02.01.2010 09:25
Nokkrar jóla og áramótamyndir 2009
604. Ég hef gætt þess nokkuð vel að hafa myndavélina upp á vasann undanfarið, en ég var farinn að standa mig að því að skilja hana eftir heima oftar en góðu hófi gegndi. Það þýddi einfaldlega að ég hef misst af þó nokkrum skemmtilegum skotfærum og auðvitað þótt það mjög miður. En það er fátt annað við því að gera en að taka sig á í þeim efnum og horfa síðan til framtíðar. Hér að neðan eru nokkur sýnishorn sem frá nýliðnum dögum beggja megin áramóta.
Það er gott að vera yngstur í jólaboðum og öðrum mannamótum, því það tryggir mestu hugsanlegu athygli. Og alveg sérstaklega þegar maður er afastelpa og afi á myndavélina sem er oftast á lofti.
Stundum er æstlast til þess að þagað sé þunnu hljóði, a.m.k. meðan gengið er um stigaganga fjölbýlishúsa. Og þá er öllum tiltækum ráðum beitt, sama hve sumum er mikiið niðri fyrir.
Jólatré eru ómissandi þáttur þessa dagana. Sum eru að þeirri stærð að þau henta betur úti við og þá sjá náttúruöflin um að skreyta þau.
Kannski hafa brauðendur bæjarins fengið jólaköku.
"Fæstir njóta eldanna sem fyrstir kveikja þá" segir á einum stað en það átti ekki við á Völlunum því bálkösturinn brann bæði hratt og vel.
Ég skrapp niður að höfn um miðnættið á Gamlársdag.
Kvöldið var lygnt og stillt.
Og ekki leið á löngu þar til skyggnið minnkaði til muna.
Eftir svolitla stund var eins og þoka grúfði yfir bænum.
Á fyrsta degi hins nýja árs átti ég leið upp á Velli eins og svo oft. Að þessu sinni stækkaði ég hringinn lítillega og ók spölkörn upp eftir Krýsuvíkurveginum. Rétt ofan við byggðina beygði ég út af honum og tók þá eftir þessari gömlu kartöflugeymslu sem féll svo vel inn í landslagið að ég hef ekki séð hana fyrr þó ég hafi oftsinnis átt þarna leið um.
Þarna koma saman saman úfið hraunið og lágvaxnar birkihríslurnar sem voru til staðar löngu áðurn en land byggðist, og háspennumöstrin sem bera línuna sem flytur rafmagnið til stóriðjunnar.
Þarna er svolítil hæð sem vegur liggur upp á. Þegar þangað er komið breiðir Vallarhverfið úr sér, en þar sem nú búa um 5000 íbúar. Ef ég man rétt var gert ráð fyrir að íbúarnir yrðu næstum því þrefalt fleiri, en það var fyrir hrun þegar svo margar áætlanir voru óraunhæfar.
Nú má sjá gríðarlega margar malbikaðar götur liðast um hraunið þar sem ljósastaurarnir standa teinréttir, tilbúnir að lýsa vegfarendum á leið sinni ef einhverjir væru. Einhvern daginn ætla ég að rannsaka "tómthúshluta" Vallarhverfisins svolítið betur.
Dagurinn er ennþá stuttur og sólin var að setjast bak við hraunbreiðurnar og fjarlæg fjöllin á Reykjanesinu.
Í bakaleiðinni átti ég leið fram hjá þessum minnisvörðum næturinnar á undan. Það hefur greinilega verið alveg rosalega gaman hérna á Nýjársnótt, en kannski eru gerendur ennþá sofandi þó langt sé liðið á daginn.
Á þennan stað í Fossvogskirkjugarði hef ég því miður allt of sjaldan komið, en líklega er best að vera ekki að velta sér allt of mikið upp úr því. Hér fékk svolítil saga sem varð því miður allt of stutt hvorki farsælan né gleðilegan endi.
Hér býr margt af því "ómissandi fólki" sem þeir félagar Magnús og KK sungu um.
Sólin er gengin undir en sendir geisla sína yfir okkur og roðar skýin.
Og Fossvogskapellan virðist hafa tekið lit eftir daginn þó stuttur hafi verið.
Það er gott að vera yngstur í jólaboðum og öðrum mannamótum, því það tryggir mestu hugsanlegu athygli. Og alveg sérstaklega þegar maður er afastelpa og afi á myndavélina sem er oftast á lofti.
Stundum er æstlast til þess að þagað sé þunnu hljóði, a.m.k. meðan gengið er um stigaganga fjölbýlishúsa. Og þá er öllum tiltækum ráðum beitt, sama hve sumum er mikiið niðri fyrir.
Jólatré eru ómissandi þáttur þessa dagana. Sum eru að þeirri stærð að þau henta betur úti við og þá sjá náttúruöflin um að skreyta þau.
Kannski hafa brauðendur bæjarins fengið jólaköku.
"Fæstir njóta eldanna sem fyrstir kveikja þá" segir á einum stað en það átti ekki við á Völlunum því bálkösturinn brann bæði hratt og vel.
Ég skrapp niður að höfn um miðnættið á Gamlársdag.
Kvöldið var lygnt og stillt.
Og ekki leið á löngu þar til skyggnið minnkaði til muna.
Eftir svolitla stund var eins og þoka grúfði yfir bænum.
Á fyrsta degi hins nýja árs átti ég leið upp á Velli eins og svo oft. Að þessu sinni stækkaði ég hringinn lítillega og ók spölkörn upp eftir Krýsuvíkurveginum. Rétt ofan við byggðina beygði ég út af honum og tók þá eftir þessari gömlu kartöflugeymslu sem féll svo vel inn í landslagið að ég hef ekki séð hana fyrr þó ég hafi oftsinnis átt þarna leið um.
Þarna koma saman saman úfið hraunið og lágvaxnar birkihríslurnar sem voru til staðar löngu áðurn en land byggðist, og háspennumöstrin sem bera línuna sem flytur rafmagnið til stóriðjunnar.
Þarna er svolítil hæð sem vegur liggur upp á. Þegar þangað er komið breiðir Vallarhverfið úr sér, en þar sem nú búa um 5000 íbúar. Ef ég man rétt var gert ráð fyrir að íbúarnir yrðu næstum því þrefalt fleiri, en það var fyrir hrun þegar svo margar áætlanir voru óraunhæfar.
Nú má sjá gríðarlega margar malbikaðar götur liðast um hraunið þar sem ljósastaurarnir standa teinréttir, tilbúnir að lýsa vegfarendum á leið sinni ef einhverjir væru. Einhvern daginn ætla ég að rannsaka "tómthúshluta" Vallarhverfisins svolítið betur.
Dagurinn er ennþá stuttur og sólin var að setjast bak við hraunbreiðurnar og fjarlæg fjöllin á Reykjanesinu.
Í bakaleiðinni átti ég leið fram hjá þessum minnisvörðum næturinnar á undan. Það hefur greinilega verið alveg rosalega gaman hérna á Nýjársnótt, en kannski eru gerendur ennþá sofandi þó langt sé liðið á daginn.
Á þennan stað í Fossvogskirkjugarði hef ég því miður allt of sjaldan komið, en líklega er best að vera ekki að velta sér allt of mikið upp úr því. Hér fékk svolítil saga sem varð því miður allt of stutt hvorki farsælan né gleðilegan endi.
Hér býr margt af því "ómissandi fólki" sem þeir félagar Magnús og KK sungu um.
Sólin er gengin undir en sendir geisla sína yfir okkur og roðar skýin.
Og Fossvogskapellan virðist hafa tekið lit eftir daginn þó stuttur hafi verið.
Skrifað af LRÓ.
