544. Þessi "hlutur" blasti við mér í nýföllnum snjónum þegar ég fór á stjá einn morguninn á dögunum. Ég var eiginlega alveg furðu lostinn, því ég átti satt að segja ekki von á því að rekast hluti eins og þessa þar sem ég gerði það. Nú var ekki um það að ræða að það væri á víðavangi, þ.e. einhvers staðar þar sem umgengni er lítil a.m.k. eftir að skyggja tekur, heldur rakst ég á "hlutinn" á lóðinni og undir gluggum við blokkarinnar þar sem ég bý. Það liggur því nokkuð beint við að ætla að einhver hafi losað sig við græjuna með því að henda henni út um glugga, en auðvitað getur verið að skýringin sé önnur og öðru vísi. Eðlilegast hefði auðvitað verið að taka þetta fyrrum drykkjarílát upp og henda því út í tunnu og það hefði ég að öllu jöfnu gert, en mér datt annað í hug í þetta skiptið. Ég myndaði "hlutinn" og gekk síðan mina leið. Síðan hef ég talið dagana sem hann "hluturinn" hefur legið óhreyfður við hlið gangstéttarinnar þar sem allir íbúar blokkarinnar ganga um.

Dagarnir uðu 10...

(Ljósynd: Annað hvort Birgir Ingimarsson eða Stebbi Sigmars)

543. Fyrir þá sem hafa lent í þeim skelfilegheitum að missa vinnu vegna hins mikla samdráttar á þessum síðustu og verstu tímum, er líklega alveg meinhollt að opna bloggsíðu og láta gamminn geysa þar sem mest þeir meiga. Ég er alveg sannfærður um að það hlýtur að hafa aðeins bætandi og græðandi áhrif á sálarástandið, dofann og þá neikvæðu upplifun sem slíku hlýtur að fylgja.

Og gerast þannig meðlimur í samfélagi hugsandi manna og kvenna og hefja sjálfan sig þannig e.t.v. upp úr hugsanaletinni sem getur með tíð og tíma framkallað tómleikatilfinningu í höfðinu og það til frambúðar.

Ferðast um bloggheima þvera og endilanga í leit sinni að svarinu eina og hafa alla möguleika á að gerast maður augnabliksins á þeim bænum.

Gerast landkönnuður og drepa niður fæti sem víðast í hinu fjölbreytta skoðanalandslagi ritvallarins. Þar sem er að finna víðfeðmar andlegar flatneskjur jafnt sem hástefnt vitsmunalíf djúpvitra hugsuða sem virðast hafa ráðið sjálfa lífsgátuna.

Að geta haft bætandi áhrif á náungann en þó einnig beitt pennavopninu fyrir sig sem rýtingur væri þegar það á við.

Klífa hinn þrítuga hamar innihalds og safaríkra skoðanna sinna og sannfæringar, staldra þar við og líta um öxl niður í fjöruborðið þar sem smáar og rislitlar öldur orðagjálfurs brotna hávaðalítið við ströndina.

Dansa línudans á leikvellinum þar sem orðin vega salt en hafa samt bæði vit á að þegja og segja, allt eftir því sem við á hverju sinni.

Skoða sig rækilega en gætilega um og fara í senn mikinn en engu að síður varlega í þessu margbreytilega samfélagi sýnilegra jafnt sem ósýnilegra, siðbætandi jafnt sem siðblindra og vera sinn eigin mótorkútter í hverju því sem gert er og sagt.

Dvelja þar sem skúffuskáldum býðst að opna hirslur sínar, þar sem ekkert þykir að því að skilja eftir loppufar hjá öðrum, þar sem arfi er oftlega reyttur í annarra manna görðum og þar sem hægt er að taka þátt í loftkenndri umræðu til að tæma og hvíla hugann.

Ég mæli með því að þeir sem hafa tíma aflögu svo ekki sé talað um þá sem hafa góðan tíma aflögu, finni sig í blogginu sem getur verið sé rétt að staðið, nærandi, styrkjandi, gefur hraustlegt og gott útlit og bætir meltinguna rétt eins og maltið, eða bætir, hressir, kætir eins og opalið.

Ég var annars að bæta við einum tengli í safnið, en hann leiðir til Guðmundar Ingólfssonar.

542. Á einu af ferðalögum mínum um netheima sem eru hreint ekki svo óalgengir, rakst ég á litla klausu þar sem farið er í örfáum orðum um sögu félagsmiðstöðva á Íslandi. Þar kemur fram að Siglfirðingar voru fyrstir landsbyggðarmanna til að stíga skref í þá áttina og þar með hefja þá þróun sem síðar leiddi til opnunar fjölmargra félagsmiðstöðva eins og við þekkjum þær í dag. Sú spurning vaknar hvort Siglfirðingar hafi verið að einhverju leyti framsýnni en aðrir utan Reykjavíkur, eða hvort einhverjar aðrar skýringar eru finnanlegar. Ég neita því ekki að mig grunar að svörin gætu litast lítillega af því hvort sá eða sú sem svarar er Siglfirðingur eður ei. Og ég neita því ekki heldur að ég finn ofurlítinn fiðring í "montgeninu" við lesturinn, svo og að sjá að t.m.a. Akureyringar hafa verið heilum áratug síðar á ferðinni þegar þeir opnuðu Dynheima. Á mínum Æskó-árum var þar starfandi Anna Magnúsdóttir en síðar Kristján L. Möller.

Eftirfarandi er tekið af vef Samfés: Í kringum 1955 fer mönnum að verða ljóst að einhverskonar afdrep fyrir unglinga vantaði. Í kjölfarið var Æskulýðsráð Reykjavíkur stofnað árið 1956 og útfrá því Tómstundarheimilið við Lindargötu sama ár. Starfseminni sem þar fór fram má líkja við það starf sem fram fer í félagsmiðstöðvum í dag. Þar var það þó aðeins starfandi til ársins 1964 eða þar til það flutti að Fríkirkjuvegi 11 þar sem það starfaði í kjallara hússins til ársins 1971. Árið 1962 stofnuðu Siglfirðingar æskulýðsheimili þar í bæ sem gegndi svipuðu hlutverki og félagsmiðstöð gerir í dag. Tónabær hóf síðan starfsemi sína árið 1969, Æskulýðsheimilið að Flatahrauni í Hafnarfirði var einnig sett á laggirnar sama ár. Árið 1972 stofnuðu Akureyringar Dynheima, 1974 tók Fellahellir til starfa, 1975 hóf félagsmiðstöð Selfyssinga starfssemi sína og uppúr því byrjar blómaskeið félagsmiðstöðvanna þar sem þær spruttu upp hver á fætur annarri t.d. í Keflavík, Garðabæ, Vestmannaeyjum og á Sauðárkróki.

541. Nú þegar góðærið og gervivelsældin er liðin tíð, hafa ýmsir þurft að breyta sínum lífsstíl og taka upp nýja siði. Á meðan byggingariðnaðurinn var á sínu mesta þensluskeiði í manna minnum, var oft með lagni og lempni hægt að fá t.d. smiði, múrara, rafvirkja, málara o.fl. til ýmissa minni verka. En um píparar virtust gilda önnur lögmál, því þá var því sem næst útilokað að eiga við. Almennt var talið að þessi grein iðnaðarmanna væri stórlega undirmönnuð og var ýmsu kennt um.

Nokkrir ungir pípulagningamenn nýttu sér þennan gríðarlegan skort og auglýstu eftir verkefnum. Viðbrögðin urðu auðvitað það sem kalla mætti stórfengleg, því símar hreinlega loguðu jafnt daga sem nætur. Næsta skref í plottinu var að taka út verkið, en til að það mætti gerast þurfti að greiða sérstakt skoðunargjald kr. 15.000 á staðnum við mætingu. Nær undantekningalaust var það innt af hendi án þess að reikningur veri gefinn út á móti og tekið var sérstaklega fram að það væri ekki endilega sjálfgefið að sá sem skoðaði tæki verkið að sér. Á annað ár gerðu þessir menn sem ég vil kalla svikahrappa ekkert annað en að kíkja við hjá grandalausu fólki sem bráðvantaði pípara til minni hátta viðhaldsverka, og var algengt að hvert innlit tæki u.þ.b. klukkutíma. Þeir innheimtu uppsett skoðunargjald og gerðu nánast ekkert annað mánuðum saman. Einn þeirra lýsti því yfir að tvö til fjögur innlit á dag fimm daga vikunnar gæfu sér u.þ.b. milljónkall á mánuði - svart, þetta væri bara fínt svona og vonandi entist þetta ástand sem lengst. En það voru þeir sem á endanum komu og unnu sína vinnu, sem fengu gjarnan á undan öllu öðru spurninguna um hvort þeir tækju skoðunargjald án fyrirheits um að taka að sér verkið. Dæmi voru um að sami aðili hefði oftar en einu sinni greitt slíkum hröppum fyrir skoðun á verki sem aldrei stóð til að taka að sér af þeirra hálfu, áður en "alvöru" pípari vann verkið.

Nú eru þessir vafasömu ævintýramenn án atvinnu og skyldi engan undra...

Á þessum tíma er íbúafjöldi Reykjavíkur um 50.000 og alls landsins um 200.000 í stað 320.000, árið 2008. Þriðjungur þjóðarinnar er fluttur úr landi.

Svo mörg voru þau orð.

Fann þennan á Húnahorninu af öllum stöðum...
Blindur maður villist inn á kvennabar, finnur sér stól við barborðið og pantar sér glas.
Þegar hann er búinn að sitja nokkra stund kallar hann á barþjóninn.
"Heyrðu, á ég að segja þér ljóskubrandara?"

Á sömu stundu dettur allt í dúnalogn á barnum, þar til konan við hlið blinda mannsins segir við hann með lágri og dimmri rödd.
"Áður en þú segir þennan brandara, góði minn, þá held ég að það sé réttast af því þú ert blindur, að ég fræði þig um fáein atriði.
Barþjónninn er ljóshærð kona.
Útkastarinn er ljóshærð kona.
Ég er 1,85 á hæð, 100 kíló, með svarta beltið í karate og ég er ljóshærð.
Konan við hliðina á mér er ljóshærð og Íslandsmeistari í lyftingum.
Konan sem situr hinum megin við þig er líka ljóshærð og er Íslandsmeistari í vaxtarækt.
Hugsaðu þig vel um, vinur. Langar þig enn að segja þennan brandara þinn?"

Blindi maðurinn hugsar sig um andartak, hristir svo höfuðið.
"Nei, ætli það", segir blindi maðurinn, "Ekki ef ég þarf svo að útskýra hann fimm sinnum."



Til að auðvelda skilning svokallaðra nörda á því hvernig þessi græja virkar, þá var þessi skýringarmynd gerð og yfirfærð á það sem kallast skiljanlegt mál fyrir þennan hóp manna.



Áformað var að Bítlarnir gengju aftur yfir Abbey road mörgum, mörgum árum síðar. Að þessu sinni sáu John og George sér ekki fært að mæta og sendu sameiginlegan fulltrúa sinn.



Ljóskan fer auðvitað eftir því sem stendur á skiltinu, enda er boðskapurinn alveg skýr og ótvíræður. Aðrar mættu gjarnan taka sér hana til fyrirmyndar.



Gas, gas, gas... Eitthvað fyrir lögguna...



Vér sem klífum fjöll af kappi fremur en forsjá...

Dönsum fugladansinn,
dýrum gefum brauð.
Látum fuglafansinn,
á frera landsins ekki líða nauð...



Lykilorðið takk - ef þú vilt komast inn...

Eftir að samveruárin voru að baki og skólagöngu okkar á Siglufirði var lokið, þynntist hópurinn á heimslóðunum eins og gengur og mörg okkar héldu á braut, ýmist til starfa eða náms. Óttar fór ekki langt, heldur settist að á Sauðárkróki sem var svo mjög í leiðinni fyrir okkur sem bjuggum á suðvesturhorninu. Ósjaldan kom það því fyrir að eitthvert okkar rak inn nefið hjá honum og Gunnu þegar við áttum leið hjá og það er ekki ofsagt að þau hafi verið hinir mestu höfðingjar heim að sækja.

Árið 1995 hittist hópurinn á Sigló. Mæting var með ólíkindum góð og við sem stóðum þá á fertugu eyddum saman einni helgi, rifjuðum upp horfnar stundir og gamlar prakkarasögur. Ekki er ég frá því að nafn Óttars hafi oftar verið nefnt til sögunnar í þeirri upprifjun en margra annarra. Og þegar farið var yfir þessar gömlu skólasögur, er óhætt að fullyrða að sá hluti þeirra sem að honum snéri hafi vakið einna mestu kátínuna, verið uppspretta mestrar gleði og hlátraskalla og brosin í augnkrókunum eftir þær hafi lifað lengur. Af þessum toga voru bernskuminningarnar sem tengdust bekkjarbróður okkar og samferðarfélaga á uppvaxtarárunum. Þarna var líka hljómsveitin okkar frá Gaggaárunum endurvakin, en í henni gegndi Óttar veigamiklu hlutverki. Hápunktur tónleikanna sem hún hélt okkur var án efa þegar Óttar söng "Sem lindin tær" fullum hálsi og fór létt með það, en það var eitt af hans uppáhaldslögum alla tíð.

Tíu árum síðar kom hópurinn svo aftur saman og að þessu sinni í sumarbústaðnum þeirra Óttars og Gunnu. Í þessari gróðursælu vin sem er eins og lítið herrasetur, þessu skjóli frá erli dagsins sem er byggt upp af svo mikilli eljusemi og fagurlega blómum skrýtt. Þá komumst við að því hversu græna fingur Óttar hafði sem var alveg nýtt fyrir okkur. Við horfðum í kring um okkur á alla dýrðina sem við blasti og mörg okkar uppgötvuðu þarna nýja hlið á okkar manni sem sífellt gat átt það til að koma á óvart. Í þessari litlu Paradís áttum við svo góða stund og þegar leið á nóttina mátti heyra glaðan söng bergmála í fjöllunum í kring, en mest og best heyrðist þó í forsöngvaranum og herra staðarins.

Eftir að þau Óttar og Gunna fluttu suður urðu þau auðvitað strax ómissandi þegar kom að starfsemi saumaklúbbs árgangsins, en hann hefur starfað óslitið áratugum saman. Þannig hlaut það líka að verða, því þessi heiðurshjón voru svo drífandi og félagslynd í eðli sínu. Þegar árgangurinn kom saman fyrir fáeinum dögum, var rifjaður upp "hittingur" fyrir tveimur árum á heimili þeirra í Kópavoginum. Það var auðvitað góður og skemmtilegur dagur eins og allir aðrir slíkir þegar þessi ágæti hópur hittist, en Óttar hafði bakað risastóra súkkulaðiköku sem hann bar á borð fyrir okkur. Þegar horft er til baka var ekkert okkar í hinum minnsta vafa um að þarna hafði verið framreidd sú besta súkkulaðikaka sem nokkurt okkar hafði á æfinni smakkað. Já, honum var margt til lista lagt honum Óttari Bjarnasyni.

Óttar er fimmti bekkjarbróðirinn sem hefur nú kvatt okkur og flutt sig um set yfir á annað tilverustig. Við munum sakna hans sárt og getum illa fengið skilið ástæður þess að sumir eru kvaddir til svona allt of snemma. Svo fyrirvaralaust og óvænt þegar lífskrafturinn svellur og á gleðinni yfir því að vera til er engan bilbug að finna. Við kveðjum vin okkar og bekkjarfélaga, vottum Gunnu og fjölskyldunni allri okkar dýpstu samúðarkveðjur.

Árgangur 1955 Siglufirði.

Mynd bshar.

533. Helgina 24. jan. var spilað á þorrablóti vestur á Tálknafirði. Ef allt hefði verið með eðlilegum hætti hefðum við lagt að stað á laugardegi og siglt með Baldri yfir Breiðafjörðinn þann dag, en því var nú aldeilis ekki að heilsa. Við urðum að fara deginum áður, eða keyra að öðrum kosti alla leiðina sem okkur þótti enn síðri kostur. Sæferðir sem reka ferjuna, aflýstu nefnilega laugardagsferðinni vegna viðhalds og skoðunar, þrátt fyrir að vitað væri að fjöldi burtfluttra suðurfirðinga hafi hugsað sér að mæta á heimaslóðir þessa helgi í súrmat og tilheyrandi. Og þessi breyting kom ekki aðeins illa við Tálknfirðinga, heldur var líka verið að blóta Þorra á Patreksfirði þessa sömu helgi. Ég hafði nokkur orð um þjónustulund þeirra Hólmara þegar ég frétti af þessarri breytingu á áætlun, en ferjan á heimahöfn á Stykkishólmi og siglir þaðan. Ekki verður sagt að þeir fyrir vestan hafi verið ýkja hrifnir af tímasetningunni sem valin var til verksins og höfðu á orði að skilningur hefði löngum verið af skornum skammti á þeim bænum, því Hólmarar notuðu sjálfir ekki ferjuna að neinu marki af skiljanlegum ástæðum. En hvað um það, við vorum samferða hljómsveitinni Sólon yfir fjörðinn á föstudeginum, en hún var á leið til Patreksfjarðar í sömu erindagjörðum og við á Tálknafjörð.

Spáin var ekki kræsileg nema síður væri, en við vorum pantaðir rétt eins og jólasveinninn forðum svo ekki þýddi að fást um hana. Mér varð hugsað til þess að líklega væru nægar birgðir af ælupokum um borð í Baldri, en það kom til allrar hamingju ekki til þess að það reyndi á þá birgðastöðu. Það er nefnilega svo langt síðan sá sem þetta ritar hefur stigið ölduna að einhverju marki eða hart nær 40 ár síðan sjómannsferlinum lauk sem var reyndar skömmu eftir að hann byrjaði.



Eftir tæplega tveggja tíma siglingu var lagst að bryggju í Flatey. Það reyndist ekkert hlaupið að því að taka myndir af dekki og niður á bryggjuna, því snarpar vindkviður urðu til þess að myndirnar reyndust við nánari skoðun allar vera mismunandi mikið hreyfðar en þessar voru þó skástar.



Á wikipedia má lesa eftirfarandi:
"18. júní 1777 varð Flatey kauptún og hófst verslun þar sama ár. Verslunarsvæðið náði yfir Vestureyjarnar og sveitirnar sveitirnar á Barðaströnd. Í byrjun 20. aldar gekk svo vélbátur milli Flateyjar og hreppanna í Barðastrandar- og Dalasýslu.Kaupfélag Flateyjar var sett á laggirnar 1920 lítið í byrjun en stækkaði til muna þegar verslun Guðmundar Bergsteinssonar lagðist af. Kaupfélagið verslaði og stundaði viðskipti fram yfir 1950. Milli 1940 og '50 voru stofnuð útgerðar og hraðfrystingarfélög. Frystihúsið á Tröllenda var byggt og jafnframt bryggjan, en atvinnureksturinn mætti halla á leið sinni og lognaðist fljótt út af. Um aldamótin 1900 stóð byggðin í Flateyjarhrepp í sem mestum blóma og voru íbúarnir allt að 400."



Á Tálknafirði var okkur tekið með kostum og kynjum, komið fyrir í þessu frábæra gistiheimili sem heitir Bjarmaland og ég mæli hiklaust með og ekki verður annað sagt en að þorrablótsnefndarmenn hafi verið höfðingjar heim að sækja.



Pollurinn er vægast sagt frægur staður. Meira að segja ég sem er alveg skítvatnshræddur, hef heyrt mikið um hann skrafað. Hann stendur svolítið fyrir ofan veginn og u.þ.b. 5 km. fyrir utan þorpið. Á vefnum http://www.talknafjordur.is/talknafjordur/ er að finna eftirfarandi klausu. "Pollurinn hefur borið hróður Tálknafjarðar víða því þar hefur oft verið gestkvæmt auk þess sem heita vatnið úr borholu sem boruð var þar 1977, er leitt í sundlaugina auk þess sem vatnið er einnig notað til að hita upp íþróttahúsið og skólann."
Axel lét ekki segja sér það tvisvar og skellti sér í pottinn. Hann hefur líklega verið flóðhestur, selur, otur, bjór eða einhver undarleg vatnalífvera í fyrra lífi og sleppir aldrei degi úr þegar laugar og heitir pottar eru annars vegar.



En þó að ekki væri slæmt veður þarna á ströndinni rauk hann upp úti á firði þar sem skjóls naut síður af fjöllunum.



Meðan Axel var í heita pottinum skrapp ég yfir til Patreksfjarðar, klifraði upp á endann á lágu felli sem skiptir Mikladal og strönd fjarðarins og tók nokkrar myndir inn og út fjörðinn. Þær tókust því miður ekki sem skyldi því birtu var nokkuð tekið að bregða. 



Þegar ég kom aftur frá Patreksfirði hafði Axel bæst liðsauki. Reyndar sagði hann mér að það hefði vrið talsvert rennerí í og úr þessarri lystisemd og manngerðu náttúruperlu. En þarna var ekki annað sjá en að menn hafi farið nokkuð létt með að finna út hver sameiginleg áhugamál þeirra væru.



Um kvöldið var svo mætt til leiks í hið glæsilega íþróttahús sem jafnframt er nýtt sem félagsheimili. Við hlið þess stendur svo gamla samkomuhúsið sem ég spilaði í síðast þegar ég var þarna á staðnum, en það mun hafa verið upp úr 1990. Axel kannaðist líka vel við það frá Deildarbungubræðra og Tilveruárum sínum. Þetta hús heitir Dunhagi, var byggt árið 1933, en er nú í eigu Kvenfélagsins á staðnum.



Fráfarandi nefnd stóð sig með mikilli prýði. Þarna var valinn maðuir í hverju rúmi ef svo mætti segja. Samhentur og góður hópur sem skilaði af sér góðu verki.



Og hér eru þeir sem skulu taka við keflinu og sjá um að hinum þjóðlegu matarvenjum verði viðhaldið og leikurinn endurtekinn að ári.  



Eitt af því sem mér fannst afar merkilegt var hve þorpið er tiltölulega ungt. Á spjalli við heimamenn kom m.a. fram að flest húsin þar eru byggð skömmu fyrir 1970. Ég fór einn hring um göturnar sérstaklega til að skoða og sannfærast um þetta atriði. Mér fannst svolítið merkilegt að sjá varla nokkurs staðar gamalt hús, enda öðru vanur frá mínum heimaslóðum.

Á sunnudeginum var svo haldið áleiðis að Brjánslæk þangað sem Breiðafjarðarferjan Baldur var væntanleg kl. 18.00. Það hafði bæst við farþegi sem óhætt er að segja að hafi verið veriulegur fengur að. Sá heitir Brynjólfur og er fyrrverandi sveitarstjóri á Tálknafirði til 14 ára ef ég man rétt. Hann starfaði einnig sem bæjarstjóri á Patreksfirði á árabilinu 200 - 2002. En sá sem tók þar við af honum var svo enginn annar en Guðmundur Guðlaugsson fyrrverandi bæjarstjóri á Siglufirði. Líklega hefur Brynjólfur stytt leiðina suður um a.m.k. 1/3, því hann kunni frá mörgu að segja og sumu verulega spaugilegu, bæði að vestan svo og víðar að. Með tilkomu hans fengu líka allar samræður mun gáfulegra yfirbragð en ella hefði orðið miðað við aðstæður.

Mun fleiri myndir frá ferðinni vestur eru svo inni á myndaalbúmi í möppu merkt "myndir af landsbyggðinni".

532. Ég fékk þessar nótur sendar í tölvupósti á dögunum ásamt spurningu um hvort ég gæti spilað þetta lag. Ég leit aðeins yfir sendinuna og ætlaði að fara raula mig í gegn um hana, en einhverjir hnökrar fannst mér þá vera á útskriftinni svo ég þagnaði fljótlega. Við nánari athugun sá ég að lagið yrði tæplega leikið á neitt venjulegt hljóðfæri, það yrði að gera með allt öðrum hætti ef vel ætti að vera. Mér datt í hug að þar sem það var ótitlað, gæti það borið nafnið "Lífsdansinn" með miklum sóma. Þó skal þess getið að það á fátt sameiginlegt með samnefndu lagi eftir Geirmund Valtýrsson úr söngvakeppni sjónvarpsins frá 1986. Þetta er einfaldlega hinn eini sanni lífsdans sem byggir á fleygri setningu úr gamalli bók. "Verið frjósöm og uppfyllið jörðina."

Næst þegar ég átti leið í bæinn (til Reykjavíkur) kom ég því við í bókaversluninni Griffli í þeim tilgangi að ná mér í meira blek. Ég fann það á sínum stað en rak þá augun í lítið auglýsingaskilti sem á stóð:

VIÐSKIPTAVINIR ATHUGIÐ.

EKKI ERU AFGREIDD NEMA TVÖ BLEKHYLKI

SÖMU GERÐAR TIL SAMA KAUPENDA.

Það var sem sagt búið að taka upp skömmtun á blekhylkjum í tölvuprentara. Ég geri ráð fyrir að það sé vegna hinna tiltölulega nýtilkomnu innflutningshafta, því blekhylki eru vissulega hvorki matur, lyf eða olíuvörur sem boðað hefur verið að njóti forgangs þegar hinum dýrmæta gjaldeyri er úthlutað í húsi Davíðs. Þetta er kannski tákn þess sem koma skal og sé svo þá er þetta líklega býsna nýtt, a.m.k. fyrir hinar yngri kynslóðir Frónbúa. En sagan var ekki þar með öll sögð, þrátt fyrir að ég sæi það svart á hvítu eða þá í lit að blekhylkið sem mig vanhagaði um var að vísu til. Hinar nýju skömmtunarreglur breyttu litlu máli einar og sér því ég hafði alls ekki hugsað mér að hamstra, heldur ætlaði ég bara að kaupa aðeins eitt slíkt eins og venjulega. En Griffill sem hefur yfirleitt verið mjög vel samkeppnishæfur í verðum, virtist annað hvort ekki vera það lengur eða það var komið stríð eða eitthvað í þeim dúrnum. En kannski var þetta bara bein afleiðing hinna engilsaxnesku hryðjuverka síðan í haust.

Síðast þegar ég keypti HP hylki no 78 kostaði það 4.950 og þótti mér eiginlega nóg um, því þar áður kostaði það 4.490 og einhvern tíma 3.990. Nýjasta verðið var hins vegar hvorki meira né minna en litlar 8.485. Ég horfði lengi á þessar undarlegu tölur og velti fyrir mér hvort þetta væri örugglega það sem ég leitaði að, því mér fannst verðið einfaldlega ekki passa við varninginn. En þegar ég var búinn að skoða það í krók og kring sá ég að svo hlaut að vera. Eftir nokkra umhugsun tók ég þá ákvörðun að láta þetta ekki yfir mig ganga og leita annars staðar fyrir mér, eða bíða ella í áttina til vors í von um að gengið styrktist eða höftin minnkuðu. Ég gekk út bleklaus en ákvað þó að kíkja við í Office 1 sem er í næstu götu. Þar fann ég fljótlega standinn þar sem blekið átti að vera. Síðasta verð hafði verið 5.490, en allar birgðir voru þrotnar og vægast sagt var eyðilegt að líta yfir blekhylkjadeildina á þeim bænum.

Nú eru liðnir nokkrir dagar, mér er enn bleks vant og ég velti fyrir mér hvort í einhverri búð gæti verið að finna gamlan lager á verði síðan fyrir hrunið mikla. En það er víst alveg búið að loka Kaupfélaginu í Haganesvík og það fyrir margt löngu síðan.

530. Þær bjuggu í litlu þorpi á einhverjum ónefndum stað einhvers staðar langt úti í heimi, þessar fjórar vinkonur sem höfðu þekkst allt sitt líf. Þegar þarna var komið sögu voru þær löngu komnar af léttasta skeiði og fluttar inn á dvalarheimili fyrir aldraða, en af þeim sem þekktu til þeirra yfirleitt kallaðar tölvugengið. Það var vegna þess að ein þeirra hafði komist upp á gott lag með að nota slíkan grip og gerði það líka óspart. Vinkonurnar sátu þá gjarnan hjá henni og fylgdust spenntar með því sem á alnetinu var að finna. Þær sátu einmitt á bekk fyrir framan elliheimilið einn sólríkan sumardag og voru að skoða myndir af fáklæddum og vöðvastæltum ungum mönnum þegar eftirfarandi atburður átti sér stað.

"Sjáðu þennan," hvíslaði ein þeirra hás af spenningi.

"Já," svaraði sú næsta skjálfandi röddu og tinaði óvenju mikið.

"Það voru ekki til neinir svona strákar þegar við vorum ungar, eða ég man ekki eftir því"

Nokkur stund leið í þögn en augu þeirra hvíldu fast á skjánum.

"Hvað þýðir fitness" spurði sú þriðja.

"Það er bara einhver útlenska" svaraði sú fjórða.

Þær voru allar orðnar svolítið örar og jafnvel lítillega rjóðar í kinnum þegar Grettir gamli átti leið hjá, en hann var elstur allra í þorpinu. Hann gaut til þeirra augunum og hrukkaði ennið jafnvel enn meira en venjulega.

"Smástelpufliss," muldraði hann og hélt áfram göngu sinni.

Þær litu snöggvast upp og heilsuðu Gretti glaðlega.

"Og nú vitum við hvað þú ert orðinn gamall Grettir minn" sagði sú hása.

"Hvurnig ættuð þið sosum að vita það" umlaði hann.

"Við förum nú létt með að sjá það út" sagði sú með skjálfandi röddina og gaf þeirri hásu olnbogaskot sem var ótvírætt merki um að nú ætti hún að steinþegja.

"Við notum nefnilega árhringjaaðferðina" bætti hún við.

Grettir vissi ekkert hvað það var en þar sem hann var hreint ótrúlega forvitinn að eðlisfari, staldraði hann við og snéri sér að þeim.

"Jæja, út með sprokið" sagði hann og dró neðri kjálkanum inn fyrir þann efri og japlaði á neðri vörinni.

"Þetta er nú ekki alveg svona einfalt Grettir minn, þú verður fyrst að fara úr buxunum svo við getum talið árhringina" sagði sú þriðja.

"Bölvuð ekkisen vitleysa, þið eruð bara gamlar ruglaðar kerlingar."

Grettir bjóst nú til að halda áfram göngunni, nema núna gekk hann í áttina sem hann hafði komið úr, því hann gat ómögulega munað hvaðan hann var að koma eða hvert ferðinni hafði í upphafi verið heitið.

Grettir var nefnilega orðinn svo gleyminn að til vandræða horfði.

"Viltu veðja" spurði sú fjórða.

Hún vissi að sá gamli var mjög veikur fyrir öllu slíku og sá í hendi sér að þarna gæti eitthvað mjög skemmtilegt átt eftir að gerast ef fram héldi sem horfði.

Grettir snarstoppaði og þreifaði í vösum sínum en fann bara einn hundraðkall.

"Við leggjum þúsundkall á móti hundraðkallinum" skrækti sú hása.

Það hreif, en Grettir var nokkuð lengi að bisa við að komast úr buxunum því hann var ekki vanur að þurfa að gera það hjálparlaust.

Vinkonurnar á bekknum fylgdust með hverri hreyfingu hans af mikilli athygli og hvöttu hann óspart áfram.

"Þú verður líka að fara úr nærunum" hvein í þeirri hásu sem nú var staðin upp til hálfs og néri saman höndunum.

Grettir hikaði aðeins en þegar þær veifuðu þúsundkallinum ögrandi lét hann sig hafa það.

"Dauðir hrafnar detta ekki úr hreiðrinu" umlaði hann um leið og nærhaldið féll á grasflötina.

"Nú verður þú að snúa þér í nokkra hringi" kumraði sú þriðja.

Hún hló niðurbældum hlátri sem hún reyndi að halda niðri í sér sem hljómaði ekki ólíkt og kind að jarma í fjarska.

"Og svo verður þú að snúa þér að okkur og hoppa nokkrum sinnum" ískraði í þeirri fjórðu.

Þetta reyndist þeim gamla nokkuð erfitt og að endingu datt hann á rassinn. Hann stóð þó upp aftur þó svo að það tæki drjúga stund og hoppaði svolítið meira. Og þegar þær höfðu látið Grettir gamla gera nokkrar undarlegar æfingar til viðbótar kváðu þær upp samhljóða úrskurð.

"Þú ert 87 ára" og núna ætluðu þær alveg að rifna úr hlátri, slógu sér á bæði lærin og tóku mikil bakföll.

"Hvernig í skrambanum gátuð þið vitað það" spurði sá gamli steinhissa og þó nokkuð skömmustulegur, því nú leit hann upp og sá að það var andlit klesst fast upp að nærri því hverri einustu rúðu í húsinu auk þess sem tveir starfsmenn komu hlaupandi út og bar hratt yfir.

"Af því að þú bauðst okkur í afmælið þitt í gær!" hvein í vinkonunum.