558. Nú er öðru sinni hafinn undirbúningur undir Siglfirðingahitting á Catalinu við Hamraborg, en til stendur að endurtaka leikinn frá því í fyrra og helst auðvitað að gera enn betur. Stefnan er sett á 23. maí, en þá helgi er haldið upp á afmæli Síldarbæjarins mikla og verður hið árlega Siglfirðingakaffi t.a.m. daginn eftir þ. 24. í Grafarvogskirkju. Í fyrra hittist myndarlegur hópur á staðnum og stigu þar á svið nokkrir sveitungar vorir, en myndirnar hér að neðan eru síðan þá.


Selma Hauks.


Maggi Guðbrands.


Leó Ingi.


Kristbjörn Bjarna.

Nánari umfjöllun um ballið í fyrra er að finna á slóðinni http://leor.123.is/blog/record/247658/ 
ásamt heilmiklu af myndum.

Byrjað er að raða saman svolítilli dagskrá og eru allar ábendingar vel þegnar, annað hvort sem kommentum, í síma 863-9776 eða á leor@simnet.is
Eins og í fyrra er hér á ferðinni 100% sjálfboðavinna unnin af fórnfúsum höndum, jákvæðu hugarfari og þöndum raddböndum, en það er m.a. forsenda þess að frítt verður inn á staðinn og mæting að öllum líkindum betri á þessum síðustu tímum.
Nánar verður svo fjallað um málið í fréttablaði Siglfirðingafélagsins og víðar.

557. Um s.l. mánaðarmót skrapp ég á heimaslóðir, enda var það orðið fyrir löngu síðan miklu meira en tímabært. Ég get ekki neitað því að vitneskjan um að snjó hefði kyngt niður undanfarna daga dró síður en svo úr eftirvæntingunni. Mér hefur nefnilega fundist undanfarin ár að ég hafi ekki séð almennilegan snjó allt, allt of lengi. Ég hafi farið farið á mis við að endurlifa það sem hefur búið í undirmeðvitundinni allt frá því í barnæskunni, rétt eins og leiftur frá liðinni tíð sem annað slagið hefur þó gægst upp á yfirborð hinnar líðandi stundar og minnt á það sem einu sinni var. Þegar heilu snjókastlarnir eða jafnvel lítil þorp voru byggð á brekkunni og byggingarefnið virtist ótakmarkað. Einhverra hluta vegna var alltaf meiri snjór í minningunni en síðar varð. Hann kom líka fyrr á haustin og fór ekki aftur fyrr búið var að halda Skarðsmótið um Hvítasunnuna. Það var svo oft ekki fyrr en í júnímánuði sem var farið að huga að því að opna landleiðina um Siglufjarðarskarð, en um það var síðan ekki alltaf fært nema u.þ.b. 4-5 mánuði á ári. En þess utan var póstbáturinn Drangur aðal samgöngutækið og þjónaði byggðarlaginu.

Spáin var síður en svo góð, en ýmislegt fannst mér benda til þess að hún væri ekki að ganga eftir á þeim tíma sem ráð var fyrir gert. Vonandi verður lægðin eitthvað á eftir áætlun að þessu sinni og ég næ "fyrir hornið" á veðrinu eins og stundum hefur gerst.
Eitthvað á þessa leið var þankagangur minn þegar ég kom upp úr Hvalfjarðargöngunum og horfði yfir Skipaskagann í áttuna að Snæfellsnesinu. Jú, það voru vissulega farnir að myndast einhverjir skýjabólstrar þarna, en skyldu þeir vera farnir að ná eitthvað inn á vesturlandið...?



Þegar horft var inn Borgarfjörðinn sunnanverðan í áttina að Hvanneyri, var vont veður eitthvað sem virtist frekar fjarlægt. Himinninn var blár og sólin skein yfir snævi þakið landið.



En í norðrinu fór hann þó þykknandi, um það varð ekki deilt.



Fátt bar síðan til tíðinda fyrr en komið var upp á Holtavörðuheiði. Eins og sjá má er þetta fullkominn staður fyrir spennulosun fyrir adrealínfíkla, en það var ekki það sem ég var að sækjast eftir á þessari stundu. Í mínum huga var framundan fátt annað en kapphlaup við veðraskilin sem færðust hratt inn yfir landið.



Og stundum er þetta það sem fyrir augu bar þegar rýnt var út um framrúðuna.



Það var ekið á 30-40 km. hraða frá Bifröst, norður yfir heiði og langleiðina í Vatnsdalinn, en þar birti skyndilega og ég var greinilega kominn í annað og mun betra veður.



Ég stoppaði svolitla stund, smellti þá af  þessari mynd af hlöðnu ökutækinu og hugsaði í leiðinni með mér að það væri alveg merkilegt hvað kæmist af dóti inn í svona lítinn bíl. Ferðin var m.a. notuð til að ferja hluta úr búslóð norður á heimaslóðir.



Eftir svolítið kóf á Vatnsskarðinu tók Skagafjörðurinn á móti mér með ágætu skyggni, a.m.k. til að byrja með. En þegar komið var norður fyrir Hofsós var engu líkara en tjöld hefðu verið dregin fyrir framhaldið. 
hvað býr í kófinu? Það mun enginn fá að vita nema sá sem að gætir.



Fyrir neðan bæinn Vatn á Höfðaströnd ók ég inn í fyrsta alvöru snjóskaflinn á leiðinni. Hann var svo sem hvorki þykkur né langur og þéttleikinn var ekki verulegur. En hann dugði alveg til að hindra för smábíla og ökumenn þeirra sem haldnir eru óraunsærri bjartsýni. Þetta ástand hef ég ekki upplifað í mörg ár og ég sat um stund og rifjaði upp hvernig réttast sé og eðlilegast að bregðast við á slíkri stundu.
Eftir svoltilar vangaveltur teygði ég mig í plastpoka sem innihélt ullarhúfu, peysu, trefil og vettlinga. Þegar áðurnefndar flíkur voru allar komnar á sinn stað, var farið út og sparkað frá dekkjum, ýmsar aðrar hundakúnstir viðhafðar sem gætu orðið til þess að bíllinn losnaði og ég gæti haldið áfram för. En allt kom fyrir ekki og mér kom sem snöggvast í hug að ganga upp að bænum og fá lánaða skóflu, en ég vildi nú fyrst láta reyna á hvort ég gæti ekki bjargað mér á eigin spýtur. Fyrst ég var skóflulaus varð ég að notast við eitthvað annað verkfæri sem gerði svipað gagn. Ég opnaði afturhlerann og dró út langt og mikið hallamál sem ég notaði síðan til að "kraka" snjóinn undan bílnum og viti menn, eftir tæp þrjú korter var Micran laus úr skaflinum og ég bakkaði út úr honum. Ég hafði verið í símasambandi við Leó Inga rétt áður en ósköpin dundu yfir og hann sagði mér að vísbendingar væru um að versti kaflinn á allri leiðinni væri líklega milli Ketiláss og Siglufjarðar. Ég horfði út í sortann um stund og tók síðan að mér fannst þá skynsamlegu ákvörðun að snúa við. Líklega væri bara vel til fundið að aka svolítinn spöl til baka og banka upp á hjá "litlu systir" á Flugumýri og setjast þar upp yfir nóttina.
Mér tókst ágætlega að snúa við þrátt fyrir lítið sem ekkert skyggni og ók af stað. Ég var akkúrat að nudda lítil grýlukerti úr augabrúnunum í sama mund og mikill kófstrókur gekk inn á veginn og byrgði sýn. Ég sá glitta í vegstiku og gætti þess vel að fara réttu megin við hana (að ég taldi). En dómgreind mín var greinilega ekki upp á það allra besta, aðstæður voru líka á móti mér og ég fann að bíllinn hallaði skyndilega óeðlilega mikið. Ég hékk þarna utan í vegbrúninni og komst hvorki aftur á bak né áfram. Það var því ekki um annað að ræða en að ganga upp að bænum og leita eftir aðstoð við að komast aftur upp á veginn. Valgeir bóndi tók vel á móti hinum hrakta ferðalangi og bauð til stofu. Eftir svolitla stund var orðinn til hinn ágætasti uppáhellingur sem ásamt meðlæti rann ljúflega niður og veðurbarinn "Eyjólfur" tók að hressast eftir volkið.
"Ég held þú farir ekkert mikið lengra í bili" sagði hann og kímdi svolítið.
"Við búum bara um þig og í fyrramálið ferðu svo bara í plógfarið á eftir ruðningstækjunum".
Þetta varð úr, enda skynsamlegasti kosturinn.
Morguninn eftir var svo bíllinn dreginn upp á veginn og ég hélt áfram för minni.



Þessi mynd er tekin á Almenningunum, en þarna var aftur orðið ófært með öllu fyrir smábíla þrátt fyrir að búið væri að að "stinga í gegn" einu sinni eða tvisvar um morguninn. Ég beið því eftir næstu opnun og hélt þá áfram. Snjógöngin voru víða mun hærri en bíllinn og á ströndinni Siglufjarðar megin við Strákagöng hafði þá þegar fallið a.m.k. eitt snjóflóð.



Ekki var um annað að ræða en "fara fetið" og aka á 30-40 km. allt frá Fljótum og á leiðarenda. Það var eftir hádegið mánudaginn 30. mars að ég komst í hús, og að þessu sinni mitt eigið hús í síldarbænum og snjóakistunni Siglufirði. Þegar leið á daginn létti svolítið til og ég tók þessa vetrarlegu mynd í gegn um glerið út um eldhúsgluggann.



Og þessa einnig, en svo var farið að tæma bílinn



Skömmu síðar opnaði ég gluggann götumegin og leit út. Undir glugganum við innganginn í Bakaríið beið þessi bráðfallegi Siberian Hursky og virtist feginn athyglinni sem ég veitti honum



"Snjókorn falla á allt og alla" og ljósastaurinn fyrir utan stofugluggann var orðinn ansi "jólalegur".



Húsið sem hýsti Höllusjoppu, Lillusjoppu, Gunnusjoppu o.s.frv. hefur oft verið aðgengilegra en núna.
Í eina tíð kvað Bjössi nokkur Birgis...
Anna lára, Bryndís, Bára frænka mín og Lalli Blöndal,
Anna Lára Bryndís, Bára frænka mín og Lalli.
...Ó Lalli, ég ætla að fá mér blað,
ó Lalli ég ætla að lesa það,
ó Lalli ég ætla að fá mér bók,
svo skrepp ég yfir til Höllu og fæ mér eina kók...
Margir halda að þarna sé á ferðinni meiningarlítill slarktexti sem sé fátt annað en sniðugur og skemmtilegur samansetningur, en þeir sem eru komnir til vits og ára eru mun meðvitaðri um yrkisefnið. Það var akkúrat þarna á horninu sem Bjössi og fleiri góðir drengir gengu gjarnan (ekki þó alltaf beint) yfir götuna frá Aðalbúðinni þeirra Lalla, Óla, Bryndísar og Báru þar sem seld voru blöð og bækur og yfir í sjoppuna til Höllu.



Daginn eftir var farið á svolitlar myndaveiðar. Nú skyldi taka nokkrar "snjómyndir" og það var alveg víst að hráefnið í þær var síður en svo af skornum skammti. Á bak við skaflinn eru Örlygsstaðir hinur nýju, eða hús Stjána Sæby frá því á fyrri hluta síðustu aldar.



Sami skafl og sama hús á bak við hann, bara örlítið neðar og breytt sjónarhorn.



Jeppinn er á kafi, enda best að halda sig innan dyra í þessari færð eða öllu heldur ófærð. Neðsta hæð hússins er líka alveg á kafi.



Á Vetrarbrautinni er heilmikill snjóruðningur fyrir framan gamla S.R. frystihúsið þar sem ég vann í fiski sem unglingur. Þó má sjá í toppinn á S.R. 46.



Það fýkur yfir hæðir, en ekki síður yfir húsin í bænum og skaflamyndanirnar taka á sig ýmis konar form.



Sums staðar mótast þó strengir og straumar vindanna m.a. af legu húsanna og mynda óvænt eins konar "vin í eyðimörkinni" eða alveg frábært stæði fyrir bílinn mitt í allri niðurkomunni.



Myndarlegur hóll fyrir neðan pósthúsið.



ég leit upp á þakið hjá mér og sá að þar var talsverður snjór sem myndi væntanlega koma niður með miklum látum og hamagangi um leið og hlýnaði.



Eitt af verkefnunum í ferðinni var að koma nokkrum gömlum fjölskyldumyndum upp á vegg, en þær voru flestar ættaðar frá föðurfólki mínu á Ásfelli sem er við suðurjaðar Akraneskaupstaðar. Ég hafði komist í talsverða námu af skemmtilegu myndefni, fengið að skanna að vild og var núna búinn að vinna svolítið við þær og laga til, prenta út og ramma inn.



Og þarna voru þær komnar á sinn stað.
En nú var komið kvöld og tímabært að slafra í sig eins og einum 1944 og leggjast síðan í sjónvarpsgláp.



Daginn eftir var svo haldið áfram á myndaveiðum. - Undir snjónum er Ráðhústorg.



Græna húsið á mótum Eyrargötu og Lækjargötu.



"Frystihús" Þormóðs Ramma sem er þó  alls ekki frystihús lengur. Að sunnanverðu var það alveg á kafi og enga misfellu að sjá hvort sem hús var undir skaflinum eða ekki.



Annað sjónarhorn frá svo til sama stað...
Og nú stendur til að setja upp nýja rækjuverksmiðju í húsinu, því þær tvær sem lokað hefur verið þykja ekki uppfylla nútímakröfur lengur og vera óhagknæmar í rekstri.



Þegar ég var á leið frá hafnarsvæðinu mætti ég Gulla Sínu á lyftaranum og við tókum tal saman. Eftir að ný starfsemi verður komin til í húsnæði Rammans fær Gulli e.t.v. nýtt starfsheiti, en hann hefur eiginlega verið nokkurs konar húsvörður þar á bæ undanfarið.



Óhætt að segja að gatan sem hér er horft eftir standi undir nafni þessa dagana, en fyrir þá sem ekki vita þá heitir hún Vetrarbraut.



Og ruðningurinn hérna norðarlega á Vetrarbreutinni er næstum þrisvar sinnum hærri en bíllinn.



Og snjóskaflarnir taka á sig ýmsar myndir.



Hér er nýlega búið að moka Eyrargötuna eftir síðasta hvell, en þegar snjóaði mikið á stuttum tíma fyrir nokkrum dögum voru helstu götur opnaðar þannig til að byrja með að þær voru aðeins einbreiðar. Ekki var því hægt að mætast hvar sem var og eins gott að fara gætilega.



Gamla áhaldahúsið við Norðurgötu.



Bæjarstarfsmenn voru að moka ofan af sambýlinu, en það hafði safnast fyrir mikill snjór.



Á brekkunni var auðvitað mikill snjór rétt eins og í eina tíð. Ég gerði nokkuð af því að stilla litla bláa bílnum upp við snjóruðninga til að sýna hæð þeirra.



Þessi mynd er tekin til austurs á brún Lindargötu við lóðina þar sem Hólar stóðu áður.



Og þessi á sama stað nema hún er tekin til norðurs.



Þarna sést hússtæði Hóla betur en lóðin gegnir greinilega hlutverki snjógeymslu, enda ekki vanþörf á plássi undir öll ósköpin.



Og enn á sama stað.



Ég hélt áfram og upp á Hverfisgötu en þegar þangað kom sá ég að sjónvarpsmenn voru að taka myndir yfir bæinn. Þegar myndavélin beindist að mér smellti ég af á móti en vélinni var þá snúið snarlega í aðra átt. En ég vissi þar með að það yrðu fréttir af snjónum á Siglufirði í kvöldfréttatímanum sem gekk eftir.



Og eftir að leið á daginn varð sífellt greiðfærara.



Óli Bjarna sagðist bæði hafa þurft að moka sig út á morgnana og inn á kvöldin upp á síðkastið.



Það dugar víst skammt að sérmerkja eins og hér sést stæði þegar það er fullt af snjó.



Það hefur yfirleitt þótt hið besta mál að hafa suðursvalir á húsum sínum, en akkúrat núna gegna þær líklega frekar óhefðbundnu hlutverki.



Ekki verður annað sagt en að þetta sé mjög lögulegur skafl. Í þetta hús kom ég oft hér í eina tíð en þá bjó þar Palli Magg ástamt Auði konu sinni, börnunum Magga (bekkjarbróðir mínum) og Guðnýju kennara.



Og yngri kynslóðin kunni greinilega betur að meta snjóinn en sú eldri.



Horft niður "Bæjarbrekkuna" á allan snjóinn á Ráðhústorginu.



Og enn er sá blái mátaður við snjóruðningana.



Á bak við þennan skafl sést í efsta hlutann á Bólsturgerðinni sem nú er að verða aðsetur Einingar/Iðju. 



Eyrargatan er ekki nefnd eftir Gvendi á Eyrinni sem lúin hvílir bein þó að leiði hans sé týnt, en hún er vissulega nokkuð kuldaleg á að líta.



Ég heyrði af því að fleiri flóð hefðu fallið á ströndinni og varð auðvitað að skoða málið.



Og það höfðu greinilega fallið nokkrar myndarlegar spýjur úr Strákafjalli og yfir veginn, en þar hafði verið opnað aftur.



Þarna hafði farið nokkuð þykkt flóð og ég varð auðvitað að slá á það máli með minni aðferð.



Og hér sést hvaðan það hefur komið.



Áfram var skafið...



...en mér fannst nóg skoðað norðan bæjarins og snéri heim á leið...



...og hélt áfram að taka mynir af snjó.



Skaflinn norðan við "Hótel Höfn" náði vel upp á aðra hæðina.



Og þessi "afstöðumynd" segir líka sitt.



Nýjasta húsið í bænum ásamt nýjasta snjónum.



Ofarlega á Ránargötunni er hús í felum á bak við þennan myndarlega snjóskafl.



Og nú var farið síðasta hringinn um bæinn þennan daginn og reyndar síðasta hringinn fyrir suðurferð, en það var í sjálfu sér litlu við að bæta því alls staðar var það sama í boði. Snjór og enn meiri snjór.
Ég ók eftir Norðurgötunni, inn á fjörð og aftur til baka.  



Á bakaleiðinni gerði all nokkra hryðju svo skyggni versnaði til muna.



En þegar ég kom inn í bæinn hafði stytt upp og öll tiltæk moksturstæki unnu að því að hreinsa bæinn og nokkuð sýnt að þannig yrði það í allmarga daga.



Sunnubrakkinn sem hefur nánast verið eins og hluti af hinu Siglfirska bæjarlandslagi frá því ég man eftir mér, mun eiga að hverfa einhvern tíma með vorinu. En eitthvað mun eiga að rísa þarna í staðinn frétti ég og það innan einhvers tiltekins tíma sem ég veit reyndar ekki hver er. Mér kom því svolítið undarlega fyrir sjónir að einhverjar viðgerðir væri að fara fram á húsi sem á að rífa eftir nokkrar vikur. En þegar betur var að gáð sá ég að þetta voru líklega ekki beinlínis viðgerðir í þeim skilningi, heldur var þarna miklu frekar um að ræða einhvers konar varúðarráðstafanir. Þegar betur var að gáð sýndist mér sem veggir hússins væru hreinlega spengdir saman með plönkum og þeir svo líklega boltaðir í eitthvað sem er innan veggja. Reyndar er þetta að mestu leyti tilgáta hjá mér og hafi einhver réttara og betra svar, er sá hinn sami beðinn um að láta ljós sitt skína.



En ekki mátti koma og fara aftur án þess að taka eitthvað til hendinni á loftinu. Það hefur yfirleitt verið gert í hverri ferð undanfarin misseri þó ekki sé nema lítið eitt í senn. Þá miðar þá alla vega svolítið áfram en ekki aftur á bak.



Ég er u.þ.b. hálfnaður að einangra þakið, en betur má ef duga skal. Það er í það minnsta nóg af ullinni þarna uppi sem enn er í plastinu og bíður þess að komast á sinn framtíðarstað.



Mér hefur alltaf fundist þessi ullarhnífur vera hið ógurlegasta vopn.



En fimmtudaginn 2. apríl var kominn heimferðartími. Ég hefði gjarnan viljað vera lengur en þar sem átti að spila kvöldið eftir og sinna einu og öðru smálegu fyrir helgina, var rétt að vera tímanlega á ferðinni. Það var svolítið kóf á bökkunum fyrir neðan Mánarhyrnu.



Þegar ég ók fram hjá vegamótunum þar sem farið er upp í Siglufjarðarskarð, hugsaði ég bara "einu sinni var" þakklátur fyrir það sem ég hef. Samt er þessi "túrhestavegur" alveg ómissandi með öllu á sumrin, frægur að endemum. 



Rétt áður en ég kom að Lambanesreykjum sá ég hvar flutningabíll hafði fokið út af veginum í hálkunni. Já, það er sennilega rétt að geta þess að þennan dag var mjög mikil hálka og mikill hliðarvindur, því þurfti að halda vel í stýrið og fara ekki of geyst. Annars lagaðist færðin eftir að komið var í Sléttuhlíðina eins og svo oft.



Það var bara á Holtavörðuheiðinni sem var talsverð blinda. En ég var bæði að fara heim og einnig að koma að heiman, búinn að safna svolítilli orku og ágætlega endurnærður á sálinni. Hvað geta hlutirnir orðið miklu betri?

556. Þá hefur ferðin á heimaslóðirnar verið farin og ferðalangurinn er kominn til baka. Þessi mynd segir nokkuð um skyggni og veðurfar meðan á ferðalaginu stóð. Nánari upplýsingar eru svo á leiðinni.

En eitthvað gengur fæðingin á Siglufjarðarpistlinum erfiðlega, en vonandi hefst þetta fyrir sumarmál.


Viðbót 07.04.09.



"Fjandinn fjarri mér" hugsaði ég með mér í dag þegar ég áttaði mig á að mér hafði alveg liðið úr minni afmælisdagur míns fyrrverandi samherja um áratuga skeið.
Já, mikill lúðalags auli getur maður verið nú á hinum síðari árum þegar feyskinn hugurinn hreinlega lekur út slíkum merkisupplýsingum, rétt eins og harður diskur í útjaskaðri 286 tölvu sem hefði með réttu átt að vera búið að fara með í endurvinnslugáminn fyrir margt löngu síðan. Það bendir því flest til þess að kominn sé tími til að taka til í hausnum á sjálfum sér og "rístora" búnaðinum í toppstykkinu, eða alla vega því sem enn er virkt þar uppi.
En þessi sólhýri og sviplétti maður sem á "góðum" dögum hefur stundum verið nefndur "miðaldra dökkblá jakkaföt" af nokkrum einstaklega ófyndnum "húmoristum", átti nefnilega afmæli í vikunni. Nú er hann farinn að nálgast sextugt (kannski meira en góðu hófi gegnir að hans mati) og verður því að öllum líkindum kominn lítillega á sjötugsaldurinn um það leyti sem kreppunni fer að linna, svo gefin sé svolítil vísbending umstöðu mála án þess þó að leggja fram fullkoma aldursgreiningu.
Ég geri ráð fyrir að mikið hafi verið um dýrðir og dagurinn viðburðarríkur framan af og fram eftir. En afmælis"barnið" hafi að lokum eins og honum er svo tamt og lagið, látið sig líða inn í annan heim eftir að rökkva tók, honum horfið þar með hið veraldlega amstur og hann staðið utan líðandi stundar um nokkurt skeið.
Mikið er gott að vera slíkum kostum og hæfileikum búinn, ég segi nú ekkert annað en það.

Ég óska Gunnari Jósefssyni til hamingju með afmælið og veit að kveðjan kemst til skila af því að ég hef "sannfrétt" að hann er einn af dyggum lesendum bloggsíðunnar þó í laumi sé.


Viðbót 09.04.09.

Ég má til með að koma á framfæri við þá sem ekki þekkja einu því magnaðasta tónlistaratriði sem ég hef séð í langan, langan tíma. The Voca people er söngflokkur sem notar aðeins það mannlega hlóðfæri sem við fæðumst með og gerir það á undraverðan hátt. Þessi hópur fremur hálfgerða hljóðgjörninga án hjálpar nokkurra hljóðfæra eða effekta og maður situr gersamlega dolfallinn yfir því sem fyrir eyrum hljómar. Ég mæli með að þið smellið á slóðina http://www.youtube.com/watch?v=N6EYrqIn0yI og hækkið vel í hátölurunum.

Annars nálgast páskanir eins og "óð fluga" og sá sem þetta ritar verður "home alone" fram yfir alla dagana sem merktir eru rauðir á dagatalinu. Ástæðan er sú að það er verið að spila um hátíðarnar og ég kemst því ekki með vestur á firði eins og "hinn hlutinn". Svo má geta þess að ég keypti ekkert páskaegg í ár, en þessi í stað sex lítra af ís sem verður alveg örugglega allur búinn áður en fjölgar aftur á heimilinu og kannski hef ég það af að klára "stóra Siglufjarðarbloggið" á meðan, - hver veit.

553. Það sýnir sig á þessum myndum að alhæfingar geta verið í hæpnara lagi þegar þegar því er haldið fram að veggjakrot sé undantekningalítið alvondur sóðskapur af allra síðustu sort. Eins og þeir vita sem fylgst hafa með borgarpólitíkinni í Reykjavík var skorin upp mikil herör gegn veggjakroti og hreinlega engu eirt sem flokka mátti sem slíkt. Ég hef um nokkurt skeið verið að vinna að endurbótum á íbúð við Hallveigarstíg og átt leið fram hjá þessum húsum því sem næst daglega. Nú er þeirri vinnu lokið, ég fór að sinna öðrum verkefnum og á því ekki eins oft leið um þetta hverfi. Mér þótti því rétt að festa þessi verk í flöguna til varðveislu.   

552. Það getur verið gaman að grúska í fortíðinni. Oft koma þá upp á yfirborðið hin skrýtnustu mál, eða í það minnsta líta þau oft undarlega út í augum þeirra sem ekki hafa upplifað þá. En það eru líka dæmi um að ekki þurfi að fara svo ýkja langt aftur í tímann til að rekast á eitt og annað sem virðist vera í litlu samræmi við nútímann eins og hann er orðinn í dag. Á netflakki mínu "datt" ég um frétt sem birtist í Mogganum þ. 14.04.2008 eða fyrir aðeins u.þ.b. ellefu mánuðum síðan. Ég verð að viðurkenna að mér fannst hún svolítið skondin þrátt fyrir alvarleika málsins og ég gat ekki setið á mér að skjóta henni hérna inn.

Bankarnir geta reitt sig á stuðning stjórnvalda

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, utanríkisráðherra, segir í viðtali við danska  blaðið Berlingske, að íslensku bankarnir geti allir reitt sig á stuðning frá íslenskum stjórnvöldum lendi þeir í erfiðleikum.

Í greininni segir að ráðherrann sé reiðubúinn til að sækja þann stuðning væri hægt að sækja bæði í ríkissjóð og gjaldeyrisvarasjóð Seðlabankans. Að sögn utanríkisráðuneytisins eru þessi ummæli túlkun blaðamannsins en ekki höfð eftir Ingibjörgu Sólrúnu.

Haft er eftir Ingibjörgu Sólrúnu, að stjórnvöld og bankarnir snúi bökum saman til að verjast þeim árásum, sem gerðar séu á íslenska efnahagskerfið. "Það er að sjálfsögðu ástæða til að hafa áhyggjur þegar vogunarsjóðir ráðast á íslenska banka. Það getur verið hættulegt bæði fyrir bankana og íslenska efnahagslífið. Með þessu fylgjumst við," segir Ingibjörg.

Hún segir, að umræðan að undanförnu hafi verið ósanngörn í garð Íslands. Ef íslensk stjórnvöld teldu að ef grundvöllur íslenskra banka væri verri en annarra svipaðra banka væri ekki víst að stuðningurinn væri jafn sjálfsagður. "En við höfum raunar séð, að íslenskir bankar hafa verið varkárari en aðrir á þeim sviðum, sem lánsfjárkreppan í Bandaríkjunum hefur einkum haft áhrif á. Þeir standa mjög traustum fótum," segir hún.

Ingibjörg Sólrún segir enga hættu á að íslensku bankarnir lendi í þroti áður en lánsfjárkreppunni linnir. Hún líkir gjaldeyrismálunum á Íslandi við lífið á sléttunni, þar sem þeir sterku ráðast á veikasta hlekkinn í hjörðinni.

"Við myndum ekki láta þá verða gjaldþrota, eins og staðan er í dag. Ef eitthvað væri að hjá bönkunum væri staðan kannski önnur."

551. Ég hitti mann um helgina og við tókum tal saman. Umræðuefnið var eins og svo algengt er á allra síðustu tímum, ástandið í landinu og möguleg viðbrögð við því. Viðmælandi minn sagðist í sjálfu sér hvorki vera að fara neitt sérlega vel eða illa út úr þeim efnahagslegu hamförum sem yfir þjóðina ganga um þessar mundir. Hann hefði reyndar lækkað talsvert í launum, en þau hefðu verið ágæt fyrir og eftir stæði alveg nóg til að komast bærilega af. Það hefði reyndar þurft að grípa til nauðsynlegra aðhaldsaðgerða og niðurskurðar, en eftir stæði hann og hans fólk með nægt fé til framfærslu og hann mætti auðvitað vera þakklátur fyrir það. Alla vega þegar litið væri til þess sem væri að gerast hjá allt of mörgum. Hann sagðist hafa verið svo heppinn að skulda frekar lítið og hreinlega dottið í þann lukkupott að hafa fyrir sakir framtaksleysis frestað fyrirhuguðum bílakaupum á síðasta ári. Ég spurði hann þá í hverju aðhaldið og niðurskurðurinn hefði aðallega verið fólginn og þá kom svarið sem varð kveikjan að þessum pistli...

Honum sagðist svo frá:

Ég sagði upp Stöð 2 og Mogganum en samanlagt áskriftargjald er 9.500 kr. á mán.

Ég sagði mig úr öllum félögum og samtökum þar sem þurfti að greiða félagsgjöld eða árgjöld. Mér reiknast til að sú tala sé um 4.500 kr. á mánuði

Ég hætti að spila í happdrættunum þremur, þ.e. Háskólanum, SÍBS og DAS, þar sem ég hafði verið í áskrift um árabil. Það hafði kostað mig 9.000 kr. á mánuði undir það síðasta og ég hef fengið 15.000 til baka að meðaltali þriðja hvert ár í formi vinninga.

Ég sagði upp öllum tryggingum sem eru ekki skyldutryggingar, þ.m.t. kaskó á bílnum, heimilis, húseigenda og margt, margt fleira. Mér reiknast til að sá niðurskurður svari til um 18.000 kr. á mánuði. Ýmsir sögðu mér að þarna væri ég að gera stór mistök og eiginlega leika mér að eldinum. Ég benti á að ég væri búinn að vera mjög vel tryggðir í tæpa tvo áratugi og aldrei fengið svo mikið sem eina krónu til baka vegna tjóns. Ég beitti fyrir mig því reiknilíkani sem ég taldi duga sem rök, bæði gagnvart sjálfum mér og þeim sem ekki voru mér sammála. Tryggingafélög þurfa að innheimta iðgjöld til að standa undir öllum rekstri sínum svo sem launum, sköttum og öðrum gjöldum, rekstri fasteigna o.fl. Þau leggja einnig til hliðar hluta af veltunni í sérstakan bótasjóð sem hefur vaxið talsvert undanfarin ár og svo vilja eigendurnir auðvitað fá arð af fyrirtæki sínu. Ég veit ekki hvað stór hluti veltunnar er að lokum greiddur aftur út sem bætur, en leyfi mér að skjóta á svona 20 - 25% Sé svo, þá segir það mér að það borgar sig alls ekki að tryggja.

Það verður engin utanlandsferð í ár, en slíkt hefur verið árvisst s.l. einn og hálfan áratug. Þar gæti niðurskurðurinn (þegar tekið er tillit til gjaldeyriskaupa á núverandi gengi og eðlileg dagleg neysla og/eða eyðsla dregin frá) numið a.m.k. 25.000 kr. á mánuði sé upphæðinni deilt niður á allt árið.

Samtals lækkuðu þessar aðgerðir hin mánaðarlegu útgjöld um heilar 66.000 kr. og það getur hver maður séð að það hlýtur að muna um minna.

Ég hætti ekki að fara í bíó eða á videoleigur sem ég hef alltaf verið nokkuð duglegur við, það hefur líka verið því sem næst regla að fara einu sinni í mánuði út að borða og eitthvað út á lífið á eftir og síðan hefur ekki verið sparað mikið í mat eða öðru slíku. Ég hætti ekki að borga flesta happdrættismiða eða gíróseðla sem berast inn um lúguna eins og ég hef alla tíð reynt að gera. Ég lagði því áfram lið samtökum eins og Vímulausri æsku, SEM, Skátum, Blindrafélaginu, MS, Götusmiðjunni, S.Á.Á, Krabbameinsfélaginu og fleirum og fleirum.

Það er því ennþá rými fyrir frekari niðurskurð haldi áfram að harðna á dalnum.

Svo bætti þessi ágæti maður því við að hann hefði aldrei séð neina sérstaka ástæðu til að fara niður á Austurvöll á laugardögum.

550. Ljósmyndirnar hér að neðan eiga það sameiginlegt að vera teknar á undanförnum vikum í Hafnarfirði og allra næsta nágrenni. En þær eiga það líka sameiginlegt að sá sem tók þær og ritar þessi orð, missti sig alveg í tölvunni og fór offari við vinnslu þeirra. Líklega eru einhverjar þeirra þó að komast merkilega vel frá meðferðinni sem þær hlutu, en um aðrar má segja það sama og maðurinn sagði hérna um árið...

Þetta er nú "tú möts"!


Verslunarmiðstöðin Fjörður.


"Svífur yfir Esjuni", "Máninn hátt á himni skín" og "Ó, þú hýri Hafnarfjörður"...
Allt í einum pakka eða þrír fyrir einn.


Setberg.


Kirkjan í miðbænum.


Garðabær, Kópavogur, Reykjavík, Esjan.


Við lækinn í Hafnarfirði.


Hvaleyrarvatn.


Sólsetur og Klaustrið við Klausturhvamm.

549. Enn er ég að grufla í gömlum myndum sem ég rakst á síðast liðið ár og er úr fórum afa mína og ömmu. Þegar afi kom fyrst til Siglufjarðar frá Hnífsdal upp úr 1930, var það eins og hjá flestum sem áttu leið í Síldarbæinn í atvinnuleit. Hann var lengi á bátunum Villa og Snarfara sem gerðir voru út á síld og sáu Gránu að miklu leyti fyrir hráefni til bræðslu. Eftir að hann tók svokallað pungapróf, varð hann stýrimaður og einnig skipstjóri í afleysingum á áður nefndum bátum. Ég tel að myndirnar hér að neðan hafi hann tekið á fyrsta áratug veru sinnar á Siglufirði, en hann fór þaðan aldrei aftur og varð meiri og meiri Siglfirðingur eftir því sem árin liðu án þess þó að gleyma hinum Verstfirska uppruna sínum.

Þetta var löngu fyrir daga asdictækja, kraftblakka og radars. Menn notuðust við handaflið öðru fremur og víst er að sjómennskan hefur verið með öðrum brag en nútímamaðurinn þekkir. Þrátt fyrir vosbúð og volk, vinnuhörku og langar vökur, vantaði ekkert upp á að síldveiðarnar, vinnsla hennar, verbúðalífið í brökkunum og bryggjuböllin væru sveipuð draumkenndum dýrðarljóma. Rómantíkin lá í loftinu og bærinn var langstærsti hjónabandsmarkaður sem nokkru sinni hafði verið til staðar á landinu. Þarna voru á sumrin samankomin þúsundir af kraftmiklu, ungu og lífsglöðu fólki sem framtíðin beið eftir.

Ég var svo heppinn að upplifa allra síðustu ár Síldarævintýrisins og er afar þakklátur fyrir það, því þess vegna tel ég mig geta leyft mér með réttu að upplifa svolitla fortíðarþrá þegar svo ber undir.

Árið 1965 gaf skemmtikrafturinn, fréttamaðurinn, flugmaðurinn, rithöfundurinn, laga og textasmiðurinn og nú síðast pólitíkusinn Ómar Ragnarsson út fjögurra laga 45 snúninga plötu. Þar mátti m.a. finna sönginn "Svona er á síld" sem hann gerði við "King of the road", huð frábæra og allt að því tímalausa og töffaralega lag Roger Miller. Þar má segja að ranghverfan á rómantíkinni komi betur fram en í mörgum öðrum síldarsöngvum.

Veltingur, slor og salt,

sjóveiki og alltaf kalt.

Eldavélin apparat,

ó, ekki tala um mat.

Mér er flökurt og kitlar í kok

og nú er komin súld og norðan rok.

Best er koju að bæla í brælu.

Svona er á síld.

Í blíðu brjálað at

barningur og handapat.

Síld spriklar, springur nót,

spáin er aftur ljót.

Ég er í fyrsta sinn á sjó,

svefn er enginn, aldrei ró.

Best er koju að bæla í brælu.

Svona er á síld.

Með viku gamalt skegg ég síðan vind mér í land,

í villtri landlegu ég bregð mér á rand.

Ég hafði næstum gleymt því hvernig kvenfólk leit út

nú kemst ég að raun um það og gleymi allri sút...

Haukur Mortens sem sótti sér konuefnið til Siglufjarðar söng á sjöunda áratugnum lag Núma Þorbergssonar sem byrjaði á textabroti sem allflestir þekkja.

Forðum var verandi á vertíð í Eyjunum...

En síðan lá leið ljóðsins til Siglufjarðar.

Sjómönnum þótti á Siglufjörð farandi
síldinni landað var.
Ekki er spurningum öllum svarandi
um það, sem skeði þar.
Þar voru indælar andvökunæturnar
upp í Hvanneyrarskál.
Þar Adamssynirnir og Evudæturnar
Áttu sín leyndarmál.

Ég fann mjög skemmtilegt viðtal sem Hjörtur Gíslason átti við Gunnar Flóvenz í Morgunblaðinu frá 2001 þar sem sá síðarnefndi kom víða við, þar á meðal um upphaf síldveiða, þróun og stofnun Síldarútvegsnefndar. Þar segir m.a.

Síldveiðar við Ísland hófust árið 1868 en það ár veiddi norskur leiðangur frá Mandal rúmlega 2.000 tunnur sem saltaðar voru á Seyðisfirði og fluttar út til Stokkhólms þá um haustið. Óverulegt magn hafði þó áður verið saltað og flutt út í tilraunaskyni.

Söltunin og útflutningurinn á síldinni var næstu áratugina að mestu í höndum Norðmanna og sömuleiðis eftir að hið eiginlega síldarævintýri hófst skömmu eftir aldamótin með tilkomu herpinóta- og reknetaveiðanna en Svíar og Danir bættust síðar í hópinn og urðu Svíar langstærstu kaupendurnir.
Greinina er að finna í heild sinni á...
http://www.mbl.is/mm/vidskipti/frettir/2001/04/12/silfur_hafsins_og_samskiptin_vid_austur_evropu/

Ég rakst líka á greinarkorn eftir Ingibjörgu Jónsdóttir, en hún var nemi í  PhD (hvað sem það þýðir) fiskifræði við Háskóla Íslands.
Hún segir m.a: Hringnót er einnig nefnd herpinót eða snurpunót. Hún er netgirðing sem lögð er hringinn í kringum fiskitorfu. Hringnætur eru notaðar við loðnu- og síldarveiðar við Ísland. Hringnót samanstendur úr aflöngum netstykkjum úr næloni sem eru saumaðar saman lóðrétt og mynda mjög stórt net. Meðalsíldarnót er 550m löng og 180m djúp. Á efri brún netsins eru flot sem halda netinu á floti og við neðri brún netsins er teinn sem á eru festar blýsökkur til að þyngja netið. Einnig eru snurpuhringir festir á neðri brún netsins og í gegnum þá þræddur snurpuvír. Netið er lagt utan um torfuna og neðri teinninn látinn síga til að komast niður fyrir torfuna. Nótinni er lokað að neðan með því að hífa snurpuvírinn inn. Því næst er annar endi nótarinnar dreginn inn í skipið og minnkar þá nethringurinn þar til aðeins lítill netpoki er við hliðina á skipinu og í honum liggur fiskurinn. Fisknum er svo dælt upp í skipið. Hringnót er stærsta veiðarfærið sem notað er við Ísland og vegur meðalsíldarnót um 40 tonn. Hringnótin er einnig afkastamesta veiðarfærið við Ísland, þ.e.a.s. tekur mestan afla. T.d. getur kolmunnatroll tekið allt að 200 tonnum í einum drætti.

Eitt af því sem var fylgifiskur alls þess sem var að gerast í norðrinu rétt innan við Grímseyjarsundið, var að tónlistarmenn streymdu norður í upphafi hverrar vertíðar því þarna var einnig atvinnu að hafa fyrir þá. Það þótti ekkert tiltökumál þó að dansað væri á fjórum eða sex stöðum í einu og alls staðar fullt út úr dyrum. Dragspilið þanið til hins ýtrasta og valsar, rælar, skottísar, polkar, vínarkrusar og marsúrkar dunuðu þar til nýr dagur reis. Vikan var líka sjö dagar rétt eins og nú, en þá fór aðsóknin ekki síst eftir því hvort var landlega og strákarnir í landi, eða kannski saltað á hverju plani og stelpurnar uppteknar við annað en dans og dufl.

Þetta mikla ævintýri sem stóð í meira en hálfa öld veitti líka "poppskáldum" þess tíma allt að því óendanlegan og ótæmandi innblástur. Það var sungið um síldina ef ekki var verið að vinna við hana og dansað við síldarslagarana ef ekki var verið að kasta á torfu úti fyrir landi eða staðið yfir tunnunni á planinu.

Árni Björnsson átti einn af lífseigari textum þar sem "síldarmenningunni" var gerð skil.

Ég sá hann í dag og ég sá hann í gær,

hann söng er hann hélt frá landi.

Og við honum brosti hinn víðfeðmi sær

er vindurinn seglin þandi.

Hæ, hæ, hó, hó, allt er í ani

Hæ, hæ, hó, hó, allir á spani.

Þeir síldina veiða og sigla svo inn,

hún skal söltuð uppi á plani.

Þeir slógu upp balli á bryggjunni eitt sinn

meðan báturinn lá í aðgerð.

Og Nikulás kokkur og nótabassinn

þöndu nikkuna með sinni aðferð.

Hæ, hæ, hó hó, allt var í ani

Hæ, hæ, hó, hó, allir á spani.

Við söltum á daginn en syngjum í kvöld

og svífum í dans á plani.

Svo sigldi hann bátnum víst suður um land

í Sandgerði og Vestmannaeyjar.

Og haustbáran fellur við fjörunnar sand

meðan faðmar hann sunnlenskar meyjar.

Æ, æ, ó, ó allt er í ani.

Æ, æ, ó, ó, enginn á spani.

Og nú reikar einmana og eirðarlaus sál

í örvinglan niðri á plani.

Í landlegum þyrptust sjómenn gjarnan upp á Póst & Síma til að hringja heim og var þá fullt út úr dyrum þar á bæ. Á þessum árum var aðeins ein lína milli Siglufjarðar og Reykjavíkur og mínar heimildir segja að þannig hafi það verið allt fram yfir 1960. Þá var ekki óalgengt að bið eftir símtali væri löng og ef menn náðu að panta fyrir hádegi gátu þeir vænst þess að komast að fyrir miðnætti. Sumir sem þarna voru höfðu þó meiri áhuga á póstinum en símanum, því oft var beðið eftir að báturinn kæmi frá Akureyri og brennivínssendingarnar sem pantaðar höfðu verið í hús. En algengt var að Ríkinu á Siglufirði væri lokað snarlega þegar sást til margra skipa í fjarðarkjaftinum, veðurútlit var slæmt og stefndi í fjölmenna landlegu. Þó sáu margir útsjónarsamir sjóarar við þessu og áttu oftar en ekki a.m.k. eina póstkröfu sem beið þeirra á pósthúsinu.

Á heimasíðu Fjölbrautaskóla Suðurnesja er þessar skýringamyndir sem hér eru að finna, en þær eru fleiri þar og skýringarnar ýtarlegri. Slóðin að síðunni er

http://kennarar.fss.is/netagerd/not.htm
Hér er verið að kasta nót utan um fiskitorfu, eins og örin sýnir eru undankomuleiðir fisksins nokkrar þar til nótin lokast.

Hér sést hvernig nótin lokast. Ís­lendingar hófu síld­veiðar í hring­nót árið 1904 og kom verk­kunnátta í nótum að­al­lega frá Norð­mönnum og eru flest fag­orð í nótum af skandinavískum upp­runa. Í hringnót er veidd loðna og síld.  Stærstu næturnar geta verið um 600m langar og um 200m djúpar.

Síðan er aflanum dælt niður í lest.

548. Það er líklega komin tími á klippingu og rakstur, en þess utan...
Þá var ég að gúgglast á netinu og rakst á frétt úr Degi frá 20. jan 2008 þar sem farið var yfir nokkrar mannfjöldatölur af Eyjafjarðarsvæðinu og staða Fallabyggðar skoðuð sérstaklega. 

Íbúum Akureyrar fjögaði mest - mest fækkun í Fjallabyggð

Samkvæmt tölum frá Hagstofu Íslands og varða íbúafjölda í sveitarfélögum við Eyjafjörð 1. desember sl. þá er staðan svona:

                                                          2007     2006

Akureyri                                      17.253   16.822             +431
Eyjafjarðarsveit                            1.009       998                +11
Hörgárbyggð                                   416        411                 +5
Grímseyjarhreppur                         103          99                 +4
Svalbarðsstrandarhreppur            385        381                 +4
Arnarneshreppur                            171        176                  -5
Grýtubakkahreppur                        357        368                -11
Dalvíkurbyggð                             1.951     1.966                -15
Fjallabyggð                                  2.188     2.261               -73

Fjallabyggð: Styrkur og veikleikar:

Í skýrslu Byggðastofnunar um byggðarlög með viðvarandi fólksfækkun segir að styrkleikar Fjallabyggðar felist meðal annars í góðum hafnarskilyrðum á Siglufirði, legu svæðisins gagnvart ferðamannaiðnaði og frumkvöðlastarfsemi og iðnaði á Ólafsfirði.

Veikleikarnir liggja hinsvegar að hluta til í staðsetningu svæðisins, flug- og vegasamgöngur eru slæmar og flugvöllurinn í Fjallabyggð liggur undir skemmdum. Lágt menntunarstig og hár meðalaldur eru veikleikar, einhæfni atvinnulífs og samdráttur í fiskvinnslu og veiðum.

Íbúum í Fjallabyggð hefur fækkað um 23,1% á fimmtán árum og aldurshóparnir 25-34 ára eru fámennir miðað við landið allt.

Í skýrslu Byggðastofnuar segir að þegar til lengri tíma er litið eru ýmis tækifæri á blómlegu mannlífi í Fjallabyggð. Fjarvinnsla á Siglufirði gengur vel og frekari möguleikar þar fyrir hendi. Mörg tækifæri eru í ferðaþjónustu, svo sem Síldarminjasafnið og sjóstangveiði í Ólafsfirði og ný tækifæri skapast með bættum samgöngum með tilkomu Héðinsfjarðarganga. Þar má nefna framhaldsskóla, uppskipunarhöfn fyrir Norðurland, aukna nýtingu sjúkrastofnana, samþættingu ferðaþjónustu og aukna þjónustu við smábátaútgerð.

En skyldi þetta vera að breytast eitthvað í kreppunni sem hrellir íbúa höfuðborgarsvæðisins fremur en landsbyggðarbúa.

Þ. 23. febr. s.l. birtist í Fréttblaðinu viðtal við Elliða Vignisson bæjarstjóra í Vestmannaeyjum og fleiri ágæta sveitarstjórnarmenn undir fyrirsögninni: "Segir fólk í átthagafjörtum í borginni".  Það er veruleg breyting frá því sem áður var og nú heyrist það reyndar oft að straumurinn hafi snúist við, þ.e. fólksflóttinn liggi frá suðvesturhorninu og út á landsbyggðina. Ég veit vel að þetta er raunveruleikinn og nú hefur það gerst að höfuðborgarbúar eru að upplifa það í fyrsta sinn a.m.k. í mjög langan tíma að þeri geta t.a.m. ekki selt eignir sínar og komast því hvergi þess vegna. Það er nokkuð sem hefur hingað til aðeins verið þekkt sem "landsbyggðarlægt" vandamál. Þeir sem töluðu digurbarkalega um að réttast væri að sópa þessum vesalingum í krummaskuðunum úti á landi saman og flytja í eina eða tvær blokkir í Breiðholtinu, virðast vera steinþagnaðir og er það vel. Þrátt fyrir að slíkir talsmenn hafi í raun oft á tíðum aðeins opinberað heimsku sína með því að tjá sig í stað þess að hafa vit á að þegja, var þetta bull þeirra oft á tíðum verulega hvimleitt og jafnvel niðrandi á köflum. Nú hittir því einhver sjálfan sig illa fyrir og er tími til kominn þó ekki sé víst að umræddur hafi einhverja möguleika á að vitkast.

Þar segir: Stjórnvöld gerðu vel ef þau hættu að ögra stöðugleikanum í sjávarútvegi.

Nú í kreppunni hefur áhugi fólks á því að búa á landsbyggðinni stóraukist og nú þegar fjölgar ungu fólki í nokkrum byggðum þar sem slíku hefur ekki verið að fagna í áraraðir.

Þetta segja Elliði Vignisson, bæjarstjóri Vestmannaeyjabæjar, Ólafur Hr. Sigurðsson, starfsbróðir hans frá Seyðisfirði, og Ómar Már Jónsson, sveitarstjóri Súðavíkurhrepps.

Öryggi og fjölskylduvænt samfélag er eitt það helsta sem fólkið leitar eftir, segja þeir, auk þess sem margir vilja snúa baki við þeim gildum sem ráðið hafa ríkjum á suðvesturhorninu.

"Ég held að það felist ákveðin tækifæri fyrir fólk í því undarlega umhverfi sem við búum við einmitt núna," segir Ómar Már. "Og það felst í því að hér [á landsbyggðinni] eru mannlífs- og atvinnulífshættir reistir á betri grunni heldur en það sem hefur verið að byggjast upp á svokölluðum þenslusvæðum."

En ekki geta allir sem vilja flust út á landsbyggðina; Elliði segir fjölmarga sitja í átthagafjötrum í borginni. "Fólkið hefur elt fjármagnið og atvinnuna sem öll hefur verið á höfuðborgarsvæðinu en nú þegar bólan er sprungin situr það uppi með ofurskuldsetta eign svo að það er í raun í átthagafjötrum í borginni."

Ómar segir að ríkið þurfi að styðja betur við bakið á sprota- og nýsköpunarfyrirtækjum á landsbyggðinni. "Við höfum heyrt mikla umræðu um nýsköpun en því miður virðast orð og æði ekki fara þar saman," segir hann.

Elliði og Ólafur hafa hins vegar hug á öðruvísi stuðningi. "Veigamesti stuðningurinn sem við gætum fengið frá ríkinu væri að fá frið til að byggja upp okkar atvinnuvegi án þess að eiga það sífellt á hættu að fótunum verði kippt undan því," segir Elliði. "Það er óþolandi að vinna í sjávar­útvegi þegar sífellt er verið að ögra þeim forsendum sem fyrir honum eru." Á hann þá meðal annars við umræður um eignarupptöku á kvóta og veiðileyfagjöldum.

"Stundum er aðgerðarleysi af hálfu ríkisins það skásta," segir Ólafur. "Það sést vel á fyrirtækjum sem eru alfarið í eigu ríkisins, eins og RARIK og Pósturinn. Þar gilda græðgissjónarmið sem reytt hafa af landsbyggðinni út í það óendanlega í nafni óeðlilega mikillar arðsemi. En það sjá allir hvernig þess háttar græðgi hefur reynst þjóðinni."

Svo sá ég umfjöllun um Siglufjörð og þar stóð m.a. orðrétt:

Siglufjörður er þekktastur fyrir Síldarævintýrið.

Þar sem ég þekki þokkalega til sögu staðarins a.m.k. rúma öld aftur í tímann gat ég tæplega varist brosi.



En að lokum langar mig að skjóta þessari ekki alveg splunkunýju mynd hérna inn  til að botna pistilinn. Hún á fátt eða reyndar miklu heldur ekkert sameiginlegt með því sem hér fyrir ofan stendur skrifað. Hún mun vera tekin á Kanarí sennilega það frábæra ár 1976 sem ég mun aldrei gleyma, en þarna eru Siglfirðingarnir Gummi Ingólfs, Stebbi Sigmars og Biggi Inga í góðum gír.

547. Ég fékk sendar nokkrar af þessum ísköldu og eiginlega allt að því hrollvekjandi myndum með stafræna morgunpóstinum. Eftir að hafa gúgglað mig aðeins inn í málið komst ég að því að bærinn Versoix er í Sviss, stendur við Genfarvatn og þar mun vera framleitt talsvert af súkkulaði. Það var í janúar árið 2005 að veðurskilyrðin voru með þeim hætti sem sjá má afleiðingarnar af á myndunum hér að neðan. Eftir nokkurra daga stífa norðanátt og talsvert frost hafði vatnsíringurinn fokið inn yfir bæinn og fraus með það sama hvar sem hann bar niður. Þetta mun samt ekki vera algengt þar um slóðir og reyndar er þetta ein mesta ísing sem vitað er til að hafi myndast í þessum annars ágæta bæ.

546. Fljótlega upp úr 1960 var ég farinn að laumast nokkuð oft að heiman og niður í slipp (um Stuttuleiðina svokölluðu) til að fylgjast með því sem þar var að sjá. Og þar sem Leó afi minn vann þar, þóttist ég geta leyft mér að vera kannski heldur heimaríkari en yfirleitt teldist ásættanlegt í dag og þá ekki síst af nútímalegum öryggisástæðum. Ég fylgdst með afa, Jóni Páls og Sigga Björns þykktarhefla borðin í gömlu súðbyrðingana sem gera þurfti við, kalfatta þá, tjarga o.s.frv. Mér fannst verklagið oft á tíðum undarlegt og víst er að sumt það sem þarna var gert tilheyrir þeirri tíð og þeim tíma sem nú er endanlega horfinn á braut. Einna mest spennandi þótti mér að sjá skipin tekin upp þrátt fyrir að það gerðist ofurhægt. Fyrst var sleðanum sleppt lausum og hann rann niður teinana og út í sjó með miklu skvampi og boðaföllum. Og eftir að bátnum sem taka átti upp hafði verið komið fyrir á réttum stað yfir sleðanum hófst næsti verkþáttur. Spilið inni í húsinu tók að snúast en þar sem kraftblakkirnar sáu til þess að átakið margfaldaðist, gekk drátturinn að sama skapi afar hægt fyrir sig. Muni ég rétt gat það tekið góðan hálftíma að draga sleðann með bátnum á úr sjó og á sinn stað eða svolítið upp fyrir fjöruborðið, en vegalengdin hefur varla verið mikið meira en 30-40 metrar. Oft voru 2 - 3 bátar uppi á sama tíma og þá þurfti að koma fyrir heljarmiklu kraftblakkakerfi til að draga bátana til hliðar, af sleðanum og yfir á búkkana sem eru við hlið sleðans. Það var mikið víravirki sem greindist út úr spilhúsinu, að næstu blökk og síðan til suðurs og út að enda búkkanna við götuna niður að Hafnarbryggju. Þar snéri það við og endaði við festingu í undirstöðu bátsins á sleðanum. Búkkarnir og sleðabitarnir höfðu verið smurðir vandlega með grút sem var sleipiefni þess tíma og nýttist það vel til verklegra framkvæmda af þessu tagi, en flestir myndu líklega fúlsa við því í dag til hvers kyns notkunnar. En hann gerði það að verkum að skipið mjakaðist fyrirstöðulítið þótt hægt færi til hliðar og sleðinn varð brátt tilbúinn í næsta verkefni.


Báturinn siglir að sleðanum.


Sleðinn mjakast upp fyrir fjöruborðið.


Allt að verða klárt og verið að ganga frá festingum.


Nú er hún Snorrabúð stekkur.

Síðan ég sætti færi á sínum tíma og laumaðist niður í slipp við hvert tækifæri eru liðin mörg ár og ég á ekki oft erindi þangað lengur. Sleðinn hefur líklega runnið sitt skeið, mölin sem brimið leikur sér að þegar það er í þeim hamnum hefur fært teinana á kaf og einn af síðustu bátunum sem dreginn var upp er þar enn og grotnar niður á búkkunum.

Viðbót. - En vissulega var nú mesta fjörið í því þegar sleðanum var hleypt fram með gríðarlegum gusugangi og bátarnir sjósettir eins og Gunnar Th. nefnir í kommenti sínu. Yfirleitt var ég látinn vita af slíku heima með hæfilegum fyrirvara og ég lét mig þá ekki vanta til að fylgjast með atburðinum. En helsti gallinn við þau skemmtilegheitin var hvað þau tók fljótt af. Mig minnir að yfirleitt eftir að bátur var kominn niður og að bryggju, hafi oft myndast eins konar kyrrðarstund á litlu kaffistofunni. Eitt verkefni var nú frá og menn virtust vera svolítið dasaðir og slökuðu á áður en byrjað var á því næsta. Við slíkar aðstæðu var mjög líklegt að ef ég var nálægur sem ég reyndni auðvitað að vera, var ég því sem næst undantekningalaust sendur upp í bæ eftir þremur pilsnerum og einni malt. - Og maltið var handa mér.

(Hugmynd Vagnssystkinanna í Bolungarvík um útfærslu hinnar framsæknu ferðaþjónustu við ósa Hólsár)

545. Ég rakst nýverið á frétt í bb.is sem er frá miðjum sept. sl. eða frá því fyrir bankahrun. Þar var málefni Kjarnabúðar ehf. til umræðu, en það hafði þá ratað talsvert í fréttir um nokkurra mánaða skeið. Þar kom fram að bæði Strandabyggð og Fjallabyggð hefðu sýnt málinu áhuga.

Forsaga málsins er sú að þegar Soffía Vagnsdóttir og systkini hennar sem eiga fyrirtækið Kjarnabúð ehf. gerðu 400 milljón króna samning við þýsku ferðaskrifstofuna Kingfischer Reisen í maí 2008, sprakk meirihlutinn í Bolungarvík, en Soffía sem var fulltrúi K-listans hafði verið forseti bæjarstjórnar. Hugmyndirnar voru nokkuð stórar í sniðum því stefnt var að byggingu 20 húsa í gömlum íslenskum burstastíl og einnig að kaupa jafnmarga báta til sjóstangaveiðinnar, en kostnaðurinn var áætlaður litlar 300 milljónir. Nýr meirihluti virtist ekki vera jafn áhugasamur um þessa uppbyggingu og sá gamli undir forsæti Soffíu og því var borið við að langan talsverðan tíma tæki að breyta deiliskipulagi til að hægt væri að úthluta umbeðnum lóðum. Afgreiðsla málsins dróst í 6 mánuði og í nóv. 2008 ákvað bæjarstjórn að Kjarnabúð ehf. fengi ekki lóðirnar, því skv. breytingartillögu um deiliskipulag væri ekki gert ráð fyrir neinni starfsemi þar næstu átta árin. Á fréttavef ruv. frá 12. nóv. Kemur fram að sveitarstjórn Strandabyggðar óskaði eftir formlegum viðræðum við Kjarnabúð ehf. eftir að ljóst var hver niðurstaða í Bolungarvík varð.

En fréttin bb.is var svohljóðandi.

Soffía Vagnsdóttir einn af forsvarsmönnum Kjarnabúðar ehf. í Bolungarvík sagði í Kastljósi síðastliðinn fimmtudag að fjögur sveitarfélög hefðu haft formlega samband við fyrirtækið til að bjóða lóð undir starfsemi fyrirtækisins. Soffía nefndi tvö bæjarfélög þeirra, Hólmavík og Ólafsfjörð. Ásdís Leifsdóttir sveitarstjóri Strandabyggðar segir að það hafi aldrei farið svo langt að Strandabyggð hafi haft formlegt samband við Kjarnabúð og boðið þeim lóð. "Á síðasta fjórðungsþingi fór á milli manna frá Strandabyggð og Soffíu að þau væru velkomin til Hólmavíkur með sitt fyrirtæki. Ég var ekki í þeim umræðum og hefur þetta því ekki komið frá sveitarfélaginu sjálfu. Þetta var meira í líki stuðningsyfirlýsingar við hana og hennar fyrirtæki tel ég," segir Ásdís. Ásdísi kemur ekki á óvart lengd afgreiðslutímans á lóðunum sem Kjarnabúð sótti um í Bolungarvík. "Nei, í rauninni ekki og veit ég til þess að svona mál geta tekið allt upp í tvö ár. Þetta er mismunandi auðvitað eftir svæðum en þegar þarf að gera nýtt deiliskipulag þá getur sú vinna tekið langan tíma," segir Ásdís.

Þórir Kristinn Þórisson bæjarstjóri Fjallabyggðar segir að ekki hafi verið formlega haft samband við Kjarnabúð og þeim boðið lóð af þeirra hálfu. " Ég held að það hafi verið einhverjir einstaklingar í sveitarfélaginu sem hafi haft samband við hana, en sveitarstjórn Fjallabyggðar hefur ekki haft formlegt samband við Kjarnabúð og boðið þeim lóð," segir Þórir.

Ég velti fyrir mér hvort hugmyndin sé enn á lífi og þá einnig hvað af henni hafi orðið. Hvort hún hafi orðið lánsfjárkreppunni að bráð eða unnið sé að framgangi hennar og þá hvar...