810. Undanfarið hef ég ítrekað orðið var við einhverjar leiðinda rafmagnstruflanir í bílnum mínum sem hafa ágerst með tímanum og ég fór því með hann á verkstæði. Eftir að hafa lýst vandræðum mínum (og bílsins) fyrir eiganda verkstæðisins, klóraði hann sér svolítið vandræðalega í hnakkanum og það mynduðust fíngerðar áhyggjuhrukkur á enninu.

"Sko við hérna erum svolítið mikið af gamla skólanum og erum helv. góðir í að gera við bremsur, skipta um legur, stýrisenda og nefndu það bara. En þessi bíll er með fullt af skynjurum og alls konar þannig drasli, tölvu eða eitthvað svoleiðis sem flækir nú aldeilis ekki lítið málið fyrir köllum eins og okkur".

Ég skildi svo sem alveg afstöðu hans til verkefnisins, veit vel að rafmagnsbilanir og slit snertiflata úr málmi eru í eðli sínu gjörólík mál, þakkaði fyrir spjallið og fór á næsta verkstæði. Þar voru svörin á mjög svipuðum nótum, en þó var fallist á með semingi að kíkja í það minnsta aðeins á málið eftir svolítla ýtni af minni hálfu. Daginn eftir var hringt í mig.

"Þú mátt sækja bílinn, ég er búinn að liggja í honum í allan morgun og finn ekki neitt. Þú verður að fara með hann á verkstæði þar sem menn eru aðallega að fást við bílarafmagn. Prófaðu Bíljöfur eða Bílaraf".

Ég fór með bílinn í Bílaraf sem er í göngufæri frá heimili mínu. Þar var mér ágætlega tekið og mér fannst einhvern vegin á manninum á bak við deskinn, að þetta gæti varla verið svo mjög flókið mál. Daginn eftir heyrði ég ekkert frá Bílaraf, en daginn þar á eftir var hringt.

"Þú mátt endilega sækja bílinn þinn. Við erum búnir að kíkja á þetta og okkur líst ekkert á þessa bilun. Við viljum alls ekki taka þetta verkefni að okkur. Þú þarft ekkert að borga, komdu bara, náðu í hann og farðu með hann".

Ég varð svo klumsa að ég vissi eiginlega ekki hverju ég ætti að svara manninum í símanum. En ég náði í bílinn og í gær birtist ég aftur hjá bifvélavirkja númer tvö. Hann leit upp, glotti út í annað og spurði:

"Og sit ég þá uppi með þig"?