439. Eins og áður hefur komið fram skrapp ég á Sigló á dögunum, eða nánar tiltekið þ. 11. - 14. jan. s.l. Að  þessu sinni gætti ég þess betur en í næstu ferð á undan að hafa kort í myndavélinni. Það er sagt að mistökin séu bæði til þess að læra af þeim svo og að gera þau aftur, en mér finnst fyrri kosturinn mun fýsilegri ef ég má velja. Ég hafði líka meðferðis þrífótinn góða sem ég fékk í jólagjöf í hitteðfyrra því ég var ákveðinn í að reyna að taka nokkrar "næturmyndir," sem eftir á að hyggja varð eins konar myndaþema ferðarinnar ásamt Siglufjarðarkirkju sem ég horfði sennilega oftar til en nokkru sinni áður. Ekki er víst að það hafi verið af trúarlegum ástæðum einum saman, heldur miklu frekar vegna þess að þarna stendur svipmikið og reisulegt hús afar vel á sínum stað. Það er fyrir löngu orðið tákn þeirrar bjartsýni og framsýni sem einkenndi manninn á bak við tilurð þess, en hann hét Bjarni Þorsteinsson eins og flestir vita og var réttnefndur faðir Siglufjarðar. Þetta mikla hús verður honum um alla framtíð sá minnisvarði sem hann á svo sannarlega skilið fyrir öll þau góðu verk sem hann vann fyrir bæinn og íbúa hans.



Hún stendur eins og klettur upp úr ljóshafinu. Ég fer oft "yfir á Ás" eins og Saurbæjarásinn var alltaf kallaður í mínu ungdæmi og horfi yfir til bæjarins.



Og við færum okkur nær með hjálp aðdráttarlinsunnar.



Þessi götumynd er algjört einsdæmi. Aðalgata kaupstaðarins þar sem eitt sinn allt iðaði af lífi. Þarna voru tugir verslana, en þegar íbúar voru flestir var Siglufjörður fimmti fjölmennasti kaupstaður landsins á Eftir Reykjavík, Akureyri, Hafnarfirði og Ísafirði ef ég man rétt. Á sínum tíma var hægt að standa á kirkjutröppunum og horfa í háaustur niður Aðalgötuna, og blöstu þá bæjarhúsin á Staðarhóli við beint á móti.



Horft til kirkjunnar ofan af snjóflóðavarnargarðinum. Þetta sjónarhorn hefur oft sést áður.



Kirkjan séð frá planinu fyrir sunnan Siglósíld.



Kirkjan frá planinu norðan við Olísbúðina.



Frá norðurenda gamla flugvallarins. Í forgrunni má sjá það sem eftir er af flaki tunnuflutningaskipsins Skoger sem kviknaði í við bryggju einhvern tíma upp úr 1930, en rak upp í fjöru austan megin fjarðar eftir að það var leyst frá bryggju alelda. Lítið er nú eftir annað en hluti byrðingsins bakborðsmegin. Gaman væri ef einhver vissi meira um þetta flak, kynni söguna um eldsvoðann, strandið og gæti sagt eitthvað frá atburðarrásinni.



Ég fór aftur upp undir snjóflóðavarnargarðinn, en að þessu sinni að degi til og í fljúgandi hálku á spariskónum upp brattann hólinn sem er fyrir ofan gamla kirkjugarðinn. Ferðin tók talsverðan tíma. 



Og ég sem hélt að jólin væru búin, en þau hafa greinilega lengst í annan endann á Siglufirði og er það vel. Það er ekkert að því að lýsa svolítið upp janúarmánuðinn sem í minningunni er talsvert drungalegri en bræður hans ellefu. Bæjarbúar virtust vera nokkuð samtaka um að vera ekkert að flýta sér að taka jólaljósin niður. Ekki veit ég hvort til þessa hefur verið mælst af einhverjum, en alveg gæti ég hugsað mér ljós í hverjum glugga út Mörsug (en það hét janúar áður samkvæmt gamla norræna tímatalinu) og fram í Þorrann.



Ég gat auðvitað ekki stillt mig um að taka mynd af sumar jafnt sem vetrarbústaðnum mínum.



Nú standa Sparisjóður eitt og Sparisjóður tvö við torgið, en allt bendir til þess að Sparisjóðurinn sé í þann veginn að verða stærsti vinnustaðurinn í bænum ef hann er ekki þegar orðinn það. - Öðruvísi mér áður brá.



Ég fékk vatn í munninnn nokkrum sinnum þegar ég gaut augunum á stafninn á þessu húsi. Reykt Egilssíld er góð, og takið eftir að þetta er sett fram sem fullyrðing.



Ráðhúsið ljósum prýtt er gott fordæmi fyrir alla sem vilja lengja í jólunum þrátt fyrir að vera löngu búnir að opna alla pakkana og klára alla afgangana af jólamatnum.



Þegar ég fór úr bænum var komið að kvöldi 14. jan, en jólatréð á Ráðhústorgi var enn með fullum ljósum. Fróðlegt væri að vita hvað það hefur lýst upp skamdegið í marga daga eftir það. Ég man þá tíð að það var slökkt stundvíslega við jólalok, eða strax daginn eftir Þrettándann.



Þetta hús var eins og klippt út úr einhverju jólaævintýri, en þarna búa þau Hafþór Rósmundsson og frænka mín Guðný Pálsdóttir.



Það verður að segjast að þessi lýsing er miklu flottari svona "læf" en hún virðist vera á ljósmyndinni. Veit ekki alveg hvers vegna mér tókst ekki að fanga "lúkkið," en það verður minna úr lýsingunni á girðingunni og jólasveinninum í stiganum en í raunveruleiknanum.



Takið eftir gamla sparksleðanum...!!! En hann eitthvað svo sjálfsagður og eðlilegur hluti af heildarmyndinni.



Jólastjarnan vísar veginn alveg heim að dyrum, en hvar eru vitringarnir?



Hér sjást fyrstu húsin norðan við kirkjugarðs, en þegar ég var lítill var að sjálfsögðu allt miðað við Brekkuna sem var miðdepill alheimsins og er sunnan hans. Ef við Brekkuguttarnir fórum yfir garðinn sem var nokkurs konar einskismannsland, var þetta útjaðar óvinasvæðisins. En í dag er ég ekkert smeykur við að fara þarna um...



Hvanneyrarkrókurinn var með allra lygnasta móti og endurspeglaði ljósin frá mannheimum



Á laugardagskvöldinu eftir myrkur datt mér í hug að rölta upp í fjall með myndavél og þrífót til að freista þess að ná góðri mynd af ljósunum í bænum. Auðvitað var þetta tóm steypa en ég fór nú samt inn í Skútudal og rétt áður en ég kom að gangnamunna Héðinsfjarðarganga nam ég staðar og rölti til fjalls. En þetta var auðvitað ekki mjög einfalt því að ekki var gott að sjá fyrir hvar væri heppilegast að drepa niður fæti. Ferðin sóttist því bæði seint og illa þar til ofar kom eða upp að snjólínu. Þar var mun bjartara og ferðin sóttist betur um stund eða allt þar til brattinn fór að aukast. Þar kom að lokum að ég sá að það var lítið vit í þessu ferðalagi og stillti upp þrífæti og festi myndavélina á hann. Eftir svolitlar pælingar var smellt af nokkrum frekar einsleitum skotum og haldið niður hlíðina.



Daginn eftir fór ég yfir á Ás, horfði upp í hlíðina og reyndi að gera mér grein fyrir hversu hátt ég hefði farið. Ég hafði brún Skollaskálar til viðmiðunar og giska á að ég hafi farið rúmlega hálfa leið í þá hæð. Rosalega getur maður nú verið vitlaus á köflum, en einhvern tíma skal ég nú samt gerast "vitlausari" en þetta og komast hærra.



Undir miðnættið sama kvöld ók ég en gekk síðan langleiðina upp í Hvanneyrarskál sem var ekki mjög gáfulegt, því eftir að ég yfirgaf bílinn kunni ég ekki fótum mínum forráð í bókstaflegri merkingu.



Langur sunnudagsbíltúr og og ekki spillti blíðan. Það voru margir á heilsubótargöngu bæði út á Strönd og inni í firði.



Ég kom við í nýja kirkjugarðinum og sótti ljósakrossinn af leiði afa og ömmu. Eins og sjá má ef vel er rýnt í myndina, eiga margir eftir að gera sér ferð á þessar slóðir í sömu erindagjörðum.



Þetta eru svo leifar gömlu sundlaugarinnar sem var aflögð um miðja síðustu öld, en svo fáránlega sem það kann að hljóma hef ég aldrei komið á þennan blett áður. Hún má vissulega muna sinn fífil fegri og auk hef ég orðið var við að margir af bæjarbúum viti jafnvel ekki einu sinni af tilvist hennar eða sögu.



Þessi mynd og myndin hér að neðan eru úr safni Jóns Dýrfjörð en þær birtust á vefnum "Lífið á Sigló" fyrir all nokkru síðan.



Þær eru teknar á sundmóti skömmu fyrir miðja síðursu öld í þessari sömu gömlu sundlaug sem er nokkru fyrir neðan Stóra Bola.
Tímarnir breytast...



Lítil blá Nissan Micra í hæstu hæðum svolítið góð með sig og horfir niður á okkur hin. Ég hef aldrei áður skoðað grjótnámuna á Ströndinni, sem er auðvitað annað skrýtið mál.



Ég leit við hjá honum Steingrími og sníkti kaffi og með því eins og svo oft hefur gerst áður. Í leiðinni hlotnaðist mér sá heiður að setjast í sjálfan ritstjórastólinn í aðalstöðvum vefsins "Lífið á Sigló," og setja saman svolitla klausu sem síðan rataði beinustu leið inn á þennan ágæta vef. Ég geri mér að sjálfsögðu glögga grein fyrir því að þetta er hreint ekki svo lítil upphefð, og uppákoman mun að sjálfsögðu vaxa og dafna í huga mér um alla framtíð. Til að reyna að finna samlíkingu af einhverju tagi við þessa lífsreynslu þá kemur upp í hugann hending úr kvæðinu Fjallganga eftir Tómas Guðmundsson: "Sjáið tindinn! Þarna fór ég." Og þá er ég auðvitað að vísa til þeirrar ólýsanlegu andagiftar sem hver maður hlýtur að fyllast við það eitt að setjast í stólinn hans Steingríms og leggja fingur á lyklaborðið.
Ljósmyndina tók svo auðvitað sjálfur Steingrímur Kristinsson.



Þegar ég lagði af stað suður var engu líkara en ég væri að fara í vitlausa átt. Í stað þess sem ég á að venjast á þessari leið, bætti jafnt og þétt í vind og snjó eftir því sem sunnar dró en ekki öfugt eins og ég á að venjast. Það hvarflaði sem snöggvast að mér að pólskiptin sem spáð hefur verið um langa hríð hefðu orðið án þess að ég hefði frétt af því.

                                            

Fékk þessa sendingu frá góðum manni og kann honum auðvitað mínar bestu þakkir fyrir. Nú er bara að sjá hvort Grettir gagnast mér í mínum stífluvandamálum...

En mun fleiri myndir frá Siglufirði eru í möppu "Sigló 2008" í myndaalbúmi.

438. Einu sinni þegar ég var í Gagganum á Sigló áttum við nemendurnir að skrifa ritgerð um eitthvað tiltekið efni eins og gengur. Yfirleitt hafði ég ekki sérlega mikið fyrir slíku og fannst mjög gaman að geta nýtt mér þann lausa taum og það frelsi sem fylgir því að skrifa ritgerð. En Þar kom að það nákvæmlega sama gerðist og er að hrjá mig núna. Hugurinn er tómur, ímyndunaraflið vill ekki láta virkja sig og ég sit með hönd undir kinn og stari á skjáinn rétt eins og forðum þegar ég horfði ofan á autt blaðið. Ekkert kemur innan frá, sama hvað ég rembist við að hugsa. Og ég sem síðast í morgun vissi alveg nákvæmlega hvað...

En þá er um fátt annað að ræða taka sér pásu fram yfir helgi, því ég ætla að skjótast heim á Sigló í fáeina daga til endurhleðslu sálarrafhlaðanna, en þar eru mun betri skilyrði til slikra hluta en hér í Ergelsisborg og nágrannabæjum hennar.

437. Já, jólin eru úti að sinni, en það má engu að síður alveg byrja að telja niður aftur, því það eru u.þ.b. 50 vikur til næstu jóla og þeir sem eru þannig þenkjandi geta strax byrjað að láta sig hlakka til.
Ég átti leið í Húsasmiðjuna í gær og þegar ég var kominn að kassanum veitti ég því athygli að kona á undan mér var að kaupa jólaskraut. Ég velti fyrir mér hvort ég væri kominn á eitthvað undarlegt tímaflakk, en komst að raun um eftir nokkra umhugsun að í dag væri 7. janúar og jólin væru því alveg örugglega búin. En svo fór ég að fylgjast betur með og þá áttaði ég mig á að þessi kona er það sem svo allt of mörg okkar eru ekki, þ.e. hagsýn. Það er nefnilega útsala á jólaskrauti víðast hvar dagana eftir jól, og hún var greinilega meðvituð um að þetta væri alveg hárrétti tíminn til að gera góðra hluti. Hún keypti jólaskraut fyrir u.þ.b. kr. 13.500 á 70% afslætti, og ef við reiknum töluna til fyrra verðs, þá hefur þetta sama jólaskraut kostað því sem næst kr. 45.000 fyrir fáeinum dögum síðan. Þetta gerði það að verkum að ég gat ekki látið hjá líða að kíkja aðeins á jólaskrautsrekkann og sá að sumt var á enn meiri afslætti. Ég horfði svolítið flóttalega í kring um mig en seildist síðan eftir stóru og alveg bráðfallegu jólahúsi og gekk aftur að kassanum með það undir hendinni, en horfði hikandi í kring um mig því það gæti verið að einhver sem ég þekkti væri þarna á staðnum og sæi til mín. Það væri þá viðbúið að viðkomandi teldi mig vera genginn af göflunum, því óneitanlega er það nú svolítið undarlegt að vera að kaupa jólaskraut í janúar þrátt fyrir áður fram komin rök. Jólahúsið kostaði kr. 598, en eldra verða var kr. 2.598 og þegar heim kom setti ég það beinustu leið inn í geymslu í hilluna þar sem jólaskrautið á heima ellefu mánuði ársins.

En nú eru flestir búnir að koma sínum "lifandi" jólatrjám sem eru í rauninni auðvitað alveg steindauð, út að lóðarmörkum þangað sem hirðusamir bæjarstarfsmenn hafa boðist til að sækja þau fyrstu dagana eftir þrettándann. Þau eru hvort sem er hætt að vera jafn fersk á að líta og í upphafi, farin að drita nálum sínum um stofugólfið sem berast um alla íbúð og barrilmurinn sem fitlaði við nasir okkar er orðinn daufur og alveg hættur að skemmta þefskyninu. Þau eru því best komin í kurlgræjunum þar sem þau geta öðlast sitt annað framhaldslíf. En nú vantar bara svolítið hressilega golu eða léttan storm til þess að þau geti rúllað fram og til baka um stræti og torg svo sem eins og einn eða tvo daga, nuddað sér vel og vandlega utan í rándýra lúxusbíla nokkurra nýríkra íslendinga og orðið jafnvel svolítið meira atvinnuskapandi en þau eru þegar orðin.

Ferli "lifandi" jólatrjáa er örugglega meira, lengra og flóknara en velflest okkar velta fyrir okkur yfir blá-hátíðarnar. Frá u.þ.b. 10 ára aldri og fram undir fermingu var ég ásamt hópi jafnaldra minna að planta trjám í skógræktinni heima á Siglufirði sumarlangt, og ég geri fastlega ráð fyrir því að það sama hafi verið uppi á teningnum víða um land allt frá því snemma á síðustu öld og til dagsins í dag.
Þetta eru sjálfsagt svo mörg handtök í það heila, að ef allt yrði talið yrði samtalan svo stjarnfræðileg að við myndum ekkert botna í þeim tölulegu upplýsingum sem hún fæli í sér. Vissulega er því hægt að halda því fram með réttu að ungmenni þjóðarinnar hafi í áratugi haft atvinnu af að stuðla að skógrækt á okkar ísa köldu landi.
Samt erum við ekki enn eftir öll þessi ár farin að geta framleitt öll þau jólatré sem þessi fámenna þjóð þarf á að halda ár hvert, því talsvert er einnig flutt inn af þessum græna barrvarningi. Og þess vegna leynast kannski einhvers staðar einhverjir jólatrésheildsalar sem hafa þá auðvitað atvinnu af að kaupa umræddan varning ytra og sjá til þess að hann komist heilu og höldnu yfir hafið og í hendur milliliða sem síðan selja hann áfram.
Svo má ekki gleyma flutningsaðilunum sjálfum, því það þarf því ýmist að flytja þau til byggða eða til landsins og koma þeim fyrir á sölustöðum. Einhver þarf sem sagt að annast flutninginn og það er vissulega atvinnuskapandi.
Þá er komið að einu af stóru málunum í ferlinu, þ.e. að sala trjánna vegur talsvert í fjáröflun skáta, björgunarsveita og annarra góðra og vel meinandi aðila og hjálpar drjúgt til við að halda starfsemi þeira gangandi. Það er líka atvinnusköpun en kannski svolítið óbeinni, því það kostar heilmikið að halda úti þessum sveitum ásamt búnaði þeirra og á endanum rennur ágóðinn af sölunni til þjónustuaðila svo sem olíufélaga og varahlutaverslana.
Þá er komið að því að safna saman öllu timbrinu, kurla það og framleiða afurðir sem nýtast munu á öðrum vettvangi og einhverjir fá auðvitað vinnu við það. Ja hérna, þetta er aldeilis ferli í lagi og sjálfsagt gleymi ég einhverju.

Jú annars... væri kannski bara best að eiga gervi-jólatré eins og Emil Páll og fleiri góðir menn...

Ég tæmdi nýju myndavélina í þriðja sinn á þessu ári og kom afurðunum fyrir í möppu merktri janúar 2008. Og vel á minnst, mér finnst mjög skrýtið að rita 2008 í stað 2007 eins og ég var nýlega orðinn vanur að gera. Það hefur líklega eitthvað með að gera hvað tíminn er farinn að líða miklu hraðar en hann gerði áður. En eftir að vera búinn að skoða jóla og áramótamyndirnar í krók og kring, datt mér í hug að hnýta einni léttri syrpu hér fyrir neðan og segja síðan frekari umfjöllun um þessa hátíð ljóss og friðar lokið að sinni.



Vigfús Bjarki aðstoðaði við piparkökubakstur í aðdraganda jóla. Mun betur útlítandi en afi hans (ég) var á hans aldri og jafnvel er til í dæminu að hann skáki líka hinum afanum (Gulla Sínu) og er þá mikið sagt.



Þóra Sóley stóra systir sem kann piparkökusönginn bæði afturábak og áfram, veit alveg hvernig á að búa til piparkökur og setur ekki kíló í staðin fyrir teskeið.



Á meðan piparkökur bakast getur að bíða ansi lengi að manni finnst eftir að fyrstu afurðirnar verði teknar til dóms og tilbúnar til smökkunar. Ég veit ekki hvor er spenntari sonurinn eða sonarsonurinn.



Minný tók virkan þátt í "eldamennskunni" og sá um liðinn "eftirréttir" yfir hátíðarnar með ágætum árangri. 



Það sem annars einkenndi jólin í ár öðru fremur voru helst og mest, myndir, myndatökur, myndaútprentanir, myndainnrammanir og flest það sem að úrvinnslu ljósmynda kom. Ég fékk Gunna Binnu til að prenta nokkrar valdar myndir frá Siglufirði og Dýrafirði í yfirstærð og allnokkrum eintökum, en þær voru síðan ýmist nýttar til jólagjafa, eigin þarfa og nota, en sumar seldar áhugasömum og burtfluttum sveitungum hér syðra.



Ingvar og Arna voru líka fjölfölduð og dreift til valins hóps sem samanstóð af öfum og ömmum. En það er nú stundum ekki einfalt mál að finna út hvaða jólagjafir hennta þeim sem fátt vantar eða þannig.



Ég skrapp  norður um miðjan desember eins og ég hef gert um árabil, en að þessu sinni með gylltu rammana sem ég hafði leitað svo lengi að. Ástæða númer eitt fyrir þessari árvissu ferð er eins og í gegn um tíðina að koma fyrir ljósakrossi á leiði afa og ömmu. Ástæða númer tvö er auðvitað að vitja sjálfra rótanna, hlaða batteríin og allt það. Ástæða númer þrjú voru síðan hinir nýfundnu gylltu rammar frá Europris og nokkrar hljómsveitarmyndir sem biðu þess að komast upp á vegg í stofunni. Rammana þurfti ég auðvitað til að þær hljómsveitir sem bæst höfðu við síðan síðast, tækju sig út með svipuðum hætti og þær sem fyrir voru.



Þar með eru raðirnar fyrir ofan sófann í stofunni orðnar þrjár, og ég er alltaf að rekast á fleiri sem ég vildi gjarnan koma fyrir á þessum vegg. Þarna eru myndir af Siglfirskum hljómsveitum svo og öðrum sveitum sem mannaðar hafa verið Siglfirðingum.
Einn ágætur vinur minn kom í heimsókn í des s.l. og gaf sér góðan tíma til að skoða hljómsveitarvegginn vel og vandlega án þess að mæla orð frá vörum.
En loksins þega hann talaði á ný sagði hann...
"Þú ert með mynd af honum Sturlaugi vini þínum í stofunni hjá þér."
Ég játti því en gat þess í leiðinni að ég teldi hins vegar hverfandi líkur á að hann væri með mynd af mér í stofunni hjá sér. Minn ágæti gestur horfði á mig, hnyklaði brýrnar og gerði sig hreint ótrúlega alvarlegan í framan.
"Vertu nú ekki of viss um það, ég held alveg örugglega að hann sé meira að segja með mynd af þér á náttborðinu hjá sér."
Ég velti fyrir mér hvort ég, hann eða við báðir værum allsgáðir, hreinsaði snöggvast úr eyrunum og hváði með stóru Há-i.
"Nei, kannski hefur hún verið Fanneyjar megin" bætti hann við, hrukkaði hátt ennið og skotraði til mín augunum. 
Hann þakkaði því næst fyrir sig og sagðist þurfa að hraða sér, en ég sá að flírulegt glott færðist yfir andlit hans á leiðinni niður stigann.
 


En ég fann alveg bráðfallega jólastelpu í tölvuheimum sem ég tók miklu ástfóstri við, eins og sjá má bæði á eldri pistlum svo og bannernum hér að ofan sem eðli málsins samkvæmt hlýtur að fara að víkja innan tíðar. Hún hefur heillað mig svo upp úr skónum, að ég hleyp bara um á sokkaleistunum út um allar jarðir án þess að kunna fótum mínum nokkurt forráð.
Eins og sjá má er hún búin að koma sér fyrir í "word" og tilbúin til útprentunnar.



Og eins og sjá má, rennur hún ljúflega út úr prentaranum á "photo paper plus glossy" frá Canon sem var keyptur í Griffli fyrir eigi svo margt löngu síðan.



Það þarf að skera, mæla, skera aftur og snurfusa hina útprentuðu mynd í bak og fyrir.



Og skera kannski pínulítið meira...
 


Og hún er hér útskrifuð til innrömmunar.



Varast skal að skilja fingraför sín eftir á henni í bókstaflegri merkingu.



Og þar sem allt passar er kominn tími til að loka rammanum og þar með viðfangsefninu að sinni.



Og svo er jólastelpan komin upp í efstu hillu fyrir miðri stofunni.
En henni mun samt verða pakkað niður með öðru skrauti og geymd til næstu jóla, en þá mun hún upp rísa úr kassa sínum og gleðja augu mín og annarra.

En fleiri myndir er að finna á myndasíðu í möppu merktri jól og áramót 2007.

436. Svona gerum við á mótorsláttuvél...
... Seint á sunnudagskvöldi.

435. Þrátt fyrir slæma veðurspá og að brennum hafi verið frestað alls staðar á höfuðborgarsvæðinu, virtust engin sérstök vandkvæði vera á því að skjóta upp flugeldunum á miðnætti þegar nýtt ár gekk í garð. Þeir rötuðu að venju sína leið, næstum því þráðbeint upp í loftið þar sem þeir sprungu með miklum ljósagangi alveg eins og til er ætlast. - Nema hvað.



Þegar sprengingum, blossum, sólgosum og ýlfri ragettanna fór að linna utandyra, var farið að sinna innri málum og málaflokkum. Laust upp úr miðnætti hringdi síminn og kunnugleg rödd bauð "árið" og bætti síðan við.
"Heyrðu, ég var að kaupa mér hljómborð og á alveg eftir að læra á það. Ertu ekki til í að líta aðeins við og prófa gripinn?"
Ég skildi alveg hvað klukkan sló og við feðgarnir og nafnarnir röltum niður á neðstu hæð með gítarinn hennar Minnýar. Þar safnaðist síðan smátt og smátt saman verulegur hluti íbúa stigagangsins og rúmlega það, og þar var spilað, sungnir nokkrir dúettar og trallað um stund. En ekki of lengi því hinir sem ekki mættu vilja kannski fá að halla sér, jafnvel þó það sé Nýjársnótt.

Ég ætlaði annars bara að segja GLEÐILEGT ÁRIÐ!   

433. Jólatréð okkar sem var óvenju lítið í ár eða ekki nema 120 sm. hátt, leyndi á sér því undan greinum þess og borðinu sem það stóð á komu hvorki meira né minna en 40 pakkar undir því þegar allt var fram talið.



Við Minný endurnýttum tímabundið talsvert af skrautinu utan af pökkunum eins og við höfum gert bæði jólum og árum saman. Enda er alveg með öllu ástæðulaust að gera annað, því þarna er á ferðinni hið vandaðasta jólapakkadótaglanspappírsogglimmermerkispjaldaslaufumeðmeiruskraut.

Jólakveðja.
Það eru til eitthvað sem heita "þýðingarforrit," og er byggð á einhvers konar gervigreind af svipuðum stofni og t.d. leiðréttingarforritið vefpúkinn, sem stundum er svo gott er að eiga aðgang að og reynst hefur mörgum vel. En þessi þýðingarforrit virðast ekki öll vera jafn þróuð sem þau þyrftu að vera til að nýtast sem slík. Þau virðast taka fyrir eitt orð í senn, þýða það og skella síðan "afþýddu" upp í sömu röð á öðru tungumáli og það var í, án tillits til málvenja, uppbyggingu setninga, málfræði, hvort þau hafi jafnvel fleiri en eina þýðingu o.s.frv. Margir hafa því orðið til að nýta þau á annan hátt en þeim er ætlað þ.e. til skemmtunar. Það er líklega ekki að ástæðulausu og hér getur að líta eitt alveg stórfenglegt dæmi.

Upprunalegur texti.
"Years long, the time like class, is exactly fondly remembers are many time,
And places the infinite blessing!
Wishes you to be Christmas day joyful! Original Christmas's happiness and warmth,
Takes to you family's boundless happiness
Mine regards and blessing concentration in fragrance strongly fragrant greeting card,
In this happy holiday, silently gives you - - my dear friend.
The white snow, the green tree, sets off the red unlined upper garment thick to loves old person.
Puts up growl the vehicle to send safely, wishes you to be Christmas day joyful!"

Sami texti eftir að þýðingarforrit hafði "farið höndum" um hann.
Ár langur the tími eins og tegund , er einmitt ástúðlega muna ert margir tími , Og staður the óendanlegur blessun! Vilja þú til vera Jóladagur glaður! Frumeintak Jól hamingja og hlýja , Tekur til þú fjölskylda takmarkalaus hamingja Minn horfa á og blessun samsöfnun í ilmur eindregið ilmandi kveðja nafnspjald , Í this hamingjusamur frídagur , hljóður gefa þú minn yndi vinur. The hvítur litur snjór the grænn tré , stilliskrúfa burt the rauður óþroskaður efri flík þykkur til ástsjúkur gamall manneskja. upp urra the ökutæki til senda heilu og höldnu , vilja þú til vera Jóladagur glaður!

Jólakortin í ár.
Þessi jól eins og önnur var eitt og annað sem sló í gegn á hinum ýmsu sviðum. Ein bókin seldist betur en önnur, einhver hlutur var öðrum fremur jólagjöfin í ár og svo voru líka nokkur jólakort sem gerðu meiri lukku en önnur. Ég komst yfir nokkur þeirra sem virðast hafa kætt landann ærlega og hér að neðan getur að líta nokkur þeirra. En þess má líka geta að sum taldi ég tæpast birtingarhæf.

























Takk fyrir komuna Guðmundur Óli.
Hann Guðmundur Óli átti leið hjá og rak inn nefið í smá kaffisopa þrátt fyrir að drekka alls ekki kaffi, en fékk þá bara límonaði í staðinn. En hann fékk líka aðrar trakteringar sem ég veit ekki hvort hann var jafn ánægður með.

Ég mundaði myndavélina inni í stofu, beið hans eins og ugla eftir mús sem villist inn á veiðilendur hennar og um leið og okkar maður kom í gættina smellti ég af, þrátt fyrir að hann hafi komið í allt öðrum tilgangi en að láta mynda sig. Svona lagað heitir auðvitað ekkert annað en fyrirsát.



Eftir svolítið sálarlegt uppþot og óróa G.Ó. til að byrja með, færðist samt ró yfir stofuna, ganginn og eldhúsið á endanum. Augun hættu fljótlega að sjá depla úti um allt eftir flassið og mér tókst að róa félaga Guðmund Óla og við settumst niður við tölvuna.



Ég sýndi honum nokkrar afgerandi jólamyndir og hann tók fljótlega barnslega gleði sína á ný. Ég sagði honum líka nokkrar skemmtilegar sögur af Andrési önd, Mikka mús, Kertasníki, Árna Johnsen og jólaskrímslinu ógurlega honum Jim Carrey. Hann kannaðist vel við þann síðast nefnda undir dulnefninu "Grinch" eða Trölli eins og það hefur verið þýtt á Íslensku. Ég "seifaði" því mynd af honum af Gúggúl okkur báðum til skemmtunar og andlegrar uppörvunar.



Við ræddum einnig uppruna okkar beggja og hversu góður og uppbyggilegur bakgrunnur hann væri þegar haldið væri út í lífið á fjárans suðvesturhorninu. Mér datt líka í hug syðsti hluti bæjarins ljósum prýddur gæti einnig verið mjög góður bakgrunnur svona myndrænt séð.



Jólasveinahúfa er órjúfanlegur hluti af sjálfum jólunum og öllu því sem þeim tilheyrir. Við vorum því sammála um að við vildum skoða nokkrar jólasveinahúfur og þessi fannst okkur langflottust.

Og auðvitað varð ég að blanda saman skoðunum okkar, niðurhöluðu myndefni, upprunanum o.s.frv., o.s.frv., en útkoman er alla vega sú sem sjá má hér að neðan.  



Mig langar svo til að þakka Guðmundi Óla fyrir komuna og vona að hann þori að koma fljótlega aftur þrátt fyrir að móttökurnar hafi verið með óhefðbundnara móti. Eftir að hann kvaddi fór ég á síðuna hans sem fleiri mættu alveg gera og skoðaði myndir af heimaslóðum frá s.l. sumri. Þar á meðal myndir frá gönguferðinni miklu sem var farin út á Siglunes þegar Anna María átti afmæli, en ég lagði ekki í hana vegna þess að ég hafði snúið á mér ökklann á Hrómundartindum skömmu áður. En slóðin til G.Ó. er http://www.123.is/gummioli/ 

Áfram með smjörið "skrautlega" þjóð.
Eftir því sem árin líða verður landinn sífellt "skreytnari." Ég á við að hann skreytir og lýsir upp híbýli sín meira og meira, og ekki verður fyrirséð hvernig þetta getur eiginlega endað. Á Íslandi er ekki óalgengt að við þurfum að gera að minnsta kosti örlítið betur en nágranninn gerði í fyrra. Það er bara og hefur verið um árabil ríkjandi hugsunarháttur hér á skerinu og er líklega u.þ.b. að verða alveg blýfastur í genunum. Hugsanlega hefur batnandi efnahagur einnig áhrif á þessa þróun, því síðustu árin höfum við undantekningalítið vermt eitthvert sætið á topp tíu listanum yfir ríkustu þjóðir heims. Ég fór í svolitla skoðunarferð á netinu og sá þá að enn má Mörlandinn bæta við nokkrum perum og perustæðum ef hann vill vera mestur og bestur á þessu sviði eins og öllum hinum. Við höfum vissulega átt fallegustu konur í heimi, sterkustu mennina, duglegasta fólkið, ótrúlegustu útrásina í seinni tíð, flesta og nýjustu bílana, meira að segja stærstu frysti og kæligeymslurnar og svo mætti lengi telja. Auðvitað er þetta allt saman reiknað út frá höfðatöluformúlunni góðu sem hentar okkur svo vel, en hún er fyrir löngu orðin viðurkennd aðferð, a.m.k. af okkur sjálfum. En nú er sem sagt komið að jólaskreytingum og hér að neðan getur að líta nokkur "skrautleg" sýnishorn.

















































Þá erum við komin með nokkrar tillögur að skreytingum fyrir næstu jól, og vonandi einhverjar hugmyndir um hvað við þurfum að bæta við okkur mörgum seríum frá því sem nú er. Ég mæli með því að byrja á janúarútsölunum á jóladóti þar sem oft má gera reyfarakaup á slíku. Hjá flestum verður líklega nóg eftir samt.

432. Alveg eins og sá sem vill tjá sig frá eigin brjósti en hefur hvorki talandann né nauðsynlegan þokka til að ná athygli hlustandans, kýs ég að fela mig á bak við handrit sem að vísu nær því engan veginn að vera skrifað á leshraða. Ég geri og þessa gullfallegu jólastelpu sem myndin er af hér að ofan eiginlega að talsmanni mínum um það sem leitar stundum á hugann um þessa hátíð ljóss og friðar.

Það eru enn og aftur komin jól. Híbýli mannanna eru skreytt englum og skrautkúlum, ilmandi en deyjandi grenitrjám og greinum sem verður kurluðí Sorpu að fáeinum dögum liðnum og ljósadýrðin í mannheimum er með ólíkindum. Sum okkar eiga erfitt með að ná andanum vegna ofáts, en það er í lagi því við höfum velflest efni á að láta okkur líða þannig um stundarsakir.
Já híbýli mannanna eru skreytt glitrandi englum úr gerfiefnum sem eru kannski framleiddir í Kína, Indlandi eða Bangladesh, löndum Múhameðs spámanns og Bhudda feita. Í verksmiðjum þar sem vinnutíminn er óendanlegur og launin engin. En við skulum ekki vera að eyða jólunum í að velta okkur upp úr því sem er óþægilegt. En ef við endilega viljum, þá getum við svo sem gefið fimmþúsundkall í söfnun sem er í gangi um þessar mundir, keypt okkur sálar og samviskufrið og sofið róleg á eftir. En umræddur fimmþúsundkall er sögð vera sú upphæð sem þarf til að leysa Indverskt þrælabarn úr ánauð frá verksmiðjuvinnu þar sem framleiddur er varningur fyrir okkur siðmenntaða fólkið á réttu verði.
Nei alvöru englar eru æði sjaldséðir og ekki er víst að við þekkjum þá frá hinum sem síður standa undir slíkri nafngift. Þá er ég að tala um hina mannlegu engla sem eru svo undarlegt sem það nú er, ekki endilega svo ýkja hátt skrifaðir hjá okkur, enda vitið ekki meira en Guð gaf svo ég grípi til frasa sem alltaf stendur fyrir sínu.
Ef heimsbyggðin yrði skrásett og flokkuð í dag eins og gert var fyrir um það bil 2007 árum, gæti ekki verið að þrátt fyrir tæknilegar framfarir, aukin lífsgæði samkvæmt útreiknuðu meðaltali frá ári til árs og áætluðum þroska mannkynsins á tímabilinu, kæmi í ljós að hreint ótrúlega litlar breytingar hefðu orðið á heilum tveimur árþúsundum.

Á Íslandinu góða hefur til allrar hamingju yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar getað gengið efnishyggjunni á hönd, slafrað í sig fimmberjakryddað lambalæri með rauðkáli, grænum baunum, súrum gúrkum og fleiru mjög svo lystilegu meðlæti á allsnægtaborði yfirborðsmennskunnar, ásamt því að hafa fullar hendur fjár til að öðlast sín gleðilegu jól að öllu öðru leyti.
Hér er auðvitað best að vera, eða svo er fullyrt og svokölluð ánægjuvog gjarnan nefnd til sögunnar í leiðinni. Við sem erum svo heppinn að hafa fæðst á Íslandinu góða getum jafnvel leyft okkur óátalið að trúa í bland bæði á Guð og jólasveininn, því hér ríkir trúfrelsi. Það hentar okkur vel á þessum ágæta og fádæma skemmtilega árstíma og flestir hafa ýmist vel eða næstum því efni á slíku sem er auðvitað hið besta mál. Kannski erum við öll sammála um að rétt sé að reyna að sameina það besta frá þeim báðum félögunum, okkur öllum til ánægju og yndisauka. Að vísu finnst mér stundum að Guð sé aðallega og langmest til á jólunum, en sáralítið þess á milli alveg eins og hinn rauðklæddi og fúlskeggjaði Jóli, en er ekki alveg viss í minni sök um að það eigi endilega að vera þannig.
Hér sem annars staðar í hinum siðmenntaða heimi hefur líka löngum verið dansað í barnslegri einlægni kringum allt jólaskrautið svo og sjálfan Gullkálfinn sem býr bæði í Kringlunni og Smáralindinni, ásamt því að eiga vistvænt athvarf í og við Laugarveginn en einnig í nokkrum smærri mollum vítt og breitt um svæðið.

En það hafa ekki allir aðgang að sömu jötunni.
Á Íslandinu "góða" fer stundum hið veraldlega í allri sinni makt og hið andlega í allri sinni dýpt stundum saman eða sitt hvora leiðina á svolítið undarlegan hátt. Sumir hafa lítið val eða jafnvel ekkert og verða þess vegna að gera sér andlegu dýptina eina að góðu, en hún virkar samt ekkert sérstaklega vel ein og sér ef maður er svangur.
Þriðjungur þjóðarinnar segir að jólahátíðin valdi sér hugarangri og vanlíðan. Samkvæmt marktækri skoðanakönnun sem gerð var að ábyrgu fyrirtæki á afar faglegan hátt er þetta rétt. Þjóðin treystir niðurstöðunum þess meðal annars vegna þess að margir að bestu og ríkustu sonum "Guð vors lands" eru ábyrgir fyrir útkomunni. Þeir eru nefnilega kjölfestufjárfestar í sjoppunni.
Það hefur verið sagt að það séu forréttindi hinna vantrúuðu að geta sótt það í Biblíuna sem þeim geðjast að, en hafnað hinu. Trúlaus og líkust ódýrum og innihaldsrýrum tískufríkum þegar það er ógeðlega flott að fylgja þeirri línu, en sækja síðan prest í ofboði með grátstafinn í kverkunum til að blessa yfir moldum móður sinnar þegar sú stund rennur upp.

Er trúin ljósið sem slokknaði eftir að við þurftum minna á henni að halda en áður, eða þarf bara að skipta um einhverja hugmyndafræðilega peru í vitund okkar. Þurfum við kannski eldgos og jarðskjálfta, heimsfaraldur eða einhverjar plágur til þess að ljósið kvikni á ný?
Er hún fallegt brúðuleikhús þar sem Guð er strengjabrúða gamalla sagnameistara sem stýrt er af arftaka höfundar síns, þinglýstum eiganda eða hálfheilögum embættismönnum sem lúra á ósýnilegu tryggingarbréfi með veði í ríkistrúnni og bakveði í kirkjum landsins ásamt tilheyrandi fylgifé.
Eða er hún kannski einungis umræðugrundvöllur hjá kjaftaklúbbi þar sem deilt er um hvort maðurinn sé kominn af öpum eða skapaður í mynd sjödagameistarans.

En hinn eini sanni jólaandi er líklega ekki bara fullt af pökkum, allt of mikill matur eða glimmerglitrandi jólakort með fallegri mynd sem er prentuð á glanspappír með sterkum litum, síðan áritað fáeinum orðum af illri nauðsyn með hangandi hendi og sett í umslag með sérútgefnu frímerki.
Hann býr nefnilega í fallegum orðum og gerðum sem koma frá hjartanu og sálinni, ylja innan frá og honum fylgja góðar og einlægar hugsanir sem eru vel meinandi.
Og hann getur líka sagt upphátt og óhikað og meint bæði orðin: - Gleðileg jól.

431. Í gærkvöldi gerði ég það sem ég er búinn að ætla að gera lengi. Ég opnaði fyrir "MYNDBÖND" í valmyndinni hér fyrir ofan og setti inn það sem mér finnst vera eins konar yfirjólaseríutónlistarmyndband allra tíma. Alla vega eftir að lífið á jörðinni varð almennt talið af vitsmunalegum toga og jólin höfðu verið fundin upp. Ég er búinn að horfa á það aftur og aftur og botna samt ekki alveg í því að nokkrum manni hafi dottið í hug að framkvæma það sem á því sést. Eftir að tímar tölvugerðra mynda og ímyndaðs gerviveruleika hófu innreið sína í veröld nútímamannsins, nær svona lagað oftast nær ekki að ýta eins mikið við manni og það gerði hér áður fyrr. En þegar við setjum hönd undir kinn og áttum okkur eftir nokkrar yfirferðir (vonandi) á að þarna er allt alvöru og ekkert plat er í það minnsta mér orða vant.

Smellið á Myndbönd eða slóðina http://www.123.is/leor/videos/file.wmv og spilið eina myndbandið sem sett hefur verið inn. Ekki sakar að hækka svolítið í hátölurunum. Þannig er hægt að láta jólin hreinlega hellast yfir sig...

430. Það er fyrir löngu komin hefð fyrir því að um miðjan des. fer ég síðustu ferð á Sigló fyrir jól. Upphaflega var þessi desemberferð farin til að setja ljósakrossa á leiði afa og ömmu, en það eru reyndar ágætir menn á staðnum sem taka slíkt að sér fyrir þá sem búa fjarri. Og þannig er nú bara að sumt vill maður helst gera sjálfur sé þess nokkur kostur.

Ég fór með nýju myndavélina fullhlaðna norður til vígslu. Þegar komið var á leiðarenda var komið fast að miðnætti, en engu að síður var allt gert klárt. Jólaljósin og skreytingarnar hafa aldrei verið fleiri og meiri, það var blankalogn og 11 stiga hiti kl. 23.45 og því kjöraðstæður til næturmyndatöku. Ég tók vélina upp úr kassanum, leit aðeins yfir leiðbeiningarnar, setti batteríið í og... EKKERT KORT! Það varð greinilega eftir í Hafnarfirði svo það var aðeins hægt að fylla innra minni vélarinnar að sinni. Þá var ekki um annað að ræða en láta sig hafa það í bili, verða sér úti um kort á morgun og taka síðan fleiri jólaljósamyndir. En þannig er að þegar slíkar myndir eru teknar (á tíma) þarf að vera logn. Myndavélin verður að vera á þrífæti og minnsti andblær veldur oftar en ekki svolitlum titringi þannig að myndin verður hreyfð. Daginn eftir var sýnt að um frekari næturmyndatökur gæti ekki orðið að ræða. Veðrið breyttist til hins verra, það var farið að blása og þannig átti það að vera meðan ég staldraði við. Öll frekari áform um slíkt voru því lögð á hilluna sem var frekar súrt, því nóg var myndefnið. Það sem má sjá hér að neðan er þess vegna aðeins örlítið brot af því sem hefði orðið ef ég hefði ekki verið svona mikill AULI.

428. Þannig háttar til að við eigum tvo gamla ketti. Ég get líklega alveg kallað þá gamla, því þeir verða báðir 15 ára á næsta ári. En hvernig skal umreikna kattaár yfir á mannaár er ég ekki með á hreinu, svo við skulum ekkert vera að fara út í þá sálma. En það yfirleitt þannig að með aldrinum kemur reynslan, og það vakti athygli mína hvernig þeir fóru að bjarga sér um svolítinn mjólkurdreitil eina nóttina þegar ég var að koma heim eftir spilamennsku. Ég settist niður í stofunni svolitla stund í þeim tilgangi að róa mig aðeins miður fyrir svefninn, því dansleikurinn var enn í fullum gangi inni í höfðinu á mér.

Einhver hafði skilið eftir mjólkurglas á stofuborðinu með svolítilli mjólk í og sá sem eldri er í árinu fór að hnusa af því. Hann mátaði höfuðið á sér við glasið, en það reyndist annað hvort of stórt eða glasið of þröngt. Eftir svolitlar vangaveltur um hvernig best væri að nálgast innihaldið, dýfði hann loppunni ofan í og sleikti síðan mjólkina af "kattartánum." Ég laumaðist hins vegar í vasann þar sem myndavélin var og smellti af nokkrum í því skyni að safna gögnum vegna nýhafinna atferlisrannsókna kattardýra.

Uppeldisbróðir hans fylgdist með af áhuga og þegar fór að lækka í glasinu taldi hann greinilega röðina vera komna að sér og stillti sér líka upp við glasið. Með einhverjum hætti sem ég hef ekki skilning á, var eins og félaganum hefði verið bolað frá án þess að hægt væri að greina neinar merkjasendingar eða merki um einhvers konar tjáningu þeirra á milli. Annar kom bara að málinu eins og tímapunkturinn væri löngu ákveðinn, en hinn einfaldlega fór frá því án þess að segja svo mikið sem mjá. Ekki veit ég heldur hvort "veiðiaðferðin" er þeim í blóð borin eða hvort þarna fór fram "kennslustund í hagnýtum fræðum," en alla vega var sá síðari ekki mjög lengi að komast upp á gott lag með "mjólkurveiðarnar."













Frekari orð eru að mínu mati óþörf, myndirnar segja það sem segja þarf, en ég er hér með lagður af stað norður á Sigló.

427. Dúóið "Vanir menn" var á Gullöldinni um helgina sem er í sjálfu sér ekki í frásögur færandi svona eitt og sér, en það hefur verið mikið að gera undanfarið. Ekki hefur fallið úr helgi síðan í ágúst s.l., og ekkert bendir til þess að svo verði fyrr en einhvertíma á næsta ári. Til stóð að senda dreifibréf til nokkurra valinna þorrablótsnefnda, en fallið hefur verið frá því einfaldlega vegna þess að eftirspurnin er mun meiri en framboðið eins og er. Og ég sem hélt að ég væri að komast á aldur í þessum bransa.

En það var reyndar alls ekki þetta sem ég ætlaði að fjalla um, heldur hitt að svo lengi lærir sem lifir. Á föstudagskvöldið var þokkaleg mæting miðað við allt og allt, en það var engu líkara en eitthvað meira en verulega dularfullt lægi í loftinu. Einhver órói, eitthvað rafmagnað eða eitthvað sem ekki með góðu móti hægt að útskýra. Snemma kvölds sáum við af pallinum hvar svolitlar ýfingar voru með mönnum, en dyraverðirnir voru fljótir að varpa eins og einum óróasegg á dyr og róa þá sem eftir stóðu. Þetta endurtók sig skömmu síðar og ferlið var með líkum hætti og áður. Einum var hent út en hinir róuðust niður eftir svolitlar fortölur og svolítið spjall á hæfilega lágum nótum. Í þriðja sinnið fór ekki eins vel, því það fór eiginlega allt úr böndunum sem gat úr einhverjum böndum farið. Ég hef aldrei, aldrei, aldrei nokkurn tíma á minni lífsfæddri ævi séð eitthvað þessu líkt, og hef ég þó ýmislegt séð til þessa. Ég ætla að leyfa mér að giska á að hartnær þriðjungur gesta á staðnum hafi komið að vísu mismikið við sögu í þessum fjöldaslagsmálum sem brutust út. Fyrst byrjuðu tveir að kýta og fóru síðan að stympast og þar á eftir ruku þeir saman eins og tveir reiðir hanar. En báðir áttu vini sem vildu leggja þeim lið sem þeir (vinirnir) gerðu alveg svikalaust. Þá bar dyraverðina að (sem eru tveir), en þeir reyndu í fyrstu að slíta óróaseggina í sundur. Þá beindist reiði vina beggja fyrst og fremst að þeim svo að þeir (dyraverðirnir) voru allt í einu farnir að slást við talsverðan mannfjölda af báðum kynjum. En þeim tókst engu að síður að koma versta slagsmálahundinum út fyrir (Portúgala) en samlandi hans sem þar var, lagði honum þá lið af sínum lífs og sálar kröftum. Lengi vel var mikill bardagi í gangi utandyra milli dyravarðanna og tveggja Portúgala, eða alveg þar til lögregla var mætt á staðinn. Þegar þarna var komið sögu vorum við hættir að spila og lágum á gluggunum eins og aðrir sem inni voru og fylgdumst með því sem fram fór fyrir utan.
"Ertu að reyna að bíta í punginn á mér helv. fíflið þitt," heyrði ég annan dyravörðinn arga hásum rómi á viðfangsefni sitt.
"Þetta er Eyrnabítur, þessi á hvítu peysunni. Hann beit einu sinni eyrað af manni hérna inni" sagði þéttvaxin kona sem lá með nefið klesst að næstu rúðu. Það varð ekki mikið úr spilamennsku eftir þetta, enda orðið álíðið. Við tókum nokkra "slóara" og þökkuðum síðan fyrir okkur með virktum. Þegar við fórum var einn lögreglubíll eftir á stæðinu af þremur sem áður höfðu verið á staðnum. Við veittum því athygli að aðal slagsmála og óskundahundurinn var enn á stæðinu og lét ófriðlega. Við spurðum lögguna hverju það sætti að maðurinn gengi laus eftir það sem á undan væri gengið. "Löggarnir" svöruðu því þá til að þeir væru búnir að hafa tal af viðkomandi, vissu hver hann væri og það yrði að duga í bili. Það var ekki fyrr en í hádegisfréttum á laugardegi að það kom fram að allar geymslur hefðu verið fullar og fleiri hefðu í raun þurft á gistingu að halda en húsrúm leyfði.

Á laugardagskvöldið vorum við mættir rétt fyrir miðnætti eins og ráð er fyrir gert og sáum að dyravörðum hafði verið fjölgað um einn. Við fengum að vita að það hafði verið setið fyrir öðrum dyraverðinum kvöldið áður og hann eltur á bíl áleiðis heim til sín en án þess að kæmi þó til frekari átaka. Allt fór þó vel fram þetta kvöld og eiginlega rúmlega það. Við fengum jólakort og lítinn pakka frá borði no. eitt sem við köllum svo. Borðið sem er reyndar við sviðið dregur nafngift sína af því að þeir og þær sem við það sitja alla jafna eru oftar en ekki mætt(ir) fyrst af öllum.

Í hádegisfréttum í dag (sunnudag) var svo sagt frá hópslagsmálum u.þ.b. 100 unglinga í Grafarvoginum. Það hlýtur að hafa verið sett eitthvað dularfullt íblöndunarefni í andrúmsloftið.

En burtséð frá því þá er ég alvar lega að hugsa um að skreppa norður á Sigló á morgun (mánudag) í 2 - 3 daga til að hlaða smá fyrir jólin.

426. Mér hefur alltaf þótt Ritter-sport súkkulaði alveg rosalega gott, en ég hef hingað til alveg getað stillt mig um að fara ekki með þvílíku offari í átið sem núna virðist einhverra hluta vera tilfellið. Ég keypti 5 pakka á dögunum, deginum áður 2 og deginum þar áður 1. Þetta kláraðist allt á undraverðum tíma og þar sem ég veit ekki hvar ég get fengið Ritter-sport í Hafnarfirði, keypti ég 1 kg. af Bónus konfekti til að brúa bilið þangað til ég á leið í Nettó þar sem umrædd súkkulaðitegund virðist hreinlega vera áskrifandi að öruggu hillurými.

En ég dróst líka óvart inn í umræðu þar sem ýmsir megrunarkúrar voru ræddir fram og til baka, kostir þeirra og gallar tíundaðir og leitinni sem aldrei lýkur að hinum eina og sanna kúr sem jafnframt er hin fullkomna lausn þannig haldið áfram. Ég sagðist svona í gríni vera á Ritter-sport kúrnum og átti þá um leið athygli allra á staðnum, því enginn hafði nokkru sinni heyrt á hann minnst. Ég var þar með orðinn miðpunktur alls, en átti til að byrja með í svolitlu basli með að útskýra hvernig hann virkaði. Mér vafðist eiginlega eins og tunga um höfuð svona fyrst í stað, en fann að lokum leið til að kjafta mig út úr málinu.

Til að geta verið á Ritter-sport kúrnum þarf að temja sér ákveðið hugarfar.

1. Það sem þú borðar þegar enginn sér til hefur engar kaloríur, þ.m.t. Ritter-sport súkkulaði.

2. Þegar þú borðar með öðrum eru einungis kaloríur í matnum eða Ritter-sport súkkulaðinu sem þú borðar umfram þá. Skammtaðu því öðrum það sem þú villt að þeir borði og sjáðu til þess að þeir klári.

3. Matur sem neytt er af læknisfræðilegum ástæðum til dæmis jólaglögg, heitt súkkulaði með rjóma, rauðvín eða þá Ritter-sport súkkulaði, inniheldur aldrei kaloríur, því hann er miklu frekar góður fyrir hjartað, magann og meltinguna, - a.m.k. í hófi. Að vísu er það orðið sjaldgæfara nú í seinni tíð að  læknar segi manni að borða vel, þeir tala miklu oftar um að hreyfa sig mikið.

4. Það á að gefa öðrum með sér (þó ég tími því yfirleitt ekki) af því að því meira sem þú fitar þá sem þú umgengst daglega, því grennri sýnist þú.

5. Matur á borð við poppkorn, kartöfluflögur, hnetur, gos, brjóstsykur að ógleymdu því sem skiptir mestu máli þ.e. Ritter-sport súkkulaðinu og er borðaður í kvikmyndahúsi eða yfir sjónvarpi telst eiginlega kaloríulaus. Hann flokkast nefnilega sem ómissandi hluti af skemmtuninni.

6. Láttu Ritter-sport súkkulaðið frjósa áður en þú borðar það því matur sem er frosinn inniheldur ekki kaloríur því að kaloríur eru jú HITAEININGAR.

Þegar ég gúggla svo inn Ritter-sport (images), kemur margt skrýtið í ljós. Hér að neðan eru nokkur sýnishorn af framleiðslunni sem sjaldan eða aldrei hafa ratað í hillur verslanna hér norður á hjaranum.

425. Það má allavega reyna. . .