mun það líklega verða áfram um ókomin ár. Það sást m.a. á því að venjulegt rokk og ról átti ekkert sérlega mikið upp á pallborðið hjá veislugestum, en gólfið fylltist hins vegar þegar við spiluðum gömlu dansana eða eitthvað í þá veruna. Ég þakkaði mínum sæla fyrir allt það nýtilega sem reynslan hefur kennt mér í áranna rás og mikill meirihluti þess sem við Axel spiluðum var því af þeim tónlistartoga. Ég gat ekki annað en brosað innra með sjálfum mér þegar gamli gítargúrúinn og harðkjarnarokkhundurinn söng hinn hálfrar aldar gamla færeyska brag um Rasmus í Görðum af mikilli innlifun. Á einhverjum öðrum tíma hefðu svona hlutir verið með öllu óhugsandi þó mikið hefði legið við.

Stundum setjast smávægileg og jafnvel ofur hversdagsleg atvik að í kollinum á mér, ýta hæfilega mjúklega við mér en samt nokkuð ákveðið. Og þau eiga það til að vekja mig til umhugsunar um hvar á lífsleiðinni ég er staddur þá stundina, en það finnst mér reyndar fullkominn óþarfi, því ég tel mig mjög meðvitaðan um aldur minn og fyrri störf eins og stundum er sagt. Við fyrstu hugsun geta þessar lítlu uppákomur virst lítt eftirminnilegar í einfaldleika sínum, þetta eru bara andartök sem líða hjá og koma aldrei aftur eins og flest hin. Dramatísk, sorgleg, fyndin, skemmtileg eða svolítið grátbrosleg eins og það sem um ræðir. En sum þeirra vilja ekki bara fara sína leið og gleymast, alla vega ekki alveg strax.

Ég veitti athygli gamalli konu sem sat handan dansgólfsins og fylgdist vel með öllu því sem við gerðum. Ég sá að stundum hreyfðist höfuð hennar eða hendur lítillega í takt við hljóðfallið, og ekki bar á öðru en að hún væri ágætlega sátt við okkur "strákana" á pallinum, sem átti reyndar eftir að koma betur í ljós. Við spiluðum valsa, ræla, skottísa, polka og meira að segja tango og ég gat ekki séð betur en sú gamla brosti sínu breiðasta.

Eftir nokkra stund sá ég að hún stóð upp og studdi sig við stólbakið meðan hún teygði sig eftir göngugrindinni. Síðan fetaði hún sig áfram, hægt og bítandi meðfram dansgólfinu sín megin, í áttina að dyrunum. En þegar þangað kom fór hún ekki fram í anddyrið, heldur gekk áfram og nú meðfram dansgólfinu okkar megin, staðnæmdist fast við pallinn og togaði í jakkalaf Axels. Þegar laginu lauk sá ég að eitthvað fór þeim á milli og Axel spurði mig hvort ég væri nokkuð með blað og penna. Ég var því miður ekki með slíkt, en gat ekki setið á mér og spurði hvert erindi gömlu konunnar væri.

"Hún vill ráða okkur til að spila á balli" svaraði Axel og ég sá að hann varð svolítið skrýtinn til augnanna.

"Ég sendi hana fram á bar til Gumma þar sem hún getur fengið númerin okkar á miða" bætti hann við.

"Árin líða greinilega og við erum líklega sjálfir bráðum komnir á tíma fyrir nýjan markhóp" sagði ég. Axel tók ekkert undir það heldur vildi byrja á næsta lagi sem fyrst. Kannski hefur hann ekki heyrt í mér, eða kannski hefur hann ekki viljað heyra í mér.

Sú gamla staulaðist í burtu og það tók hana næstum því heilt lag að komast fram að salardyrunum.

Á leiðinni heim sagði Axel mér að hann hefði sofið afskaplega illa um nóttina og væri því búinn að vera með ólíkindum orkulaus í allan dag. Hann hefði vaknað kl. 4 og þá verið eitthvað svo undarlega ískalt á fótunum. Þá hefði hann reynt að ná sér í svolítinn lúr eftir hádegið, en það hefði ekki gengið upp.

"Það er svipað hérna megin, en þú varst þá að standa þig ágætlega í kvöld miðað við aðstæður" sagði ég sem var ekkert oflof.

"Erum við kannski að verða svolítið gamlir" bætti ég við.

Það varð svolítil þögn og svo var farið að tala um eitthvað allt annað, - og miklu skemmtilegra.

En ég er alveg sannfærður um að laugardaginn í næstu viku þegar við spilum fyrir Breiðhyltinga og annað gott fólk á hverfispöbbnum Búálfinum í Hólagarði, verðum við orðnir eiturhressir og búnir að hrinda þessari aldurstengdu pælingu frá okkur. Umhverfið verður allt poppaðra og klassískir rokkslagarar ásamt diskóskotnum eilífðarblöðrum munu hljóma sem aldrei fyrr.

770. Sl. þriðjudag opnaði Bónus á Selfossi kl. 9.00 um morguninn og mun þá talsverður fjöldi fólks þegar hafa verið mættur og beið þess að opnað yrði. Ástæðan var eflaust skiljanleg á þessum síðustu og verstu, því auglýstur hafði verið 30% afsláttur á öllum vörum verslunarinnar og allt átti að seljast eins og það er oft orðað í útsöluauglýsingunum. Það var ekki að sökum að spyrja, flestar hillur voru orðnar svo gott sem tómar þegar leið á daginn. Útsölur munu ekki vera algengar í þessari lágvöruverslun, en að þessu sinni var tilgangurinn sá að loka átti búðinni og lágmarka þess vegna eða jafnvel sleppa við flutning á vörubirgðum milli húsa. Bónus mun síðan opna aftur ásamt Hagkaupum í nýju og mun stærra verslunarhúsnæði að Larsenstræti á morgun þ. 12. nóv. En þetta er ekki öll sagan, því skömmu eftir opnun sást hvað sjúkrabíll og lögregla mætti á svæðið og blikkandi blá ljós lýsu upp stæðið. Og nú var ástæðan var sú að vegna loftleysisins sem mannfjöldinn inni í búðinni orsakaði, mun hafa liðið yfir einn eða fleiri viðskiptavini.

769. Það er ekki laust við að svolítill svipur sé með þessum tveimur skjaldarmerkjum, enda má segja að þau séu bæði skyld og tengd. 

Merkið vinstra megin er bæjarmerki Aabenraa, frænda okkar í Danmörku. En sá bær stendur við samnefndan fjörð á Jótlandi austanverðu, skammt fyrir norðan Þýsku landamærin. Aðal atvinnuvegur bæjarbúa hefur lengst af verið sjósókn og þar er mjög góð höfn frá náttúrunnar hendi. Á skjaldarmerkinu er mynd af  þremur uppsjávarfiskum sem í þeirra tilfelli er makríll. 

Merkið hægra megin kemur líklega flestum mun kunnuglegar fyrir sjónir, því það hefur verið skjaldarmerki Siglfirðinga í all nokkra áratugi og er teiknað af Sigurði Gunnlaugssyni.

Okkar bær stendur einnig við samnefndan fjörð, atvinnuvegur bæjarbúa hefur lengst af verið sjósókn og þar er mjög góð höfn frá náttúrunnar hendi. Á skjaldarmerkinu er líka mynd af  þremur uppsjávarfiskum sem í okkar tilfelli er síld.

767. Hér svolítið neðar og til hægri á síðunni er ég búinn að fjölga flokkunum á síðunni um einn. Þar bætti við nokkrum alveg bráðnauðsynlegum linkum sem mér finnst að full þörf sé á að séu aðgengilegir, því þeir eru svo sannarlega allrar athygli virði. Þeir eiga það sameiginlegt að leiða okkur inn á síður sem tengjast Steingrími Kristinssyni sem að mínu mati stendur vel undir titlinum guðfaðir Siglfirskra netmiðla, en hann stofnaði til "Lífsins á Sigló" seinni hluta júnímánaðar árið 2003. Fyrir þá sem vilja rifja upp fyrstu færslurnar á þeirri ágætu síðu, þá er slóðin þangað http://157.157.96.74/gamli/Lifid/2003-06.htm

Steingrímur (sem verður 78 ára í febrúar n.k. þó hann líti ekki út fyrir að vera deginum eldri en 59) er flesta daga á myndaveiðum og hefur síðustu ár fengið mikinn áhuga á fuglamyndum. Nýjasta áhugamálið er þó líklega panorama myndirnar, en hann mun nýlega hafa komið sér upp búnaði til þess konar myndatöku. 

"Bjarki Árnason (fæddur 3. maí 1924, dáinn 15. janúar 1984).

Fæddur Þingeyingur, sjálfmenntaður harmonikkuleikari sem spilaði fyrir dansi í sinni heimasveit. Bjarki flutti til Siglufjarðar 1943 og bjó þar síðan. Hann starfaði fyrst að Hóli í Siglufirði, síðar sem byggingarmeistari og kaupmaður. Að Hóli samdi hann meðal annars Dísir vorsins 1943 og Hólasveinabrag, sem urðu fljótt mjög vinsæl og fóru um allt land sem "húsgangar" án þess þó að vera nokkurntíman hljóðrituð. Bjarki var vinsæll dansspilar á síldarárunum á Siglufirði og spilaði mikið, oftast undir sínu eigin nafni, einn eða með öðrum, svo sem Þórði Kristinssyni,Sæmundi Jónssyni, Guðmundi og Þórhalli Þorlákssonum (Gautar) og fleirum. Hann var þekktur hagyrðingur og liggur eftir hann mikið magn af gamanvísum og lausavísum, margar landskunanr. Um 1963 fer Bjarki að gera texta við ýmis lög fyrir karlakórinn Vísir til dæmis Okkar glaða söngvamál, Siglufjörður (lag og texti) og fleiri. Guðmundur Þorláksson (Gauti) sló svo í gegn með texta Bjarka, Sem lindin tær, við erlent lag.

Það er svo í kringum 1970 að þeir félagar Bjarki og Þórður Kristinsson leiða saman hesta sína að nýju, hefja ballspilamennsku og stofna upp úr því hljómsveitina Miðaldamenn ásamtMagnúsi Guðbrandssyni og Sturlaugi Kristjánssyni.

Á þeim árum semur Bjarki marga dægurlagatexta við erelend lög svo sem Mónika, Ævisaga, Vilt'ekki eiga mig, Kysstu mig og svo framvegis."

Undantekning var þó á því þegar ég smellti á nafn Magnúsar Guðbrandssonar því þá birtist eftirfarandi: