469. Eitthvað er kerfið að stríða mér í augnablikinu svo ég geymi Kínabloggið þar til lausn hefur fundist á þeim vandamálum sem upp eru komin. En myndin hér að ofan gefur svo auðvitað glögga mynd af því hvað getur gerst ef menn sökkva sér of mikið ofan í blogg og vandamál því tengdu.

Nokkuð ljóst er að það er ekkert heilsusamlegra að vera tölvufíkill en súkkulaðifíkill.

268. Þessi færsla er tileinkuð hinum illu harðstjórum í Kína fyrr og nú, Ólympíuleikunum 2008, sleikjuskap og undilægjuhætti þeirra sem þykjast vera fulltrúar frelsis og lýðræðis, en hafa svo enga alvöru sannfæringu ef von er um fjárhagslegan ávinning og síðast en ekki síst minningu stúdentanna sem létu lífið í fjöldamorðum 4. júní 1989.
Einnig ráðamönnum þeirra þjóða sem tala tungum tveim og setja viðskiptalega hagsmuni ofar kröfunni um mannréttindi. Þeim sem hrópa hátt um réttlæti á jörð, krossa sig í bak og fyrir og mæta að hætti hræsnarans reglulega til kirkju og gefa smáaura í samskotabaukinn. Þeim hinum sömu sem telja sig jafnvel vera lögreglu alheimsins en koma öðruvísi fram gagnvart ríkjum þar sem markaðir eru minni og skipta þess vegna litlu máli í augum þjóns Mammons sem setur dollarann og evruna í hásætið en sannfæringuna, réttlætið og siðferðið skör neðar.



Hún var á þessari línu hugljómunin sem varð til þess að ég setti saman lag og ljóð um ástandið í fjölmennasta ríki heims. Ég fékk harðsnúið úrvalslið til að aðstoða mig og upptaka var gerð í gamla Hljóðrita í Hafnarfirði. Það voru þeir Sigurgeir Sigmundsson (Start, Gildran, Popps o.fl.) gítar, Jóhann Ásmundsson (Mezzoforte o.fl.) bassi, Ásgeir Óskarsson (Icecross, Stuðmenn, Þursaflokkur o.fl.) trommur og upptökumaður var Birgir Jóhann Birgisson. Sjálfur spilaði ég á ýmis hljómborð, söng aðalrödd og allar milliraddir. Þrátt fyrir að ég væri ekkert ókátur með útkomuna, var aldrei gert neitt meira með afurðina og hún hefur safnað ryki í þau ca. 5 ár sem liðin eru frá hljóðritun hennar.



Hér að neðan er texti lagsins, þá slóðin á lagið, umfjöllun um mótmælin á torginu, þróun Kínverskra stjórnmála í tæpa hálfa öld og menningarbyltinguna svonefndu.

Á torgi hins himneska friðar.
Hann Maó formaður menningarbyltingu leiddi,
og milljónir manna limlesti hann og deyddi.
Skásettu augun þau ljómuðu, landsmenn þeir sungu,
lofsöngva Maó til heiðurs á kínverskri tungu. 

Valdhafinn mikli sem vinnandi stéttirnar leiðir,
hann verndar og þjónar, úr hugsanavillunum greiðir.
Hvort Tíbet er eða Taíwan, auðmýkt skal sýna,
svo takmarkalausa, í öllum "héruðum" Kína. 

En ungliðar andfélagslegir að mótmælum valdir,
til endurskoðunarsinna voru þeir taldir.
Byssurnar gelta og brátt gengur sólin til viðar,
og blóðið það rennur á torgi hins himneska friðar.

Vesturlönd mótmæltu formlega harðstjórans verki,
þau varðhundar sannleika og lýðræðis rísandi merki.
Harðsnúna, beinskeytta, sérlega sendimenn sína,
þá sendu til viðræðna um alvarlegt ástand í Kína.

Ef viðskiptasamninga við getum undirritað,
og verslunin hún gengur vel, þá enginn fær vitað,
að skoðanir vorar þær skulu þá víkja til hliðar,
og skítt með blóðið á torgi hins himneska friðar. 

Ef hagsæld og framfarir fólkið í landinu þráir,
það fellur ei lengur í stafi og valdhafann dáir.
Þá alþýðulýðveldishugsjón skal ýta til hliðar,
og úthella blóði á torgi hins himneska friðar.

Smeltu á... http://cs-002.123.is/StreamVideo.aspx?id=354911bc-8725-4e82-b49d-b8861b964ffb
smelltu á "open" og hlustaðu á lagið.

Hvað fólst í menningarbyltingunni í Kína?
Hugtakið menningarbylting er oft notað sem samheiti yfir ólguskeið í Kína á árunum 1966-1969, sem einkenndist af uppgangi róttækra stefna. Þær áttu það sammerkt að vera stefnt gegn viðteknum menningarlegum og pólitískum gildum og var mikil áhersla lögð á virkni alþýðunnar í að varpa af sér oki yfirstéttar. Að lokum fjaraði menningarbyltingin hins vegar út og var að mörgu leyti horfið til fyrri hátta í stjórn- og menningarmálum.

Forsaga byltingarinnar
Orsaka menningarbyltingarinnar í Kína er að leita í hugmyndum Mao Zedong (1893-1976) sem var formaður kínverska Kommúnistaflokksins 1934-1976. Mao gerði mikið úr þætti bænda sem byltingarafls og var því byltingin í Kína að mörgu leyti gerð undir öðrum formerkjum en rússneska byltingin 1917.

Eftir að valdaeinokun Kommúnistaflokksins var komið á í Kína árið 1949 kom með tíð og tíma upp togstreita milli forystumanna. Sumir þeirra vildu efla hagvöxt og stöðugleika í hinu nýja ríki, undir styrkri leiðsögn Kommúnistaflokksins. Í þeim hópi voru meðal annarra Liu Shaoqi (1898-1969) og Deng Xiaoping (1904-1997). Gegn þeim stóð Mao formaður sem taldi að byltingunni væri ekki lokið þótt Kommúnistaflokkurinn væri kominn til valda.

Í fyrsta lagi taldi Mao Zedong að Kína ætti á hættu að þróast í sömu átt og Sovétríkin þar sem völdin væru í höndum flokksins og nýrrar stéttar embættismanna. Slík stétt hafði að mati Maos svipuð tengsl við alþýðu manna og auðstéttin við verkamenn í kapítalískum samfélögum. Mao boðaði að færa þyrfti völdin úr höndum hinnar nýju yfirstéttar og til fólksins, fyrst og fremst með því að virkja ungt fólk innan stúdentahreyfinga, hina svokölluðu "rauðu varðliða". Þessi þáttur í hugmyndafræði byltingarinnar náði áheyrn víða um heim, og ýmsar hreyfingar í anda hennar voru stofnaðar á 8. áratug síðustu aldar. Meðal þeirra eru til dæmis skæruliðahreyfingar í Nepal og Perú. Sárafáar slíkar hreyfingar nutu þó stuðnings kínverskra stjórnvalda, hvort sem var í orði eða verki. 

öðru lagi gagnrýndi Mao mennta- og heilbrigðiskerfi landsins sem væri um of miðað við hina best settu en ekki þarfir bændaalþýðunnar. Líkt og margir aðrir kínverskir menntamenn af hans kynslóð aðhylltist Mao kenningar bandaríska heimspekingsins John Dewey (1860-1952) um að menntun ætti að snúast um framleiðslu og lausnir á vandamálum fremur en klassískan lærdóm sem viðhéldi ríkjandi menningu.

Upphaf byltingarinnar
Menningarbyltingin hófst með harðri gagnrýni á borgarstjórann í Beijing, Peng Zhen (1902-1997). Einn aðstoðarmanna hans hafði samið leikrit um embættismann á Ming-tímanum (Hai Rui Ba Guan) sem skilja mátti sem gagnrýni á Mao. Leikritinu var svarað með óvæginni gagnrýni í blaði hersins í árslok 1965. Greinin var samin af Yao Wenyuan (f. 1931), Zhang Chunqiao (1917-2005) og Jiang Qing (1914-1991), eiginkonu Maos. Peng Zhen varð að draga sig í hlé en gagnrýni hinna róttæku beindist fljótlega að öðrum forystumönnum flokksins, þar á meðal Liu Shaoqi og Deng Xiaoping. Þeir höfðu sjálfir skipulagt "hófsamar" stúdentahreyfingar sem voru undir handleiðslu flokksins. Þeir Shaoqi og Xiaoping voru beittir harðræði af hendi rauðu varðliðanna sem talið er að hafi flýtt fyrir láti hins fyrrnefnda. Þá lamaðist sonur Deng Xiaoping þegar honum var varpað út um glugga.

Framvinda byltingarinnar
Eftir nokkra baráttu tóku róttæklingar völdin í Shanghai í janúar 1967 og stofnuðu kommúnu í stað borgarstjórnar. Kommúnan lognaðist út þar sem Mao og aðrir forsvarsmenn menningarbyltingarinnar í Beijing voru ekki tilbúnir að fallast á róttækar kröfur hennar. Hið sama gerðist í borgum víðs vegar um Kína. Stuðningur Maos við róttækustu öfl menningarbyltingarinnar virðist því hafa verið hálfvolgur og hafa ýmsir fræðimenn gert því skóna að hann hafi einungis hugsað sér hana sem tæki til að efla tök sín á Kommúnistaflokknum. Á hinn bóginn er ljóst að margar kröfur og aðgerðir róttæklinganna voru langt umfram það sem Mao hafði nokkru sinni boðað. Enda þótt Mao hafi hrint menningarbyltingunni af stað virðist hann hafa haft takmörkuð áhrif á þróun hennar.

Herinn studdi róttæklingana fyrst í stað enda hafði leiðtogi hersins, Lin Biao (1907-1971), unnið mikið starf til að breiða út kenningar Maos. Ýtt var undir persónudýrkun á Mao, meðal annars með útgáfu Rauða kversins sem dreift var í fjölda eintaka. Á hinn bóginn höfðu ráðamenn hersins áhyggjur af því stjórnleysi og ofbeldi sem fylgdi framgangi rauðu varðliðanna. Vorið 1967 tók herinn að sér að leysa með valdi upp róttækustu stúdentahreyfingarnar og koma víða til bardaga, einna skæðastra í borginni Wuhan við Yangzi-fljót. Um haustið fékk herinn svo skipun um að koma á "lögum og reglu" í landinu. Töluvert mannfall varð í aðgerðum hersins gegn rauðu varðliðunum, mest sumarið 1968 þegar barist var í háskólanum í Beijing. Var þá menningarbyltingunni í raun og veru lokið þótt eftirhreytur hennar hafi lifað innan stjórnkerfisins til 1976.

Eftirköst byltingarinnar
Á meðan menningarbyltingin stóð sem hæst hafði Kommúnistaflokkur Kína verið lítt starfhæfur en forystuhlutverk hans var endurreist 1969. Nokkrir af leiðtogum menningarbyltingarinnar, einkum þeir sem næst stóðu Mao formanni, fengu stöður innan flokksins til að vega upp á móti áhrifum hinna sem voru hægfara. Lin Biao fórst í flugslysi 1971 og virðist hafa verið á flótta til Sovétríkjanna. Eftir það jókst vægi hinna hófsamari afla innan stjórnkerfisins, einkum forsætisráðherrans Zhou Enlai (1898-1976).

Á tímabili virðist Mao hafa ætlað að gera verkalýðsleiðtogann Wang Hongwen (1935-1992) að eftirmanni sínum en féll frá því og endurreisti Deng Xiaoping sem einn af leiðtogum flokksins árið 1973. Deng féll aftur í ónáð vorið 1976 og gerði Mao þá Hua Guofeng (f. 1920) að arftaka sínum. Eftir fráfall Maos í september 1976 var hinni svokölluðu "fjórmenningaklíku", Jiang Qing, Zhang Chunqiao, Yao Wenyuan og Wang Hongwen, ýtt til hliðar af Hua Guofeng og Deng Xiaoping, sem fljótlega varð æðsti maður Kína. Hann hafði svipaðar áherslur og áður; hagvöxtur, hægfara þróun til sósíalisma og forystuhlutverk Kommúnistaflokksins urðu helstu stoðir kínverskra stjórnmála og hefur svo verið frá 1976.

Gert var upp við menningarbyltinguna með sýndarréttarhöldum yfir fjórmenningaklíkunni sem leidd var fyrir rétt ásamt fimm fyrrverandi forystumönnum flokksins. Þar var hún sökuð um tilraunir til valdaráns, morðtilræði við Mao Zedong og dráp á 34.000 manns. Voru sakborningarnir dæmdir í langa fangavist en Jiang Qing og Zhang Chunqiao til dauða. Jiang Qing framdi sjálfsmorð í fangelsi en Zhang Chunqiao var látinn laus vegna heilsubrests 2002. Jafnframt var staða Mao Zedong endurmetin og honum eignuð "mistök" í þeim málum þar sem stefna hans vék frá hugmyndum Deng Xiaoping.

Horft til baka
Í vestrænum fjölmiðlum frá þessum tíma (nánar tiltekið fréttatilkynningu Agence France Press frá 1979) var því haldið fram að 400.000 manns hefðu látist vegna menningarbyltingarinnar. Engin sundurgreining hefur þó fengist á þeim tölum og margt er óljóst um umfang mannfalls í byltingunni. Ljóst er að verulegur hluti af því var í bardögum þegar herinn barði niður róttækustu öfl byltingarinnar, enda þótt núverandi valdhafar í Kína haldi fremur á lofti því ofbeldi sem margir leiðtogar Kommúnistaflokksins voru beittir.

Einnig er ljóst að mikil eyðilegging fornminja og menningarverðmæta átti sér stað í baráttunni gegn "gamaldags hugsun". Almennt er talað um stöðnun í menntamálum í Kína á þessum tíma og lítið gert úr hugmyndum um "endurmenntun" fólks sem sent var út í sveitir til að kynnast nánar störfum bændaalþýðunnar. Forsvarsmenn menningarbyltingarinnar börðust gegn fornum kínverskum menningararfi, svo sem kenningum Konfúsíusar (551-479 f.Kr.), sem þeir töldu að ýttu undir íhaldssemi og staðið framþróun í Kína fyrir þrifum. Baráttan gegn Konfúsíusi var þó einkum áberandi eftir að upplausnarskeiðinu lauk á 8. áratugnum. Síðar hefur hagur Konfúsíusar vænkað og hann er mikils metinn af núverandi ráðamönnum í Kína.

Áhrifa menningarbyltingarinnar gætir enn, til að mynda hjá mörgum sem kenna sig við Maóisma. Maóistar vísa ennþá í hugmyndafræði menningarbyltingarinnar, ekki síst greinina "Beiting alræðis yfir borgarastéttinni" eftir Zhang Chunqiao
Höfundur er Sverrir Jakobsson.













Fyrir hverju var barist í stúdentamótmælunum á Torgi hins himneska friðar og hvernig brást stjórnin við?
Segja mætti að Torg hins himneska friðar (Tian'anmen square) sé nokkurt rangnefni, þar sem Tian'anmen merkir í raun 'Hlið hins himneska friðar'. Átt er við hliðið milli torgsins og gömlu keisarahallarinnar í Peking í Alþýðulýðveldinu Kína sem gengur gjarnan undir nafninu 'Forboðna höllin' eða 'Forboðna borgin' (e. forbidden palace, forbidden city). Torgið er kennt við þetta hlið sem upphaflega var byggt árið 1417 á tímum Ming-keisaraættarinnar (1368-1644). Torgið er mun yngra eða frá upphafi 20. aldar. Síðan þá hefur það verið áberandi kennileiti í borginni sem og svið ýmissa mikilvægra atburða, seinast umræddra stúdentamótmæla vorið og sumarið 1989. 

byrjun maí voru yfir 100.000 mótmælendur á torginu, hungurverkföll höfðu hafist og háskólalóðir og götur Peking voru yfirfullar af mótmælendum sem flestir komu úr röðum stúdenta. Að lokum gripu stjórnvöld til þess ráðs að lýsa yfir herlögum þann 20. maí og herdeildir hófu inngöngu í Peking. 3. júní var hafin atlaga að mótmælendum á torginu og næsta dag hafði torgið verið rutt og ekkert bólaði á mótmælendum. Hversu mikið mannfall varð á torginu og annars staðar í Peking er óljóst og mjög umdeilt.

Viðbrögð kínverskra stjórnvalda hafa verið mikið gagnrýnd og voru sannarlega hörkuleg. Eftir áratuga langa harmasögu Kína á 20. öld er samt svo til ógerlegt að átta sig á öllum staðreyndum og varasamt að trúa neinni einni heimild þar sem flestar koma heimildirnar frá aðilum sem hafa pólitískra hagsmuna að gæta. Umræða um atvikið í Alþýðulýðveldinu í dag er lítil, en þó meiri en fyrstu árin á eftir. Almennt virðast viðbrögð stjórnvalda hafa orðið til þess að opinber stjórnmálaþátttaka af þessu tagi er sjaldgæf meðal kínverskra borgara. Þó ber að benda á að frá tímum stúdentamótmælanna hafa orðið miklar framfarir í Alþýðulýðveldinu Kína, ekki aðeins stórkostlegar framfarir á sviði efnahagsmála og aukin lífsgæði heldur einnig nokkrar umbætur á mannréttindum.
Höfundur er Jón Egill Eyþórsson. 



FJÖLDAMORÐIN Í PEKING.
(Morgunblaðið þriðjudaginn 6. júní 1989.)
Torg hins himneska friðar blóði drifinn vígvöllur.
Óstaðfestar fréttir herma að allt að 7.000 manns hafi verið myrtir Peking. Skriðdrekar óku um götur í miðborg Peking snemma í gærdag að kínverskum tíma. Skothvellir kváðu við og eldar loguðu í strætisvögnum og farartálmum sem námsmenn og stuðningsmenn þeirra höfðu reist til að hindra árás hermanna sem talin var yfirvofandi. Slagorð höfðu verið máluð á strætisvagnanna áður en eldur var lagður að þeim og á einum þeirra sagði "Hefnum blóðbaðsins 4. júní". Tæpum sólarhring áður höfðu kínverskir hermenn gráir fyrir járnum og studdirskriðdrekum látið til skarar skríða gegn umbótasinnum, sem haldið hafa til á Torgi hins himneska friðar í miðborg Peking undanfarnar vikur og krafist lýðræðis og upprætingu spillingar í landinu. Án sýnilegstilefnis hófu hermenn vopnaðir hríðskotabyssum skothríð á fólkið á torginu.

Blóðbaðið var óskaplegt en fréttir herma að 3.000 til 7.000 manns hafi verið á torginu er fjöldamorðin voru framin. Stjórnvöld hafa enn ekki skýrt frá því hversu margir féllu, en erlendir sendimenn telja að a.m.k. eitt þúsund manns hafi verið myrtir á Torgi hins himneska friðar og í nærliggjandi götum. Aðrar heimildir herma að talan sé mun hærri. Fréttaritari Reuters-fréttastofunnar í Peking kvaðst í gær hafa heyrt óstaðfestar fregnir þess efnis að 7.000 manns hefðu verið myrtir á laugardag. Dagblað hersins í Kína lýsti árásinni sem miklum sigri yfir "gagn byltingarmönnum".

Fjöldamorðin voru framin á aðfaranótt sunnudags að kínverskum tíma en fyrstu fréttir af atburðum þessum bárust til Vesturlanda um klukkan 16 að íslenskum tíma á laugardag. Að sögn sjónarvotta hófst árás hersins klukkan 4 á aðfaranótt sunnudags að kínverskum tíma.

Skyndilega varð miðborg Peking ljóslaus. Námsmennirnir á torginu ákváðu að fara hvergi og hófu að syngja "Internationalinn", baráttusöng kommúnismans. Skömmu síðar þustu hermenn vopnaðir hríðskotabyssum út úr Alþýðuhöllinni miklu við Torg hins himneska friðar. Umleið birtust brynvarðir liðsflutninga bílar á torginu. Segja sjónarvottar að fjöldi manns hafi látist og særst er vagnarnir óku yfir tjöld námsmanna sem þeir höfðu komið þar upp.

Í fréttaskeytum Reuters-frétta stofunnar segir að talið sé að 6.000 til 7.000 manns hafi verið á torginu er herliðið hóf skothríð. Sjónarvottar segja að hermennirnir hafi skotið á fólkið, sem var óvopnað, og lítt hirtum hvar byssukúlurnar lentu. Fólkið lagði á flótta í átt að götum í nágrenninu. Hermennirnir tóku einnig á rás og hleyptu af vopnum sínum á hlaupunum. Fólkið hrópaði: "glæpa menn, glæpamenn". Skipulögð fjöldamorð hafa ekki verið framin í Peking með þessum hætti í þau 40 ár sem kommúnistar hafa ráðið ríkjum í Kína.

Fótum fjör að launa.
Um klukkan 5.30 að kínverskum tíma birtust sex skriðdrekar og óku þeir yfir farartálmana í átt að torginu. Að sögn Grahams Hutchings, fréttaritara breska dagblaðsins The Daily Telegraph í Peking, lögðu þúsundir manna á flótta er bryndrekarn ir birtust. Sjálfur átti hann fótum fjör að launa. Fólkið hljóp inn í hliðargötur en skriðdrekarnir fylgdu á eftir. Ærandi vélbyssuskothríð kvað við og eldglæringarnar úr byssuhlaupunum sáust greinilega í myrkrinu.

Skriðdrekarnir óku í röð að torginu og komu inn á það úr austri en áður höfðu hermenn haldið inn á torgið úr norðri og vestri. Fréttaritari The Daily Telegraph telur að þá hafi um 3.000 umbótasinnar verið á torginu. Bryndrekarnir óku yfir allt það sem fyrir þeim varð og herma sjónarvottar að fjöldi manns hafi orðið undir þeim er þeir óku niður Changanbreiðgötuna framhjá Peking-hóteli og inn á torgið. Um 15 brynvarðir liðsflutningavagnar fylgdu skriðdrekunum. Einn skriðdrekinn ók á fullri ferð að eftirlíkingu að bandarísku Frelsisstyttunni, sem námsmenn höfðu komið upp á torginu. Styttan, sem gerð var af listnemum í Peking-háskóla og kölluð "Lýðræðisstyttan" féll til jarðar og tættist í sundur undir járnbeltum skriðdrekans.

Hollir forsetanum.
Talið er að herliðið sem framdi fjöldamorðin heyri undir 27. herinn en hann er að jafnaði staðsettur í Hubei-héraði í miðhluta landsins. Herinn er sagður vel þjálfaður og agaður en hann er talinn hollur Yang Shangkun, forseta Kína. Vitað er að Yang sem er 82 ára að aldri hvatti til þess að mótmæli námsmanna yrðu barin niður af fullri hörku og virðist svo sem hann hafi nú náð að treysta stöðu sína innan valdakerfisins. Hugsanlegt er talið að hann komi til með að berjast um völdin við Deng Xiaoping, hinn eiginlega leiðtoga kínverska kommúnistaflokksins.
(Reuter)

466. Þessa mynd mátti sjá í Mogganum í dag á bls. 32 eða nokkrum síðum aftan við minningagreinarnar. Ef einhver skyldi láta sér detta í hug að ég líti svona út vil ég koma afgerandi leiðréttingu á framfæri, bæði hér svo og alls staðar annars staðar sem ég get komið því við. 

ÞETTA ER SKO ALLS EKKI ÉG!

En því má svo bæta við að Mogginn er ekki eini fjölmiðillinn sem tekur Laugarásvideó til umfjöllunar þessa dagana. Á "Okursíðu dr. Gunna" er að finna pistil merktan #384 þar sem til umræðu er útleiguverðl myndefnisins á staðnum. Og fyrir þá sem vilja kíkja á þá lesningu er slóðin http://this.is/drgunni/okur367-400.html 

465. Ég er forfallinn sælgætisfíkill, en aðallega þó veikur fyrir súkkulaði. Þegar litið er til baka sést hversu undarlega kaflaskipt lífið getur verið. Það sem ég taldi að alls ekki gæti komið til einn daginn, beinlínis hrynur ofan í hausinn á manni þann næsta svo rækilega að engum vörnum verður við komið. Nákvæmlega þann 4. desember 2007 skömmu eftir að ég vaknaði datt ég í það. Það var eins og ég hefði hnotið um einhverja ójöfnu á lífsins göngu og steypst á höfuðið beint ofan í djúpan súkkulaðipytt. Framan af tók ég þessu frekar létt og sagði öllum sem heyra vildu að ég væri kominn á Ritter-sport kúrinn. Sumir hváðu og spurðu hvort þetta væri einhver nýr megrunarkúr og ég svaraði þá að bragði að vissulega hefði hann með þyngdarstjórnun að gera.
-
En þetta var bara byrjunin.



Þegar farið var í verslunarleiðangra vikurnar eftir að Ritter-sport kúrinn kom til, fór að bera á að nokkuð f frjálslega væri lesið á milli línanna á innkaupalistanum. Þetta jókst smátt og smátt og náði svo hámarki í síðasta mánuði. Það var alls staðar til sælgæti í allgóðu úrvali, heima, í bílnum og á vinnustað.



Fyrir jólin var Engilsaxneskt og konunglegt sælgæti boðið á fádæma góðu tilboði bæði í Bónus og Krónunni. 3.9 kg dunkur eins og sést hér að ofan var á aðeins 1.890 kr. Því má bæta við að 1.7 kg. var ekki nema 20 kr. ódýrari svo ég þurfti ekki að velta mikið vöngum yfir því hvora stærðina rétt væri að fjárfesta í. Ég stakk upp á að kaupa svona nammi og eiga, ef svo óheppilega og reyndar einnig ótrúlega vildi til að eitthver hefði gleymst og það vantaði hreinlega einn pakka eða þannig. En vissulega var jú hugsanlegt að einhver droppaði óvænt inn með eitthvað utan dagskrárefni og þá var gott að vera við öllu búinn. Annað eins hefur nú gerst og það oftar en einu sinni það ég man. Og svo var nú líka allt í lagi að kaupa annan svona dunk fyrir okkur heimilisfólkið eða hvað? Tillagan var samþykkt með "öllum" greiddum atkvæðum, en það er skemmst frá því að segja að ég át upp úr þeim báðum og svo gott sem hjálparlaust. Þeir voru lengst af staðsettir á náttborðinu eða við tölvuborðið þar til allur botninn varð vel og greinilega sýnilegur en ég auðvitað rétt að vekja athygli á hvað þetta voru frábær ílát undir smákökurnar um næstu jól. Annar hvarf síðustu dagana fyrir jól, en hinn entist fram yfir áramótin. Sömu örlög hlutu einnig þrír konfektkassar sem okkur bárust í glitrandi fallegum umbúðum með slaufu og korti. - Ég át þá líka.



Mælaborðið á bílnum var notað undir ferðasælgætislagerinn og þess var vandlega gætt að birgðastaðan væri alltaf viðunandi. En þarna varð oft mjög hlýtt og jafnvel full notalegt fyrir hinar umræddu sykurauðguðu kakóafurðir í litríku neytendaumbúðunum, því miðstöðin blés auðvitað heitu lofti upp á framrúðuna því það var nú einu sinni hávetur. Það varð svo til þess að súkkulaðið varð stundum lint og fljótandi, en það hafði aftur á móti þann ótvíræða kost að það var hægt að drekka það beint úr bréfinu og þannig komast yfir talsvert meira magn á hvern ekinn kílómetra.



En svo tæmdust umbúðirnar og það þurfti að fara í tiltekt, en svo var fyllt á aftur.



Hólfin innan á hurðinni fylltust líka mjög fljótt af tómum sælgætisbréfum.



Á Hallveigarstígnum  var líka alltaf eitthvað til innan um verkfæri og byggingarefni.



Einu sinni þegar ég kom inn í Bónus á Völlunum var heilt bretti af Möndlukökum við dyrnar og kostuðu þær aðeins 99 kr. stykkið. Ég keypti fimm en það voru bara tvær eftir þegar ég loksins gaf mér tíma til að taka myndina. 



En nýverið fór ég til doksa því ég var eitthvað undarlegur undanfarið sem er auðvitað ekkert nýtt. Hann sendi mig m.a. í blóðprufu og þremur dögum síðar hringdi síminn.
"Það er allt gott að segja af þessari prufu, NEMA..." - Og þá kom sjokkið eða ætti ég kannski heldur að segja sykursjokkið.
"Þú ert kominn með 7.1 í blóðsykri og nú verður að stíga fast á bremsuna karlinn minn, því annars gæti verið stutt í stórvandamál sem illa verður ráðið við."
Ég hef því alfarið skipt yfir í sykurlausan Opal, alla vega í bili.

Í dag (föstudag) ætla ég að skreppa á heimaslóðir yfir helgina, en það verður líklega að mestu leiti sykurskert fóður á borðum.

464. Það var ekki amalegt að koma á heimaslóðir um síðast liðna páska frekar en venjulega. Það var bjart yfir bænum, allt undir mjallahvítu teppi og himininn heiður og blár. En það hefur hins vegar tekið lengri tíma en áætlað var að koma afurðunum inn á bloggið og hætt við að eitthvað hafi hreinlega fallið í gleymsku þá daga sem liðnir eru. Hætt er því við að það sem fréttnæmt gæti talist sé farið að úreldast svolítið, en því skal nú tjaldað til engu að síður. Meginástæðan er sú að farið var í uppfærslu á 123.is vefnum strax eftir páska og ekki hefur verið hægt að setja myndir inn á síðuna fyrr en nú. Lagt var af stað norður að kvöldi mánudagsins 17. mars og komið norður um hálffjögur leytið aðfararnótt þriðju dagsins18.

Morguninn eftir var ég vaknaður snemma og fljótlega kominn út á rúntinn, en það voru ekki margir á ferli í bænum. Þó sá ég í skottið á Möggu Steingríms þar sem hún var í þann veginn að hverfa inn um dyr gamla Videóvals.



Ég elti hana auðvitað inn og spurði hvað hún væri að sýsla þarna þessa dagana, en hún sagði mér að þetta væri vinnustofa hennar um páskana. Hún væri að vinna þrívíddarverk í ull fyrir sýningu sem yrði í Deiglunni á Akureyri í næsta mánuði.



Ég skoðaði og myndaði þessi mjög svo merkilegu verk, og  viðurkenni fúslega að ég hef aldrei séð neitt þessu líkt.



Við Magga, sem er bekkjarsystir mín áttum síðan langt og skemmtilegt spjall



Og hún þæfði á meðan.



Svo má líka bæta því við að hún er með ólæknandi bíladellu.



Ég hitti Sirrý sem vinnur hjá Metrosav (vona að það sé rétt skrifað) fyrir framan Bakaríið og fékk góðfúslegt leyfi hennar til að smella af einni mynd.



Þetta gamla skráningarnúmer vakti athygli mína á Aðalgötunni, en svona númer eru ekki orðin mjög algeng. Það mátti oft sjá bíl með þessu númeri fyrir framan barnaskólann hér í eina tíð þegar ég gekk þar um dyr, en þá var eigandi hans Helgi Sveinsson leikfimi og handavinnukennari sællar minningar.



Það var ekki fyrr en síðari hluta sama dags að ég frétti af snjóflóðinu sem hafði fallið vikunni áður úr gilinu fyrir norðan og neðan Skollaskál, eða á sömu slóðum og snjóflóð hreinsaði Evanger verksmiðjurnar af grunni sínum og út í sjó árið 1919. Þar sem allt land var skjannahvítt og mjög bjart yfir sást ekki mikið hvar flóðið hafði fallið, en með því að fikta svolítið í myndinni tókst mér að gera það greinanlegra.



Morguninn eftir var lagt af stað í svolitla skoðunarferð. Það var of mikill snjór á veginum fyrir litla Micru til þess að komast mætti yfir á gamla flugvöllinn svo ég gekk frá brúnni yfir Skútuá.



Skammt undan landi stakk þessi forvitni selur kollinum upp úr sjónum og fylgdist með mér um hríð.



Eftir því sem nær dró virtist flóðið verða stærra og meira að umfangi, þykkra og hærra.



Það var eins og stórvirkar vinnuvélar hefðu rutt þessum sköflum upp.



Sums staðar líktust ruðningarnir mánudagsmorgunverkum jarðýtu í götukanti, eftir að ekki nokkur maður hefur séð út úr augunum fyrir snjókomu alla helgina.



Snjórinn var blautur og þungur.



Og eitthvað svo undarlega blár.



Það er eins og hér séu för eftir eitthvert farartæki.



Sums staðar hefur hann náð ofan í jarðveginn á leiðinni niður hlíðina.



En þessi undarlegu för eru líklega eftir núning snjófyllunnar við það sem áður var hjarn.



Það liggur því beinn og breiður vegur í áttina til sjávar.



Eða a.m.k. langleiðina niður í fjöru.



Það verður til nýtt landslag.



Ég horfi hér upp eftir hlíðinni og gilinu í áttina að Skollaskál, en þaðan kom allt efnið sem notað var í breytingarnar.



Að vísu mun það færast aftur til fyrra horfs með tímanum.



Það eritthvað svo undarlega stutt yfir á Hafnarbryggjuna.



Og líka þessa manngerðu eyri sem var ekki þarna þegar ég var lítill. 



Alla vega þegar aðdráttarlinsan er notuð.



Hæstu ruðningarnir voru tæpir þrír metrar á hæð.



Sumir voru undarega lagskiptir.



Og þrátt fyrir að það væri búin að vera talsverð hláka nokkra af þeim dögum sem liðnir voru frá því að flóðið féll.



Ég færði mig svolítið ofar í hlíðina



Þar var flóðið mun mjórra en það var nú samt alveg nóg af snjó fyrir því.



Þetta leit út eins og snjóeyja í snjóhafinu þarna á bakkanum rétt fyrir ofan ströndina.



Þegar leið á fór bæði að rigna og bæta hressilega í vindinn.



Næstu myndir voru sumar hverjar lítillega hreyfðar, því ég var greinilega ekki nógu vel klæddur og var orðinn svolítið skjálfhenntur af kulda.



Það blés af suðri eða suðaustri.



Ég staldraði við um stund í skjóli undir hæsta hrauknum með hendur djúpt í vösum áður en ég manna mig upp í gönguna að bílnum.



En þetta er eins og skúlptúr.



Hann er orðinn ansi dökkur til hafsins.



Örfáar myndir í viðbót og síðan að drífa sig til mannheima.



Ef ég vissi ekki betur héldi ég að hér væru för eftir jarðýtutönn.



"Siglufjörður skafla á milli."



En að lokum kvaddi ég Snjóflóðasvæðið fyrir ofan rústir Evangerverksmiðjunnar og gekk til baka. Það var komin hellirigning og ég orðinn hundblautur.



Eftir svolitla þurrkun var ég fljótlega kominn aftur á stjá. Ég fylgdist með hvernig snjónum sem kyngt hafði niður nokkru fyrir páska og lagst yfir bæinn eins og teppi, var komið fyrir. Ég hef aldrei séð svona aðfarir á suðvesturhorninu, en þessi aðferð er víðast hvar notuð á landsbyggðinni.



Snjónum er mokað upp í hauga til að byrja með, en síðan þegar tækifæri gefst er honum ekið í burtu sem hlýtur að vera verulega búbót fyrir vörubílaeigendur.



Svo er honum sturtað út í sjó þar sem hann bráðnar. Einhvers staðar sunnar á jarðarkringlunni mun hann að öllum líkindum í fyllingu tímans gufa upp og mynda ský. Þau fylgja svo e.t.v. lægðunum sem leggja leið sína upp að Íslandsströndum og inn á landið. Skyldi þá aldrei vera að eitthvert snjókornið á pallinum hjá Árna hafi komið þar við áður? En þetta fer að verða fullmikil og djúp speki, meira að segja á minn mælikvarða. 



Gæti verið að það leynist einhver ætur biti ættaður af Hvanneyrarbrautinni þarna í sjónum fyrir framan Óskarsbryggju?



Gamli fótboltavöllurinn hefur líklega verið mest notaða snjógeymslusvæðið árum og áratugum saman. Þessi aðferð er sennilega alveg einstaklega hversdagsleg og óeftirtektarverð fyrir þann sem hefur vanist þeim sem sjálfsögðum og eðlilegum, en annað gildir um þann sem kemur úr öðru umhverfi.



Daginn eftir eða þann 20. var ekki bara hellirigning, heldur líka alveg bálhvasst. Það sást vel á öldurótinu í fjörunni fyrir neðan munna Strákaganganna Siglufjarðarmegin.



Og ef horft var yfir fjörðinn virtist oddinn á Siglunesinu vera á kafi í hvítfyssandi og brotnandi haföldunni. En ef betur var að gáð braut á grynningum langt út af nesinu sem sést því miður ekki vel á myndinni vegna þess hve lágskýjað var.



Sama var uppi á teningnum í Selvíkinni og næsta nágrenni hennar.



Þegar ég kom af ströndinni og aftur í bæinn ók ég niður Eyrargötuna og sá að dyr stóðu galopnar á húsi sem ég taldi eiga að vera mannlaust. Annað hvort var veðrinu um að kenna eða einhver hafði lagt leið sína þangað og hver veit í hvaða tilgangi. Ég hringdi í 460-3950 og Brandur var kominn að vörmu spori til að kanna málið. Ég sá að hann hrukkaði ennið aðeins meira en venjulega og virtist svolítið ábúðarfyllri en venjulega. Kannski var hann bara ekkert allt of ánægður með að láta draga sig út í kuldann frá rjúkandi kaffibollanum sem hann hafði hugsanlega þurft að standa upp frá neðarlega á Gránugötunni. En auðvitað var þetta tóm vitleysa og eftir að Brandur hafði fullvissað sig um að þarna hafi ekkert misjafnt átt sér stað bauð hann mér í svolitla vinnustaðaheimsókn sem ég þáði auðvitað. Þegar ég var svo kominn á stöðina sagði hann: Viltu kannski kaffi???



21. mars fannst mér vera kominn tími á svolitla smíðavinnu uppi á háalofti sem ég er að skipta niður í þrjú svefnherbergi, geymslu og smíðaherbergi. Þennan dag kláruðust að mestu þær birgðir sem til voru af spýtum, plötum, nöglum og skrúfum. Og þegar leið á fann ég í nokkrum pappakössum merki um mannvistarleifar sem tími var kominn á að rifja upp, bæði frá upphafsárum mínum í húsinu og þaðan af eldri. Auk þess mikið af skemmtilegum ljósmyndum frá árunum upp úr að ég held 1930. Þær fóru með suður og verða teknar til sérstakrar skoðunar innan tíðar.



Laugardaginn 22. mars átti ég svolítið spjall við Ómar Möller. (Skiptir svo sem ekki máli hvar.) En skömmu eftir að ég kom frá honum sá ég þykkan og svartan reyk leggja til himins einhvers staðar neðarlega á eyrinni. Ég varð auðvitað að svala minni eðlislægu forvitni og komst þá að því að eldur var laus í netum sem geymd voru í gámi norðan við Sigló-síld. Þá rifjaðist upp skemmtilegt samtal sem ég hafði átt við Ámunda slökkviliðsstjóra um hádegisbilið þann dag, en það var efnislega eitthvað á þessa leið.
"Neiiii komdu margblessaður Ámundi"
"Sæll veru sjálfur, hvernig hafiði það sunnlendingarnir?"
"Ha, ha, ha... Er ég nú orðið eitthvað Reykjavíkurpakk."
"Nei, nei. En ég vissi bara að þú tækir því ekkert allt of vel. Það er bara skemmtilegra þannig"
"Hvað er annars að frétta af svæðinu?"
"Af svæðinu? Ekki nokkur skapaður hlutur. Hér brennur aldrei neitt."



En það brann nú samt og bíll frá Olíudreifingu stóð meira að segja við hliðina á bálinu sem gaus upp úr gámnum með miklum látum.



En innan tíðar mættu vinnumennirnir hans Ámunda á rauðum bíl.



Þegar ég var lítill var mér sagt að það væri bannað að teika, en ég gerði það nú samt í þá daga. Ég er hins vegar fyrir löngu vaxinn upp úr því en það eru greinilega ekki allir.



Hvers konar slökkviliðsbíll er nú þetta? 
Var atburðurinn kannski auglýstur og er þetta þá sætaferðin?
Vegir hins nútímalega túrisma eru svo sannarlega órannsakanlegir.



Og fær hann ekki meira fram úr en þetta?
Þetta er náttlega bara utanaðkomandi rúðupiss.



Menn hlaupa til því það vill greinilega vill enginn missa af fjörinu.



"Þýtur í laufi bálið brennur..."
Að vísu vantar alveg laufið því það er auðvitað hávetur, en bálið er á staðnum.



Og svo hefst atlagan.



Það dökknar yfir öllu.



Eldur og reykur fitla við þakskeggið á Sigló-síld.



En hin vaska sveit gefur engin grið.



Það verður sko drepið í honum þessum.



Það er sótt fast að gámnum og því sem í honum er eða var.



Og hér er hægt að segja að menn vaði reyk í bókstaflegri merkingu.  



Þetta er eiginlega eins og flott sena úr Backdraft eða Towering inferno.



Og myndaveiðimenn voru auðvitað mættir í löngum bunum.



Það vantaði bara að þeir tækju myndir hver af öðrum.



Og allar og alls konar græjur voru á lofti.



BÁS var svo eina fyrirtækið sem hafði vit á að nýta sé auglýsingahléð.



En eldurinn blossaði svolítið upp aftur.



En fékk þá bara myndarlega gusu og var slökktur á ný.



Þessi gæti alveg ratað upp á stofuvegg hjá Ámunda í gylltum ramma...



En þessu fór senn að ljúka.



Og þar kom að menn luku verkinu og það á ágætum tíma en útræsið gerði fjóra tíma á kjaft, en ég veit ekki hvaða launaflokki þessir vösku menn tilheyra.



Þegar hvorki var eldur né reykur lengur til staðar var ekki mikið fútt í að hanga yfir engu. Ég gekk til bíls en hitti þá Bjössa og Álfhildi bekkjarsystur mína.

Anna Lára, Bryndís, Bára frænka mín og Lalli Blöndal.
Anna Lára, Bryndís, Bára frænka mín og Lalli. - Ó Lalli.

Bjössi leit upp þegar hann heyrði þessa gamalkunnu rullu.
Hva segirði gott? - Og svo stóðum við og mösuðum í tvo tíma.



Ég lagði leið mína inn að Síldarminjasafni, en rétt áður en ég var kominn þangað tók ég eftir því að það var háfjara. Gamlir bryggjustaurar sem sjaldan sjást stóðu upp úr haffletinum. Líklega eru þetta leifar af Þóroddarblaninu.



Þegar ég var kominn inn að flugvelli gat að líta "auðan sjó" ef svo mætti að orði komast. Þ.e.a.s. það var enginn sjór í innsta hluta fjarðarins sem við köllum Leirurnar, heldur aðeins svartur sandbotninn alveg fram fyrir stálþil.



Á bakaleiðinni stoppaði ég svo aftur og virti fyrir mér landslagsbreytinguna sem hefur orðið þegar horft er til fjallsins eftir að snjóflóðavarnargarðarnir komu til.



Daginn eftir eða Páskadag var alveg brakandi blíða þó svo það væri lengst af sólarlítið. Ég fór upp á einn af betri útsýnispöllunum á leiðigörðunum eða þann nyrsta, sem er fyrir ofan fjárhúsin hans Hafsteins Hólm og virti fyrir mér bæinn og næsta nágrenni. Ég horfði inn Hólsdalinn og hugsaði með mér að þetta væri líklega dagurinn til að klífa svolítið upp eftir hlíðum Hólshyrnunnar og ná góðri vetrarmynd. Ég lagði leið mína því næst inn eftir og þegar ég var kominn þar sem Andabúið hans Halla Þór var eitt sinn, var farið að verða erfiðara að komast leiðar sinnar. Þarna voru einhver jeppaför í snjónum sem var samt ekki mjög djúpur, en allt var svo yfirþyrmandi hvítt að erfitt var að greina þau. Það bætti svo ekki út skák að þarna voru einnig för eftir vélsleða sem lágu að mestu leyti samhliða veginum en þó ekki alveg alltaf. Þar kom því að ég komst ekki lengra. Snjóskurnin gaf eftir og annað framhjólið sökk niður. Ég hafði látið platast, elt vitlaust far og nú alveg pikkfastur. Eftir nokkrar misheppnaðar tilraunir gafst ég upp og rölti af stað til bæjar og það var svo sem ekkert að því að spássera þarna í blíðunni.



Ég var kominn að hesthúsunum þegar ég heyrði mikinn undirgang að baki mér og sá þetta ökutæki nálgast. Það væri auðvitað miklu gáfulegra að vera á svona ökutæki en Nissan Micru. Ég pírði augun eins og ég er farinn að gera svo oft nú í seinni tíð og mér sýndist þetta vera hann Áki Vals sem sat undir stýri.

Þegar heim var komið hringdi ég í Hauk Þór, en ég hugsaði með mér að hann yrði ekki í miklum vandræðum með að kippa litla bláa dúkkubílnum upp á kantinn á nýja jeppanum, en hann var þá á leið til Ólafsfjarðar. Ég var þá bara ekkert að velta þessu máli fyrir mér í bili því það voru komnar fréttir, kvöldmatur og ég var orðinn latur. Það var svo ekki fyrr en daginn eftir sem ég hringdi í Gulla Sínu og spurði hann hvort ég mætti betla svolítið á honum. Það var auðsótt mál og við héldum inn á fjörð á jeppanum hans með spotta í skottinu. Ekki tókst betur til en að Gulli lenti í sömu gildru og ég og sat alveg pikkfastur og komst hvergi. Við höfðum auðvitað ekki talið neina þörf á skóflu og það var sama hvað við spörkuðum snjónum frá hjólunum, hann varð bara enn fastari við hverja tilraun. Þetta leit hreint ekki vel út þegar við sáum heljarmikinn tröllajeppa nálgast okkur. Það reyndist vera Guðbjörn Haralds og reyndist hann vera sá bjargvættur sem við þurftum nú báðir á að halda. Það reyndist ekki mikið mál fyrir hann að koma okkur upp á veginn. Ég hafði þá á orði að fúlt væri að myndavélin hefði aldrei þessu vant gleymst í bænum.
"Ertu þá ekki með myndavélina" sagði Gulli og virtist allur hressast við þau tíðindi.
"Djö.. var það gott. Maður verður þá ekki notaður til skrauts á einhverri síðu."
Það var engu líkara en að gleymskan í mér hefði hreinlega bjargað deginum hjá Gulla sem kættist verulega.
Svo lögðum við allir af stað áleiðis til bæjar.

Óli Símon, Bjarni Kristjáns og Elli Ísfjörð jr. heiðruðu okkur með nærveru sinni um stund. Þeir eru eins og allir vita hinir bestu drengir og er þá heldur lítið sagt.



Katrín gerði það líka en hún er hreint út sagt alveg frábær stelpa, og það vita líka allir.



Á leiðinni suður fékk ég svar við spurningu sem hefur beðið og vakað með mér síðan leiðin yfir Þverárfjall var gerð að heilsársvegi.
Hvað styttir þetta leiðina mikið?
Og þá vitum við það svart á gulu.
27 km. aðra leiðina sem gerir 54. km báðar leiðir.
Ég fer einu sinni í mánuði til Siglufjarðar þannig að ef ég fer alltaf Þverárfjallið er styttingin 648 km. á ársgrundvelli, eða 1.109589041 ferð Reykjavík - Siglufjörður - Reykjavík. Það gerir sem sagt rétt rúmlega þrettándu hverja ferð fría.



En við vorum ekki alveg ein á leiðinni suður. Arna Rut fylgdi í humáttina á eftir okkur með afabörnin tvö. Hérna er Vigfús Bjarki í pylsuogkókstoppi í Staðarskála.



Þóra Sóley stóra systir hefur mjög keimlíkan smekk á því hvað telst álitlegt til fóðrunar á svona ferðalögum.



Það var líka staldrað ögn við í Borgarnesi og þá sá ég að mikill fjöldi ísnála hafði tekið sé far með okkur og héngu utan á bílnum rétt eins og einhver sníkjudýr. - Skrýtið. En þetta hefur víst eitthvað með að gera hita og rakastig niður við jörð.



En þegar heim var komið tók hún Aría á móti mér og skreið upp í sófann þar sem ég hafði tekið mér bólfestu því það voru byrjaðar fréttir og ég er algjör fréttafíkill.



En það var ekki pláss fyrir fleiri í sófanum svo að hún Káta sem er alíslensk lét sér nægja að brosa breitt framan í myndavélina.

462. Mér hafa verið flestar bloggbjargir bannaðar síðustu daga. Lokað hefur verið inn á stjórnsvæði 123.is svæðið vegna uppfærslu kerfisins, eða alla vega hef ég ekki komist þangað. Ýmist hefur meldingin "SERVER ERROR" poppað upp á skjáinn með stórum rauðum stöfum sem stinga í augu, eða síðan komið upp seint og um síðir og þá er útlit hennar oftar en ekki mjög framandi. Mikið stafa, lita og myndarugl og fátt er á sínum rétta stað. Mig var sterklega farið að gruna að einhver maðkur hafi komist í mysuna, eða þá að ormur tekið sér bólfestu og gert sér hreiður á harða disknum. Svo gufaði líka "kommentið" hans Gumðmundar Óla á jeppafærslunni alveg upp og ekkert til þess spurst síðan. Ég hef skoðað mig um í bloggheimum og sá að sumar síðurnar hjá 123.is virðast vera í góðu lagi en aðrar ekki. Og nú þegar Þetta fúla ástand hafði varað í allt of marga daga að mínu mati, fór ég inn á 123.is og prófaði að stofna nýja síðu en þá birtust mér skilaboðin "Óvirkt um tímasakir." Ég las orðin þrjú aftur en nú mun hægar en áður og ég hrukkaði ennið og velti fyrir mér merkingu þeirra. Niðurstaðan var sú að líklega hafa forsvarsmenn 123.is bunað þessu út úr sér í stresskasti, ætlað að rita "Óvirkt um stundarsakir", en eiginlega vafist tunga um höfuð eins og maður nokkur sagði eitt sinn. Og ég sem er nýlega kominn út páskaferð til Sigló með fullt af myndum og er alveg heilmikið niðri fyrir.

- - -

En loksins, loksins er þessi færsla orðin sýnileg, það er farið að rofa til og vonandi fer þessu vandræðaástandi senn að linna. En það er samt greinilega ekki alveg yfirstaðið því mér hefur enn ekki  tekist að setja inn myndir. Nú er því fátt annað hægt að gera en að bíða og vonast eftir að sá þátturinn leysist líka, því a.m.k. í mínu tilfelli er er vægi hans hreint ekki svo lítið.

En í stað þess að gerast daufgerður vegna ástandsins og sökkva sér niður í depurð lita og myndalausrar bloggtilveru, kíki ég gjarnan á slóðina hér að neðan og hækka í leiðinni svolítið í hátölurunum. Það bætir sálarlífið, gerir daginn yfirstíganlegrii, hefur jákvæð áhrif á bjartsýnisstuðulinn, vandamál eiga það hreinlega til að hverfa og ég mæli þess vegna með því að aðrir gjöri slíkt hið sama.
Smelltu á http://www.hugi.is/hahradi/bigboxes.php?box_id=51208&f_id=1323

461. Um páskanna þegar ég staldraði við í heila viku á Sigló, gaf ég mér meðal annars góðan tíma til að gramsa í gömlu dóti sem hefur verið ofan í pappakössum í einn eða tvo áratugi. Margt af því sem í kössunum var kom skemmtilega á óvart, því það hefur verið meira og minna gleymt lengst af þeim tíma sem liðinn er síðan því var pakkað niður. T.a.m. koppurinn og snjóþotuöndin hans Ingvars, He-man dótið hans Leó Inga, Dagbók frá Maríönnu og Legokubbarnir hans Hauks. Þarna var líka mikið af gömlum myndum frá afa og ömmu síðan nokkru fyrir miðja síðustu öld, en einnig talsvert af misvelförnum ljósmyndum frá sjálfum mér. Það er ekki mikill vandi að gleyma sér yfir svona löguðu, en hér má sjá Rússajeppann sem kom alkeðjaður upp úr einum kassanum og ég átti fyrir sléttum þrjátíu árum í sérlega eðlilegu umhverfi. Á þessum tíma snjóaði mun meira á Siglufirði en gerist hin síðari ár, eða alla vega er það þannig í minningunni. Ég tel að myndin renni styrkum stoðum undir þá skoðun mína, en hún er tekin á nýruddri Hverfisgötunni eftir nokkurra daga samfellda snjókomu. Í neðra hægra horninu má svo sjá hvar slóðin liggur upp á Háveginn, en hún kom þar upp fyrir neðan "Lákahúsið" og á milli þar sem núna búa Magga Vals og Óli Kára.

460. Og þó ekki væri nema bara svona rétt til að taka svolítið forskot á afurðir nýafstaðinnar Siglufjarðarsæluveðurblíðupáskaeggjaogafslöppunarreisu fannst mér tilvalið að skjóta inn þessari mynd sem ég fékk góðfúslegt leyfi Guðbrandar löggu til að afrita. Að vísu var ekkert minnst á birtingarrétt, en ég tek bara sénsinn og þá líka væntanlegum afleiðingum ef einhverjar verða. En hana tók Brandur um vorið 1976 á árshátíð Ísfélagsins í Vestmannaeyjum þar sem við unnum. Ég varð ekki svo lítið glaður þegar sá hvað myndaalbúmið hans hafði meðal annars að geyma og hreint ekki svo lítið ánægður með sjálfan mig. Þetta gat nefnilega verið miklu, miklu verra. En einhverra hluta vegna höfðu fáir áhuga á að festa mig á filmu um þetta leyti og ég man varla hvernig ég leit út á þessum árum. En nú er sem sagt svolítið að rofa til, -
þökk sé þér Brandur.

Þegar ég kom í bæinn í gær, þurfti auðvitað að skreppa út í búð og versla inn í hálftóman ísskápinn sem heima beið "svangur" og kaldur. Athygli mín var vakin á samsetningu bílaflotans sem breiddi úr sér á stæðinu fyrir framan Bónus á Völlunum í Hafnarfirði. En Bónus sem margur maðurinn í sæmilegum efnum og "holdum" hefur hingað til litið á sem búð "litla mannsins," hefur auðvitað alltaf verið opin báðum þjóðunum sem búa í landinu. Ég held að ég treysti mér til að fullyrða að svona hátt hlutfall jeppa í dýrari kantinum hef ég aldrei séð á þessu tiltekna stæði. Nú hafa sem sagt erlendu myntkörfulánin hækkað upp úr öllu valdi, svo að a.m.k. sums staðar verður eitthvað undan að láta. Þeir sem hafa verið í þykjustuleik sýndarmennskunnar og keypt jeppa á 90 eða 100% láni, verða því margir hverjir að stíga ofan af loftkenndum stalli sínum og drepa eins og öðrum fætinum á jörðina. Þeir hinir sömu verða sem sagt að skera niður og versla eins ódýrt fóður og kostur er til að eiga fyrir afborgunum til SP, Lýsingar eða Glitnis.



Frá Bónus lá leið mín í Krónuna sem er líklega eina búðin sem veitir Bónusfeðgunum einhverja alvöru samkeppni. Þar var líka fullt út úr dyrum og farið að bera lítillega á vöruskorti í hillum því ekki hafðist undan að bera í þær. Þar sá ég hæstvirtan fjármálaráðherra vera að kaupa sér slátur og fleira fóður af þjóðlegra taginu þrátt fyrir að Þorrinn sé búinn og Góan tekin við. Ætli Árni hafi kannski keypt sér jeppa nýverið á vondu bílaláni eða er hann bara skynssamur maður. Ég hallast nú reyndar frekar að hinu síðara.

Húsið opnaði klukkan níu en klukkan hálf ellefu voru þrír mættir og ég var í þann vegin að glata trúnni á gjörninginn. Keppnin sjálf átti nefnilega að fara að hefjast en það bólaði ekki einu sinni á keppendunum, hvað þá klappliðinu og öðrum gestum.
"Við verðum bara að fara að hringja og reka fólkið úr partýunum" var sagt og svo var sest við símann og hringt á nokkra staði.
"Þið verðir að fara að drífa ykkur, þetta er að byrja" var innihald samtalanna í hnotskurn.
Það fór að fjölga hratt í salnum og eftir skamma stund má orða það svo að hann hafi verið fullsetinn, en samt hélt áfram að fjölga. Við töldum í fyrsta lagið og spiluðum stanslaust í um klukkutíma eða svo. Þá var gert hlé og keppnin kynnt til sögunnar, en ég seildist þá ofan í vasann og dró upp myndavélina sem er orðin eins og eitt af líffærunum, en maður skilur þau nú ógjarnan við sig og alls ekki ótilneyddur.
Ég hóf síðan þá gerðina af "skotgrafarhernaði" sem einkenndist að mestu af lágværum smellum og blossum sem lýstu upp salinn og reyndi að festa eitthvað af þeim skemmtilegu augnablikum sem aldrei verða endurtekin í stafrænt form. En þau voru bara svo mörg þetta kvöldið og það var svo margt gerðist á ótrúlega stuttum tíma að það reyndist ekki gerlegt nema að litlu leyti. Öll flikkflakkin, óborganlegu gólfæfingarnar og uppádómaraborðsferðirnar gerðust svo snöggt og fyrirvaralaust að engin leið var að festa þær í flögu. Þá var vélinni stundum beint að einhverju og einhverjum sem var í raun utan þess upplýsta radíuss sem afmarkast af drægi blossans og eru því nokkrar myndir hér að neðan eiginlega ónothæfar svona strangt til tekið þess vegna. Samt læt ég þær fljóta með og skítt með það þó slæm listræn krídik hljótist af.



Hann minnir lítillega á Michael Jackson eða hvað???

Rétt er að látta þess getið að flestir fækkuðu fötum að  einhverju marki.



Neðri fækkunarmörk var þó svokallaðuir beltisstaður.



Og drengjunum var óspart klappað lof í lófa.



Týpísk ftráhnepping skyrtu í byrjunaratriði.



Týpískt klapp aðdáenda.



Og týpísk framhaldsaðgerð samkvæmt hinni heimatilbúnu formúlu.



Sumir eiga svo meira erindi en aðrir upp á hljómsveitarpallinn var mér tjáð.



En aðrir eiga frekar heima á dansgólfinu.



Uss... Átti annars nokkur að sjá þetta?



En sumir gerðu það og leiddist það ekki...



Svo var farið að dansa.



Og skömmu síðar var komið að  verðlaunaafhendingunni.



Keppendum var svikalaust fagnað.



Og það var fylgst vel með
.


Eins og hér sést.



Og líka hér.



Og úrslitin eru kynnt.



Hér er svo handhafi nafnbótarinnar Reiðhestamannarassakeppnissvinningshafi árið 2008 með einn aðdáanda sinn í fanginu.
Svo var haldið áfram að dansa og gömlu mennirnir sem léku fyrir dansi fóru kannski aðeins fram úr sér í rokkinu og hækkuðu nokkrum sinnum smávegis og hækkuðus svo smá aftur, - og aftur. Á endanum gat hljóðkerfið ekki meira, það steinþagnaði og þurfti að restarta því til að geta haldið áfram.



En allt tekur enda...

Það er ekki alltaf aðlaðandi að skreppa á "snyrtinguna."

456. Eins og áður hefur komið fram, þá hef ég gert nokkuð af því að "búa mér til vinnu" undanfarin misseri með því að kaupa gamlar íbúðir sem hafa þarfnast verulegra endurbóta. Síðan ýmist selt þær aftur eða leigt út eftir að rifið þær í frumeindir og byggt aftur upp nánast frá grunni. Það má einnig segja að því verra ástandi sem þær hafa verið í, því meiri áhuga hef ég sýnt þeim og því álitlegri kost hef ég yfirleitt talið þær vera. Sumt af því sem ég hef kynnst undanfarin misseri á fasteignamarkaðinum hefur reyndar verið með svo miklum ólíkindum að óvíst er að allir teldu mig segja alveg ýkjulaust frá einstaka uppákomum. Sumt af því sem ég hef séð hefur líka verið með ótrúlegra móti og stundum virðist vera alveg út í hött að á sumum stöðum hafi búið fólk nýverið. En töluð orð eru eitt en það sem augað sér er annað. Hið síðarnefnda má yfirleitt festa í flögu svo ekki verði það hrakið með góðu móti og slíkt hefur líka oftar en ekki verið gert.


Skápapláss sem þarfnast aðhlynningar.

En það sem ég vildi sagt hafa er að ýmsir hafa fundið á síðustu tímum alveg nýja gullnámu á Íslandinu góða, þ.e. innflytjendur sem hingað koma í atvinnuleit. Allir þurfa þak yfir höfuðið hvers lenskir sem þeir eru og því hafa líka bæði margir og misjafnir áttað sig á. Með auknum straumi innflytjenda hefur eftirspurn að eðlilegum ástæðum farið vaxandi og leiguverð því rokið upp. En gæðakröfur til húsnæðisins hafa hins vegar farið minnkandi í réttu hlutfalli við það sem kalla mætti vaxandi "framboðsþurrð." Þetta er auðvitað bara gamla lögmálið um framboðið og eftirspurnina sem síðan ræður verðinu. En fleiri og fleiri dæmi koma upp þar sem augljóst er að græðgisjónamið eru ríkjandi, menn fara fram úr sjálfum sér og misnota sér ástandið oft með óbilgjörnum hætti. Og í þessu gullgrafaraæði hefur smátt og smátt orðið hugarfarsbreyting hjá vissum hópi. Ótrúlegasta fólk verður samdauna hugsunarhætti þrælakistueigandans og fer að finnast misnotkunin hið eðlilegasta mál.

Dæmi um ástand rafkerfis.

Og það sem ég vildi líka sagt hafa er meðal annars eftirfarandi. Ég var staddur á húsfundi húsfélags í miðbænum í Reykjavík og gaf mig á tal við einn fundarmanna. Hann sagði mér að hann leigði einungis Tælendingum herbergi "eða þannig."
Ég spurði hann hver væri prísinn á eins og einu herbergi "eða þannig."
"Ja, ég leigi eiginlega kojuna á þrjátíu kall."
Ég komst síðar á snoðir um að hvert herbergi er um 8 - 12 fermetrar og undantekningalítið er tvímennt í hvert þeirra. Ræður síðan sá leigutaki sem á undan er engu um hver verður hans eða hennar herbergisfélagi.


Séð inn í eldhússkáp.

Og svo vildi ég bæta því við að ég var að gera tilboð í íbúð sem lýst hafði verið sem allt að því ónýtri.
"Og hvað ætlarðu svo að gera við slotið" spurði fasteignasalinn.
Ég sagði honum að ég myndi líklega rífa allt og tæta og endurbyggja hana síðan að mestu.
"Viltu ekki skella þessu beint í leigu?"
Ég hélt fyrst að hann væri að gera grín að mér en hann hélt áfram grafalvarlegur í bragði.
"Þetta er alveg nógu gott fyrir Pólverja."

455. Þegar ég átti leið um stæðið fyrir framan Laugarásvideó á dögunum rifjaðist upp þessi gamla saga um ruslabílinn og ég endurbirti hana því hér að neðan. Það er reyndar ekki alveg að ástæðulausu því henni var greinilega ekki lokið á sínum tíma þrátt fyrir að ég hefði talið svo vera.

333. Ég er núna búinn að komast yfir nægilega mörg sögubrot, og hef nú raðað þeim saman í svo heilstæða mynd til að tími telst kominn á svolitla sögustund. Ritari tekur sér svolítið skáldaleyfi rétt til að gera aflesturinn "meira líðandi," en við "sögulegum staðreyndum" er ekki hróflað. Heimildamenn mínir eru allnokkrir, auk þess sem ég kom sjálfur lítillega að atburðarásinni. En aðal söguhetjan er eins og svo oft og svo víða, Gunnar Jósefsson, (G.J.) fyrrverandi meðeigandi minn að Laugarásvideó. Hann hefur oft komið mér rækilega á óvart með óvæntum og ólíkindalegum útspilum sínum í áranna rás, en segja má að nú taki steininn alveg úr. Stundum er eitt og annað sagt um menn þegar uppátækjasemi þeirra keyrir um þverbak, svo sem að þeir hafi tekið vitlausa beygju, farið öfugt fram úr rúminu þá um morguninn eða eitthvað í þeim dúr. Í beinu framhaldi af slíkum vangaveltum vil ég segja eftir að hafa áttað mig á atburðarrásinni, að mérvafðist eiginlega tunga um höfuð þegar ég fattaði djókið.
Látum þennan inngang nægja og hefjum nú söguna.



                                        Ruslabíllinn og G.J. hinn nýji og stolti eigandi hans.

Dag einn á leigunni sagði G.J. við afgreiðslumennina tvo nánast upp úr þurru.
"Ég er búinn að finna út úr þessu með ruslið."
Fyrir þá sem ekki vita, þá er forsaga málsins sú að fyrir nokkrum árum hætti Sorpa alveg og endanlega að hirða rusl frá fyrirtækjum jafnt smáum sem stórum. Laugarásvideó var eitt þeirra fjölmörgu smáfyrirtækja sem sömdu þá við Gámaþjónustuna um vikulega tæmingu sorpíláts. Að vísu var farið fram á greiðslu fyrir þjónustuna, og það var eitthvað sem G.J. átti erfitt með að sætta sig við. Hann fór ekki leynt með þá skoðun sína að þessi þjónusta ætti að vera "ókeypis" hér eftir sem hingað til, og hann hélt langar og miklar einræður um ósanngirnina sem hann og hans starfsemi yrði sífelt fyrir. Auðvitað hafði hann alltaf greitt fyrir þjónustuna, en bara aldrei almennilega gert sér grein fyrir greiðslufyrirkomulaginu. Sorphirðugjaldið var innheimt með fasteignagjöldunum sem hann taldi líka afar ósanngjörn. Með þeim var verið að refsa mönnum fyrir að hafa eignast eitthvað um dagana. Holræsagjaldið var að hans mati svívirðilegur skítaskattur, og vatnsskatturinn var hreint rán. Því það var fyrir löngu síðan búið að borga þessi ryðguðu rör sem höfðu verið grafin ofan í jörðina fyrir margt löngu. En hann fékk alltaf þennan leiðinda miða í pósti snemma á árinu, en stakk honum bara ofan í í skúffu án þess að lesa hann og þess vegna vissi hann ekki fyrir víst hvað stóð á blaðinu. Að hans mati var þetta listi yfir skatta sem hétu alls konar nöfnum, og áttu það eitt sameiginlegt að greiðandinn fékk nákvæmlega ekkert fyrir peningana sem hann innti af hendi. En ruslabíllinn kom alltaf eldsnemma á þriðjudagsmorgnum og karlarnir drógu tunnurnar að bílnum. Þær voru tæmdar og þeim síðan skutlað aftur upp að húsveggnum, en reyndar með allt of miklum hávaða. Hann hafði nokkrum sinnum hringt og kvartað yfir látunum í körlunum sem komu "eldsnemma fyrir hádegi" eins og hann orðaði það, en án nokkurs árangurs. Það var svo ekki fyrr en Sýslumaður var farinn að hafa í hótunum og Stefnuvotturinn var búinn að koma í heimsókn, að G.J. greiddi skuld sína við samfélagið en með miklum semingi og eftirsjá.



                                        Afgreiðslumennirnir Steinþór og Hörður.

En nú var hann sem sagt búinn að finna út úr þessu með ruslið. Þessi yfirlýsing hafði komið svo alveg upp úr þurru að nærstaddir afgreiðslumenn litu ósjálfrátt upp. Svipur þeirra lýsti svolítilli undrun og þeir biðu eftir framhaldinu.
"Ég segi bara upp þessum samningi við Gámaþjónustuna og fer með ruslið heim." G.J. leit hróðugur á félagana sem fannst ennþá vanta botninn í frásögnina.
"Er ekki nóg af rusli heima hjá þér?"
"Ég set það náttúrulega bara í ruslatunnuna heima og spara mér þannig tuttuguogfimmþúsundkall á ári."
Og G.J. lét ekki sitja við orðin tóm, heldur sagði samningnum við Gámaþjónustuna upp, því hann var sem sagt alveg búinn að upphugsa hvernig hann gæti sparað sér tuttuguogfimmþúsundkall á ári. Dagarnir liðu og Gámaþjónustan hætti að þjónusta þetta litla fyrirtæki og tók tunnuna sína. En einhver vanhöld urðu á áætluninni um að fara með ruslapokana heim að loknum vinnudegi, og þeim fjölgaði smátt og smátt á myndbandaleigunni Laugarásvideó ehf. Til þess að þeir væru ekki að flækjast fyrir fótum manna, voru þeir stæðaðir á bak við snakkvegginn.
"Bráðum fæst líka snakk með sorpbragði" sagði annar afgreiðslumannanna glottuleitur á svip, dag einn þegar lofið var farið að þykkna vegna fnyksins frá úrganginum. En hann uppskar ekkert nema augngotur eigandans yfir risastór gleraugun og þrúgandi þögn í dágóða stund.

Dagarnir liðu og anganin varð bæði fyllri og dýpri.
"Þetta er að verða svolítið mettað hérna." Einn af föstu viðskiptavinunum blakaði hendinni fyrir framan vit sér með miklum leikrænum tilburðum og lét eins og það ætlaði að líða yfir hann. Annar afgreiðslumaðurinn leit á hinn, en eigandinn hleypti brúnum og sagði ekki neitt.
Seinna sama dag tók hann annan afgreiðslumanninn tali rétt eins og af tilviljun.
"Heyrðu, þú átt sendibíl er það ekki?"
"Jú, og hann er til sölu."
"Ertu ekki til í að lána mér hann svona rétt hérna á milli húsa. Ég þarf að skjótast aðeins í Sorpu."
Og hann fékk bílinn lánaðan, ók honum upp að dyrum leigunnar og fyllti hann af rusli. Og þegar ég segi fyllti, þá meina ég það því farþegasætið við hlið ökumannsins G.J. var líka svo fullt að ruslapokarnir þrýstust fram í sjálfa framrúðuna.
"Aktu varlega svo rúðan springi ekki út," sagði eigandi bílsins.
Hann fékk ekkert svar við þessari athugasemd aðrar en hinar frægu augngotur yfir risastór gleraugun.
G.J. gaf þær skýringar á gámastöð Sorpu að þetta væri bara heimilissorp, og þrátt fyrir að starfsmenn þar á bæ væru vantrúaðir á þá sögu slapp hann við að borga.
Hann snéri því ánægður til baka að losun lokinni.

Og tímans hjól hélt áfram að snúast, og áður en langt var um liðið var ástandið orðið engu betra en daginn sem ruslaferðin var farin. Viðskiptavinir voru farnir að kvarta yfir ólyktinni, og það hafði jafnvel verið varpað fram þeirri ósvífnu spurningu hvort starfsmenn færu aldrei í bað. G.J. bað því aftur um að fá bílinn lánaðan, en eigandi hans spurði hvort hann vildi ekki bara kaupa hann því það vantaði greinilega fyrirtækisbíl í svona "minni háttar snúninga."
G.J. horfði stutta stund á viðmælanda sinn rannsakandi augnaráði.
"Nei, það er miklu ódýrara fyrir mig að fá hann bara lánaðan hjá þér þegar ég þarf að nota hann."
Það var svo í þriðja skipti sem þurfti að fara með rusl, að sagan tók svolítið nýja og óvænta stefnu.
"Ég er eiginlega búinn að selja hann," svaraði afgreiðslumaðurinn og eigandi bílsins þegar G.J. bað um að fá hann lánaðann.
"Væntanlegur kaupandi er með hann til reynslu, og ég veit ekki hvort ég fæ hann aftur."
Þetta kom svolítið flatt upp á G.J. og "yfir til þín greiðslan" aflagaðist lítillega þegar hann strauk hendinni yfir hátt og gáfulegt ennið.
"Ég skal bara kaupa hann ef þú nærð í hann strax," sagði hann svolítið fljótmæltur.
Það var auðvitað ekki mikið mál að sækja sendibílinn, en eftir að ruslaferðin hafði verið farin, var ekkert minnst frekar á kaupin þann daginn. Eftir að umræðu um bílasölumálið hafði verið komið alloft af stað en eytt jafnoft, fór þó svo að lokum að það var samþykkt með miklum semingi að ganga frá sölunni.

Það var einmitt daginn sem afhending og greiðsla fór fram að ég fékk upphringingu.
"Ertu nokkuð staddur í Reykjavík?"
"Já," svaraði ég því ég var einmitt staddur í Reykjavík.
"Ertu nokkuð á leiðinni til Hafnarfjarðar?"
"Já," svaraði ég aftur því ég var einmitt á leiðinni til Hafnarfjarðar.
"Fæ ég nokkuð far?" Sá sem hringdi sagði mér þá að hann hefði loksins verið að afhenda sendibílinn endanlega sem hann hafði lengi reynt að selja, og vantaði nú far heim.
"Já, já," svaraði ég.
"Og þú veist hvar ég er er það ekki"
"Mig grunar það sterklega. Ég renni bara við og flauta fyrir utan."
"Neeeiii, ertu brjálaður. Þú veist að það er samskiptabann í gangi, það má enginn sem vinnur hérna þekkja þig. Leggðu bara við endann á húsinu og ég kem út þegar ég er búinn að ganga frá mínum málum eftir smástund."
Skömmu síðar var ég búinn að leggja í stæði við enda hússins sem hýsir Laugarásvideó og beið eftir væntanlegum farþega. Eftir nokkra stund sé ég hvar kunnuglegur grænn bíll ekur inn á stæðið. Ökumanninum virðist fastast stjórn ökutækisins þegar hann sér mig og mér sýnist nærvera mín koma honum í svolitla geðshræringu. Hann tekur vinkilbeygju fyrir horn hússins og ég heyri að bílhurð er skellt aftur. Þarna var á ferðinni hinn afgreiðslumaðurinn og sá þeirra sem engan hafði átt sendibílinn. Ekki leið á löngu þar til farþeginn væntanlegi kemur gangandi fyrir húshornið og ég sé að hann er óvenju brosmildur á svipinn og sýndist jafnvel eiga erfitt með að skella ekki upp úr.
"Hörður sá þig og kom inn og klagaði. Húsbóndi minn bannar mér að þiggja far hjá þér og segist sjálfur ætla að keyra mér til Hafnarfjarðar."
"Ókey," svaraði ég og glotti svolítið líka, því þetta var auðvitað alveg bráðfyndið.

Og vissulega þarf hinn framsýni og útsjónasami G.J. ekki lengur að sjá af tuttuguogfimmþúsundkalli á ársgrundvelli til afætufyrirtækisins Gámaþjónustunnar hf. Hann keypti sér nefnilega sinn eigin ruslabíl. Nú getur hann látið hann standa á stæðinu fyrir framan húsið og notað hann sem ruslagám. Á 2 - 4 vikum er hann orðinn svo fullur að ökumaðurinn kemst naumlega fyrir í honum, og þá er skroppið í Sorpuferð og hann losaður. Síðan er ekið aftur á heimaslóðir og sagan endurtekur sig.

Ofanritað birtist á gömlu síðunni í janúar á síðasta ári og  svo mörg voru þau orð í það skiptið, en hverfum aftur til dagsins í dag...



Og svona lítur þá ruslabíllinn út í dag. Hann gegnir núorðið tvíþættu hlutverki sem eigandi hans lítur væntanlega á sem tvöfaldan gróða ef ég þekki hann rétt. Hann er annars vegar eins konar söfnunargámur fyrir sorp frá leigunni, en hins vegar þar sem hann er gjarnan staðsettur á áberandi stað á stæðinu við gatnamót Dalbrautar og Kleppsvegar er hann líka auglýsingaskilti á fjórum hjólum. Og þegar ég átti leið þarna um á dögunum sá ég að engin skráningarnúmer voru lengur á bílnum og ákvað að kanna málið frekar.



Og þegar betur var að gáð kom í ljós að gamlir taktar gleymast ei, eða kannski er réttara að tala um gen í þessu tilfelli. Auðvitað er mun erfiðara að koma hlutunum í verk þegar t.d. opinberar stofnanir, skoðunarstöðvar bifreiða og fjöldi annarra fyrirtækja loka eins snemma og raun ber vitni, eða þegar vinnudagur "sumra" er eiginlega rétt að hefjast. Það er bókstaflega ekkert tillit er tekið til þeirra sem vaka meðan aðrir sofa og öfugt. Það má því segja að það sé vissulega enginn skortur á ósanngirni í þessum heimi.



Samkvæmt mínum heimildum var bíllinn tæmdur um miðjan des 2007, en í febrúarlok er hann löngu orðinn fullur og svo er engu minna magn af tómum pappakössum, mataleifum og ýmsum öðrum úrgangi inni á myndbandaleigunni, bæði á sælgætislagernum og á bak við snakkstæðurnar. Andrúmsloftið er líka farið að þykkna lítillega og torkennilegur keimur fitlar við vit þeirra sem inn koma.



Hér má því sjá bíl sem eigandinn hefur vanrækt að færa til skoðunar og hann þess vegna verið sviptur réttinum til að aka meðal annarra sjálfrennireiða á götum bæjarins. Ennfremur er hann fullur af sorpi sem sumt er aldurs síns vegna í þann veginn að komast leiðar sinnar án þess að því sé ekið. Og spurningin sem vaknar þegar litið er til gulu borðanna sem límdir eru utan á hann og málið er skoðað í heild sinni hlýtur því að vera: Er þetta góð auglýsing?