663. Ég rakst á þessar verulega skemmtilegu myndir af tveimur þekktum Siglfirðingum á vefróli mínu í gær. Þar sem nokkur tími er liðinn síðan þær voru teknar, er ekki alveg víst að allir átti sig á hvaða höfðingja er þarna um að ræða. En gaman væri engu að síður að fá álit eða skoðun lesenda á því hverjir þeir eru. Svörin má svo auðvitað vista með því að smella á "Bættu við áliti," en það er því miður eins og (mér liggur við að segja) sárafáir átti sig á þeim einstæða möguleika í stöðunni.

662. Mér brá ekki svo lítið þegar ég rakst á eftirfarandi "frétt" á netinu. Mig setti hljóðan, ég drakk í mig hvert einasta orð og hreinlega saup hveljur svo gott sem í hverri einustu línu.
Greinin fer hér að neðan.

"Biskup gekk berserksgang - Kalla þurfti til lögreglu

Starfsmenn biskupsstofu þurftu að kalla til lögreglu um helgina eftir að biskup Íslands, Karl Sigurbjörnsson, gekk berserksgang á skrifstofu sinni. Var biskup svo ósáttur með tillögu mannréttindaráðs Reykjavíkurborgar, um takmarkanir við aðgangi trúfélaga að skólastarfi, að hann trylltist.

Þegar lögregla kom á vettvang var biskup búinn að brjóta niður hurðina á skrifstofu sinni, auk þess sem hann hafði fleygt skrifborði sínu út um gluggann. Starfsfólk var flest búið að leita sér skjóls utandyra og að sögn lögreglu var það mjög skelkað.
Þurfti fjóra lögreglumenn til að koma biskupi í handjárn en hann var mjög ósáttur með vinnubrögð lögreglu og barðist um á hæl og hnakka.
Einn lögreglumaður kjálkabrotnaði í atganginum.

Þegar lögreglan leiddi biskup út í lögreglubíl, streittist hann á móti og öskraði móðursýkislega, "Þetta er illa dulbúin atlaga að faglegum heiðri presta og djákna!"

Að öðru leyti var helgin róleg hjá lögreglu."

Þegar ég var farinn að jafna mig eftir lesturinn, fór ég að velta þessu máli betur fyrir mér. Það hefur greinilega allt fjölmiðlafólk lagst á eitt með að halda umfjöllun um þessa uppákomu í lágmarki og auminginn hann Kalli er líklega lokaður inni á einhverri stofnum núna því hann er auðvitað mikið veikur maðurinn.

En eftir að ég fór að skoða vefinn betur og lesa meira, fóru efasemdarhrukkur að myndast á enninu og ég fitjaði annað slagið upp á nefið. Þarna bar ýmiskonar vægast sagt skrautlegt "fréttaefni" fyrir augu sem vakti athygli mina og það ekki svo litla. Fyrir þá sem vilja kynna sér ýmis mál sem aðrir miðlar "þora ekki" að fjalla um, þá er slóðin http://sannleikurinn.com/heim/


Þetta er sagður vera guð á ferð í Breiðholtinu, en hann mun þó hafa gefið sér tíma til að setjast niður í örlitla stund fyrir ljósmyndarann.

Í þráðbeinu framhaldi af ofangreindri frétt er auðvitað við hæfi að hnýta þeirri eftirfarandi við, en hún er ættuð af "fréttasíðu" Baggalúts. 

"Meðal þeirra fjölmörgu rita sem útgáfurisinn Baggalútur sendir frá sér fyrir þessi jól er ævisaga Guðs Almáttugs, skapara. Ævisagan ber titilinn "Guð minn almáttugur: Frá sköpun til snjallsíma" og rekur hún merkilega ævi þessa merkilega hugsjónamanns, sigra hans og ósigra. Guð segir bókina bæði einlæga og hugaða, en í henni fjallar hann um ástina, frægðina, flókið fjölskyldulíf, markaðssetningu og erfiðan fyrirtækjarekstur - trúna á sjálfan sig og auðvitað edrúmennskuna. Er ljóst að bókin mun veita fróðlega innsýn í líf þessa dula markaðssnillings og margt mun koma lesendum á óvart. Það er tónlistarmaðurinn ástsæli Megas sem skrásetur."

661. Þó um manninn á ökutækinu sé kannski með góðum vilja hægt að segja að sé jafnvel óvanalega venjulegur útlits (ef litið er fram hjá aukabúnaðinum sem honum fylgir), þá verður það sama tæpast sagt um farkostinn sem hann ekur á um götur bæjarins.

"Óvitlaus" maður hefði jafnvel einhvern tíma látið út úr sér að hann væri eitthvað skrýtinn þessi og flestir hefðu þá trúað honum og það strax.

Líklega er það "rangur misskilningur" hjá mér að slíkur maður þurfi endilega að vera með einglyrni og nefklemmugleraugu, úr samhengi við hinn viðurkennda raunveruleika og á endalausri ferð sem engan endi tekur í leit sinni að svarinu eina. En þannig er það alla vega í þeim gömlu vísindaskáldsögum og skemmtilegu ævintýrunum sem ég þekkti einu sinni til.

Mér datt fyrst í hug að munurinn á honum (farkostinum) og t.d. átta gata næstum því tölvustýrðum blæju-sportbíl með flækjum, brjáluðum græjum með risa bassaboxum sem fylla skottið, rándýrum álfelgum, á low-pro, svo ekki sé talað um sjálfbíttingu og olíustýri, væri e.t.v. svipaður og á flugvél og geimskipi.

Hann virkar ekki eins og þessi týpíska sunnlenska malbiksrotta, eyðslukló og umhverfissóði sem lesið hefur yfir sig í einhverjum hinna fjölmörgu háskóla hérlendis og fer því eftirleiðis með hinminskautum bæði í hugsun ug gerðum.

Mér þykir hann miklu líklegri til að vera fullgildur meðlimur í samfélagi hugsandi manna, vera að gera gagnlega og skynsamlega hluti sem gætu vel gagnast fólki eins og mér og þér.

Mér sýnist þarna vera á ferðinni neyslugrannt og sennilega heimapælt (og næstum örugglega líka smíðað) ökutæki og rennireið, þar sem ökumaðurinn tekur sjálfan sig með hvert sem hann fer og heldur sér eflaust í betra formi en þeir sem sækja rándýrar líkamsræktarstöðvar og ýmist með eða án einkaþjálfara.

Þessum manni og ökutæki mætti ég á mótum Bústaða og Sogavegar á dögunum, en í góðri bók sem ég las nýlega stendur: "Margur hefur lagt af stað með léttan mal og ferskur hugur hlegið í ungu brjósti við upphaf ferðar" en það gæti vel átt við þann sem hér fer.

(Ljósmynd - Ljósmyndasafn Siglufjarðar)

660. Í gær bárust mér þau leiðu tíðindi að minn ágæti tónlistarkennari frá því fyrir 40 árum, Gerhard Schmidt hefði flutt sig yfir á annað tilverustig og væri því horfinn úr mannheimum. Hann mun hafa látist um miðjan septembermánuð í Berlin eftir veikindi sem hann hefur átt við að stríða um tíma, en þar hefur hann búið og starfað undanfarna áratugi. Fyrstu kynni mín af þessum fjölhæfa manni komu til eftir að mér tókst að komast að í Tónskólanum á Siglufirði, hafandi farið nokkrar krókaleiðir í þeim efnum.
Í þá daga gátu nefnilega verið langir biðlistar í þann skóla því þar var hann eini kennarinn um tíma, en fjöldi áhugasamra mun meiri en hægt var að sinna.
Óttar frændi minn Bjarnason hafði þá verið í píanótímum um nokkurt skeið, en sýndi því hljóðfæri lítinn áhuga. Hann hafði þess í stað mikla löngun til að eignast trommusett og spreyta sig á þeim vettvangi.  

Það varð því að samkomulagi okkar á milli að ég gengi einfaldlega í tímana hans, kennarinn var alveg sáttur við þessi skipti og Óttar keypti trommusettið sem virtist eiga mun betur við hann en slagharpan. Hvort foreldrar hans voru svo alveg jafn sáttir með þessar aðgerðir okkar strákanna veit ég ekki, en varð reyndar aldrei var við neitt annað.

Gerhard hafði einstakt lag á að halda kveikja elda á tónlistarsviðinu sem brunnu lengi og vakti í mínu tilfelli þann áhuga sem enn er til staðar. Hann var sannkallaður kraftaverkamaður á sínu sviði og verk hans þarf tæpast að kynna fyrir þeim Siglfirðingum sem komnir eru til vits og ára.

Það sem mér finnst hins vegar undarlegt við brotthvarf mín kæra kennara, er hve lítið virðist fara fyrir tíðindum af þeim, t.d. í Siglfirskum vefmiðlum. Við eigum þessum manni mikið að þakka fyrir það sem hann gaf af sjálfum sér til þeirrar tónlistararfleifðar sem við Siglfirðingar munum njóta til framtíðar og teljum vera okkar allra.

Bíði Sumarlandið sæla eftir okkur öllum hinum megin fljótsins mikla þegar jarðvistardögunum lýkur, má telja víst að þar verði tekið á móti okkar manni með miklum lúðrablæstri um leið og ferjumaðurinn leggur að bakkanum. Englar hinna efri byggða munu þá eflaust mynda glæsilegan heiðursvörð á bryggjusporðinum, bjóða hann velkominn í úrvalsbrassband sitt og væntanlega ætla honum að leika þar fyrsta trompet um allra framtíð.

                                            

659. Fyrir nokkrum dögum var ég á sveimi í þeim afkima netheima sem liggur til liðinna ára, en þar er oft gaman að dvelja um stund og rifja upp næstum því gleymdar stundir. Ég var að glugga í Þjóðviljann frá sunnudeginum 12. ágúst árið 1973 þegar ég rakst á sérdeilis skemmtilegt viðtal sem Sigurjón Jóhannsson hafði tekið við þann mæta mann Hannes Baldvinsson.


Séð yfir Miklavatn í Fljótum.




Hin landsfræga danshljómsveit Gautar.




Bjarki Árnason harmonikkuleikari, aðalmaðurinn í "gömludansahljómsveitinni" Miðaldamönnum.




"Bítlahljómsveitin" Frum í Sjallanum við Grundargötu árið 1973




Horft yfir Héðinsfjörð af Móskógarhnjúk innst í Skútudal.

658. Þessi merkilega heimild rataði í hendur mínar á dögunum þegar ég átti leið um Aðalgötuna. Hún sýnir Fílapenslana eins og þeir voru skipaðir á árabilinu 91-92 sem er sennilega upphaflegi og því kannski "mest orginal" hópurinn.
Líklega eru þeir þarna að troða upp á fyrsta Síldarævintýrinu sem haldið var og er myndin því enn skemmtilegri fyrir vikið.

Þeir eru frá vinstri talið: Finni Hauks, Tommi Kára, Steini Sveins, Pétur Bjarna, Baddi Valtýs og Óli Kára.

657. Ég hafði hugsað mér að setja upp heilmikinn myndskreyttan pistil um Héðinsfjarðargöng þar sem farið væri yfir aðdragandann, hinar skiptu skoðanir landsmanna á framkvæmdinni, meðan verkið stóð yfir og svo auðvitað opnunina. En eftir á að hyggja taldi ég eiginlega alveg nóg að slíku efni hafa þegar verið á ferðinni bæði í bili í netmiðlum sem og öðrum.

"Það má nú líka éta yfir sig að góðum graut" mælti kerlingin forðum og skulum við hafa þau orð til hliðsjónar að sinni. Nokkuð er nú liðið frá opnuninni, ég hef ekki komist í tölvu svo "vel" sé síðan og það getur tæplega talist spennandi að vera alltaf að segja gamlar fréttir. En allmargar myndir frá opnunninni er eigi síður af finna inni á "myndaalbúm" aftarlega í möppu merkt "Sigló 2010" ef áhugi er fyrir skoðun.

Þetta skilti vísar leiðina frá Ólafsfirði til Siglufjarðar um Lágheiði án þess að það komi fram að önnur mun styttri leið er beint framundan. Það stóð enn á sínum stað tæpri viku eftir opnunina og viðbúið að það gæti skapað óþægindi og misskilning. Ég veit eitt dæmi þess að fólk sem ekki er staðkunnugt og ætlaði að skoða hið mikla mannvirki, tók vitlausa beygju og var komið langleiðina upp á Lágheiði þegar mistökin uppgötvuðust.

Ég fór daglega til Ólafsfjarðar fyrstu dagana eftir opnun, hvort sem ég átti þangað erindi eða ekki og stundum jafnvel oft á dag. Mér fannst eins og hinn þekkti hluti veraldarinnar hefði stækkað lítillega og sá ókannaði hefði minnkað að sama skapi. Vissulega hafði samfélagið stækkað þrátt fyrir að hin formlega sameining hefði farið fram fyrir nokkrum árum, en núna var það orðið áþreifanlegra fyrir alla íbúa Fjallabyggðar.

Fyrir nokkrum árum spurði kunningi minn mig hvað þessi Héðinsfjarðargöng styttu leiðina mikið milli Siglufjarðar og Reykjavíkur.

Mig langaði mest að fara nokkrum orðum um landafræðikunnáttu hans í stað þess að svara spurningunni, en stillti mig og sagði eins og var að þau breyttu engu um hana.

"Til hvers er þá verið að gera göngin" spurði hann undrandi og ég skal viðurkenna að ég varð kjaftstopp í góða stund.

En á tíðum ferðum mínum milli austur og vesturbæjar Fjallabyggðar undanfarna daga kom þessi spurning aftur upp í hugann og ég sá að eiginlega hafði aðeins verið spurt um bæjarhluta á sínum tíma en ekki allan bæinn. Segja má að tæknilegri útfærslu hennar á sínum tíma hafi verið ábótavant.

Þetta skilti er við Ketilás og ef vegalengdinni til Siglufjarðar er bætt við vegalengdina milli bæjarhlutanna, kemur í ljós að leiðin milli Ólafsfjarðar og Reykjavíkur hefur lengst um 5 km. sé farið um Héðinsfjarðargöng. Ekki batnar sá hluti málsins í eyrum þeirra sem aðeins hugsa í tölum og vita lítið eða ekkert um ónógt viðhald malarvegum, ófærð á heiðum uppi, djúpar holur og endalaus þvottabretti. En nú geta Ólafsfirðingar þó farið alla leiðina á malbiki og ekki ætti veðurhæðin að trufla aksturinn þá 12 km. sem hún liggur "innandyra" ef þannig mætti að orði komast.

En líklega munar mest um að þeir spyrja sig sjaldnar eftirleiðis hvort hægt að komast suður eða ekki.

Ekki er ólíklegt að vegastæðið verði þá lagt um hlaðið á Bjarnagili...

655. Ég hef séð (og vitað) fólk borða kleinur með lifrarkæfu, rækjusalat með hangikjöti, fiskibollur, niðursoðnar perur og bakaðar baunir (allt hitað saman í potti), cornflakes með kanilsykri og heitri mjólk, hafragraut með kanilsykri og smjöri o.fl.

En þetta er í fyrsta skipti sem ég sé hnausþykkt lag af mysing notað sem undirlag fyrir enn þykkra lag af eldsterkri chilisultu.

Og þetta er EKKI GRÍN.

654. Þó nokkrar vikur séu liðnar síðan hluti af Njarðarplaninu var rifið og umfjöllun um framkvæmdina flokkist tæpast sem fréttir lengur, langar mig samt að skjóta þessum myndum hér inn ásamt nokkrum línum.

Þeir bræður Óli og Pétur sem hafa árum saman haft aðstöðu í skúrnum, eru horfnir á braut með sitt hafurtask og stóra gula tækið með ógnvænlega krumluna er tilbúið til að hefja niðurrifið.

Á þessu plani voru á árum áður saltað í þúsundir tunna af síld, sumar eftir sumar. Þarna var silfri hafsins umbreytt í dýrmætan gjaldeyri sem gerði þjóðina frjálsa og skapaði velsæld í landinu.

En um svipað leyti og einum kafla í sögunni lýkur, er annar að hefjast. Það er á vissan hátt athyglisverð tímasetning að þegar gamli tíminn er að kveðja smátt og smátt, er sá nýji að taka undir sig stórt stökk inn í samfélagið í nyrsta kaupstað landsins. Þau rök hafa oft verið notuð af okkur Siglfirðingum þegar landinn hefur gagnrýnt gerð Héðinsfjarðarganga vegna kostnaðarins, höfum við gjarnan bent á að það sé fyrir löngu búin að leggja inn fyrir þeim.

Árið 1963 voru 23 síldarplön starfrækt á Siglufirði og nam heildarsöltun 68.608 tunnum. Nöf var hæst með 8100 tunnur, Pólstjarnan h.f. með 7286 tunnur,

Haraldarstöð h.f. með 5665 tunnur, Njörður h.f. með 4905 tunnur,

O. Hinriksson með 4792 tunnur, Hafliði h.f. með 3951 tunnur,

síldarsöltun ísfirðinga með 3760 tunnur, Jón Gíslason og Ásmundur s.f. með 3546 tunnur, fsafold s.f. með 3493 tunnur, Kaupfélag Siglfirðinga með 2850 tunnur og Hrímnir h.f. með 2849 tunnur. Aðrir voru með minna.

Séu fleiri ár skoðuð meðan síldarævintýrið stóð yfir er Njörður yfirleitt vel fyrir ofan miðju í magni saltaðrar síldar.

Tækjamaðurinn hefur vakið athygli og aðdáun margra bæjarbúa fyrir undraverða lagni sína við að rífa húsin nánast spýtu fyrir spýtu og flokka bæði timbur og járn í hauga eða jafnvel ofan í gáma. Það er svo auðvitað ekkert verra að hann er af Siglfirsku bergi brotinn þar sem afi hans var Laugi Gosa.

Það er engu líkara en gömlu snurparastefnin gægist upp úr jarðveginum, en um leið aftur úr fortíðinni til að forvitnast um hvað sé að gerast á gamla síldarplaninu þeirra. Þar sem áður fyrr allt iðaði af lífi og söltunarstúlkurnar í olíusvuntunum kölluðu eftir meiri síld, meira salti og tómri tunnu.

Kiddi G. var einn af þeim fjölmörgu sem stöldruðu við og fylgdust með því sem fram fór af miklum áhuga.

En hér var látið staðar numið og er það vel. Gömlu bryggjustaurarnir sem gægjast upp úr lygnum haffletinum ríma vel við söguna um ævintýrið mikla, minningar þeirra sem upplifðu og lögðu gjörfa hönd á saltan og hreistraðan plóg aldarinnar sem leið, svo ekki sé talað um glæsilegan bakgrunninn sem nýlega hefur gengið í endurnýjun lífdaga.

Snyrtimennin Þór Jóhanns og Sigurjón Páls hreinsuðu svo fjöruna eftir að stórvirka vinnuvélin hafði lokið sínum verkþætti.

(Ljósmynd Sigurjón Jóhannsson)

Þessi mynd er líklega u.þ.b. hálfrar aldar gömul og rétt vinstra megin við miðju hennar má sjá skúrinn sem verið var að rífa. Njörður er þó ekki allur því að fyrir utan staurana sem eftir standa, er skemman undir bökkunum enn í notkun og verður væntanlega áfram. Hún er nú hluti af þeirri byggingu Síldarminjasafnsins sem hýsir bræðsluverksmiðjuna og kenndur er við Gránu.

Anna (lengst til vinstri) á Siglufirði um 1950, næst faðir hennar Gunnlaugur, þá Jóhanna systir hennar og Sóley amma mín. Myndin er tekin í garðinum að Hverfisgötu 11. Litla stúlkan er sennilega Margrét dóttir Jóhönnu, en hún býr á Akureyri og er gift er gift Kristni Hólm frá Siglufirði. Í baksýn sést Ingibjörg Jónsdóttir frá Sauðaneskoti sem var býli skammt utan við Dalvík, en hún bjó lengst af á Hávegi 11b Siglufirði. Og eins og einnig sést, þá er Aðventistakirkjan þarna á "sínum stað" þ.e. númer 10 við Hverfisgötu.
 
651. Í dag þ. 27. sept. var Anna frænka mín til grafar borin. Hún var eitthundrað ára og þrjátíu og sjö dögum betur. Anna Laufey Gunnlaugsdóttir fæddist þ. 12. ágúst 1910 að Ytri-Másstöðum í Skíðadal. Hún var dóttir Gunnlaugs Daníelssonar frá Tjarnargarðshorni í Svarfaðardal og Steinunnar Sigtryggsdóttur frá Klaufabrekkum einnig í Svarfaðardal. Anna var systir ömmu Sóleyjar sem bjó á Siglufirði og fóstraði þann sem þetta skrifar frá fæðingu og þar til hann taldi sig tilbúinn til að takast á við veraldarvafstrið.

Anna missti móður sína út berklum þegar hún er aðeins á þrettánda ári, heimilið leystist upp í kjölfarið og fer hún þá í fóstur til systur sinnar Guðrúnar Gunnlaugsdóttur sem þá bjá á Ytra-Hóli í Eyjafirði. Eftir það býr hún á Akureyri, var í kaupavinnu í Þingeyjasýslu, í síld á Siglufirði en flytur til Reykjavíkur 25 ára gömul og bjó þar alla tíð síðan. Anna og sambýlismaður hennar til allmargra ára, Kristján Elíasson, hófu búskap á Bárugötu, fluttu eftir það á Ránargötu en síðan Tjarnargötu 10A hér í Reykjavík þar sem hún bjó allt þar til hún flutti í þjónustuíbúð við Lindargötu. Síðustu árin dvaldi hún svo á hjúkrunarheimili við Sóltún. Eins og sést á þessari upptalningu var hún mikil miðbæjarkona þrátt fyrir að rætur hennar lægju langt inn til dala. Sagt er að heimili hennar hafi stundum verið eins og umferðarmiðstöð. Fólk kom í kaffi og spjall og á Þorláksmessu var hangikjöt á borðum fyrir gesti og gangandi. Hún var vinsæl kona, hlý og skemmtileg, barngóð og kærleiksrík.

Kristján og Anna ráku prjónastofu í mörg ár. Þar vann kona að nafni Ester sem kenndi henni að kúnststoppa. Þegar þau Kristján slitu samvistum eftir margra ára búskap, kom sú kunnátta henni vel. Anna var að öllum líkindum og lengi vel ein af fáum Íslendingum sem kunnu þá list að kúnststoppa, en sú handavinna felur í sér að gera við fatnað á þann máta að varla má greina viðgerðina á flíkinni. Stundum hér á árum átti ég til að staldra ögn við á Tjarnargötunni, og var þá ekki óalgengt að það væri bankað upp á jafnvel alloft, ýmist til að koma með föt í viðgerð eða sækja flíkur sem litu út eins og nýjar.

Anna átti fjögur börn og þar af þrjú með Kristjáni. Elst er Steinunn sem varð einmitt áttræð daginn sem hún fylgdi móður sinni til grafar.

Þá Elías, en hann hefur lengst af starfað sem bílstjóri.

Yngri eru svo Hörður og Kolbrún, en þau eru bæði látin.

Ævi Önnu Gunnlaugsdóttur var síður en svo neinn dans á rósum, en ég ætla þó ekki að fara að tíunda þá atburði eða uppákomur sem gjarnan skilja eftir sig ör á sálu þeirra sem fyrir verða og gróa seint eða aldrei. Henni var í blóð borin Svarfdælska þrjóskan sem hefur eflaust mótað bæði viðmót og skaphöfn . Hún sigraðist á mótlætinu, yfirsté erfiðleikana, sætti sig við kröpp kjör á stundum og segja má að hún hafi með sínu lagi komið standandi niður úr heljarstökki lífshlaupsins. Hún lá aldrei á skoðunum sínum og talaði alltaf hreint út. Ef henni fannst ég eða þú vera í ljótum skóm sagði hún einfaldlega; "þetta eru nú ljótu skórnir sem þú ert í."

Þegar ég heimsótti hana í fyrsta skipti varð mér það á í einhverjum ærslagangi að rekast á lítið stofuforð sem á stóð pottablóm. Á borðinu var glerplata og þegar blómið valt á hliðina myndaðist sprunga í glerinu. Þetta var árið 1963. Það var svo árið 2002 að ég heimsótti hana á Lindargötuna. Hún benti mér á borðið með sprungnu glerplötuna og spurði mig hvort ég myndi eftir þessu, en bætti svo við; "þú ert orðinn miklu stilltari núna."

Um svipað leyti heimsótti móðir mín hana eitt sinn sem oftar, en Anna var niðursokkin í að fylgjast með dagskrá á Spænskri sjónvarpsstöð og mátti lítið vera að sinna gestinum. Mamma spurði þá forviða hvort hún kynni eitthvað í spænsku.

"Nei, nei" svaraði Anna,. "stelpurnar eru bara í svo rosalega flottum kjólum og sérðu bara hvað strákarnir eru svakalega sætir?" Þá var Anna á 92. aldursári.

Á hundrað ára afmælinu heimsótti blaðamaður Morgunblaðsins hana og vildi fá viðtal af tilefni þessara merku tímamóta. Eftir svolítið spjall fannst Önnu blaðamaður vera helst til forvitinn um hennar hagi og skammaði fyrir hnýsnina. Það hafðist þó með lagni og prýðir ágæt umfjöllun heila síðu Morgunblaðsins þ. 12. ágúst sl.

En Anna átti sér líka sína glaðværu hlið, því söngur og dans var hennar yndi. Hún var m.a. þeirrar skoðunar að konur ættu ekki að ganga í buxum því það væri ekki mjög dömulegt, enda átti hún sjálf marga fallega kjóla og lögulega hatta.

Sr. Örn Bárður Jónsson sagði eftirfarandi í minningarorðum sínum:

"Hún var Reykjavíkurmær, konan við Tjörnina, sem spásseraði um miðbæinn eins og hefðarfrú og fór gjarnan á Borgina á sunnudögum til að dansa gömlu dansana. Það fer því vel á því að syngja hér á eftir lagið, Fröken Reykjavík...
Hún var alltaf að breyta til heima hjá sér. Ef sonurinn, barnabörnin eða vinir komu í heimsókn voru þau oftar en ekki fengin til að flytja til húsgögnin í stofunni. Hring eftir hring snerist allt í stofunni hjá henni. Og auðvitað fór allt á sama stað af og til."

Svo var sunginn "sálmurinn" um fröken Reykjavík eftir þá bræður Jónas og Jón Múla. Þetta var alveg akkúrat hún Anna frænka mín...

                                                          

649. Í gærkvöldi var endursýndur á RUV þátturinn "Hvar í veröldinni er Osama Bin Laden." Ég gúgglaði svolítið af því tilefni og setti m.a. inn leitarorðin "Osama" og "dancing." Út úr því komu nokkur skondin myndbönd, þar á meðal opnun þáttarins og dansatriðið ógurlega. Myndefnið og efnistök þess bera það greinilega með sér að Osama skorar ekki hátt á vinsældalista þeirra kvikmyndagerðarmanna sem að framleiðslunni hafa staðið. Það er kannski ekkert undarlegt því þeir eru jú "að vestan."

Og fyrir þá sem vilja kynna sér afraksturinn lítillega þá er bara að fylgja eftirfarandi slóðum...

http://www.boreme.com/boreme/funny-2002/osama_dance-p1.php

http://www.pakistan.tv/videos-osama-break-dancing-music-video-%5BXYBc9OxUtiM%5D.cfm

http://www.metacafe.com/watch/2344003/osama_bin_laden_singing_the_numa_numa_song_and_dancing_xd/

http://www.tumtube.com/view_video.php?viewkey=32de0f0f139ac51d9929

http://www.youtube.com/watch?v=BXCzmbSmDSw

Og rétt er að láta það fylgja að í einhverjum tilfellum þarf að copy/peista slóðirnar og færa þær upp á leitarstrenginn til að komast í "fönnið."