358. Það vantaði ekkert upp á móttökurnar hvað veðurblíðuna og afburðafagurt útsýnið varðaði, þegar ég skrapp á heimaslóðir nýverið. Ég er núna búinn að finna mér nýjan "stall" ef svo mætti segja, og prílaði upp á hann til að taka þessa mynd. Eiginlega er ég að meina stað sem mér finnst henta alveg einstaklega vel til myndartöku af bænum. Ofan við nyrsta hluta Hólavegar eru fjárhúsin hans Hafsteins Hólm og þangað upp eftir liggur svolítill stígur. Ef gengið er upp hann en síðan beygt til suðurs, komum við að sneiðing sem liggur skáhallt upp á norðurenda snjóflóðavarnargarðsins. Þaðan er mjög góð yfirsýn yfir bæinn, en einnig er upplagt að rölta göngustíg sem liggur eftir garðinum til suðurs. Slíkur göngutúr hressir, bætir og kætir rétt eins og sagt er um ópalið, einkum þó á góðviðrisdögum eins og þeim sem hér má sjá.



Ég skrapp fram að Hóli og staldraði þar við nokkra stund. Vélsleðamenn voru talsvert á ferðinni og einn þeirra fór mjög hátt upp í Hólshyrnuna. Við sem fylgdust með bjuggumst þá og þegar við að sjá sleðann sporðreisast, því brattinn var verulegur. En þegar sleðamaðurinn var farinn að nálgast klettana sem liggja mjög hátt í hyrnunni, tók hann u-beygju og fór að sjálfsögðu hálfu hraðar niður eins og við var að búast.
Var það ekki svona sem platan var skorin í Hlíðarfjalli á síðasta ári og búið til snjóflóð?
Það var einhver sem spurði og Andrés Stefáns taldi að þetta væri aðferðarfræðin í hnotskurn. En sjá mátti nokkur smáflóð í fjöllunum í kring.



Óli Þór var að koma af gönguskíðum og bjó sig undir að fara heim á F-21.



Bekkjarbróðir minn Andrés Stefáns og Kári Hreins, fyrrum nágranni af Brekkunni voru að dytta að troðaranum.

Það er ekki amalegt yfir að líta skíðasvæði Siglfirðinga þarna í blíðunni. Hvað er hægt að hafa það flottara, því hér er snjór lengur en á öllum hinum stöðunum og miklu meira af honum í ofanálag. Fer ekki að verða kominn tími á svolitla markaðssetningu, því eins og við sem þekkum til vitum svo vel þá er Skarðdalssvæðið sannkölluð paradís á jörð fyrir unnendur skíðaíþróttarinnar?

Þegar ég keyrði aftur í bæinn sá ég að það var stórstraumsfjara. Ég gat ekki annað en staldrað svolítið við á móts við Langeyrina og rölti út á leirurnar þar sem ég hafði dvalið bæði löngum og mörgum stundum sem barn og unglingur. Mig rekur samt ekki minni til að hafa séð svona mikið af botninum nokkurn tíma áður. Ætli það sé búið að grynnast svona mikið á þessum árum sem liðin eru, eða eru einhverjar aðrar skýringar á ástandinu. Ég gekk út á "miðjan fjörð," síðan langleiðina að flugvellinum og svo út eftir í átt að endanum á uppfyllingunni þar sem "Bás" hefur aðstöðu.

Ég gekk eftir hörðum sandbotninum en sums staðar voru svolitlir pollar sem ég sveigði hjá. Leifar af lagís sem sjáfarföllin höfðu brotið en ekki náð að fljóta út, settu skemmtilegan svip á þetta umhverfi sem ég hafði ekki farið um í hartnær fjóra áratugi. Þetta varð því á vissan hátt margföld upplifun. Þarna hafði fyrir margt löngu síðan verið gróskumikil kajakútgerð, oft höfðum við stjakað okkur um leirurnar á lagísjökum og þarna höfðum við guttarnir oft vaðið leirurnar á fjöru og tekið land hinum megin fjarðar. Eitt sinn fór ég á DBS hjólinu mínu þessa leið þrátt fyrir að ekki væri alveg háfjara. Það var auðvitað miklu sniðugra því ég hjólaði heimá leið eftir veginum sem liggur inn fyrir fjarðarbotninn þegar kominn var heimferðartími, en aðrir ferðalangar þurftu þá að ganga.

Íshraflið náði nokkuð langt út eins og sjá má, og ég hélt áfram göngunni eftir sandbotninum.

Þarna er ég kominn á móts við endann á stálþilinu og horfi þaðan yfir að flakinu af Skoger. Ég velti fyrir mér hvort ég gæti gengið að því ef ég væri sæmilega stígvélaður, en þar sem ég er aðeins á kuldaskóm legg ekki í þann áfanga. Sandrif sem ég hef aldrei séð áður og vissi ekki að væri til, gægist eins og lítil eyja upp fyrir sjávarflötinn milli flaksins og enda stálþilsins. Annað flak nokkru norðan við Skoger er nú vel sýnilegt. Hvað ætli það fley hafi heitið á sínum tíma og síðan hvenær ætli það hafi legið þarna á þessum vota hvílustað?

En landið stækkar ekki bara og stækkar, því sjórinn tekur svolítinn toll af mannanna verkum. Og þó að Ægir konungur sé ekki nein hamhleypa til verka í niðurrifsstarfseminni á þessum slóðum, nartar hann rétt aðeins eins og svolítið forvitnislega í röndina á hinu nýja landi. Þarna hefur steypuafgangi verið hellt yfir jarðveginn og myndar plötuna ofan á, en sjórinn hefur kroppað í undirlagið og myndað svolítið holrými. Lítið mál í sjálfu sér en myndefnið fangaði athygli mína, því stundum er það formið en ekki stærðin sem kallar.

En ekki voru allir dagar svona, því engu var líkara en veðurguðirnir myndu skyndilega eftir því að Síldarbærinn er staðsettur norður undir heimskautsbaug. Þeir fengu svolítið "hóstakast" sem entist í nokkurn tíma og svona kom það mér fyrir sjónir. Myndin er tekin út um dyrnar á "Kaupfélaginu" upp á gamla mátann, þrátt fyrir að staðurinn heiti Samkaup-Úrval í dag.

Eftir vikudvöl á heimaslóðum þótti mér tími kominn til að melda mig á suðvesturhorninu í svolitla stund áður en ég færi norður aftur. Á suðurleiðinni var eins og oft gerist á Íslandi, boðið upp á ýmis konar veðurafbrigði. Stundum gjörbreyttust aðstæður á hreint ótrúlega stuttum tíma. Þessi mynd er tekin í Sléttuhlíðinni, en u.þ.b. einum km. sunnar var heiðskírt og skyggni ágætt og komið besta veður sem hélst þar til við nálguðumst Vatrnsdalinn í Húnavatnssýslu.

Hér er keyrt út úr éljagangi sem byrgði sýn og hægði för, sem eitt og sér er líklega allt í lagi í umdæmi Blönduóslöggunnar.

Þarna sjást sömu fjöll og á næstu mynd fyrir ofan, en ég verð að viðurkenna að ég veit ekki hvað þau heita. En vissulega eru þau mjög löguleg og hljóta því að bera stórfengleg nöfn. Eftir þetta bar fátt eitt til tíðinda á suðurleið, en stefnan er aftur sett norður um páskana.

Svo vil ég ítreka það boð mitt sem allt eins má túlka sem áskorun til þeirra sem rekast hingað inn, að setja loppu eða skófar sitt í gestabókina meðan nóg er plássið og merkja sér þar svolítið svæði. Nokkrar myndir til viðbótar eru í "Myndaalbúmi" í möppu merktri Sigló 4.

355. Það var settur linkur á síðuna mína frá b2 á dögunum, og það gerðist ekki bara einu sinni heldur tvisvar. Í fyrra skiptið var bent á pistilinn um fasteignamarkaðinn og húsnæðið á Baldursgötu, en það sem þar er fjallað um finnst mér eiginlega verulega óeðlilegt í alla staði og spurningar vakna m.a. um heilnæmi markaðarins og ábyrgð fasteignasala gagnvart hugsanlegum kaupanda. En ég eins og fleiri sem uppgötva að lesendafjöldinn margfaldast skyndilega án sýnilegrar ástæðu og einhverra skýringa, hélt auðvitað að teljarinn væri bilaður. Ég fylgdist furðu lostinn með straumnum sem lá inn á síðuna og síðan út aftur án þess að skilja neitt eftir sig nema tölulegar upplýsingar um fjölda heimsókna.

Í seinna skiptið var bent á söguna um LEO súkkulaðið, en þar sem ég hafði ekki minnsta grun um hverju ég átti von á setti ég pistilinn um ævintýrið á Bergstaðastrætinu inn um sama leyti og lætin byrjuðu. Og þar sem það mál verður að teljast mun "agressívara" urðu viðbrögðin eftir því. Heimsóknafjöldinn fór í 3069 einn daginn og verð ég að segja að mér fannst alveg nóg um svo ekki sé meira sagt. Í þetta skiptið liðu ekki bara einhverjar netvofur um síðuna, heldur var tekið til við skriftir af miklum krafti en oft lítilli hugsun. Skoðanir margra voru eiginlega nokkuð ólíkar því sem maður á að venjast, og margt í raun og veru engan veginn birtingarhæft. Orðbragðið stundum eins og maður vill hvorki sjá né heyra, og lítið um að tekin væri efnisleg afstaða með eða á móti, grundvölluð á skynsamlegum rökum. Til að byrja með hugsaði ég með mér að fara þá leið að reyna að láta öll ósköpin standa sem minnisvarða um það sem miður fer og fjalla síðar um þau sem slík, en það reyndist því miður engan veginn hægt. Sumt var bara það sóðalegt, illgirnislegt og svo alvarleg tilraun til mannorðsmorðs að það á hreinlega hvergi nokkurs staðar heima. Og eins og oftast er, þá voru þeir sem ekki vilja gera grein fyrir sjálfum sér verstir allra og sjálfum sér til mestrar skammar.

Ég fylgdist með atburðarásinni með vaxandi skelfingu. Álitin hrönnuðust inn og óhætt er að segja að sum þeirra hafi síður en svo verið sérlega áferðarfalleg svo ekki sé fastar að orði kveðið. Mér fannst ég vera aleinn í manngrúa þar sem ég átti á hættu að vera troðinn undir, en annað slagið sá ég kunnuglegar undirskriftir og mér fannst ég þá greina eins og svolitla ljóstýru í fjarska. Tíminn leið og ég skynjaði að flóðið færi líklega bráðum að réna þegar ég sá nöfn Minnýar og Boggu. Skömmu síðar Bjarna frænda, Emils, Gunnar Th. og Gulla hvern á eftir öðrum. Þá fannst mér illviðrinu vera tekið að slota það mikið að óhætt væri að koma niður af tánum, því brátt myndi sólin rísa á ný og verma sviðna jörðina. Mig þyrsti í það ástand sem áður var, líkt og skrælnaðan ferðalang em hefur villst í eyðimörkinni á göngu sinni en loksins fundið leiðina til byggða.

Eða eins og þreyttur og þjakaður sundmaður sem nær landi eftir að vera nær drukknaður í kolgráum ólgusjónum fullum af skrímslum og kynjaverum.

En eftir á að hyggja þá líkist tilfinningin og hin andlega reynsla sem ég hef nú upplifað helst því að vera dæmdur til að hírast um tíma í risastórum almenningshrákadalli eða hlandfötu sem er í fullri notkun af undirmálsliði sem kann ekki mannasiði.

En þar sem ég var á leiðinni norður á Sigló í u.þ.b. viku, taldi ég rétt að fjarlægja hið umdeilda umræðuefni vegna þess hvernig mál hafa þróast. Þvi eins og þeir hljóta að skilja sem vilja, á ég erfitt með alla aðkomu að málinu svo sem hreinsunarstarf eftir allt nafnlausa og ósýnilega fólkið sem ég tel geta verið alveg nauðsynlegt að óbreyttu meðan ég er fjarstaddur.

354. Á dögunum lenti ég í svolitlu ævintýri. Ég átti erindi á Bergstaðastrætið í Reykjavík og ók því yfir Skólavörðuholtið og niður Skólavörðustíginn í áttina þangað. Þegar ég er kominn niður að gatnamótunum við Njálsgötu, er svínað all hressilega á mig og ung stúlka ekur inn á götuna í rólegheitunum án þess að líta til vinstri upp götuna sem er jú í þessu tilfelli aðalbraut. Ekki var neinn asi á henni eða fyrirgangur, því hún fór í raun alveg ofurhægt yfir. Reyndar sá ég bara í hnakkann á henni því hún snéri sér að vinkonu sinni í farþegasætinu og var greinilega niðursokkin í samræður við hana. En það var bara ég sem trúði því ekki fyrr en bílarnir höfðu nær því snert hvorn annan, að hún myndi ekki stoppa á stöðvunarskyldunni. Ég nauðhemlaði því og flautaði til áhersluauka, en það hafði nákvæmlega engin áhrif. Engin sjáanleg breyting varð á aksturslaginu frekar en hvorki ég né nokkur annar gæti verið þarna á ferðinni, og vel mátti sjá að hún hélt áfram að tala við vinkonu sína eins og ekkert hefði í skorist og sigldi áfram á sama hraða líkt og seglskúta í hægum andvara. En þegar við nálguðumst gatnamót Bergstaðastrætis beygðu þær stöllur inn í þá götu og lögðu í laust stæði beint á móti húsinu sem ég átti erindi í. Ég lagði líka í stæði skammt frá og þegar ég hugðist sinna erindum mínum gekk ég fram hjá umræddum bíl.
Passa sig í umferðinni stelpur.



Ökumaðurinn sem var nýstiginn úr stakk höfðinu inn í hann aftur og þóttist vera þar eitthvað að gramsa, en fliss, einhverjar ógreinilegar athugasemdir ásamt léttum hlátrasköllum bárust út úr bílnum. Það var auðvitað meira en ég þoldi og þar sem ég er oftast með myndavélina í höndunum beindi ég henni að bílnum og smellti af. Ég hefði kannski átt að láta það ógert, en mér vitanlega er ekki bannað að taka myndir á almannafæri af því sem næst hverju sem er.



Þá opnast dyrnar farþegamegin, vinkonan kemur út og virðist nú skyndilega hafa skipt skapi og það svo um munar.
"Ertu fimmtán ára eða eitthvað svoleiðis fávitinn þinn? Ef þú tekur mynd af mér þá brýt ég fokking myndavélina."
Hún gekk að mér og reyndi að vera eins ógnandi á svipinn og hún frekast gat.
"Fyrst þú ert að hóta mér er ábyggilega gott að eiga mynd af þér líka" svaraði ég og ég smellti af á ný.
Skipti þá engum togum að hún stökk að mér og ég fékk krepptan hnefann í andlitið. Fyrst einu sinni, en síðan aftur og aftur. En þar sem hún reyndist ekki vera nein kraftakerling og höggin reyndust því heldur léttvæg, stóð ég bara sem fastast og spurði hana hvort hún teldi að það gætu hugsanlega verið einhver vitni að þessari ?líkamsárás.?
Stöðvuðust þá aðgerðirnar jafn skyndilega og þær höfðu byrjað og vinkonurnar hröðuðu sér á braut.

Það getur verið hættulegt að vera of-virkur myndavélaeigandi?...

353. Einn ágætur vinur minn spurði mig um söguna af LEO súkkulaðikexinu sem fyrir all löngu síðan var til umfjöllunar hérna á blogginu. Viðkomandi sagði það einfaldlega vera sér ofviða að pæla sig í gegn um öll eldri bloggin í leitinni að súkkulaðikexinu. Og þar sem hann er ekki sá eini sem spurt hefur um þau atvik sem urðu til þess að þessi skemmtilega saga varð til, skal ég með mikilli ánægju endurbirta umrædda klausu ásamt svolitlum skýringakafla.



Aðalsögupersónan virðist geta brugðið sér í allra kvikinda líki.

Fyrir ekki svo löngu síðan var hringt í gemsann minn og ég spurður að því hvort Laugarásvideó ehf. væri ennþá á einhvern hátt á mínum vegum. Ég kvað svo ekki vera en þar málrómurinn var kunnuglegur, var eðlislæg forvitni mín vakin og ég vildi fá að vita hvers vegna hefði verið hringt.
"Hann félagi þinn gengur á milli okkar sem stöndum í óralangri biðröð og blandar bara geði við fólk."
"Er það ekki bara jákvætt og skemmtilegt," spurði ég á móti.
"Jú, jú, nema að hann er á sneplunum og frekar úfinn um höfuðið, og það er nú ekki sérlega fögur sjón."
"Nú," svaraði ég og þóttist verða hissa.
"Hann hefur greinilega ekki eignast nýja móðulausa spegilinn sem var svo mikið auglýstur fyrir jólin, því þá mundi hann alla vega greiða sér" sagði röddin í símanum.
"Nú," svaraði ég aftur. "Hann hefur þá bara fengið eitthvað annað fallegt frá frúnni þessi jólin."
"Svo talar hann um einhvern lítinn karl suður í Hafnarfirði"
"Hver skyldi það nú vera," hugsaði ég úr Hafnarfirðinum.
Síðan kom svolítil þögn.
"Það er bara einn maður að afgreiða en sá góðglaði gengur um gólf og ruglar bara í fólki, aðallega sækir hann þó í litlar stelpur í stuttum pilsum." Ég heyrði að það hnussaði svolítið í manninum.
Ég sagði ekkert en sá sem hringdi hélt áfram.
"Nú pikkaði hann eina slíka út úr röðinni og er farinn að afgreiða hana."
Við ræddum síðan saman um önnur mál litla stund, því langt var um liðið síðan ég hafði heyrt í þessum fyrrverandi viðskiptavini mínum.
"Nú er hann greinilega farinn að afgreiða einhverja fleiri sem hann virðist hafa velþóknun á og gefur gríðarlega afslætti alveg hægri vinstri."
Eftir svolítið lengra spjall var viðmælandinn kominn að afgreiðsluborðinu.
"Spurðu um LEO súkkulaði," sagði ég.
"Ég ætla að taka þessa mynd og fá tvö LEÓ súkkulaði," heyrði ég hann segja af bragði.
Einhverju var svarað sem ég heyrði ekki en hann rak upp mikinn hlátur.
"Það er búið að banna LEO súkkulaði í þessari sjoppu," sagði hann í símann og fannst það greinilega meira en lítið fyndið.
Hann þurfti nú að ljúka viðskiptunum og kvaddi þess vegna að sinni.
Þegar ég áleit að hinu venjulega álagstímabili ætti að vera lokið, hringdi ég í gemsa starfsmannsins og vildi forvitnast svolítið.
Það var ekki fyrr en það hafði hringt a.m.k. fimm sinnum út að hann svaraði og var þá frekar andstuttur.
"Ertu bara einn að vinna?"
"Já, ég er eiginlega bara einn að vinna," svaraði starfsmaðurinn og vildi greinilega losna úr símanum sem fyrst.
"Er ekki einhver gamall maður að vinna þarna líka?"
"Hann er alla vega staddur hérna, viltu tala við hann?."
Sá sem svaraði var greinilega mjög pirraður.
"Seljið þið LEO súkkulaði," spurði ég og reyndi að vera svolítið grandalaus í röddinni.
"Nei," svaraði röddin.
"Hvers vegna ekki?" Ég virtist ekki alveg sáttur.
"Það var tekið úr sölu eftir að þú seldir og fórst og hefur verið alveg bannað síðan og þú veist þetta alveg og þarft ekki að spyrja."
Ég gat ekki annað en farið að hlægja.
Röddin í símanum varð svolítið skrýtin.
"Bara svo þú vitið það."
"Hvað." Ég skildi ekki alveg.
"Við megum ekki umgangast þig, tala við þig, hringja eða heimsækja. Allt svoleiðis er alveg bannað"
"Haaaaaa." Nú skildi ég enn minna en áður.
"Annars verðum við reknir en ég verð að halda áfram að vinna, því það gerir það enginn annar, - blessaður."
Svo var lagt á og síminn sagði bara bíb bíb bíb bíb.
Ja hérna hér.



Loftmynd af aðalsögupersónunni sem starfsmaðurinn H.T.S. sendi mér úr síma G.J.

Nokkru seinna fékk ég skemmtilega lýsingu á því hvernig LEO súkkulaðikexinu var úthýst úr sjoppunni. Daginn sem skrifað var undir skiptinguna á fyrirtækinu fann G.J. hjá sér sterka hvöt til að gera eitthvað merkilegt, einkennandi og afgerandi í tilefni dagsins. Hann fékk hugljómunina þegar hann gekk í hús með samninginn sem blekið var varla orðið þurrt á. Nú skyldi halda eins konar minningarathöfn um "litla karlinn í Hafnarfirði" eins og hann hefur kallað mig alla tíð síðan samstarfi okkar lauk. Hann gekk þungum og djúpum skrefum yfir gólfið á sjoppunni og það var engu líkara en hárlufsurnar dúuðu ofan á herðunum í samræmi við göngulagið. En þó ekki ofan á höfðinu sjálfu því þar var enginn hárvöxtur eins og kunnugir þekkja og sést á meðfylgjandi skýringamynd. Hann náði sér í lítinn pappakassa og stillti sér upp við sælgætishillurnar.
"Þetta verður aldrei selt hérna aftur" sagði hann og sópaði öllu LEO súkkulaðinu ofan í kassann.
"Af hverju ekki?" Einhver nærstaddur læddi inn spurningunni svolítið flírulegur á svipinn.
G.J. gaut augunum til fyrirspyrjanda en svaraði engu.
"Er súkkulaðið kannski bannað út af nafninu?" Sá nærstaddi spurði aftur og horfði glettnislega í kring um sig, en þeir sem fylgdust með kímdu svo lítið bæri á og reyndu að verjast brosi.
Það rumdi eitthvað í G.J. og hann lauk við að tína í kassann.

Einn af þeim sem höfðu verið það sem kalla má "húsvanir" spurði hvort ekki mætti hafa þetta með kaffinu þó svo það yrði ekki selt og eftir nokkra umhugsun taldi G.J. það væri sennilega í lagi. Sá "húsvani" beið þá ekki boðanna, heldur hellti upp á fulla könnu af kaffi og drakk síðan megnið af því sjálfur ásamt því að sporðrenna næstum því heilum kassa af LEO súkkulaði. Áður en hann fór kom hann afganginum af lagernum fyrir uppi á eldhússkáp þar sem hann var lítt áberandi. Síðan kom hann daglega í kaffi á Laugarásvideó meðan birgðirnar af LEO súkkulaðikexinu entust, en eftir að þær kláruðust hefur hann ekki sést.

Af því má ráða að LEO súkkulaðikex er örugglega skrambi gott.

351. Ég kom einu sinni til Hveragerðis svo nú veit ég hvernig Grasasni lítur út.