747. Í gær fékk ég létt skot í beinni í síðdegisútvarpinu á rás 2.

Forsaga málsins er sú að um páskana héldum við nokkrir burtfluttir Siglfirðingar ásamt söngkonunni Þuriði Sigurðardóttur tónleika í Bátahúsinu hér á Sigló. Þetta vatt upp á sig og tónleikarnir urðu fleiri. Síðast var uppselt í Salnum í Kópavogi, svo ákveðið var að endurtaka þá fljótlega eftir sumarfrí starfsfólks. Frá upphafi höfðum við gert upp samkvæmt hlutaskiptareglu, þar sem Þuríður hafði einn og hálfan hlut. Þegar á leið fór hún fram á hækkun og var með rúma tvo hluti sem litlar athugasemdir voru gerðar við, á síðasta uppgjöri. En þó að salan á næstu tónleika hafi farið mjög vel af stað og eflaust eigi eftir að seljast upp á þá líka, varð ég meira en lítið hissa þegar ég fékk tölvupóst þar sem söngkonan bauð okkur strákunum að spila undir hjá sér fyrir fjörutíuþúsundkall. Mér þótti þetta fullmikil lækkun úr níutíuþúsunum. Ég afþakkaði því boðið, sagði mig frá viðfangsefninu og bara ekkert frekar um það að segja af minni hálfu.

Ég hafði verið úti að múra í kring um glugga og skrapp inn í síðdegiskaffi, akkúrat þegar hún var í viðtali á rásinni. Ég heyrði hana þá segja að fyrri tónleikar yrðu toppaðir þar sem snillingurinn Gunnar Gunnarsson píanó og hljómborðleikari væri genginn til liðs við hana. Hljómar ekki illa, en ég kannaðist við klangið í röddinni og vissi auðvitað um leið hverjum sneiðin var ætluð. Gunnar er frábær tónlistarmaður og ég veit að tónleikarnir verða örugglega hin besta skemmtun, en það er nú óþarfi að láta svona.

745. Það kemur líklega einstaka sinnum fyrir flesta rétt eins og mig, að rekast á einhvern sem maður þekkir, á einhverjum mjög, mjög ólíklegum stað. Á sólarströnd, í jeppaferð uppi á hálendinu, sleðaferð á jökli, á fjölfarinni götu í erlendri stórborg, eða bara einhvers staðar. Við verðum alltaf jafn hissa en svona gerist þetta bara.

Ég var á rúntinum hérna á Siglufirði og datt í hug að taka létta lykkju yfir lóð S.R. af öllum stöðum og svæðum. En af því að ég veitti mikilli athygli forláta drossíu sem kom á móti mér, tók ég betur eftir ökumanninum en ég hefði ella gert og fannst hann koma mér eitthvað svo undarlega kunnuglega fyrir sjónir. Ég stoppaði og drossían stoppaði líka. Síðan bökkuðum við báðir og tókum tal saman. Þetta reyndist vera Magnús Hauksson, "gamall vídeókarl" frá Ísafirði og Ragnheiður kona hans. Hann tjáði mér að hann væri að koma til Siglufjarðar í annað skiptið, en hún í það allra fyrsta. Þau reka í dag "Tjöruhúsið" (byggt 1734) niðr'í "neðsta" (Neðstakaupstað) á Ísafirði, en það hefur þótt bjóða upp á meira spennandi fistkrétti en algengt er á veitingahúsum hér á Fróni. Hlýri, karfi, steinbítur, keila, o.fl. plús plokkari í hádeginu og allt á fáránlega sanngjörnu verði. Ég mæli með að þeir sem eiga leið um vestfirði kíki við í Tjöruhúsinu a.m.k. einu sinni áður en þeir yfirgefa "kjálkann", því leið okkar sem búum annars staðar á "skerinu" liggur því miður allt of sjaldan um þennan landshluta, og því óvitlaust að "grípa gæsina" eða öllu heldur hina frábæru fiskrétti meðan gefst.

P.S. Það er vissara að panta og þá er síminn er 456-4419.

743. Mér barst nýverið til eyrna að minn fyrrverandi félagi hefði hlotið dóm vegna vangreiddra launa. Eðlislæg forvitni mín knúði mig auðvitað til að kynna mér niðurstöður dómsins sem ég leitaði uppi á domstolar.is. Jú viti menn, dómurinn reyndist auðfinnanlegur og mun hafa verið kveðinn upp í Héraðsdómi Reykjavíkur þ. 8. júlí 2011 í máli nr. E-6835/2010: Anna Ólöf Kristjánsdóttir gegn Laugarásvídeói ehf.

Þar kemur fram að Stefnandi hafi fyrst komið til starfa hjá stefnda í apríl 2008 og þá fengið í laun kr. 1.500 krónur á klukkustund, en þau laun hafi ekki verið gefin upp til skatts, sem hlýtur að teljast nokkuð sérstakur vitnisburður í dómskjölum.

Um áramótin 2008-2009 hafi verið hafist handa við undirbúning að opnun útibús Laugarásvídeós í Borgarnesi og var stefnanda falið að sjá um rekstur þess. Og þrátt fyrir að Laugarásvidó hafi gefið út launamiða fyrir árið 2010 þar sem heildarlaunin voru sögð 1.345.900 krónur, hafi stefnandi einungis verið greiddar 330.000 krónur fyrir störf sín á því ári.

Útibúinu hafi síðan verið lokað hinn 29. mars 2010 án þess að gengið hafi verið frá launum. Þá hafi stefnandi gert sér grein fyrir að hún fengi engar frekari greiðslur úr hendi stefnda. Hafi stefnda þá verið sent innheimtubréf þar sem krafist hafi verið greiðslu launa og uppgjörs.  Því bréfi var svarað á þá leið að ekkert yrði gert fyrir stefnanda.

Í dómsorði segir að Laugarásvídeó ehf. skuli greiði stefnanda, Önnu Ólöfu Kristjánsdóttur, 630.917 krónur, ásamt dráttarvöxtum frá 3. maí 2010 til greiðsludags ásamt kr. 350.000 krónur í málskostnað.

Ja hérna hvað sumir halda sig alltaf við sama heygarðshornið, ég segi nú bara ekkert annað en það. Og ef einhver skyldi vilja kynna sér dóminn í heild sinni þá er slóðin þangað: 

http://www.domstolar.is/domaleit/nanar/?ID=E201006835&Domur=2&type=1&Serial=1

742 Frá örófi alda hafa vitringar leitt okkur og leiðbeint upp úr djúpum dölum fávisku og ranghugsunar. Þessi speki kom upp í hugann þegar ég sá ummælin hér að ofan á síðu Ísfirðingsins Jóns Steinars http://prakkarinn.blog.is/ og gat í framhaldinu ekki setið á mér og stalst til að "cópý/peista" þau. Vonandi kemst ég svo upp með "glæpinn".

738. Sumri er greinilega tekið að halla, dagurinn hefur verið að styttast og nóttin lengst að sama skapi og án þess að margur hafi tekið allt of mikið eftir því. Skuggarnir eru byrjaðir að teygja sig yfir höf og lönd, og svo mætti lengi halda áfram. Hér norður á Siglufirði hefur ferðafólki fækkað ört á tjaldstæðinu síðustu dagana, en þar hefur oft verið ansi þéttbýlt í sumar. Það styttist líka í að skólar opni dyr sínar fyrir væntanlegum nemendum á komandi haustönn og um svipað leyti breytist allur taktur í lífsmynstri okkar. Einum kaflanum er að ljúka rétt einu sinni enn, annar að hefjast og vetrardagskráin byrjuð að mótast.
Við (Vanir Menn) ásamt söngkonunni Þuríði Sigurðardóttur stóðum fyrir tónleikum í Salnum í Kópavogi seint s.l. júnímánuð. Þá fannst okkur við vera mjög bjartsýn að leggja út í þetta ævintýri, en það seldist upp á þá nánast áður en við vorum byrjaðir að auglýsa okkur til óblandinnar ánægju. Það var því ákveðið að endurtaka leikinn, en þar sem starfsmenn Salarins voru u.þ.b. að fara í sumarfrí, var ekki um annað að ræða en að hinkra til haustsins. Dagurinn 29. sept. var geirnegldur í bak og fyrir og síðan héldu allir út í sumarið sælir og glaðir. 

Það má segja að okkur hafi næstum því brugðið við þegar við sáum að áður áformuð markaðssetning var komin í fullan gang, þótt sú tímasetning hafi auðvitað legið fyrir í allt sumar. Það var engu líkara en bæði klukkan og dagatalið hefðu farið mun hraðar yfir, en hin líðandi stund eins og við upplifðum hana. Og óhætt að segja að hér hafi verið tjaldað til plakati af stærri gerðinni.

737. Allt er nú einu sinni fyrst og mér finnst þetta eiginlega svolítið klikkað. Þó ég hafi oftsinnis staulast á pall og það nokkuð reglulega í meira en 40 ár, hef ég aldrei verið ALEINN á plakati áður.

Það var þéttbýlt á flestöllun grænum svæðum í bænum og þó sést ekki nema hluti af tjaldsvæðunum. Það vakti þó athygli mína að venjuleg tjöld var því sem næst hægt að telja á tám og fingrum.

736. Margir trúbadorar og hljómsveitir stigu á pall á nýliðnu Síldarævintýri, en eftir að hafa farið yfir fréttaflutning á Sksiglo.is, siglfirðingur.is og 625.is, má sjá að tónlistarfólk hefur höfðað mismikið til umsjónarmanna umræddra fréttavefja. Mig langar því að minnast örlítið á þá sem fengu þar enga umfjöllun eða sáust hvergi á þeim fjölmörgu myndum sem birtar hafa verið síðustu daga. Varla verður þó plássleysi kennt um, því ágætar myndir var að finna t.d. af Hólshyrnunni, ein virkilega falleg sólarlagsmynd, bátur að sigla út fjörðinn, bílar á leið um Héðinsfjarðargöng auk mynda þar sem gangnamunnar eru í forgrunni, mávur sem horfir svolítið undirfurðulega á íslenska fánann blakta við hún, nokkrar fallegar bæjarmyndir í talsverðum fjarska, nokkrum vel til höfðum húsum sem hefðu getað verið teknar hvenær sem er og hafa takmarkaða skírskotun til þessarar bæjarhátíðar og svo mæti lengi telja. Allt saman flottar og vel teknar myndir, en tengingin við iðandi mannlífið í bænum er vandséð.

Edda Heiðrún Backman hefði að ósekju mátt fá meiri umfjöllun, en hún hélt málverkasýningu í Veiðarfæraverslun Sig. Fanndal sem nú heitir Svarta Krían. Því var hvíslað að mér að skömmu áður en sýningunni lauk, hafi hún verið búin að selja allar myndirnar nema tvær, en það skal ítrekað að það eru óstaðfestar fréttir.

Hin stórskemmtilega hljómsveit Papar, steig á sviðið við Ráðhústorg og lék síðan fyrir dansi á Allanum. Tónlist þeirra með sínu Keltneska yfirbragði hefur löngum farið vel í landann, enda ekkert skrýtið þar sem genasamsetning okkar Íslendinga er að stórum hluta af þeim stofni. Það er því ekkert undarlegt þó okkur renni blóðið til taktsins og tónlistarinnar sem fær jafnvel þunglamalegustu fýlupúka til að brosa út í annað og dilla sér.

Ég heyrði á tal fólks sem fannst greinilega mikið til um hvað miðbærinn er afgerandi á Siglufirði, vegalengdir stuttar milli Ráðhústorgs, tjaldsvæðis, allrar verslunar og þjónustu að ógleymdri smábátahöfninni og Rauðkusvæðinu. Þetta er auðvitað alveg einstakur bær. 

Þegar ég heyrði að Fjallabræður ættu að troða upp á föstudagskvöldinu, datt mér strax í hug Óli Palli og félagar hans sem starfað hafa undir því nafni á Reykjavíkursvæðinu. Þeir munu hins vegar ekki hafa verið á faraldsfæti um helgina, heldur mætti til leiks samnefnd hljómsveit héðan úr Fjallabyggð sem var sett saman að mér skilst sérstaklega fyrir þetta kvöld. Og ég komst reyndar að því að það voru fleiri sem héldu það sama og ég. Mér datt í hug að vel væri hægt að aðgreina þessa hópa tónlistarmanna með því að nefna þá Fjallabræður nyrðri og Fjallabræður syðri, líkt og Fjallabaksleið nyrðri og syðri sem var nokkuð í umræðunni þegar hljóp í Múlakvísl. Það munu hafa verið þeir Gísli Rúnar, Maggi Ólafs, Rúnar Sveins og Ási Tona sem mynduðu þetta band. Harðsnúinn hópur reynslubolta sem eru flestir tónlistarvegir færir. Því miður var ég alveg upptekinn annars staðar og náði því hvorki að heyra og sjá Papana né Fjallabræður (nyrðri) og á því enga mynd af þessum megaböndum.

Cargo á Ráðhústorgi. Upp kom sú kómíska og í raun óvitlausa hugmynd að nefna hljómsveitina Cargolux að þessu sinni. Rökun voru þau að þetta væri eins konar deluxe útgáfa af þeirri gömlu vegna fjölgunarinnar.

Hljómsveitin Cargo "var uppi" á árunum 1986-1989 og átti alveg frábært "kombakk" um helgina. Á sínum tíma voru meðlimir hennar lengst af þeir Steini Sveins, Jói Abbýar, Össi Gunnu, Jón Erlings að ógleymdum Leifa Elíasar. Stjarna þeirra reis e.t.v. hæst þegar þeir unnu hljómsveitarkeppni á Skeljavíkurhátíð sem Bítlavinafélagið stóð fyrir. Það var árið 1988 og þeir fluttu þar fjögur frumsamin lög og fengu að launum hljóðverstíma í hljóðveri þeirra Bítlavinafélagsmanna. Þar sem þeir Jón og Leifi áttu ekki heimangengt um helgina voru kallaðir til afleysingamenn sem voru ekki af verri endanum. Það voru þeir Þröstur Þórhallsson gítarleikari úr Saga Class og Kiddi (kennari) Kristjáns Óla. Auk þeirra bættist við söngkonan Sesselja Magnúsdóttir við, en hún hefur sungið með hljómsveitum á borð við Áttavillt og Saga Class. Cargo kom fram á föstudagskvöldið og þá hlustaði ég alveg agndofa á þetta þétta og skemmtilega band, en svo voru þeir aðalhljómsveitin á laugardagskvöldinu á Ráðhústorgi.