481. Eftir Siglufjarðarferðina á dögunum var haldið til skemmtilegs mannfagnaðar. Það var boðið til Syskinabarnamóts á Akureyri sem er í raun eins konar míni ættarmót. Ég sagði á Akureyri sem er þó ekki alls kostar rétt, því lengst af var dvalið í sumarbústað uppi í Vaðlaheiði. Þetta mót hefur verið haldið árlega eitthvað á annan áratug og mætingin hreint ótrúleg frá upphafi, enda samheldnin mikil hjá þessari fjölskyldu. Það eru börn Sóleyjar ömmu minnar og systkina hennar sem eru umrædd systkinabörn, en að þessu sinni mættum við Sæunn systir mín sem fulltrúar móður okkar sem ekki er lengur til staðar.

Það var lagt af stað frá Siglufirði nokkuð snemma föstudaginn 13. júní þó svo að mætingin væri ekki fyrr en í hádeginu daginn eftir. Ástæðan var fyrst og fremst gott veður og að langt er síðan þessi leið hefur verið farin öðru vísi en með hraði.

Ég gat ekki annað en staldrað við hjá Hringveri í Ólafsfirði og mundað vélina. Í þessu gamla og litla samkomuhúsi hafði nokkrum sinnum verið slegið á strengi og græjurnar þandar til hins ýtrasta á árunum upp úr 1970. Þá var það hljómsveitin Frum sem var þar á ferð. (Ég, Biggi Inga, Viddi, Gummi Ingólfs og Guðni Sveins, en síðar Tóti Ben og Gummi Ragnars.) Ég man sérstaklega eftir einu balli sem við spiluðum á í Hringveri, en Gautarnir höfðu ákveðið með stuttum fyrirvara að spila á Ketilásnum sama kvöld. Við töldum því að miklar líkur væru á algjöru messufalli en vildum ekki gefa okkur. Raunin varð sú að húsið fylltist og nokkrir Siglfirðingar sem nú orðið teljast til virðulegri borgara, styttu sér leið inn um gluggana þar sem þeim fannst biðröðin við miðasöluna vera of löng fyrir sinn smekk. Síðar um kvöldið þurfti svo auðvitað að bregða sér út í hreina loftið og guðsgræna náttúruna og var þá aftur faið út og inn um gluggann. Þetta endurtók sig nokkrum sinnum um kvöldið og þar kom að einn gestanna festi sig í glugganum, líklega vegna ölvunar. Hann var því þarna hálfur úti og hálfur inni og söng hástöfum fyrir gesti meðan fæturnir dingluðu út í loftið og dyraverðir reyndu eins og þeir gátu að ná taki á þeim. Það fór þó svo að lokum að hann var dreginn út og rukkaður um aðgangseyrinn, en eftir það gekk hann um aðaldyr hússins.



Stutt er frá Hringveri og niður á Ólafsfjörð eða í austurbæ Fjallabyggðar.



Er ekki alveg viss um hvað þessi bær heitir en tel mestar líkur á að hann heiti Garður. Íbúðarhúsið er á bak við timburverkið sem blasir við á myndinni.



Þetta er líklega eins konar gestahús við bæinn, og mér sýnist sértækar ráðstafanir hafa verið gerðar til að halda gestunum "niðri" í öllum veðrum.



Það er styttra nú orðið til Dalvíkur eða Böggvistaðasands eins og bærinn hét í fyrstu en þegar fara þyrfti gamla Múlaveginn. Stundum í mikilli hálku eða ófærð, þoku eða náttmyrkri, og yfirleitt svo grútsyfjaðir og þreyttir að menn sáu varla út úr augunum eftir eitthvað sveitaballið inni í Eyjafirði eða jafnvel Þingeyjarsýslum. Hægra megin á myndinni er "Stóllinn" sem er óumdeilanlegt stolt Svardælinga. Oft hef ég heyrt ættmenni mín halda því fram að þetta sé fallegasta fjall á Íslandi, en ég set hana hiklaust á stall með öðrum rismiklum fjöllum s.s. Hólshyrnunni á Sigló.



Þessi vel klæddi maður upp á gamla mátann, tekur svo á móti vegfarendum sem koma að norðan. Ekki veit ég hvort þetta er sjálfur Jóhann risi sem er eflaust einn frægasti Svardælingurinn, en gaman væri að fá póst um það ef einhver veit betur. En hver sem hann er, þá vísar hann veginn til Byggðasafnsins.



Og fyrir framan Byggðasafnið er þessi hjallur með "tilheyrandi."



Þessir drengir voru að "fiska" reiðhjól upp úr tjörninni.



Seint á áttunda áratugnum þegar við (Miðaldamenn) höfðum eitt sinn verið að spila heila helgi einhvers staðar á ausurlandi, ókum við í gegn um Dalvík á sunnudegi á heimleiðinni. Oft var það svo að eftir lengri túra voru menn svolítið slæptir án þess að ég taki neitt dýpra í árinni, en ekki síður svangir. Þá rak Norsk kona matsölu í Víkurröst og okkur fannst tilvalið að koma við og fá okkur svolítið í gogginn hjá þeirri ágætu konu. Við spurðum hvað væri í pottunum og ég heyrði ekki betur en eitthvað væri minnst á fisk sem mér leist vel á. En sú Norska talaði ekki alveg óbjagaða íslensku og þegar diskarnir komu á borð voru á þeim svið og rófustappa. Ég var þar með kominn í bölvuð vandræði því svið hef ég aldrei getað ofan í mig látið, þrátt fyrir að ekkert vanti upp á góðan vilja í þá veru. Mér fannst ekki þægilegt að horft væri á mig brostnu augnaráði frá disknum, en herti upp hugann og borðaði alla rófustöppuna með bestu lyst en henti sviðunum út um gluggnn. Skömmu síðar upphófust mikil læti, hávaði og gauragangur fyrir utan og þeir gestir sem þarna voru flykktust út að gluggunum til að athuga hverju sætti. Voru þar mættir til leiks nokkrir kettir og létu ófriðlega þar sem þeir börðust um sviðakjammana tvo. Komst þá upp um strákinn Tuma sem varð svolítið vandræðalegur eða jafnvel rétt rúmlega það.



Sunnan við Dalvík í mynni Svarfaðardals hafa hestamenn komið sér upp glæsilegri aðstöðu. Þar hitti ég góða vinkonu frá því í eina tíð, hana Möggu Alfreðs frá Reykjum í Fljótum. Við Magga unnum saman ásamt öflugu gengi sem samanstóð aðallega af Siglfirðingum og Skaftfellingum, í Ísfélaginu í Vestmannaeyjum m.a. undir verkstjórn Bassa Möller fyrir aldarþriðjungi síðan. Nú býr hún og starfar á Dalvík og stundar hestamennsku af miklum móð.



Það er stutt yfir til Hríseyjar



Þegar innar dregur í Eyjafjörðinn er ekið fram hjá húsi Davíðs, Fagraskógi sem mér virðist standa ágætlega undir nafni. Þar fæddist Davíð Stefánsson skáld, en hann bjó lengst af á Akureyri.



Hörgárdalur og Öxnadalur til vinstri. Hér liggur þjóðvegur eitt yfir Tröllaskaga innanverðan og fjöllin þarna eru vissulega svolítið Tröllsleg að sjá. Kannski eilítið meira en venjulega.



Þar sem nægur tími var til stefnu datt mér í hug að renna upp að hinu forna höfuðbóli Möðruvöllum.

Höfuðbýlið Möðruvellir stendur neðan við dalsmynnið í Hörgárdal, nokkru norðan við ána. Hefur þar lengstum verið stórbýlt, enda góð engi allt í kring og vel til búskapar fallið. Eru 13 kílómetrar frá Möðruvöllum til Akureyrar.

Möðruvellir voru eins og áður sagði höfuðbýli og hefur verið nálega alla tíð. Á 10. og 11. öld bjó þar t.a.m. Guðmundur Eyjólfsson hinn ríki, bróðir Einar Þveræings. Þótti hann með mestu höfðingjum landsins, en Halldór sonur hans var einn þeirra fjórmenninga sem Ólafur Tryggvason hélt í gíslingu hjá sér í Noregi meðan hann beið þess að Íslendingar gengju kristni á hönd. Var Halldór þar ásamt með Kjartani Ólafssyni pá og hefur Ólafur konungur sennilega valið Halldór sökum þess hve fjölskylda hans var áhrifamikil á Íslandi.

Árið 1296 setti Jörundur biskup Þorsteinsson á Hólum á fót munkaklaustur af reglu Ágústínusar á Möðrudal og státaði það brátt af einu stærsta og veglegasta bókasafni landsins í þá tíð. Klaustrið brann árið 1316 í kjölfar mikillar drykkju- og svallveislu munkanna þar eftir því sem sagan segir. Samdi þjóðskáldið Davíð Stefánsson leikrit um það sem nefnist Munkarnir á Möðruvöllum. Er legstaður Davíðs í Möðruvallarkirkjugarði.

Þegar Íslendingar breyttu um sið um miðja 16. öldina féll staðurinn undir Danakonung. Var þar síðan aðsetur margra amtmanna konungs, en einn þeirra var Bjarni Thorarensen skáld. Eins og Davíð er var Bjarni jarðaður þar í kirkjugarðinum.

Þá var á Möðruvöllum stofnaður Gagnfræðaskóli með lögum þann 17. nóvember árið 1879. Hann hóf þó ekki starfsemi fyrr en þremur arum síðar eða árið 1880. Var það fyrsti gagnfræðaskólinn á landinu. Fór þar fram almennt nám með sérstakri áherslu á búnaðarfræði. Stóð skólahald þar fram til ársins 1902 þegar skólahúsið brann og var þá skólinn fluttur til Akureyrar.

Árið 1974 var svo sett á fót tilraunabúi í Nautgriparækt á Möðruvöllum og mun vera þar enn.

Af kunnum einstaklingum sem fæðst hafa á Möðruvöllum má nefna Jón Sveinsson eða Nonna eins og hann er betur þekktur. Fæddist hann þar árið 1845. Þá fæddist Hannes Hafstein fyrsti ráðherrann þar árið 1861. Steindór Steindórsson frá Hlöðum síðar skólameistari Menntaskólans á Akureyri fæddist þar einnig.

Núverandi kirkja á Möðruvöllum var byggð á árunum 1865 - 1867, en forveri hennar varð eldi að bráð árið 1865. Hefur því verið haldið fram að hvergi á byggðu bóli á Íslandi hafi eldur valdið jafn miklu tjóni. Eins og áður sagði brann klaustrið þar árið 1326, kirkjan árið 1865 og skólinn árið 1902, en auk þess brann allur bærinn árið 1712, amtmannsstofan árið 1826 og aftur 1874 og þá brann íbúðarhúsið þar árið 1937. (Gúgglað)



Þessi var á beit í Möðruvallatúninu íklædd sínum "jugreoppeholdere."



Ég hitti Guðrúnu Sonju og Baldur Ben (frá Sigló) á Akureyri og þar sem við vorum á spjalli tók ég eftir þessu bráðskemmtilega einkanúmeri sem þó virðist ekki tjá sig um nokkurn skapaðan hlut, enga afstöðu taka og engan boðskap hafa fram að færa, ef svo mætti að orði komast.



Það voru að hefjast Bíladagar á Akureyri þessa helgi og þarna var Haukur Þór (Leósson) auðvitað mættur á nýja bílnum sínum með sæþotuna í eftirdragi.

Það var staldrað aðeins við á Ráðhústorginu, en þar var flest með öðrum hætti en venjulega. Það var greinilega orðið margt um manninn í bænum og ég verð að segja það hreint út að mér fannst Akureyringar ekki öfundsverðir af gestunum eins og þeir komu mér fyrir sjónir. Þessi friðsæli, bráðfallegi og snyrtilegi bær með sínu léttdanska ívafi var að breytast og það allhratt í einhvers konar ormagryfju. Það var þegar orðið mikið um rusl á götum og gangstéttum þó að klukkan væri ekki orðin nema hálf ellefu. Umbúðir utan af sælgæti og samlokum, tómir sígarettupakkar og gosílát. Mikið unglingafyllerí og lyktin af bráðnu gúmmí lá í loftinu því urmull gerfitöffara með hor í nös gerði sem þeir gátu til að spæna upp malbikið. Akureyri var snemma á föstudagskvöldi orðinn sóðalegri bær en orð fá lýst.



Það var því best að koma sér á mótsstað uppi í Vaðlaheiðinni.



Frá Hlíðarseli er frábært útsýni til allra átta.



Og ekki spillti veðrið og sólarlagið fyrir.



Til að búa sér og sínum svefnstað hafði ég fjarlægt tvo bekki úr bílnum og sett tvíbreiða dýnu í þeirra stað inn í Caravan. Og eftir að búið var að líma álpappír fyrir gluggana var kominn hinn ákjósanlegasti hvílustaður.



Að morgni var síðan búist til að hefja hina "formlegu" dagskrá.



(Amtsbókasafnið. - Gúggluð mynd.)

Laugardagurinn hófst á því að Amtmannsbókasafnið var skoðað, en það er annars öllu jafna lokað úm helgar. En þar er hún Magga frænka mín bókavörður svo að hópurinn fékk einkaleiðsögn um staðinn.

Amtsbókasafnið var stofnað árið 1827 af Grími Jónssyni amtmanni á Möðruvöllum. Aðsetur safnsins var í Laxdalshúsi fyrstu 20 árin og fluttist síðan milli ýmissa húsa og var meðal annars til húsa í Ráðhúsi Akureyrarkaupstaðar í Búðargili og Samkomuhúsinu.

Árið 1906 varð Amtsbókasafnið formlega eign Akureyrarbæjar, með þeim skilyrðum að kaupstaðurinn myndi byggja fyrir safnið eldtraust geymsluhús og lestrarstofu. Árið 1933 var vakið máls á að aldarafmæli Matthíasar Jochumssonar nálgaðist og ákveðið að reisa minnisvarða í formi vandaðs húss yfir Amtsbókasafnið. Efnt var til samkeppni um teikningar af húsinu og hlutu tveir ungir arkitektar 1. verðlaun, þeir Bárður Ísleifsson og Gunnlaugur Halldórsson. Ákveðið var að húsið skyldi standa við Brekkugötu, þar sem það stendur í dag. En það var ekki fyrr en 30 árum síðar að framkvæmdir hófust og þá í tilefni 100 ára afmælis Akureyrarbæjar. Leitað var til arkitektanna sem unnu samkeppnina 1935 og lögðu þeir fram alveg nýja og nútímalega hugmynd að bókhlöðu. Hið nýja húsnæði var vígt þann 9. nóvember árið 1968.

Ákvörðun um viðbyggingu var tekin á fundi bæjarstjórnar 29. ágúst 1987 á 125 ára afmæli Akureyrarbæjar. Í framhaldi af þessari ákvörðun var efnt til samkeppni um hönnun hússins. Tillaga Guðmundar Jónssonar arkitekts í Noregi hlaut fyrstu verðlaun í samkeppninni og voru ummæli dómnefndar svohljóðandi:
"Tillaga nr. 2 sameinar núverandi hús og nýbyggingu í listræna heild án þess að núverandi hús glati nokkru af sérkennum sínum."
Árið 2000 var ákveðið að hefja framkvæmdir og var verkið boðið út á vordögum 2001. Fyrsta skóflustungan var tekin 1. júní það ár og nýtt og endurbætt húsnæðið formlega opnað 6. mars 2004.
(Textinn er fenginn að láni frá akureyri.is)

Götunöfn á Akureyri (að minnsta kosti sum) benda til þess að ráðamenn bæjarins séu hinir mestu húmoristar.



En safnið er glæsilegt.



Og þar eru að virðist endalausar hirslur sem hýsa hinar margvíslegustu "bókmenntir."



Þaðan var farið og bjórverksmiðjan Kaldi skoðuð.



Þessi ungi maður stóð við dæluna og lét jafnframt dæluna ganga. Hann skenkti þeim sem vildu ótæpilega en sagði okkur í leiðinni frá framleiðslunni. Hann upplýsti okkur m.a. að nýlega hefði milljónasta flaskan farið í gegn um tækin sem væri u.þ.b. ári á undan áætlun.

Eftirfarandi var gúgglað af vef fyrirtækisins.

Saga Bruggsmiðjunnar er nú ekki löng, þar sem að fyrirtækið er einungis rúmlega eins árs. Þó svo að fyrirtækið hafi verið starfrækt í stuttan tíma þá hefur það tekið miklum breytingum frá upphaflegri mynd.

Hugmyndina af fyrirtækinu kom frá konu á Árskogssandi, henni Agnesi Sigurðardóttur. Hún fékk hugmyndina á að opna litla bruggverksmiðju eftir að hafa séð frétt í sjónvarpinu frá lítilli verksmiðju í Danmörku. Viku seinna er hún og eiginmaður hennar, Ólafur Þröstur Ólafsson, komin út til Danmerkur að skoða bruggverksmiðju. Þetta gerist í júní 2005. Í október skrifa þau undir kaupsamninga á bruggtækjum út í Tékklandi. Í desember 2005 var fyrirtækið formlega stofnað. Í byrjun árs 2006 koma síðan aðrir aðilar inn í fyrirtækið. Í dag er Bruggsmiðjan í eigu 15 aðila. Agnes og Ólafur eiga rúm 56%, og 44% skiptast á milli 14 aðila. Byrjað var að byggja húsnæðið í mars 2006. Húsið er 380 fermetrar með millilofti. Og er staðsett á Árskogssandi eins og áður sagði. Fyrsta bruggun var 22 ágúst og fyrsta átöppun var 28 september. Formleg opnun var síðan 30 september að viðstöddum fjölda fólks.

Agnes og Ólafur sáu færi á að koma með nýja tegund af bjór á markaðinn. Þeim langaði að búa til bjór sem væri mjög vandaður og með miklu bragði. Þess vegna var valið að brugga bjór eftir Tékkneskri hefð frá 1842, þar sem Tékkland er frægt um allan heim fyrir góðan og einstaklega vandaðan bjór. Þau höfðu tvær leiðir til að finna bjór við hæfi, kaupa uppskrift af öðrum erlendum bjór og flytja hana inn til landsins, eða fara leiðina sem þau völdu að gera og það var að fá bruggmeistara til liðs við sig og búa til sinn eigin bjór sem þau gætu sniðið eftir sínum eigin hugmyndum. Þar sem að markmiðið var að búa til eðal bjór þá var valið einungis allra besta hráefni sem völ er á og kemur allt hráefnið frá Tékklandi, fyrir utan að sjálfsögðu íslenska vatnið sem að kemur úr lind við Sólarfjall við utanverðan eyjafjörð. Útkoman er Kaldi. Íslenskur bjór, bruggaður eftir tékkneskri hefð, með besta hráefni sem völ er á, ógerilsneyddur,með engum viðbættu sykri og án rótvarnarefna, sem gerir hann eins hollan og bjór getur mögulega orðið.

Í upphafi var gert ráð fyrir ársframleiðslu uppá 170.000 lítra á ári. En eftir ótrúlega sölu og mikla eftirspurn fyrstu mánuðina, var fljótlega ákveðið að bæta við gerjunartönkum og auka gerjunarplássið um 10 þúsund lítra. Stækkunin kom í maí 2006. Í dag áætlað að framleiða um 300,000 lítra af Kalda á ári.

Hjá fyrirtækinu vinna í dag 5 manns sem er fastráðnir og 2 í hlutastarfi. Það má til gamans geta að á Íslandi eru einungis 4 lærðir bruggmeistarar og 2 af þeim eru hjá Bruggsmiðjunni. Annar þessara bruggmeistara, David Masa er nokkuð þekkt nafn í bruggheiminum. Hann hefur sérhæft sig í því koma af stað litlum brugghúsum út um allan heim. Hann er bruggmeistari í 4 ættlið og með 9 ára nám á bakinu, þar sem að grunn bruggmeistaranám er 4 ár. Hinn bruggmeistarinn er ungur og hefur ný lokið 4 ára bruggmeistara námi í Tékklandi og hefur samhliða unnið í aldagömlu munkabrugghúsi.



Mér finnst einhvern vegin að hin gylltu bruggtæki hefðu sómt sér vel sem leikmunir í Star wars.



Suðutækin eru hins vegar meira "venjuleg" á að líta.



Kynningin kostaði þúsundkall á mann og innifalið var bjórglas kyrfilega mergt í bak og fyrir svo og eins mikið af framleiðslunni sjálfri og menn gátu í sig látið meðan á heimsókninni stóð.



Og því var auðvitað vel tekið.



Næst var komið við í Freyjulundi hjá hinni Siglfirsku listakonu Öllu Eysteins, en þegar þangað var komið reyndist ekki nokkur vera heima nema kötturinn.



En þar var samt nóg að sjá.



Litla systir ásamt ókunnum "manni."



Ingvar virðist tilbúinn að leggja til höfuðið í þeirri von að það fullkomni þennan skúlptúr, en einhvern vegin virðist mér eitthvað vanta upp á samræminguna. Sennilega hefur búkur spýtukarlsins of marga ferkantaða fleti en Ingvar er meira "ávalur" í laginu. Það var því hætt við að skilja Ingvar eftir hjá Öllu til frekari úrvinnslu.



Meeeeeeeee...



Og þessir virðast bara slakir þó svo að full rúta af fólki virði þá fyrir sér.



Og auðvitað er flaggað.



Það er "bíó" í verkfærageymslunni. - Um kvöldið eru skoðaðar gamlar slidesmyndir af fjölskyldumeðlimum á tjaldi sem komið hefur verið þar fyrir. Margir sjá sjálfa sig með "gamalt útlit" og alls konar athugasemdir fljúga gegn um loftið, en sýningin vekur að vonum mikla kátínu.



Þarna eru líka leiktæki fyrir "börnin."



Ekki stóð á því að hinir fullorðnu fyndu barnið í sjálfum sér.




Hann Ingvar tjaldaði í talsverðum halla þrátt fyrir gnótt sléttlendis. Ég veit ekki af hverju hann gerði það, en sjáiði græna kassann fyrir framan tjaldið sem er greinilega tómur?



Á sunnudegi var farið að huga að heimferð.



Í nágrenninu býr sjálfur "Jóhannes í Bónus " í alveg þokkalegum híbýlum.



En það sem vakti aðallega athygli mína, var hversu rólegar endurnar á tjörninni voru. en mér er sagt að ástæðan fyrir því sé einfaldlega sú að þær eru úr plasti. 



En nafnið á bæ Jóhannesar er alvöru eins og sjá má. Hváll er eitthvað svo mikilúðlegt og virðulegt sbr. Arnarhváll.



En þarna rétt hjá er annað býli þar sem eflaust er eitthvað minna um þægindi, en staðirnir eiga þá það sameiginlegt að halda fugla sem aldrei fara neitt. 



Það var ekið upp í Skíðasvæði þeirra Akureyringa Hlíðarfjall. Þangað hef ég aldrei komið en vildi sjá staðinn og vita hvort þaðan væri hægt að mynda höfuðstað Norðurlands. Svo reyndist ekki vera með góðu móti, en þetta skilti vakti athygli mína. Það er auðvitað ekkert að þessu skilti, en það er samt svolítið skondið að lesa á það í sumrinu og blíðunni.



Hafa ekki allir heyrt um hinn landsfræga Brynjuís? Ég hef það auðvitað og svo hef æég líka smakkað hann og mér til mikillar undrunar fannst mér hann ekki standa undir frægðinni, en slíkt er auðvitað alltaf smekksatriði.



Það var allavega svo mikil traffík við og í kring um ísbúðina að það jaðraði við öngþveiti sem segir auðvitað heilmikið um skoðanir annarra á ísnum.



Og þegar rennt var úr bænum sá ég afkvæmi mitt vera að bisa við Sæþotuna á Höfnersbryggju.



á Suðurleið var litið við á Flugumýri í Skagafirði hjá Margréti, annari "litlu systur" sem þar býr. Einn af íbúunum (sá guli og græni) naut frelsisins og fór víða.
 


Og til að gera ekki upp á milli okkar systkinanna "heimsótti" hann (eða hún) Sæu systir sem tók honum fagnandi eins og sjá má.



Svo var komið að mér, en ég óttaðist pínulítið að hann (eða hún)  goggaði svolítið ofan í kollinn á mér, en sá ótti reyndist með öllu ástæðulaus.

Þegar leið að miðnætti var haldið af stað suður.

479. Að kvöldi miðvikudagsins 11. júní var ekið norður yfir heiðar og eins og regluverkið segir til um var myndavélin með í för. Að þessu sinni var gripið til hennar óvenju snemma í ferðinni, enda fullt tilefni til þess. Framan af var himininn heiður og blár eins og hann er oft á góðum degi, en þegar á leið breyttist liturinn og kvöldroðinn varð allsráðandi í norðvestrinu. Það var því staldrað við bæði víða og oft eins og sjá má á meðfylgjandi sýnishornum. Myndin hér að ofan er tekin í Húnavatnssýslunni og sýnir fjöllin norður eftir Strandasýslunni. Segja má að þema þessarar ferðar hafi verið þegar hinar stafrænu afurðir voru skoðaðar, að mestu leyti litrík augnablik sólarlagsins fönguð í kísilflöguna til skammtíma vistunnar en að lokum mátuð við vonandi sem flesta tölvuskjái af ýmsum stærðum og gerðum.



Þegar beygt er norður til Skagastrandar skömmu eftir að ekið er í gegn um Blönduós, er farið fram hjá nokkrum litlum vötnum. Þar staldraði ég við og gekk upp á svolítinn hól til að ná betri yfirsýn yfir hina gulu speglun



Þegar upp á hólinn var komið heyrði ég mikið rophljóð og brá við því stutt var á þekktar ísbjarnarslóðir. En það reyndist vera þessi rjúpa sem framkallaði hljóðin og var hún hin spakasta. Hún hinkraði meira að segja eftir að ég tæki þessa mynd af sér en þurfti síðan að bregða sér eitthvað frá.



Ég rölti því aðeins meira og betur um svæðið í leit að hinu eina rétta sjónarhorni til að fanga speglun "Guluvatna."



Svo var beygt upp á Þverárfjall, en á leiðinni yfir þennan fjallveg sem styttir leiðina til Siglufjarðar um heila 16. km., má sjá þetta skilti sem eftir síðustu bjarnartíðindi virðist vera full innistæða fyrir og það alveg grínlaust.



Á söndunum við ósa Héraðsvatna blasti þessi tilkomumikla litadýrð við. Drangey, Málmey og Þórðarhöfði eru eins og rof eða truflun á hinum kyrrláta og fullkomlega lárétta sjóndeildarhring sem skiptir litum hafs og himins.



Í eina tíð var sungið um "Hofsós city" í sætaferðunum á leið í Höfðaborg þegar sveitaböllin voru einu mannamótin sem voru "inn."



Þegar ekið var fram hjá Suðanesi og Sauðanesvita er stutt eftir á heimaslóðir. En þó ég hafi farið þarna um oftar en ég hef tölu á, hef ég aldrei séð Sauðanesið í þessum litum.



Meira að segja sjórinn tók í sig lit kvöldsólarinnar og ég beindi linsunni í áttina út að Skagagrunni.



Þegar komið var á sigló var alls ekki hægt að fara til húss og sængur, heldur varð að skjóta meira á dýrðina. 



Kvöldsólin var núna næstum því í hánorðri, en samt nokkuð vel yfir haffletinum.



Ég ók spölkorn upp eftir Saurbæjarásnum og sólin hækkaði sig að sama skapi.



Þetta er eitt af mínum uppáhaldssjónarhornum sem ég hef sterklega á tilfinningunni að sé verulega vanmetið af myndavélaeigendum og notendum. - Horft er út fjörðinn frá eða vestan við brúna yfir Hólsá og Álfhóll er í forgrunni.



Ég fór síðan svolítin rúnt um göturnar á eyrinni. - Húsin austan megin við Vetrarbrautina voru vel upplýst. 



Einnig þau við utanverða Túngötuna út við Hvanneyrarkrók.



Húsin úti í Bakka og aðdráttarlinsan á fullu.



Sorp er yfirleitt ekki mikið notað sem myndefni nema þá á frekar neikvæðan hátt. Það er engu líkara en að eldur sé laus á gámasvæðinu. (Og Ámundi ekki mættur...)



Klukkan var nú orðin rúmlega hálf þrjú þegar dimmur og drungalegur þokubakki læddist yfir nesið. Skömmu síðar var grái liturinn orðinn allsráðandi, það kólnaði lítillega og mér fannst nóg komið að sinni.



Daginn eftir fylgdist ég með Hauk Þór reyna sig á sæþotunni sem nú er búið að taka fram eftir hvíldina í vetrarhýðinu.



Hann lék listir sínar á innri höfninni og ég velti fyrir mér hvernig væri hægt að sitja þennan óða sæfák án þess að kastast af baki.



Eins og sjá má ristir hann ekki mjög djúpt.



En eftir tvo daga á Sigló var svo stefnan sett á Akureyri...

478. Ég gær fyllti ég stærri bílinn minn af bensíni, en hann er svo sem hvorki sérlega stór né sérlega lítill. Hann er sjö manna Caravan með aðeins 2.4 lítra vél. Telst það ekki bara svona "melló" eða tæplega það hjá hinni firnavel jeppavæddu þjóð vorri? Þegar dælan sló út sá ég að ég hafði sett nýtt persónulegt met í bensíndælingum. Tólfþúsundkall kostaði þessi áfylling sem mun væntanlega duga til Siglufjarðar, inn á Akureyri og þaðan e.t.v. í Varmahlíð eða á Blönduós. Eftir þessa upplifun læddist ég ofurvarlega heim og skipti um bíl.



Ég þurfti að útrétta eitt og annað eins og gengur og þegar ég kom út af einum staðnum sá ég að bíl hafði verið lagt í stæði (reyndar tvö) við hliðina á mér. Ég horfði á litlu bláu Micruna og hugsaði með mér að miðað við bensínverðið í dag sem líklega á eftir að hækka mikið enn, geti ég nokkuð vel við unað að eiga bíl með svo hægsígandi nál í bensímælinum sem raunin er á. En í dag er 11.júní og á eftir legg ég af stað til Sigló og stoppa svo næstum því aldrei þessu vant á Akureyri í bakaleiðinni.

477. Föstudaginn 30. maí var haldið austur á Krkjubæjarklaustur og tilgangur þeirrar ferðar var fyrst og fremst að príla upp á hið tignarlega fjall Lómagnúp. En auðvitað var inni í myndinni að skoða það sem fyrir augu bar í þessari fallegu sveit því þar er vissulega margt að sjá. Ég vissi svo sem ekkert hvað ég var að fara út í þegar lagt var upp, en nú liggur það fyrir að líklega hef ég aldrei komið þreyttari heim eftir fjallapríl. Maggi Guðbrands var eins og svo oft áður minn helsti hvatamaður að ferðalaginu og bauð mér gistingu í tjaldvagninum sínum sem var eitt þeirra atriða sem réði úrslitum þegar að ákvarðanatöku kom. En það var gist á tjaldstæðinu að Klaustri og ég hef aldrei átt tjald eða ferðahíbýli af nokkru tagi. Ég hafði ætlað að vera duglegur um helgina og klára þakið á geymslunni á Hallveigarstígnum sem ég er að endurbyggja, en þegar það var sýnt að ég fengi ekki þakjárnið í tæka tíð sem ég hafði þó pantað með ágætum fyrirvara var þar komið annað lóð á Lómagnúpsvogarskálina. Ég skellti mér af stað og var kominn austur upp úr miðnætti.



Morguninn eftir var súld og þoka. Ferðinni var frestað til hádegis svo ég fékk mér bíltúr niður í Meðallandið. Þar bar þessa kirkju við himinn en mér finnst eitthvað kindarlegt við myndina. 




Það var ýmislegt að sjá í Meðallandinu, en ég hafði ekki farið vítt yfir þegar síminn hringdi. Það átti að ganga um í kring um Systrafoss og skoða næsta nágrenni hans.



Systrafoss.

Kirkjubæjarlaustur er austur á Síðu í Skaftafellssýslu. Landnáma getur þess að þar hafi búið Papar, þ. e. kristnir menn áður en Ísland byggðist af Norðmönnum. Svo mikil helgi var þegar í landnámstíð á þessum stað að því var trúað að þar mættu ekki heiðnir menn búa, enda vildi svo vel til að Ketill fíflski sem nam þar land og tók sér bólfestu í Kirkjubæ var maður kristinn.
En eftir Ketil andaðan vildi heiðinn maður sem Hildir hét færa þangað byggð sína og trúði því ekki að þar mætti ekki heiðinn maður búa. Þegar hann var kominn að túngarðinum varð hann bráðkvaddur og liggur í Hildishaugi sem er austur frá Kirkjubæ, en hann er nú orðinn mjög blásinn og hefur sést frá klaustrinu þaðan sem það var áður. Þar heita nú Fornugarðar.
Í Kirkjubæ var sett nunnuklaustur árið 1186.

Fyrir ofan Kirkjubæ er fjallshlíð fögur og grasi vaxin upp undir eggjar sem eru víðast manngengar þó bratt sé. Uppi á fjalli þessu er graslendi mikið og fagurt umhverfis stöðuvatn eitt sem kallað er Systravatn af því nunnur tvær frá klaustrinu áttu að hafa lagt þangað leiðir sínar, annaðhvort báðar saman eða sín í hvoru lagi.
Sagt er að gullkambur óvenju fallegur var réttur upp úr vatninu og fór önnur fyrst að reyna að vaða eftir honum, en vatnið varð henni of djúpt og fórst hún í því.
Hina langaði einnig til að eignast kambinn, en sá ekki nein ráð til þess. Loksins kom hún auga á steingráan hest hjá vatninu og ræður það af að taka hann og ríða honum, en hann var svo stórvaxinn að hún komst ekki á bak honum fyrr en hann lækkaði sig allan að framan eða lagði sig á knén. Reið hún honum svo út í vatnið og hefur ekkert af þessu sést síðan, hvorki nunnan, hesturinn né kamburinn. Af þessu er vatnið kallað Systravatn. Mun þarna hafa verið Nykur á ferð en ekki hestur.

Meðan Agatha Helgadóttir var abbadís á Kirkjubæjarklaustri gerðust þar ýmsir hlutir undarlegir.
1336 heyrðust langan tíma sumarsins stunur miklar í svefnhússgólfi og borðstofugólfi á Kirkjubæ; en ekkert fannst þó að væri leitað.
Árið sama og Agatha dó, 1343, kom út Jón Sigurðsson austur í Reyðarfirði með biskupsvígslu og byrjaði þaðan vísitasíu sína vestur um land sunnan megin og kom í þeirri ferð sinni að Kirkjubæ. Var þar þá brennd systir ein sem Katrín hét fyrir guðleysi og fleiri þungar sakir sem á hana voru bornar og sannaðar. Fyrst sú að hún hefði bréflega veðdregið sig djöflinum, annað það að hún hefði misfarið með Krists líkama (vígt brauð) og snarað aftur um náðhússdyr, það hið þriðja að hún hefði lagst með mörgum leikmanni og var það því dæmt að hana skyldi brenna kvika.
Sumir segja að það hafi verið tvær systur sem þá hafi verið brenndar, hin fyrir það að hún hafi hallmælt páfanum eða ekki þótt tala nógu virðulega um hann og því hafi hún verið brennd með Katrínu.

Skaftá rennur rétt hjá Kirkjubæ og stendur einstakur steindrangur þverhníptur upp fyrir vestan hana og er aðeins einstigi upp á hann einumegin. Efst á honum er slétt flöt lítil og tvær þúfur á flötinni, og segja menn að þær þúfur séu leiði þeirra systra og þar hafi þær brenndar verið og sé önnur þúfan sígræn, en hin grænki aldrei, en á henni vex þyrnir. Af þessu er drangurinn kallaður Systrastapi.

Meðan nunnuklaustrið var í Kirkjubæ var því samtíða munkaklaustur á Þykkvabæ í Álftaveri og er ekki lengra á milli en 1 1/4 mílu vegar þegar beint er farið, en á milli Síðunnar og Álftaversins rennur Skaftá sem kunnugt er. Á ánni var brú í fornöld og lá sú kvöð á Kirkjubæjarklaustri að viðhalda henni og því var rekafjara lögð til klaustursins sem enn heitir Brúarfjara. Seinna á öldum braut brúna af, en þar sem hún hafði verið á ánni heitir enn Brúarhlað og er þar nú almenningsvað á Skaftá.
Það er sagt að oft hafi ábótinn og munkarnir úr Þykkvabæ farið í Kirkjubæ að hitta abbadísina og systurnar og var það hægt í högum meðan brúin var á Skaftá. En á þeirri leið fyrir sunnan eða vestan ána heitir Sönghóll. Þaðan sér fyrst heim að Kirkjubæ þegar sú leið er farin. Þegar munkarnir komu á þenna hól hófu þeir allajafna upp söng svo mikinn að heyrðist heim að klaustrinu og af því dregur hóllinn nafn enn í dag. Þegar söngurinn heyrðist heim að Kirkjubæ lét abbadísin hringja klukkum, en gekk sjálf með öllum systrunum í móti ábótanum og munkunum niður að Skaftá. Þar eru nú sandgígar eintómir og heitir það svæði Glennarar.
Mikið var jafnan um dýrðir í Kirkjubæ þegar Þykkbæingar voru þar komnir og aldrei þótti systrunum jafngóð ævi sín sem þá. En snemma lagðist sá orðrómur á að munkarnir vendu þangað komur sínar meir en góðu hófi gegndi til að fífla systurnar. Þessi lifnaður keyrði svo úr hófi að abbadísin og systurnar vissu þetta nálega hver með annari og eru enn um það nokkrar sagnir.

Einu sinni er sagt að ábótinn frá Þykkvabæ hafi verið nótt í Kirkjubæ sem oftar. Morgumnn eftir komu systurnar inn í kompu abbadísarinnar og ætluðu að fara að klæða hana. Leituðu þær þá að nærklæðum hennar undir höfðalaginu og fundu þar brókina ábótans, en hvergi niðurhlut abbadísarinnar. Þær þekktu brókina og spurðu hvernig á þessu stæði, en þá er haft eftir abbadísinni að hún hafi átt að segja: "Allar erum vér brotlegar." En svo er bætt við: "kvað abbadís; og hafði brók ábóta undir höfðinu."
Öðru sinni var bæði ábótinn og munkur einn eða fleiri með honum nætursakir í Kirkjubæ. Það greinir nú ekki frá því fyrst um sinn hvar ábótinn svaf um nóttina, en þess er getið að abbadísin fór á hnotskóg með ljós um miðja nótt til að líta eftir lifnaði systranna. Kom hún þá í kompu einni að munki og nunnu sem sænguðu saman.
Abbadísin ætlaði að fara að ávíta nunnuna, en nunnunni varð þá litið á höfuðbúning abbadísar og segir: "Hvað hafið þér á höfðinu móðir góð ?"
Varð þá abbadísin þess vör að hún hafði tekið brókina ábótans í misgripum og skautað sér með henni í staðinn fyrir skuplu, svo hún mýkti málin og sagði um leið og hún gekk burtu: "Allar erum vér syndugar, systur."
(Þjóðsagnasafn Jóns Árnasonar - Textasafn Orðabókar Háskóla Íslands)



Systravatn.



Horft fram af brúninni við fossinn.



Pétur fararstjóri og Magnús.



Horft niður eftir Systrafossinum.



Kirkjubæjarklaustur og Skaftá sem liðast niður eftir landinu á leið til sjávar.



Séð inn til landsins. Hvítu byggingarnar með rauðu þökunum eru gömlu Kaupfélagshúsin og Sláturhúsið.



Þarna rétt hjá er Sönghellir.



En hann er rýmri og það er hærra til lofts þegar inn er komið.



Hlíðarnar þarna eru skógi vaxnar.



Og minna svolítið á myndir af skógum í útlandinu því ekki er um að ræða einhvern lágvaxinn kjarrgróður heldur alvörutré.



Áin hverfur síðan undir risastóran stein sem einhvern tíma hefur losnað úr hlíðinni fyrir ofan og lokar alveg farveginum.



En vatnið finnur sér alltaf leið.



Og þegar komið er niður fyrir steininn má sjá hvar áin kemur undan honum og seytlar áfram eins og ekkert standi í vegi fyrir henni.



Systrastapi er klettastapi vestan við Klaustur. Þjóðsaga segir að uppi á stapanum sé legstaður tveggja klaustursystra sem áttu að hafa verið brenndar á báli fyrir brot á siðareglum. Önnur hafði selt sig fjandanum, gengið með vígt brauð fyrir náðhúsdyr og lagst með karlmönnum. Hin hafði talað óguðlega um páfann. Eftir siðaskiptin var seinni nunnan talin saklaus og á leiði hennar óx fagur gróður en á leiði hinnar seku var gróðurlaust.
Klifurfært fólk kemst upp á stapann en þaðan er mikið útsýni með jöklasýn.
(Gúgglað af síðu Skaftárhrepps.)



Lómagnúpur úr suðaustri. Myndin er "fengin að láni" af síðu Skaftárhrepps.



En um hádegisbilið var haldið af stað til fjallsins mikla.

Lómagnúpur er 767 m hár uppi á hábungunni, en 688 m hátt standberg er suður úr Birninum vestan Núpsvatna á Skeiðarársandi.  Nokkur augljós merki um berghlaup sjást við þjóðveginn (1790) vestan fjallsins og nýlegri merki sjást í austurhlíðunum (1998).  Líkt og önnur standberg meðfram suðurströndinni, náði sjór upp að Lómagnúpi á ísöld.
Gnúpsins er getið í Njálssögu í tengslum við draum Flosa á Svínafelli, þegar hann sá jötuninn ganga út úr fjallinu.  Jötunninn í Lómabnúpi prýðir skjaldarmerki Íslands.  Hann er einn fjögurra höfuðverndarvætta landsins og ver suðurströndina gegn illum öflum.
(Gúgglað af síðu Skaftárhrepps.)

Hin hefðbundna leið upp á fjallið liggur inn dal vestan við það, en nú orðið er einnig farið að ganga á það að austanverðu.



Síðasti spölurinn er aðeins fær jeppum og betur búnum bílum. 



En svo er lagt af stað.



Það voru alls 23 í hópnum



Fyrst var gangan tiltölulega auðveld. Farið var um grasi og mosavaxnar skriður.



En fljótlega fór þó brattinn að aukast.



Eftir því sem hærra dró jókst útsýnið yfir láglendið..



Það var áð og aðeins kíkt á nestið.



Svo var haldið aftur af stað.



Hærra og hærra.



Og áfram og upp fjallið.



Hér þurfti hjálpartæki.



Því þetta var of bratt á fótinn.



Allt of bratt.



Þessi keðja hefur verið þarna í e.t.v. hálfa öld.



Þeir hugrökkustu fóru fyrst.



Ég var einn af þeim síðustu, en ég tók margar myndir upp eftir klettinum.



Svo var reipi í klettagjá.



Þegar upp á brúnina var komið sást auðvitað bara sú næsta.



Það var áð á ný.



Og aftur var kíkt á nestið.



Og mæðinni kastað.



Maggi sötraði heitt kakó en átti ekkert kex aldrei þessu vant.



Svo var staðið upp og haldið áfram.



Hér hefur eitthvað gengið á fyrir margt löngu.



Hópurinn sem var kominn upp á brún númer 2 sér að það er líka til brún númer 3.



Vonandi er það sú síðasta.



Þegar upp er kimið er útsýnið ólýsanlegt.



Þarna er Hvannadalshnjúkur, hæsti tindur Íslands. Hann er því sem næst þrisvar sinnum hærri en Lómagnúpur sem er þó u.þ.b. 100 metrum hærri en Hólshyrnan svo dæmi sé tekið.



Eftir því sem ég kemst næst heitir skriðjökullinn á myndinni Súlujökull nær, en Skeiðarárjökull fjær.



En við vorum komin upp á fjallið innanvert og því ber að fagna. Síðan var gengið fram á hæstu bunguna.



Og þar stend ég á vörðunni sem segir mér að ég sé í 767 metra hæð yfir sjávarmáli.



Göngufólkið tínist á svæðið.



Og það er alltaf gaman að vera svolítið hátt uppi. Hér sést brúin yfir Sandgígjukvísl.



Og þær eru auðvitað líka á toppnum þessar stelpur eða þannig.



Maggi skoðar umhverfið vel og vandlega og vel græjaður í það.



Aftur er lagt af stað og nú liggur leiðin fram á brún. En þær eru margar brúnirnar og þarna er hendin teigð fram af og mynd tekin niður eftir standberginu.



Það er ekki laust við að maður fái svolítinn fiðring í iljarnar.



Landið fyrir neðan lítur svolítið út eins og landakort.



Upphleypt, í lit og prentað á rándýran pappír af bestu gerð.



Og enn er sest niður og nú fer að verða lítið eftir af nestinu hjá einhverjum.



Það er ekki mjög búsældarlegt landið milli fjalls og fjöru.



Önnur myndataka niður eftir standberginu og niður á dalbotninn. Þó ég sé ekki mjög lofthræddur lét ég þetta ógert. Ef það kæmi nú sæmilegur eftirskjáfti sem næði hingað austur þá eru nokkrar mjög sýnilegar sprungur í klettinum sem legið er á.



Og ég taldi rétt að merkja mér rækilega eins og eina mynd eða svo.



Ég man ekki betur en að Pétur fararstjóri hafi sagt okkur hinum sem minna vitum að þetta héti Tittlingaskarð.



Og enn fleiri myndatökur. Það er óhætt að segja að bjargbrúnin togar í.



Brúin yfir Núpsvötn.



Það er ekki leiðinlegt að sitja og sjá allt flata landið fyrir neðan.



Að endingu vorum við komin fremst á brún Gnúpsins. Þetta er Ingunn sem situr (eða réttara sagt stendur) fyrir á fyrstu myndinni, en hún bjó á Siglufirði í u.þ.b. einn og hálfan áratug.



Síðan kom Grétar ljósmyndari. (Ég held að jhann heiti örugglega Grétar.)



Og svona gekk þetta lengi því allir (sem þora) vilja auðvitað eiga mynd af sér fremst á Lómagnúpnum sem hefur vakað í þúsund sinnum þúsund ár. Fyrir neðan liggur þjóðvegur eitt og margur ferðalangurinn fyllist lotningu þegar hann horfir upp á þetta virðulega fjall.



Ég varð fyrir svolitlu "einelti" vegna skótausins sem var vissulega langt frá því að vera einhver merkjavara.
Hvernig geturðu eiginlega gengið á þessu?



Ég samþykkti eftir myndatöku svolitla umræðu. Þar eru skórnir mínir sem hafa dugað ágætlega til þessa bornir saman við gulu fyrirmyndarskóna hans Péturs. Jú líklega er eitthvað til í þessu og það er líklega nokkuð augljóst að ég er lúserinn á þessum samanburði.



En nú var kominn tími til að halda til baka. Það var farin önnur og svolítið styttri leið og þessi myndarlegi snjóskafl varð á vegi okkar.



Það var ekki gott að fóta sig í harðfenninu.



En eins gott að missa ekki fótanna því þá hefði líklega farið illa.



Giljagaur gæti alveg átt heima í þessu myndarlega gili.



Og nú var aftur komið að keðjunni. Það tók hópinn u.þ.b. klukkustund að feta sig þarna niður. Bara einn í einu og það er ekki farið hratt niður.



Mikilfenglegur staður til að hvíla sig á. - "Frjálst er í fjallasal" o.s.frv...



Litir, lögun og fjölbreytilegi bergsins og raunar umhverfisins alls er með ólíkindum.



Margar myndirnar sem teknar eru á þessum slóðum eru sannkallaðar "póstkortamyndir." Þetta er gilið sem Fjaðrá rennur um á leið sinni til sjávar.



Það má vel gleyma sér yfir þessum ótrúlega arkitektúr náttúruaflanna.



Það er lítill vandi að sjá hinar ótrúlegustu myndir í berginu, en það mun vera sjávarsorfið frá því um eða fyrir síðustu ísöld.



En nú voru skuggarnir farnir að læðast um og degi tekið að halla.



Það var bráðum kominn tími til að kveðja þessa náttúruperlu, þetta einstaka umhverfi og þennan háfjallasal.



Þegar komið var að bílunum var horft um öxl og þá blasti þessi undarlegi foss við okkur. Vatnið rennur fram af brúninni en á leiðinni niður virðist það fjúka út í loftið, breytast í fínan úða sem brýtur sólargeislana og myndar regnbogann sem sést vel á myndinni. 



En þessi frábæri dagur var liðinn, allir komnir í tjaldbúðirnar og sumir farinir að undirbúa grillið. Dagurinn hafði liðið áfram eins og tímalaus og ég áttaði mig á að ég hafði aldrei litið á klukkuna meðan á ferðinni stóð. En þegar að var gáð hafði hún staðið yfir í átta og hálfan tíma frá því að lagt var upp frá Klaustri og þar til komið var þangað aftur.



Það færðist ró yfir mannskapinn



Eitthvað lítilsháttar var "baukað" og "glingrað," en eftir þennan dag var ekki mikil orka afgangs til stórra verka af því tagi. Hér er Maggi á spjalli við Hannes, hinn fararstjórann. En hann er ættaður af svæðinu, þekkir hverja þúfu og er mikill göngugarpur.



Það var skrafað og skeggrætt yfir borðum.



Og goggað í fóðrið.



félagarnir hérna næst á myndinni lögðu sig fram um að útbúa glæsilegt grillfóður með tilheyrandi og fórst það snilldarlega úr hendi.



Hannes fararstjóri sagði nokkur orð og fórst það vel. Hann minntist sérstaklega á skóna mína sem hann lagði til að ég eftirléti ferðafélaginu þegar þeir hefðu lokið "göngu" sinni.



Og kvöldið leið áfram jafn ljúflega og dagurinn hafði gert. Upp úr miðnætti fór hópurinn að þynnast og einn af öðrum tíndist til poka síns eða sængur.



Á sunnudeginum var lagt af stað heimleiðis en staldrað við Fjaðrárgljúfri. Svo undarlegt sem það kann að viðrast, þá eru tvær ár sem heita Fjaðrá og eru ekki langt frá hvorri annarri. Önnur er nokkuð fyrir Austan Klaustur en hin spölkorni vestar.



Við Maggi gengum inn með bakkanum og höfðum því góða yfirsýn yfir þá sem gengu eftir gilbotninum.



Gilið varð dýpra eftir því sem innar dró.



Áfram var gengið og áfram var vaðið.



Fjaðrárgljúfur er meðal stórbrotnustu náttúruundra landsins.  Það er skammt vestan Kirkjubæjarklausturs við Lakaveg / Holtsveg.  Fjaðrá fellur þar fram af heiðarbrúninni í tiltölulega breiðu og hrikalegu gljúfri, sem er vel þess virði að gefa nánari gaum.
Einfaldast er að aka upp með gljúfrinu eftir Lakavegi og ganga síðan niður með því til að skoða móbergsmyndanirnar og höggmyndir náttúrunnar betur.  Það er einnig hægt að ganga upp eftir gljúfrinu, en þá má búast við talsverðu vazli.  Fjaðrárgljúfur er á náttúruminjaskrá.
(Gúgglað af síðu Skaftárhrepps.)



Gljúfrið er u.þ.b. kílómetir að lengd.



Þarna eru margir klettar sem eru margbreytilegir að lögun.



Oft þarf að vað á milli bakka árinnar.



Því er næstum því nauðsynlegt að vera á vaðskóm.



Því vatnið er kalt og grjótið ómjúkt undir iljum.



Þetta er vissulega stórbrotið landslag og rétt við veginn. Samt held ég að margur maðurinn bruni framhjá á seinna hundraðinu án þess að hafa minnstu hugmynd um hvað þarna er að sjá.


Að lokinni göngunni upp og niður með Fjaðrárgljúfri var heimferðinni haldið áfram. Enn einu sinni var þó staldrað við og nú Hjörleifshöfða. Hægt er að keyra í kring um hann á þokkalegum jeppa, en fólksbílafært er niður fyrir höfðann vestan megin. Því miður varð ég þess þarna áskynja að kortið í myndavélinni var orðið fullt. Það fannst mér slæmt og stefni á að fá nokkrar Hjörleifshöfðamyndir "lánaðar" hjá Magga á næstunni.

Og fyrir þá sem vilja skoða meira eru miklu, miklu fleiri myndir frá þessari ævintýraferð komnar í myndaalbúm, vistaðar í möppu merkt "Lómagnúpur," eða smella á slóðina http://album.123.is/?aid=99829 - nema hvað...