433. Jólatréð okkar sem var óvenju lítið í ár eða ekki nema 120 sm. hátt, leyndi á sér því undan greinum þess og borðinu sem það stóð á komu hvorki meira né minna en 40 pakkar undir því þegar allt var fram talið.



Við Minný endurnýttum tímabundið talsvert af skrautinu utan af pökkunum eins og við höfum gert bæði jólum og árum saman. Enda er alveg með öllu ástæðulaust að gera annað, því þarna er á ferðinni hið vandaðasta jólapakkadótaglanspappírsogglimmermerkispjaldaslaufumeðmeiruskraut.

Jólakveðja.
Það eru til eitthvað sem heita "þýðingarforrit," og er byggð á einhvers konar gervigreind af svipuðum stofni og t.d. leiðréttingarforritið vefpúkinn, sem stundum er svo gott er að eiga aðgang að og reynst hefur mörgum vel. En þessi þýðingarforrit virðast ekki öll vera jafn þróuð sem þau þyrftu að vera til að nýtast sem slík. Þau virðast taka fyrir eitt orð í senn, þýða það og skella síðan "afþýddu" upp í sömu röð á öðru tungumáli og það var í, án tillits til málvenja, uppbyggingu setninga, málfræði, hvort þau hafi jafnvel fleiri en eina þýðingu o.s.frv. Margir hafa því orðið til að nýta þau á annan hátt en þeim er ætlað þ.e. til skemmtunar. Það er líklega ekki að ástæðulausu og hér getur að líta eitt alveg stórfenglegt dæmi.

Upprunalegur texti.
"Years long, the time like class, is exactly fondly remembers are many time,
And places the infinite blessing!
Wishes you to be Christmas day joyful! Original Christmas's happiness and warmth,
Takes to you family's boundless happiness
Mine regards and blessing concentration in fragrance strongly fragrant greeting card,
In this happy holiday, silently gives you - - my dear friend.
The white snow, the green tree, sets off the red unlined upper garment thick to loves old person.
Puts up growl the vehicle to send safely, wishes you to be Christmas day joyful!"

Sami texti eftir að þýðingarforrit hafði "farið höndum" um hann.
Ár langur the tími eins og tegund , er einmitt ástúðlega muna ert margir tími , Og staður the óendanlegur blessun! Vilja þú til vera Jóladagur glaður! Frumeintak Jól hamingja og hlýja , Tekur til þú fjölskylda takmarkalaus hamingja Minn horfa á og blessun samsöfnun í ilmur eindregið ilmandi kveðja nafnspjald , Í this hamingjusamur frídagur , hljóður gefa þú minn yndi vinur. The hvítur litur snjór the grænn tré , stilliskrúfa burt the rauður óþroskaður efri flík þykkur til ástsjúkur gamall manneskja. upp urra the ökutæki til senda heilu og höldnu , vilja þú til vera Jóladagur glaður!

Jólakortin í ár.
Þessi jól eins og önnur var eitt og annað sem sló í gegn á hinum ýmsu sviðum. Ein bókin seldist betur en önnur, einhver hlutur var öðrum fremur jólagjöfin í ár og svo voru líka nokkur jólakort sem gerðu meiri lukku en önnur. Ég komst yfir nokkur þeirra sem virðast hafa kætt landann ærlega og hér að neðan getur að líta nokkur þeirra. En þess má líka geta að sum taldi ég tæpast birtingarhæf.

























Takk fyrir komuna Guðmundur Óli.
Hann Guðmundur Óli átti leið hjá og rak inn nefið í smá kaffisopa þrátt fyrir að drekka alls ekki kaffi, en fékk þá bara límonaði í staðinn. En hann fékk líka aðrar trakteringar sem ég veit ekki hvort hann var jafn ánægður með.

Ég mundaði myndavélina inni í stofu, beið hans eins og ugla eftir mús sem villist inn á veiðilendur hennar og um leið og okkar maður kom í gættina smellti ég af, þrátt fyrir að hann hafi komið í allt öðrum tilgangi en að láta mynda sig. Svona lagað heitir auðvitað ekkert annað en fyrirsát.



Eftir svolítið sálarlegt uppþot og óróa G.Ó. til að byrja með, færðist samt ró yfir stofuna, ganginn og eldhúsið á endanum. Augun hættu fljótlega að sjá depla úti um allt eftir flassið og mér tókst að róa félaga Guðmund Óla og við settumst niður við tölvuna.



Ég sýndi honum nokkrar afgerandi jólamyndir og hann tók fljótlega barnslega gleði sína á ný. Ég sagði honum líka nokkrar skemmtilegar sögur af Andrési önd, Mikka mús, Kertasníki, Árna Johnsen og jólaskrímslinu ógurlega honum Jim Carrey. Hann kannaðist vel við þann síðast nefnda undir dulnefninu "Grinch" eða Trölli eins og það hefur verið þýtt á Íslensku. Ég "seifaði" því mynd af honum af Gúggúl okkur báðum til skemmtunar og andlegrar uppörvunar.



Við ræddum einnig uppruna okkar beggja og hversu góður og uppbyggilegur bakgrunnur hann væri þegar haldið væri út í lífið á fjárans suðvesturhorninu. Mér datt líka í hug syðsti hluti bæjarins ljósum prýddur gæti einnig verið mjög góður bakgrunnur svona myndrænt séð.



Jólasveinahúfa er órjúfanlegur hluti af sjálfum jólunum og öllu því sem þeim tilheyrir. Við vorum því sammála um að við vildum skoða nokkrar jólasveinahúfur og þessi fannst okkur langflottust.

Og auðvitað varð ég að blanda saman skoðunum okkar, niðurhöluðu myndefni, upprunanum o.s.frv., o.s.frv., en útkoman er alla vega sú sem sjá má hér að neðan.  



Mig langar svo til að þakka Guðmundi Óla fyrir komuna og vona að hann þori að koma fljótlega aftur þrátt fyrir að móttökurnar hafi verið með óhefðbundnara móti. Eftir að hann kvaddi fór ég á síðuna hans sem fleiri mættu alveg gera og skoðaði myndir af heimaslóðum frá s.l. sumri. Þar á meðal myndir frá gönguferðinni miklu sem var farin út á Siglunes þegar Anna María átti afmæli, en ég lagði ekki í hana vegna þess að ég hafði snúið á mér ökklann á Hrómundartindum skömmu áður. En slóðin til G.Ó. er http://www.123.is/gummioli/ 

Áfram með smjörið "skrautlega" þjóð.
Eftir því sem árin líða verður landinn sífellt "skreytnari." Ég á við að hann skreytir og lýsir upp híbýli sín meira og meira, og ekki verður fyrirséð hvernig þetta getur eiginlega endað. Á Íslandi er ekki óalgengt að við þurfum að gera að minnsta kosti örlítið betur en nágranninn gerði í fyrra. Það er bara og hefur verið um árabil ríkjandi hugsunarháttur hér á skerinu og er líklega u.þ.b. að verða alveg blýfastur í genunum. Hugsanlega hefur batnandi efnahagur einnig áhrif á þessa þróun, því síðustu árin höfum við undantekningalítið vermt eitthvert sætið á topp tíu listanum yfir ríkustu þjóðir heims. Ég fór í svolitla skoðunarferð á netinu og sá þá að enn má Mörlandinn bæta við nokkrum perum og perustæðum ef hann vill vera mestur og bestur á þessu sviði eins og öllum hinum. Við höfum vissulega átt fallegustu konur í heimi, sterkustu mennina, duglegasta fólkið, ótrúlegustu útrásina í seinni tíð, flesta og nýjustu bílana, meira að segja stærstu frysti og kæligeymslurnar og svo mætti lengi telja. Auðvitað er þetta allt saman reiknað út frá höfðatöluformúlunni góðu sem hentar okkur svo vel, en hún er fyrir löngu orðin viðurkennd aðferð, a.m.k. af okkur sjálfum. En nú er sem sagt komið að jólaskreytingum og hér að neðan getur að líta nokkur "skrautleg" sýnishorn.

















































Þá erum við komin með nokkrar tillögur að skreytingum fyrir næstu jól, og vonandi einhverjar hugmyndir um hvað við þurfum að bæta við okkur mörgum seríum frá því sem nú er. Ég mæli með því að byrja á janúarútsölunum á jóladóti þar sem oft má gera reyfarakaup á slíku. Hjá flestum verður líklega nóg eftir samt.

432. Alveg eins og sá sem vill tjá sig frá eigin brjósti en hefur hvorki talandann né nauðsynlegan þokka til að ná athygli hlustandans, kýs ég að fela mig á bak við handrit sem að vísu nær því engan veginn að vera skrifað á leshraða. Ég geri og þessa gullfallegu jólastelpu sem myndin er af hér að ofan eiginlega að talsmanni mínum um það sem leitar stundum á hugann um þessa hátíð ljóss og friðar.

Það eru enn og aftur komin jól. Híbýli mannanna eru skreytt englum og skrautkúlum, ilmandi en deyjandi grenitrjám og greinum sem verður kurluðí Sorpu að fáeinum dögum liðnum og ljósadýrðin í mannheimum er með ólíkindum. Sum okkar eiga erfitt með að ná andanum vegna ofáts, en það er í lagi því við höfum velflest efni á að láta okkur líða þannig um stundarsakir.
Já híbýli mannanna eru skreytt glitrandi englum úr gerfiefnum sem eru kannski framleiddir í Kína, Indlandi eða Bangladesh, löndum Múhameðs spámanns og Bhudda feita. Í verksmiðjum þar sem vinnutíminn er óendanlegur og launin engin. En við skulum ekki vera að eyða jólunum í að velta okkur upp úr því sem er óþægilegt. En ef við endilega viljum, þá getum við svo sem gefið fimmþúsundkall í söfnun sem er í gangi um þessar mundir, keypt okkur sálar og samviskufrið og sofið róleg á eftir. En umræddur fimmþúsundkall er sögð vera sú upphæð sem þarf til að leysa Indverskt þrælabarn úr ánauð frá verksmiðjuvinnu þar sem framleiddur er varningur fyrir okkur siðmenntaða fólkið á réttu verði.
Nei alvöru englar eru æði sjaldséðir og ekki er víst að við þekkjum þá frá hinum sem síður standa undir slíkri nafngift. Þá er ég að tala um hina mannlegu engla sem eru svo undarlegt sem það nú er, ekki endilega svo ýkja hátt skrifaðir hjá okkur, enda vitið ekki meira en Guð gaf svo ég grípi til frasa sem alltaf stendur fyrir sínu.
Ef heimsbyggðin yrði skrásett og flokkuð í dag eins og gert var fyrir um það bil 2007 árum, gæti ekki verið að þrátt fyrir tæknilegar framfarir, aukin lífsgæði samkvæmt útreiknuðu meðaltali frá ári til árs og áætluðum þroska mannkynsins á tímabilinu, kæmi í ljós að hreint ótrúlega litlar breytingar hefðu orðið á heilum tveimur árþúsundum.

Á Íslandinu góða hefur til allrar hamingju yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar getað gengið efnishyggjunni á hönd, slafrað í sig fimmberjakryddað lambalæri með rauðkáli, grænum baunum, súrum gúrkum og fleiru mjög svo lystilegu meðlæti á allsnægtaborði yfirborðsmennskunnar, ásamt því að hafa fullar hendur fjár til að öðlast sín gleðilegu jól að öllu öðru leyti.
Hér er auðvitað best að vera, eða svo er fullyrt og svokölluð ánægjuvog gjarnan nefnd til sögunnar í leiðinni. Við sem erum svo heppinn að hafa fæðst á Íslandinu góða getum jafnvel leyft okkur óátalið að trúa í bland bæði á Guð og jólasveininn, því hér ríkir trúfrelsi. Það hentar okkur vel á þessum ágæta og fádæma skemmtilega árstíma og flestir hafa ýmist vel eða næstum því efni á slíku sem er auðvitað hið besta mál. Kannski erum við öll sammála um að rétt sé að reyna að sameina það besta frá þeim báðum félögunum, okkur öllum til ánægju og yndisauka. Að vísu finnst mér stundum að Guð sé aðallega og langmest til á jólunum, en sáralítið þess á milli alveg eins og hinn rauðklæddi og fúlskeggjaði Jóli, en er ekki alveg viss í minni sök um að það eigi endilega að vera þannig.
Hér sem annars staðar í hinum siðmenntaða heimi hefur líka löngum verið dansað í barnslegri einlægni kringum allt jólaskrautið svo og sjálfan Gullkálfinn sem býr bæði í Kringlunni og Smáralindinni, ásamt því að eiga vistvænt athvarf í og við Laugarveginn en einnig í nokkrum smærri mollum vítt og breitt um svæðið.

En það hafa ekki allir aðgang að sömu jötunni.
Á Íslandinu "góða" fer stundum hið veraldlega í allri sinni makt og hið andlega í allri sinni dýpt stundum saman eða sitt hvora leiðina á svolítið undarlegan hátt. Sumir hafa lítið val eða jafnvel ekkert og verða þess vegna að gera sér andlegu dýptina eina að góðu, en hún virkar samt ekkert sérstaklega vel ein og sér ef maður er svangur.
Þriðjungur þjóðarinnar segir að jólahátíðin valdi sér hugarangri og vanlíðan. Samkvæmt marktækri skoðanakönnun sem gerð var að ábyrgu fyrirtæki á afar faglegan hátt er þetta rétt. Þjóðin treystir niðurstöðunum þess meðal annars vegna þess að margir að bestu og ríkustu sonum "Guð vors lands" eru ábyrgir fyrir útkomunni. Þeir eru nefnilega kjölfestufjárfestar í sjoppunni.
Það hefur verið sagt að það séu forréttindi hinna vantrúuðu að geta sótt það í Biblíuna sem þeim geðjast að, en hafnað hinu. Trúlaus og líkust ódýrum og innihaldsrýrum tískufríkum þegar það er ógeðlega flott að fylgja þeirri línu, en sækja síðan prest í ofboði með grátstafinn í kverkunum til að blessa yfir moldum móður sinnar þegar sú stund rennur upp.

Er trúin ljósið sem slokknaði eftir að við þurftum minna á henni að halda en áður, eða þarf bara að skipta um einhverja hugmyndafræðilega peru í vitund okkar. Þurfum við kannski eldgos og jarðskjálfta, heimsfaraldur eða einhverjar plágur til þess að ljósið kvikni á ný?
Er hún fallegt brúðuleikhús þar sem Guð er strengjabrúða gamalla sagnameistara sem stýrt er af arftaka höfundar síns, þinglýstum eiganda eða hálfheilögum embættismönnum sem lúra á ósýnilegu tryggingarbréfi með veði í ríkistrúnni og bakveði í kirkjum landsins ásamt tilheyrandi fylgifé.
Eða er hún kannski einungis umræðugrundvöllur hjá kjaftaklúbbi þar sem deilt er um hvort maðurinn sé kominn af öpum eða skapaður í mynd sjödagameistarans.

En hinn eini sanni jólaandi er líklega ekki bara fullt af pökkum, allt of mikill matur eða glimmerglitrandi jólakort með fallegri mynd sem er prentuð á glanspappír með sterkum litum, síðan áritað fáeinum orðum af illri nauðsyn með hangandi hendi og sett í umslag með sérútgefnu frímerki.
Hann býr nefnilega í fallegum orðum og gerðum sem koma frá hjartanu og sálinni, ylja innan frá og honum fylgja góðar og einlægar hugsanir sem eru vel meinandi.
Og hann getur líka sagt upphátt og óhikað og meint bæði orðin: - Gleðileg jól.

431. Í gærkvöldi gerði ég það sem ég er búinn að ætla að gera lengi. Ég opnaði fyrir "MYNDBÖND" í valmyndinni hér fyrir ofan og setti inn það sem mér finnst vera eins konar yfirjólaseríutónlistarmyndband allra tíma. Alla vega eftir að lífið á jörðinni varð almennt talið af vitsmunalegum toga og jólin höfðu verið fundin upp. Ég er búinn að horfa á það aftur og aftur og botna samt ekki alveg í því að nokkrum manni hafi dottið í hug að framkvæma það sem á því sést. Eftir að tímar tölvugerðra mynda og ímyndaðs gerviveruleika hófu innreið sína í veröld nútímamannsins, nær svona lagað oftast nær ekki að ýta eins mikið við manni og það gerði hér áður fyrr. En þegar við setjum hönd undir kinn og áttum okkur eftir nokkrar yfirferðir (vonandi) á að þarna er allt alvöru og ekkert plat er í það minnsta mér orða vant.

Smellið á Myndbönd eða slóðina http://www.123.is/leor/videos/file.wmv og spilið eina myndbandið sem sett hefur verið inn. Ekki sakar að hækka svolítið í hátölurunum. Þannig er hægt að láta jólin hreinlega hellast yfir sig...

430. Það er fyrir löngu komin hefð fyrir því að um miðjan des. fer ég síðustu ferð á Sigló fyrir jól. Upphaflega var þessi desemberferð farin til að setja ljósakrossa á leiði afa og ömmu, en það eru reyndar ágætir menn á staðnum sem taka slíkt að sér fyrir þá sem búa fjarri. Og þannig er nú bara að sumt vill maður helst gera sjálfur sé þess nokkur kostur.

Ég fór með nýju myndavélina fullhlaðna norður til vígslu. Þegar komið var á leiðarenda var komið fast að miðnætti, en engu að síður var allt gert klárt. Jólaljósin og skreytingarnar hafa aldrei verið fleiri og meiri, það var blankalogn og 11 stiga hiti kl. 23.45 og því kjöraðstæður til næturmyndatöku. Ég tók vélina upp úr kassanum, leit aðeins yfir leiðbeiningarnar, setti batteríið í og... EKKERT KORT! Það varð greinilega eftir í Hafnarfirði svo það var aðeins hægt að fylla innra minni vélarinnar að sinni. Þá var ekki um annað að ræða en láta sig hafa það í bili, verða sér úti um kort á morgun og taka síðan fleiri jólaljósamyndir. En þannig er að þegar slíkar myndir eru teknar (á tíma) þarf að vera logn. Myndavélin verður að vera á þrífæti og minnsti andblær veldur oftar en ekki svolitlum titringi þannig að myndin verður hreyfð. Daginn eftir var sýnt að um frekari næturmyndatökur gæti ekki orðið að ræða. Veðrið breyttist til hins verra, það var farið að blása og þannig átti það að vera meðan ég staldraði við. Öll frekari áform um slíkt voru því lögð á hilluna sem var frekar súrt, því nóg var myndefnið. Það sem má sjá hér að neðan er þess vegna aðeins örlítið brot af því sem hefði orðið ef ég hefði ekki verið svona mikill AULI.

428. Þannig háttar til að við eigum tvo gamla ketti. Ég get líklega alveg kallað þá gamla, því þeir verða báðir 15 ára á næsta ári. En hvernig skal umreikna kattaár yfir á mannaár er ég ekki með á hreinu, svo við skulum ekkert vera að fara út í þá sálma. En það yfirleitt þannig að með aldrinum kemur reynslan, og það vakti athygli mína hvernig þeir fóru að bjarga sér um svolítinn mjólkurdreitil eina nóttina þegar ég var að koma heim eftir spilamennsku. Ég settist niður í stofunni svolitla stund í þeim tilgangi að róa mig aðeins miður fyrir svefninn, því dansleikurinn var enn í fullum gangi inni í höfðinu á mér.

Einhver hafði skilið eftir mjólkurglas á stofuborðinu með svolítilli mjólk í og sá sem eldri er í árinu fór að hnusa af því. Hann mátaði höfuðið á sér við glasið, en það reyndist annað hvort of stórt eða glasið of þröngt. Eftir svolitlar vangaveltur um hvernig best væri að nálgast innihaldið, dýfði hann loppunni ofan í og sleikti síðan mjólkina af "kattartánum." Ég laumaðist hins vegar í vasann þar sem myndavélin var og smellti af nokkrum í því skyni að safna gögnum vegna nýhafinna atferlisrannsókna kattardýra.

Uppeldisbróðir hans fylgdist með af áhuga og þegar fór að lækka í glasinu taldi hann greinilega röðina vera komna að sér og stillti sér líka upp við glasið. Með einhverjum hætti sem ég hef ekki skilning á, var eins og félaganum hefði verið bolað frá án þess að hægt væri að greina neinar merkjasendingar eða merki um einhvers konar tjáningu þeirra á milli. Annar kom bara að málinu eins og tímapunkturinn væri löngu ákveðinn, en hinn einfaldlega fór frá því án þess að segja svo mikið sem mjá. Ekki veit ég heldur hvort "veiðiaðferðin" er þeim í blóð borin eða hvort þarna fór fram "kennslustund í hagnýtum fræðum," en alla vega var sá síðari ekki mjög lengi að komast upp á gott lag með "mjólkurveiðarnar."













Frekari orð eru að mínu mati óþörf, myndirnar segja það sem segja þarf, en ég er hér með lagður af stað norður á Sigló.

427. Dúóið "Vanir menn" var á Gullöldinni um helgina sem er í sjálfu sér ekki í frásögur færandi svona eitt og sér, en það hefur verið mikið að gera undanfarið. Ekki hefur fallið úr helgi síðan í ágúst s.l., og ekkert bendir til þess að svo verði fyrr en einhvertíma á næsta ári. Til stóð að senda dreifibréf til nokkurra valinna þorrablótsnefnda, en fallið hefur verið frá því einfaldlega vegna þess að eftirspurnin er mun meiri en framboðið eins og er. Og ég sem hélt að ég væri að komast á aldur í þessum bransa.

En það var reyndar alls ekki þetta sem ég ætlaði að fjalla um, heldur hitt að svo lengi lærir sem lifir. Á föstudagskvöldið var þokkaleg mæting miðað við allt og allt, en það var engu líkara en eitthvað meira en verulega dularfullt lægi í loftinu. Einhver órói, eitthvað rafmagnað eða eitthvað sem ekki með góðu móti hægt að útskýra. Snemma kvölds sáum við af pallinum hvar svolitlar ýfingar voru með mönnum, en dyraverðirnir voru fljótir að varpa eins og einum óróasegg á dyr og róa þá sem eftir stóðu. Þetta endurtók sig skömmu síðar og ferlið var með líkum hætti og áður. Einum var hent út en hinir róuðust niður eftir svolitlar fortölur og svolítið spjall á hæfilega lágum nótum. Í þriðja sinnið fór ekki eins vel, því það fór eiginlega allt úr böndunum sem gat úr einhverjum böndum farið. Ég hef aldrei, aldrei, aldrei nokkurn tíma á minni lífsfæddri ævi séð eitthvað þessu líkt, og hef ég þó ýmislegt séð til þessa. Ég ætla að leyfa mér að giska á að hartnær þriðjungur gesta á staðnum hafi komið að vísu mismikið við sögu í þessum fjöldaslagsmálum sem brutust út. Fyrst byrjuðu tveir að kýta og fóru síðan að stympast og þar á eftir ruku þeir saman eins og tveir reiðir hanar. En báðir áttu vini sem vildu leggja þeim lið sem þeir (vinirnir) gerðu alveg svikalaust. Þá bar dyraverðina að (sem eru tveir), en þeir reyndu í fyrstu að slíta óróaseggina í sundur. Þá beindist reiði vina beggja fyrst og fremst að þeim svo að þeir (dyraverðirnir) voru allt í einu farnir að slást við talsverðan mannfjölda af báðum kynjum. En þeim tókst engu að síður að koma versta slagsmálahundinum út fyrir (Portúgala) en samlandi hans sem þar var, lagði honum þá lið af sínum lífs og sálar kröftum. Lengi vel var mikill bardagi í gangi utandyra milli dyravarðanna og tveggja Portúgala, eða alveg þar til lögregla var mætt á staðinn. Þegar þarna var komið sögu vorum við hættir að spila og lágum á gluggunum eins og aðrir sem inni voru og fylgdumst með því sem fram fór fyrir utan.
"Ertu að reyna að bíta í punginn á mér helv. fíflið þitt," heyrði ég annan dyravörðinn arga hásum rómi á viðfangsefni sitt.
"Þetta er Eyrnabítur, þessi á hvítu peysunni. Hann beit einu sinni eyrað af manni hérna inni" sagði þéttvaxin kona sem lá með nefið klesst að næstu rúðu. Það varð ekki mikið úr spilamennsku eftir þetta, enda orðið álíðið. Við tókum nokkra "slóara" og þökkuðum síðan fyrir okkur með virktum. Þegar við fórum var einn lögreglubíll eftir á stæðinu af þremur sem áður höfðu verið á staðnum. Við veittum því athygli að aðal slagsmála og óskundahundurinn var enn á stæðinu og lét ófriðlega. Við spurðum lögguna hverju það sætti að maðurinn gengi laus eftir það sem á undan væri gengið. "Löggarnir" svöruðu því þá til að þeir væru búnir að hafa tal af viðkomandi, vissu hver hann væri og það yrði að duga í bili. Það var ekki fyrr en í hádegisfréttum á laugardegi að það kom fram að allar geymslur hefðu verið fullar og fleiri hefðu í raun þurft á gistingu að halda en húsrúm leyfði.

Á laugardagskvöldið vorum við mættir rétt fyrir miðnætti eins og ráð er fyrir gert og sáum að dyravörðum hafði verið fjölgað um einn. Við fengum að vita að það hafði verið setið fyrir öðrum dyraverðinum kvöldið áður og hann eltur á bíl áleiðis heim til sín en án þess að kæmi þó til frekari átaka. Allt fór þó vel fram þetta kvöld og eiginlega rúmlega það. Við fengum jólakort og lítinn pakka frá borði no. eitt sem við köllum svo. Borðið sem er reyndar við sviðið dregur nafngift sína af því að þeir og þær sem við það sitja alla jafna eru oftar en ekki mætt(ir) fyrst af öllum.

Í hádegisfréttum í dag (sunnudag) var svo sagt frá hópslagsmálum u.þ.b. 100 unglinga í Grafarvoginum. Það hlýtur að hafa verið sett eitthvað dularfullt íblöndunarefni í andrúmsloftið.

En burtséð frá því þá er ég alvar lega að hugsa um að skreppa norður á Sigló á morgun (mánudag) í 2 - 3 daga til að hlaða smá fyrir jólin.

426. Mér hefur alltaf þótt Ritter-sport súkkulaði alveg rosalega gott, en ég hef hingað til alveg getað stillt mig um að fara ekki með þvílíku offari í átið sem núna virðist einhverra hluta vera tilfellið. Ég keypti 5 pakka á dögunum, deginum áður 2 og deginum þar áður 1. Þetta kláraðist allt á undraverðum tíma og þar sem ég veit ekki hvar ég get fengið Ritter-sport í Hafnarfirði, keypti ég 1 kg. af Bónus konfekti til að brúa bilið þangað til ég á leið í Nettó þar sem umrædd súkkulaðitegund virðist hreinlega vera áskrifandi að öruggu hillurými.

En ég dróst líka óvart inn í umræðu þar sem ýmsir megrunarkúrar voru ræddir fram og til baka, kostir þeirra og gallar tíundaðir og leitinni sem aldrei lýkur að hinum eina og sanna kúr sem jafnframt er hin fullkomna lausn þannig haldið áfram. Ég sagðist svona í gríni vera á Ritter-sport kúrnum og átti þá um leið athygli allra á staðnum, því enginn hafði nokkru sinni heyrt á hann minnst. Ég var þar með orðinn miðpunktur alls, en átti til að byrja með í svolitlu basli með að útskýra hvernig hann virkaði. Mér vafðist eiginlega eins og tunga um höfuð svona fyrst í stað, en fann að lokum leið til að kjafta mig út úr málinu.

Til að geta verið á Ritter-sport kúrnum þarf að temja sér ákveðið hugarfar.

1. Það sem þú borðar þegar enginn sér til hefur engar kaloríur, þ.m.t. Ritter-sport súkkulaði.

2. Þegar þú borðar með öðrum eru einungis kaloríur í matnum eða Ritter-sport súkkulaðinu sem þú borðar umfram þá. Skammtaðu því öðrum það sem þú villt að þeir borði og sjáðu til þess að þeir klári.

3. Matur sem neytt er af læknisfræðilegum ástæðum til dæmis jólaglögg, heitt súkkulaði með rjóma, rauðvín eða þá Ritter-sport súkkulaði, inniheldur aldrei kaloríur, því hann er miklu frekar góður fyrir hjartað, magann og meltinguna, - a.m.k. í hófi. Að vísu er það orðið sjaldgæfara nú í seinni tíð að  læknar segi manni að borða vel, þeir tala miklu oftar um að hreyfa sig mikið.

4. Það á að gefa öðrum með sér (þó ég tími því yfirleitt ekki) af því að því meira sem þú fitar þá sem þú umgengst daglega, því grennri sýnist þú.

5. Matur á borð við poppkorn, kartöfluflögur, hnetur, gos, brjóstsykur að ógleymdu því sem skiptir mestu máli þ.e. Ritter-sport súkkulaðinu og er borðaður í kvikmyndahúsi eða yfir sjónvarpi telst eiginlega kaloríulaus. Hann flokkast nefnilega sem ómissandi hluti af skemmtuninni.

6. Láttu Ritter-sport súkkulaðið frjósa áður en þú borðar það því matur sem er frosinn inniheldur ekki kaloríur því að kaloríur eru jú HITAEININGAR.

Þegar ég gúggla svo inn Ritter-sport (images), kemur margt skrýtið í ljós. Hér að neðan eru nokkur sýnishorn af framleiðslunni sem sjaldan eða aldrei hafa ratað í hillur verslanna hér norður á hjaranum.

424. Þetta er hann Ásgeir pípari sem áður var Ásgeir bakari og þar áður bara Ásgeir. Tilefni þessarar myndatöku var fyrst og fremst nafn fyrirtækisins sem hann hefur nú hafið störf hjá, en það heitir Rask-at ehf., eins og vel má sjá gleraugnalaust.

Það er um Rask-at ehf. að segja að það stendur væntanlega alveg sérlega vel undir nafni þar sem það tekur m.a. að sér að gera við og endurnýja gamlar pípulagnir í húsum, þ.m.t. klóaklagnir. Ég tel óþarft með öllu að eyða fleiri orðum í að skýra tenginguna milli nafngiftarinnar og ýmissa sérverkefna umrædds fyrirtækis.

422. Líklega er hann ekki kominn út úr hárkolluskápnum ennþá, eða þá að hann er einhvers konar laumuhárkollumátari hvaða undarlegu kenndir sem geta legið að baki slíku. Fyrir fáeinum árum þekkti ég betur til hans og jafnvel þá var hárið tekið að þynnast verulega. En á þeim tíma var hann aðallega þekktur fyrir að vera fretgjarnari en góðu hófi gegndi, að ógleymdum ofvirkum svitakirtlunum sem margan manninn gátu pirrað. Árin liðu og eitt og annað breyttist. Okkar maður var fyrir löngu búinn að fella sínar fegurstu fjaðrir og nú voru aðrir tímar upp runnir með nýja siði. Langur tími á hverjum einasta degi fór í að raða hverju strái fyrir sig yfir gróðurlausa hæðina milli hægri og vinstri hluta kragans. Síðan voru lýjurnar límdar kyrfilega niður með einhverju ofurgeli sem átti að þola allt að 12 vindstig samkvæmt hinni gömlu vindhraðamælingu án þess að gefa sig. Það mátti alla vega skilja það svo eftir lesningunni utan á geltúbunum. En eftir því sem árin liðu varð auðvitað enn lengra á milli stráa og dagsverkið fyrir framan spegilinn að sama skapi meira og meira krefjandi og tók sífellt lengri og lengri tíma. En aldrei kom til greina að hans hálfu að taka stóra stökkið í aðra hvora áttina, sem flestir aðrir hefðu eflaust verið búnir að gera fyrir löngu. Hvorki að framkvæma aðgerðina "allt-af" sem er miklu meira en eðlilegur og raunhæfur kostur, eða þá að kaupa sér eins konar manngerða hárhúfu sem myndi hylja vandamálið.

En líklega hefur hann ekki gert sér grein fyrir umfangi málsins, því yfirsýnin í þráðbeinni merkingu þess orðs var mjög svo ábótavant að eðlilegum ástæðum.
Þau hár sem eftir voru fóru að mestu í að hylja hátt og glansandi ennið, því það blasti auðvitað við í speglinum. Ef betur hefði verið að gáð og meira spáð, hefði það ekki leynt sér að lítið sem ekkert var þá eftir til að breiða yfir kúluna sem upp af því var.
Það var ekki fyrr en einhver illa meinandi læddist eitt sinn aftan að honum og tók mynd beint ofan á kollinn eftir greiðslu (en að vísu í verulegri óþökk hvirfilseigandans í fyrstu,) að það varð þó til þess að hann áttaði sig loksins á hinum hráslagalegu og bláköldu staðreyndum málsins.
"Lítur þetta virkilega svona út séð að ofan" muldraði hann og horfði lengi á myndina.

Eftir þetta atvik fór fljótlega að bera á breyttu hegðunarmynstri. Hann lokaði sig gjarnan inni á klósetti og læsti jafnvel á eftir sér þegar kom að hinni daglegu yfirgreiðsluathöfn, og hún tók nú enn lengri tíma en áður. Eitt sinn þegar ég þurfti að bregða mér á vaffséið, tók ég eftir því að þar var kominn auka spegill, ekki ósvipaður þeim sem rakarar nota þegar þeir sýna kúnnanum hnakkann á sjálfum sér að lokinni klippingu. En það var líka eins og hann væri orðinn svo miklum mun pukurslegri í allri umgengni. Skotrandi augunum út undan sér við öll möguleg og ómöguleg tækifæri, yfirleitt svolítið flóttalegur og jafnvel vandræðalegur á svipinn. En dag einn komst ég að því hver var rót hegðunarvandans. Ég fann eitt sinn hjá mér og það mjög skyndilega ríka þörf til að komast í einum grænbláum að skálinni og skrúfa frá vatnsenda, en þá var hann þar fyrir og hafði gleymt að læsa að sér. Þegar ég reif upp hurðina sá ég hvar hið fullkomna tækifæri til að ná spontantmynd ársins beinlínis blasti við. Og þar sem ég var einmitt með myndavélina í höndunum og hún tilbúin til "afsmellingar" vegna prakkarastriks sem hafði verið í undirbúningi, var auðvitað skotið. - Nema hvað.

(Based on a true story)

421. Ferðin norður á Sigló var auðvitað ánægjuleg eins og slíkar ferðir eru næstum því alveg undantekningalaust. En ég komst að því að eitthvað er farið að slakna á fyrirhyggjunni þegar kemur að því að menn séu þokkalega útbúnir til dekks. Á miðvikudagsmorgunn þegar ég rölti nývaknaður til dyra og ætlaði að teyga að mér morgunloftið og fara kannski í eins og einn stuttan bíltúr, sá ég mér til hrellingar að það var sprungið (einu sinni sagði maður alltaf punkterað) á litlu bláu Micrunni. (Bakara)meistari Jakob var þó mættur til brauða og kökugerðar og spurði hvern andsk... ég væri að þvælast norður á sumardekkjum á þessum tíma. Ég sagði honum að ég væri ekki á neinum andsk... sumardekkjum, heldur væru vetrardekk undir honum allan hringinn sem ég hefði keypt undir hann dýrum dómum í fyrrahaust. Við örlítið nánari skoðun kom í ljós að við höfðum báðir á réttu að standa upp að vissu marki eða svo. Vissulega voru þetta upphaflega vetrardekk, en grófa munstrið var ekkert sérlega gróft lengur og síður en svo líklegt til að standa undir verulegum væntingum. En eins og komið var fyrir okkur (mér og þeim bláa) var um fátt annað að ræða en setja varadekkið undir og renna síðan til hans Skarphéðins sem pantaði nýjan dekkjagang í einum grænum.
"þetta á að vera komið á morgun," sagði hann.
"Vonandi, því ég ætla að rúlla suður annað kvöld."
Við svo búið þakkaði ég fyrir mig og kvaddi.

Daginn eftir (fimmtudag) kom ég svo aftur við en Skarphéðinn var svolítið skrýtinn á svipinn þegar hann sá mig.
"Þeir hafa líklega skilið þau eftir bölvaðir, en það kemur annar bíll á eftir og þetta á að vera í honum."
Það var greinilegt að hann var ekki alveg sáttur við gang mála og vildi kanna málið alveg ofan í kjölinn. Hann bað mig að hinkra og hringdi í söluaðila dekkjanna og í afgreiðslu flutningsaðilans.
"Þetta á alveg örugglega að vera í bílnum sem kemur á eftir. Sleppur þetta ekki?"
"Ég verð að fara í síðasta lagi um hádegi á morgun, (föstudag) því ég er að spila annað kvöld á henni Catalinu."
"Við bara reddumessu," sagði Skarphéðinn og ég kvaddi öðru sinni.