677. Þegar ég heyrði fyrst talað um manninn sem fór um bryggjur og plön, skúra og skemmur og safnaði áhöldum og ílátum, stömpum og bjóðum, var ég að vinna í frystihúsi S.R. við Vetrarbraut. Karlarnir töluðu mikið um hann í kaffitímunum, sitt sýndist hverjum um háttarlag hans og sumum fannst jafnvel að hann gæti tæpast verið með réttu ráði. Að safna gömlu ónýtu drasli og koma fyrir í geymslu fannst þeim alveg fráleitt. Það var þeim flestum um megn að skilja að nokkur skyldi vilja halda upp á þetta dót því síldin kæmi líklegast ekkert aftur í bráð og ef hún kæmi þá nokkurn tíma. Betra og skynsamlegra væri að koma sér upp nýju í fyllingu tímans, en afgömlu og úr sér gengnu. Að hafa fyrir því að tína saman og geyma þetta kannski í mörg ár eða hver veit hvað, það væri nú meiri vitleysan því öllu yrði á endanum hent aftur. Þetta er nú meiri rugludallurinn sögðu karlarnir í kaffistofunni og tóku bakföll og slógu sér á lær. Svo var gert stólpagrín að Frosta þjóðháttarfræðing en svona var nú hugsunin þegar var farið að síga á áttunda áratuginn.

Þegar ég svo rakst á greinina sem er hér að neðan, rifjaðist margt upp og nostalgíufiðringurinn skreið upp eftir hryggsúlunni meðan ég las hana yfir. Svo datt mér í hug að fleiri gætu kannski haft gaman af og tók því til við að kopi/peista og laga til af miklum móð. En það sem mönnum fannst svo illskiljanlegt á árum áður, er nú talið hafa verið mikið þjóðþrifamál. Þarna var bjargað frá glötun mörgum merkisgripnum og um leið lagður grunnur að því sem við þekkjum í dag sem Síldarminjasafnið, stolt okkar Siglfirðinga.

Þökk sé Frosta F. Jóhannssyni fyrir hans framlag til málstaðarins.