927. Er tunglið úr osti? Hver á það? Af hverju stækkar það og minnkar til skiptis? Og af hverju togar það svona óskaplega mikið í sjóinn?

Tunglið hefur vissulega vakið margar spurningar í gegn um tíðina og við sumum þeirra kunnum við einfalt og skynsamlegt svar, en öðrum ekki. - Alla vega ekki ennþá. Það hefur verið endalaus uppspretta ævintýra, rómantíkur og veitt skáldunum ómældan innblástur.

-

Tunglið, tunglið taktu mig
og berðu mig upp til skýja.
Hugurinn ber mig hálfa leið
í heimana nýja.

Þannig orti Theodora Thoroddsen forðum og víst er að margur sveinninn og yngismeyjan hefur horft dreymandi augum á þetta gula fyrirbæri á himni okkar Jarðarbúa.

-

Svafstu illa? Dreymdi þig skrýtna drauma? Ef svo er, þá geturðu kennt tunglinu um frekar en nokkru öðru, því samkvæmt niðurstöðum nýlegrar breskrar rannsóknar þá breytast draumar fólks þegar tunglið er fullt. Okkur dreymir þá ýmist mjög skrýtna eða ákaflega dásamlega drauma, en það ástand og sú virkni fylgir ekki árstíðum eða vikudögum, heldur tunglinu.

.

"Ég tel að þessari þjóð beri að skuldbinda sig fyrir lok þessa áratugar að lenda manni á tunglinu og flytja hann aftur til jarðar".

Þetta sagði Kennedy bandaríkjaforseti forðum og bætti síðan við.

"Ekkert annað geimrannsóknarverkefni mun á þessu tímabili heilla jarðarbúa jafn mikið eða reynast eins mikilvægt fyrir komandi rannsóknir á geimnum. Og ekkert mun vera jafn örðugt eða kostnaðarsamt í framkvæmd."

Þar með hófst það sem kallað hefur verið kapphlaupið um tunglið.

Eftir að draumur Kennedy´s rættist að honum gengnum, hefur a.m.k. sumum ameríkönum fundist þeir eiga meira tilkall til tunglsins en aðrir jarðarbúar og fleyg eru orðin sem sögð voru eftir lendingu Appollo 11., en fáir muna þó hver sagði: "Brautin er nú greið fyrir landnám á tunglinu".

-

Í vetur bauð RÚV upp á frábæra þætti um Tunglferðirnar í umsjón Sævars Helga Bragasonar. Lokaþátturinn er ennþá aðgengilegur á Hlaðvarpinu og mun verða það allt til 1. júní nk. og er slóðin þangað er: http://www.ruv.is/sarpurinn/kapphlaupid-til-tunglsins/02032014-0

926. Ég rakst á þess mynd í dag og það er hreint ekki ofsagt að við það hafi ég hrukkað ennið í það minnsta lítillega. Fyrst kom auðvitað hið ágæta forrit "Photoshop" upp í hugann, en ég dró þó heldur í land þegar ég komst að því að myndin mun hafa birst í því ágæta tímariti "Lifandi vísindi" sem gerir hana að mínu mati mun trúverðugari en ella.

Spurning dagsins er því hvort þetta sé virkilega alvöru.?

-

En að allt öðru máli...

Ég fékk á dögunum sendar tvær ábendingar sem varða nýlegar færslur.

Önnur var vegna "Blá hús", en Hlynur Arndal taldi að ég hefði alveg mátt hafa rúntinn örlítið stærri þar sem all nokkuð vantaði upp á úttektina. Hann var svo vinsamlegur að senda mér mynd að húsinu sínu sem er númer 21 við Hverfisgötu hinnar syðri, en það er nýuppgert, orðið alveg stórglæsilegt og í alla staði hin mesta bæjarprýði. Ég tók mér það bessaleyfi að bæta myndinni hans Hlyns við mínar í færslunni.

Hin var vegna "Ævintýramaðurinn Per Martin Steen" sem hefur flakkað um landið að undanförnu og spilað á gítar og sungið fyrir mat og gistingu. Fréttirnar að norðan voru talsverð vonbrigði en slóðin að þeim er...

http://www.visir.is/-braust-inn-i-isskap-og-helt-veislu-fyrir-sjalfan-sig-/article/2014140419741

Auðvitað hefur hann verið orðinn svangur, en það réttlætir tæpast aðgerðir sem þessar og fyrirhyggja er og verður alltaf góður ferðafélagi. En þversögnin birtist okkur í ótengdri frétt á sama miðli nokkrum dögum síðar, en þar sagði frá sigurvegara í heljarmiklu kappáti á Prikinu sem fór nokkuð létt með að innbyrða 1,5 kg. af mat á 225 sekúndum.

http://www.visir.is/kappat-a-prikinu/article/2014140429524

Per Martin Steen fyrir framan Hannes Boy. Kroppuð og stílfærð mynd af siglo.is (birt án leyfis).

 

923. Nýlega birtist frétt á siglo.is þar sem sagði frá hinum ævintýrgjarna Norðmanni Per Martin Steen og ferðum hans hérlendis.

( http://www.siglo.is/is/frettir/getAllItems/1/aevintyramadurinn-per-martin-steen-a-ferd-um-hid-ovaenta ) Þegar ég las greinina og sá myndina sem henni fylgdi, kviknaði snarlega á minnisperunni og ég minntist þess að við áttum saman svolítið spjall hér syðra fyrir fáeinum dögum.

Ég var að aka leið 28 á strætó eins og svo oft og var rétt ófarinn úr Mjóddinni þegar skeggjað andlit Norðmannsins birtist í gættinni, hann kynnti sig og bætti síðan við "ég spila á gítar".

"Og ég spila á hljómborð" svaraði ég af bragði.

Hann hló við og spurði hvort hann mætti koma með án þess að vera með strætómiða. Ég varð svolítið kjaftstopp við spurninguna því öll fyrirgreiðsla af því taginu er auðvitað alveg bönnuð, en það var eitthvað sem sagði mér að ef einhver ætti að fá slíka sérmeðferð, þá væri það maður eins og hann Per.

Til allrar hamingju leystist málið nánast af sjálfu sér því nærstaddur farþegi sem hafði fylgst með innkomuni og sennilega orðið fyrir svipuðum áhrifum og ég fór ofan í vasa sinn og fiskaði þaðan upp alveg heilan helling af klinki, skellti því í baukinn og sagði; "þetta er akkúrat" um leið og hann deplaði augunum ótt og títt. Ég horfði á hrúguna á botninum og sá að þarna var a.m.k. einn hundraðkall en kannski fleiri, fimmtíukall og vænn slatti af krónum, fimmköllum og tíköllum. Og þar sem klinkið var þegar komið ofan í strætóbaukinn var ég var ekki í neinni aðstöðu til að fara út í frekari skoðun á málinu, enda áhuginn takmarkaður. Ég sagði því bara ókey nokkuð ákveðið og bauð Norsaranum að ganga til bíls á einhverri skandínavískri mállýsku sem ég hannaði og spann upp úr mér þarna á staðnum. En hann skildi mig greinilega, kom inn og við tókum spjall saman. Hann sagði mér frá veru sinni og ævintýrum sínum hérlendis. Hann hefði aðeins átt fyrir (með hjálp góðra manna og kvenna) miða með Norrænu frá Færeyjum, en þar hefði hann verið svo lánsamur að kynnast tónlistardrottningu þarlendra lítillega henni Eivøru Pálsdóttir.

Nú var kominn tími til að leggja af stað og okkar maður fann sér sæti framarlega í vagninum og virti fyrir sér umhverfið upp eftir Breiðholtsbrautinni, um Hvörf, Þing og Kóra og að Hörðuvallaskóla þar sem ég stoppaði til að tímajafna. Þá stóð hann upp og við héldum áfram spjallinu. Hann hafði spilað á pöbb í miðbæ Reykjavíkur kvöldið áður og fengið fínan kvölverð fyrir framtakið. Þar hefði hangið gítar uppi á vegg sem hann hafði getað notast við eftir svolitla vinnu við stillingar og fíniseringu. Vertinn hafði að vísu haldið því fram að hann væri bara flottur uppi á vegg en varla til neins brúks á palli, en þetta hefði nú allt saman sloppið alveg þokkalega fyrir horn. Hann hefði síðan bankað upp á hjá þeim á lögreglustöðinni á Hverfisgötu og fengið þar hina þægilegustu gistingu. Þegar talið barst að Hverfissteininum brosti hann út í bæði og sagði að svona nokkuð væri nú ekki hægt að gera í Noregi, en þeir sem réðu þarna húsum væru miklir höfðingjar heim að sækja.

Aftur ók ég af stað og okkar maður settist og horfði út um gluggann á það sem fyrir augu bar. Fleiri Kórar, síðan komu Salir, Lindir og Smárar. Við Smáratorg var ég aftur um það bil að lenda aðeins á undan áætlun og staldraði því við stutta stund.

Aftur kom Per fram í til mín og nú vildi hann segja mér frá reynslu sinni af Íslandi og íslendingum, hafði um það mörg orð hvað hann hefði alls staðar mætt mikilli gestrisni og hvað honum fyndist landið að öllu leyti hreint ótrúlega heillandi. Það var líklega þá sem hann spurði hvert við værum annars að fara. Ég sagði honum að endastöðin væri Hamraborg, en sá staður væri eiginlega gamli miðbærinn í Kópavogi sem væri bær sem lægi þétt upp að Reykjavík en þó alls ekki hluti af henni. Og ég lagði mikla áherslu á þetta "ALLS EKKI". Hann spurði hvort þar væri ekki einhver pöbb sem hann gæti boðið fram þjónustu sína fyrir mat og/eða gistingu. Ég sagði honum af Catalinu, en bætti því við að mín reynsla af viðskiptum við eigendur staðarins væri með þeim hætti að líklega væri skynsamlegra að fara aftur niður í "city center of Reykjavik" og freista gæfunnar á þeim slóðum. Síðan ókum við af stað frá Smáratorgi.

Síðasti hluti samtals okkar fór svo fram í Hamraborginni. Hann hafði ákveðið að fara að mínum ráðum og reyna að koma sér niður í miðbæ Reykjavíkur. Ég lét hann fá skiptimiða og útskýrði hvernig hann virkaði, benti honum á að best væri að taka vagn númer EITT sem væri merktur "HLEMMUR". Hann spurði þá hvort ég væri á Facebook, en þar sem ég hef ekki ennþá meldað mig þar inn, hripaði hann niður póstfangið sitt á útrunnin skiptimiða og rétti mér um leið og hann þakkaði mikið fyrir sig og flýtti sér í næsta vagn. Út um gluggann sá ég hvar hann fór inni í vagn númer EITT, en bara vitlausu megin. Sá var að koma úr Reykjavík og því á leið til Hafnarfjarðar. Hann veifaði mér glaður í bragði út um gluggann og ég veifaði á móti, en samt kannski ekki alveg jafn glaðlega.

En hvað sosum um það, maðurinn var jú að leita uppi ævintýrin þar sem þau gætu hugsanlega gerst og leynst hverju sinni - eða þannig.

Kannsi biðu þau hans óþreyjufull í Hafnarfirði akkúrat þetta kvöldið.

P.S. Prófiði svo að gúggla "Per Martin Steen" og sjáiði bara hvað þið finnið.! 

922. Ég veitti þessum ostapakka athygli í búðarhillu á síðasta ári og l´+et mér í fyrstu fátt um finnast þar til ég sá að á honum var ekki bara dagsetning, heldur líka tímasetningin. Það fannst mér með slíkum ólíkindum að ég tók mynd af honum en gleymdi síðan málinu fljótlega. En núna upp á síðkastið þegar umræðan um hve ótrúlega miklu er hent af mat sums staðar heiminum meðan aðrir svelta hefur góðu heilli verið talsverð, rifjaðist upp myndin af ostinum. Þegar ég rakst svo á hana í einni myndamöppunni nýverið, dró ég hana fram á desktoppinn og hér er hún sem sagt komin.

Best fyrir 30.08.13. - Ok. Það er ekkert nýtt fyrir neinum hér um slóðir, en bíðum nú við, auk þess klukkan 10.31.!

Kannski hefur þetta alltaf verið svona en ég bara ekki tekið eftir því.

Þetta er auðvitað til mikilla hægðarauka fyrir heittrúaða á slíkar leiðbeiningar, þ.e. allt nákvæmis og akkúratfólkið sem fer í einu og öllu eftir slíkum dagsetningum.

Það þýðir væntanlega samkvæmt þeirra skilningi á áreiðanleika slíkra merkinga að ef þú gleypir ostinn í þig í síðasta lagi þ. 30.08.13 kl. 10.30 ættir þú að sleppa, en ef þú gerir það fáum mínútum síðar gæti þér orðið illa brátt í brók bremsufaramegin.

921. Fyrir fáeinum dögum varð ég fyrir því óhappi að missa myndavélina mína á gólfið í strætó. Má alveg örugglega segja að sá dagur sem það gerðist hafi hennar allra, allra síðasti, því linsan festist svo kyrfilega að hún hefur verið eftir það að hálfu úti og að hálfu inni og ég náði með herkjum að tæma kortið áður en hún lokaði endanlega á öll frekari boðkipti okkar á milli.

Henni verður sem sagt ekki bjargað og mig bráðvantar þess vegna létta og meðfærilega brjóstvasamyndavél.

Það má svo sem líka segja að tjónið hafi kannski ekki verið svo ýkja mikið, því fyrirsjáanlegt var að ég þyrfti fljótlega að fara að líta eftir arftaka hennar. Hún hafði nefnilega þá þegar orðið fyrir einhverju hnjaski og það jafnvel nokkrum sinnum áður, því það var farin að skorta nokkuð upp á skýrleikann þegar aðdráttur og ýmis fínlegheit voru annars vegar.

Eftir svolitla skoðun á milligóðum (og millidýrum) myndavélum sem færu vel í vasa, sá ég að Canon PowerShot SX210 IS var á dúndurgóðu tilboði hjá Nýherja. Sú er 14 megapixla, með þriggja tommu skjá og aðdrátturinn er fjórtánfaldur, en ég leit mjög til síðarnefnda möguleikans sem afar nýtist vel í landslagsmyndum á fjallaferðum.

Ég hafði samband við vin minn Steingrím sem flest veit þegar myndavélar eru annars vegar og hann hafði auðvitað sínar skoðanir á málinu sem ætti ekki að koma nokkrum manni á óvart sem til þekkja.

Steingrímur vildi að sjálfsögðu að ég verslaði í BECO og það skiljanlega, því auðvitað eigum við Siglfirðingar að beina viðskiptum okkar til okkar manna. Hmmm. en svona í alvöru, þá sagði hann Nikon COOLPIX S5200 einfaldlega betri kost. Sú er 16 megapixla sem munar auðvitað um, er líka með þriggja tommu skjá, en aðdrátturinn er aðeins sexfaldur. Meira en gengur og gerist í svona litlum vélum, en samt ansi miklu minna en á Canonvélinni.

Svo bætti hann við; "En Leó, þú átt völina..........og kvölina".

Og mikið rétt, ég finn alveg hvernig valkvíðinn nagar mig að innan.

Eru annars nokkrar fleiri ábendingar?

920. Um helgina voru áríðandi skilaboð hengd upp á korktöfluna í kaffistofunni á mínum vinnustað. Þar voru áhugasamir beðnir um að hafa samband við formann starfsmannafélagsins vegna fyrirhugaðrar ferðar til Boston. Í fyrstu sá ég ekkert nema jákvætt við hugmyndina, (gaman þegar fólk gerir eitthvað skemmtilegt saman), en svo fór ég að velta málinu fyir mér frá ýmsum hliðum þess sem urðu æ fleiri eftir því sem ég hugsaði meira um það og þar kom að ég gat ekki lengur haldið aftur af orðum mínum.

Varla getur borgin talist taka vel á móti strætóbílstjórum frá Íslandi um þessar mundir, því á vögnum hennar getur að líta auglýsingar með áróðri gegn íslendingum þar sem fólk þar vestra er hvatt til þess að sniðganga íslenskar sjávarafurðir. En auðvitað verðum við að segja söguna alla og geta þess að sýnilega er ekki um að ræða óvild í garð hins norræna kynþáttar, heldur tengist áróðurinn hvalveiðum okkar og þar nam ég einmitt svolítið staðar í vangaveltum mínum, því hin öfgakennda hræsni kanans þykir mér alltaf vera með miklum ólíkindum þegar þau sjávarspendýr eru til umfjöllunar.

Þrátt fyrir að Bandaríkjamenn hafi upp úr 1970 sett lög sem bönnuðu hvalveiðar svo og alla verslun með hvalaafurðir í bandarískri lögsögu, drepa þeir (veiða ekki) ógrynni hvala á hverju einasta ári.

Hvernig gengur það upp?

Jú þeir veiða túnfisk í Kyrrahafi.

Og hvað kemur það hvalveiðum við.

Jú (aftur).

Túnfiskar og höfrungar lifa oft í mjög sérstöku sambýli. Enginn veit nákvæmlega af hverju þeir gera það, en það er túnfiskurinn sem fylgir höfrungunum en ekki öfugt. Og af því að höfrungarnir halda sig við yfirborð sjávar og blása þar, þá benda þeir þannig veiðimönnunum á hvar finna má túnfisktorfurnar neðar í sjónum. Þeir umkringja þá höfrungana með netum sínum og veiða túnfiskinn, en höfrungarnir drepast eða eru drepnir í leiðinni.

Í dag segja bandarísk yfirvöld að um 1000 dýr deyi árlega við veiðarnar sem margir telja að sé stórlega vanmetið, en tæknilega séð eru Bandaríkjamenn ekki beinlínis að stunda neinar hvalveiðar í þessu tilfelli.

Ekkert er nýtt af dýrunum, heldur er hræin einfaldlega skilin eftir í sjónum og drápin á höfrungunum eru álitinn nauðsynlegur fórnarkostnaður við túnfiskveiðarnar.

Minnir svolítið á að þegar óbreyttir borgarar falla í stríði er þetta orðalag "nauðsynlegur fórnarkostnaður" stundum notað.

Ansi ógeðfellt.!

Norðmenn, Rússar, Japanir, Danir (Grænlendingar og Færeyingar), Bandaríkjamenn (frumbyggjar í Alaska) stunda alvöru hvalveiðar.

Ætli Kaninn þori ekki á ráðast á stærri og öflugri þjóðir (sér auðvitað ekki bjálkann í sínu egin auga) og kýs frekar að berja á hinni agnarsmáu örþjóð lengst út í ballarhafi bara af því að hún liggur betur við höggi?

Rétt eins og stórir og illa innrættir strákar ráðast frekar á sér yngri og minni drengi og leggja þá í einelti, frekar en að appast upp á jafnoka sína.

Uppátækjasamir landar þeirra sjá svo bissnesljósið í módelinu og hafa sett á stofn fjölda félaga (sem eru þó miklu frekar rekin eins og hardcore bissnessfyrirtæki), markaðssetja þau með jákvæðri glansímynd þar sem velferð dýra á að vera höfð að leiðarljósi og græða vel á uppátækinu. Þannig sé ég þetta.

En í Ameríku eru það hetjur sem drepa fólk.

Bresku hvalfriðunarsamtökin Whale and Dolphin Conservation Society (WDCS) lögðu mjög hart að sér árið 2012 að koma í veg fyrir að fiskur frá HB Granda yrði seldur til íþróttafólks, starfsmanna og áhorfenda á Ólympíuleikunum undir því yfirskini að þeir vildu með því stuðla að verndun dýra í útrýmingarhættu og þvinga þannig íslendinga til hlýðni.

Ja hérna. Líklega eru þessi bretaskinn búnir að gleyma "Sunday, bloody, sunday".

Norðurameríska matvælafyrirtækið High Liner Foods sem er að mestu með starfsemi sína í BNA og Kanada, ætlar ekki eiga frekari viðskipti við HB Granda fyrr en það fyrirtæki slítur öll tengsl sín við hvalveiðar.

Spurning hvernig HB Grandi á að stjórna því hverjir kaupa og selja hlutbréf á frjálsum markaði.

Þessir "herramenn" bera auðvitað við veiðum á dýrum í útrýmingarhættu.

Kanadamenn hafa líka verið að veiða hvali þó í litlum mæli sé, en eru ekki aðilar að Alþjóða Hvalveiðiráðinu og eru því svolítið fyrir utan "lög og rétt". Skyldu þeir taka tillit til þeirra vísindalegu niðurstaðna sem eiga að vera grundvöllur að störfum þess?

Veit ekki, en vert væri að forvitnast meira um það mál.

Stjórnendur High Liner Foods hljóta að vera miklar tilfinningaverur sem láta tilfinningar sínar ráða gerðum sínum frekar en skynsemina. Stór spurning hvort þeir eru í raun þokkalega vel upplýstir eða láta kannski bara kúga sig til hlýðni vegna uppblásinna skoðana þess hluta almennings (og fiskkaupenda) sem hefur verið plataður upp úr skónum með auglýsingum vafasamra "verndarsamtaka"?

Vísindanefndir Alþjóðahvalveiðiráðsins og Norður-Atlantshafssjávarspendýraráðsins (NAMMCO) hafa staðfest að stofnar hrefnu og langreyðar eru báðir ágætlega stórir. Þetta eru þær tegundir sem Íslendingar nýta og hvorug þeirra er á válista Alþjóðlegu náttúruverndarsamtakanna (IUCN) flokkuð sem dýrategund sem ógn steðjar að.

Þau samtök sem marg ítrekað hafa gert og eru enn að gera atlögu að íslenskum efnahag lifa því aðeins á lyginni og málstaður þeirra er vondur.

Á síðasta ári voru liðin 20 ár liðin frá því norskir hvalveiðimenn unnu sigur í baráttunni við Grænfriðunga og "friðsamlegar" veiðar á hrefnu gátu hafist á ný.

Slagurinn varð mjög harður sumarið 1993 þegar Grænfriðungar hugðust stöðva tilraun Norðmanna til að endurvekja hvalveiðar sínar í atvinnuskyni. Einum hvalbáti var sökkt og hinn óbilandi baráttumaður fyrir rétti Norðmanna Steinar Bastesen tók sér hvalskutul í hönd, varð þjóðhetja í kjölfarið og var síðan kosinn á þing eftir slaginn. Það er skemmtilegt að segja frá því að hann tók gjarnan hvalskutulinn sem varð sigurtákn hans í "stríðinu" með sér inn í þingsali við mikinn fögnuð stuðningsmanna sinna.

Sannur víkingur hann Steinar Bastesen.

Þjóðin stóð þétt að baki sínum mönnum, jók neyslu sína á hvalkjöti og tryggði þannig hvalveiðimönnum sigurinn. Að lokum gáfust Grænfriðungar upp og Noregsdeild samtakanna lýsti því yfir að veiðar á hrefnu við Noregsstrendur væru sjálfbærar.

Hvalir éta gríðarlegt magn af ýmis konar fiskmeti. 5 milljónir tonna af uppsjávarfiski og bolfiski, 2,5 milljónir tonna af krabbadýrum og ógrynni af smokkfiski á ári hverju. Hrefnan er talinn skæðust í þoskstofninum, hnúfubakur í síld og loðnu. Hver veit svo nema þorskurinn sem Hafró týndi hér í eina tíð hafi að hluta til endað á sama stað og Jónas forðum? Þ.e. í hvalnum.

Við þurfum að geta stýrt stærð hvalastofna við landið til að jafnvægi haldist í fæðukeðjunni og nytjað hvali rétt eins og önnur sjávardýr, því friðun þeirra myndi þýða með tíð og tíma óhóflega fjölgun sem myndi leiða af sér mikinn samdrátt í fiskveiðum.

Nýlega var sýnd athyglisverð mynd í RÚV þar sem þeirri hugmynd var velt upp hvort skordýr væru svarið við ört vaxandi fjölgun og í leiðinni fæðuþörf mannkynsins á komandi árum.

Þá er bara spurningin hvort við viljum skordýr frekar en hvalkjöt á diskinn okkar. 

Ég skal viðurkenna að ég horfi stundum á myndbandið sem má sjá ef fylgt er slóðinni http://www.youtube.com/watch?v=2_mS9bLaqtk og finnst hreint ekkert slæmt við það sem þar ber fyrir augu. Mér finnst hryðjuverkamaðurinn Paul Watson og Talíbanasamtök hans Sea Shepheard eiginlega bara fá það sem þeir eiga skilið og eru búnir að leggja inn fyrir.

Mér finnst það líka forkastanlegt ábyrgðarleysi þegar menn á borð við Paul Watson manna skip sín með reynslulausum ævintýramönnum sem sumir hverjir hafa að öllum líkindum aldrei migið í saltan sjó áður en þeir sigla á vit ófriðarins. Þeir virðast (alla vega sumir hverjir) ekki vita svo ýkja mikið um málstaðinn, en virðast kunna ágætlega og utanbókar ýmsa frasa og kennisetningar sem æðsti presturinn hefur innrætt þeim.

En nei, ég ætla ekki að fara með starfsmannafélaginu til Boston og líklega á ég aldrei eftir að fara til BNA. Mér finnst eiginlega að það eigi enginn Íslendingur að ferðast til Boston um þessar mundir. Ekki af því að þar sé hið venjulega almúgafólk sé neitt öðru vísi eða á einhvern hátt síðra en annars staðar í heiminum.

Nei alls ekki, og margt af því er jafnvel betra en gengur og gerist. Það eru bara allir hinir rugludallarnir sem eru því miður svo mikið bæði leiðandi og ráðandi. Það má því orða það svo að það sé af pólitískum ástæðum sem ég vil sitja sem fastast á Íslandinu góða.

Og því er við að bæta að það er leitt til þess að vita að á Íslandi dansa nokkrar óþjóðlegar undirlægjur og Kvislingar villtan dans óvinum okkar til heiðurs.