797. Nú er þorra blótað um hverja helgi og því víða kátt sé til sveita um þessar mundir. Ég hef eins og undanfarin ár verið að spila talsvert á þessari tegund mannamóta ef þannig mætti að orði komast, og í ár kom meðspilarann Axel Einarsson sem nú er fluttur af landi brott, sérstaklega frá Svíaríki til að taka þátt í gleðinni. Ég segi "þessari tegund mannamóta", því hin þjóðlegu þorrablót eru talsvert frábrugðin öðrum samkomum þó til sveita séu, svo ég tali nú ekki um þegar slegið er upp skralli í þéttbýlinu. Það er eins gott að vera þokkalega vel heima í bæði gömlum dönsum sem og nýjum. Og nýju dansarnir sem svo eru kallaðir, geta jafnvel verið nokkuð komnir til ára sinna, t.d. verið úr smiðju Bítlanna eða Ragga Bjarna, Hljóma eða Stones, Elvis eða Lúdó.

Á þorrablótum er oft engu líkara en margir hverjir sem eru jafnvel komnir vel til vits og ára, gangi hreinlega í endurnýjun lífdaga á dansgólfinu, meðan aðrir og þá oft yngri menn og konur endast mun skemur. Um síðustu helgi vorum við að spila fyrir Átthagafélag Sléttuhrepps á Stöndum. Ég veitti athygli manni sem gæti vel hafa verið um sextugt sem virtist vera búinn að dansa sína skyldudansa laust upp úr miðnætti. Honum þótti þá greinilega nóg að gert þetta kvöldið, seildist eftir jakka sínum á stólbakinu og skömmu síðar var hann horfinn af vettvangi ásamt spúsu sinni. Annar sem ég er sannfærðir um að hefur ekki verið deginum yngri en áttatíu, fór allt öðru vísi að. Við fyrsta lag spratt hann á fætur og ég man ekki til þess að hafa séð hann setjast að minnsta kosti næstu tvo tímana. Hann var maður kvöldsins í mínum augum. Og ágætlega fótmenntaðir vestfirðingarnir halda fast í gamla siði og venjur, því það var mikið beðið um skottís, ræl, marsurka, vínarkrus og að sjálfsögðu valsa í löngum bunum. Mér fannst gaman að þeirri upprifjun, því gömlu dansarnir hafa því miður verið á talsverðu undanhaldi undanfarin ár. Ég spilaði því allt sem ég kunni af þeirri tegundinni sem er all nokkuð að magninu til.

Helgina á undan vorum við meðal Borgfirðinga, þá var meðalaldurinn nokkuð lægri og tjúttkynslóðin réð lögum og lofum á dansgólfinu. Þar kom maður til mín, líklega ekki mikið sjaldnar en tíu sinnum og bað um meira Prestley stöff.

Í dag verður lagt land undir dekk og ekið alla leið austur í Mýrdal þar sem þorranum verður blótað á Hótel Dyrhólaey. Ég neita því ekki að þetta talsverður spölur að fara og það verður líklega ekki alveg átakalaust að aka til baka á sunnudagsmorgni. En ég fór á þennan frábæra stað í fyrra ásamt félögum mínum þeim Magga Guðbrands og Bigga Inga, og veit því að þarna austur frá býr skemmtilegt fólk sem gaman er að sækja heim sem gerir auðvitað gæfumuninn. Og ef ég man rétt þá voru menn nokkuð hallir undir gamla diskóið þarna austur frá.

796. Rannsókn hundadrápsmálsins á Þingeyri mun vera lokið, en hræ af hundi fannst bundið við tvö dekk á BMW felgum í Þingeyraröfn snemma í desember sl. Fætur hundsins höfðu verið bundnir saman og hálsól hans síðan við dekkin.

"Siggi er búin að játa" sagði heimildamaður minn, en þorpsbúar hafa fæstir talið sig vera í miklum vafa um hver gerðarmaðurinn var, allt frá því að atburðurinn átti sér stað. Sá er aðfluttur og hefur ekki búið mjög lengi í bænum, en mun hafa farið víða og yfirleitt staldrað stutt við á hverjum stað. Hann ásamt sambýliskonu sinni hefur tekið að sér hunda í pössum, en einnig hunda sem eigendur hafa viljað láta frá sér. Fjölmargar kvartanir munu hafa borist lögreglu og dýralækni vestra, en lítið virðist hafa verið aðhafst þar til nú. Þá hafa fleiri hræ af hundum fundist á undanförnum mánuðum sem hafa verið skilin eftir m.a. í fjörunni utan við Þingeyri, en engum sögum fer af rannsókn þeirra.

Ekki veit ég hver refsiramminn er við þessu broti, en það verður fróðlegt að fylgjast með málalokum.

794. Einu sinni hélt ég að allar stelpur (eða konur) væru svo yfirgengilega vandaðar til munns og handa, eða orðs og æðis að þær segðu varla nokkurn tíma nokkuð sem mætti misskilja eða gæti talist tvírætt. Hvað þá beinskeytt, afgerandi og ögrandi. Það væri einfaldlega í þeirra eðli að vera settlegar og dömulegar í hvívetna, slíkt væri óumbreytanlegt og andstætt öllum þekktum sem óþekktum lögmálum og regluverki.

"Dömur prumpa ekki, (en roðna ef þær heyra aðra gera það)" var frasi sem gekk hérna um árið og rennir að mínu mati stoðum undir þessa fyrrverandi skoðun mina.

"Döpur er dráttlaus kona" er annar, en það var sérstaklega tekið fram að hann hafi verið uppdiktaður af karli. Það passar auðvitað mjög vel, því karlar bregðast yfirleitt allt öðru vísi við dráttleysi og fylgir því sjaldnast mikil depurð, heldur bregðast þeir gjarnan ókvæða við og láta ófriðlega ef fiðringurinn neðan þindar verður full mikill að þeirra mati og útrásarmöguleikar e.t.v. litlir sem engir.

En ég segi "fyrrverandi skoðun", því nýlega áttaði ég mig á að það er sennilega mun minni munur á kynjunum en ég hafði alla tíð gert mér grein fyrir. Þá á ég við allan heila pakkann, þ.e. hvernig þau hugsa, tala og jafnvel framkvæma. Hin endanlega ástæða þess að ég skipti um skoðun er sú að ég rakst á reynslusögu konu á netinu sem mér fannst tala og tjá sig miklu frekar eins og draugfullur sjóræningi, en einhver sykursætt og sakleysislegt meyjarblóm. Mig hafði lengi grunað eitt og annað í þessa veru, en núna var ég kominn með grjótharða og afgerandi sönnun fyrir að svo reyndist vera. Ég geri ráð fyrir að umræddur pistil hafi farið víða um netheima og margir hafi stautaðsig í gen um hann, en fyrir hina læt ég hann fylgja hér að neðan.

-

Kvöldið var sem hvert annað venjulegt kvöld í miðri viku. Ég kom heim, eldaði kvöldmat, vaskaði upp og vafraði aðeins á netinu. Svo sló einni hugmynd niður í kollinn á mér... hugmynd sem átti eftir að skilja eftir sig sársaukafullar minningar það sem eftir væri:

"Kannski ætti ég aðeins að grípa í vaxið sem liggur í skápnum í baðherberginu."

Hálfnað verk þá hafið er! Fram á baðherbergi!

Þetta var eitt af þessu "kalda vaxi" þið vitið, þetta sem fæst í strimlum í apótekunum. Við erum ekkert að tala um að bræða heilan vaxklump, þú hitar bara strimlana með að nudda þeim saman, síðan skilur þú þá að og klessir þeim á fótleggina (eða þar sem þú hefur þörf fyrir að fjarlægja óvelkomin hár), þar á eftir rífur þú strimlana af og voila! Ekkert mál fyrir Jón Pál. Ég meina, hversu erfitt getur þetta verið? Ég er kannski ekkert gáfnaljós, en ég tel mig þó nógu vel gefna til að geta fundið út þessu.

(EN EKKI HVAÐ?)

Jæja, ég þreif einn strimilinn úr kassanum. Þetta voru sem sagt tveir strimlar sem sneru vaxhliðinni að hvorum öðrum, þannig að þeir voru áfastir. Í stað þess að hita þá í höndunum með því að nudda þeim saman, þá var ég svo klár að ná í hárþurrkuna mína. Ég hitaði strimlana á 1000 wöttum. (Kalt vax? Hah!)

Að því loknu setti ég strimlana á innanvert lærið, hélt við með annarri hendinni og reif strimilinn af. Það virkaði!

Ókei, þetta var ekki það besta sem ég hef upplifað, en heldur ekki það versta.

Ég get þetta fjandinn hafi það! Ég er kvendjöfull! Ég lýsi hér með yfir stríði gegn líkamshárum og er aðalgúrinn um það hvernig öðlast skal skínandi mjúka húð!

Ég fikra mig í norðurátt með næsta vaxstrimil.

Ég fleygi brókunum á gólfið og kem öðrum fætinum fyrir ofan á klósettinu.

Svo nota ég sömu aðferðir - legg vax strimilinn við bikinilínuna þannig að strimillinn þekur hú-ha-ið mitt (lesist; "hún" sem má ekki nefna).

Strimillinn nær alla leið frá hú-ha-inu til innanverðrar rasskinnarinnar (þetta var frekar langur strimill), ég dreg andann djúpt og ríf í strimilinn!

RRRRRRRRÍÍÍÍÍ....FFFFFFFF!!!!!!!!!!!

Ég er blind! Blinduð af sársauka!!! Ááááá..aaaaandskotinn sjálfur? (!)

Ég fæ sjónina aftur.

Ég tek eftir því að ég reif bara helminginn af strimlinum af. *@!#$!

Ég dreg andann djúp aftur og RRRÍÍÍÍFFF!

Allt hringsnýst og svartar doppur dansa fyrir augunum á mér.

Getur verið að það sé að líða yfir mig?

Verð að halda jafnvægi? Verð að halda jafnvægi!

Heyri ég trommuslátt?

Anda inn - anda út! & helvxxxx!

Ég vil sjá minjagripinn minn? Vaxstrimilinn sem hefur valdið mér svo miklum sársauka, fullan af hári.

Ég vil vera böðuð sigurljóma baráttu minnar gegn líkamshári! Ég lyfti strimlinum upp svo ég geti skoðað hann betur.

Ekki eitt einasta hár sjáanlegt.

Hvar er hárið? HVAR ER VAXIÐ???

Ég þori varla að líta niður, en geri það ofurhægt, enn með fótinn ofan á klósettinu (sjáið þið þetta ekki fyrir ykkur góðir hálsar?).

Ég get séð hárið. Hárið sem ætti að vera á strimlinum? Það er ekki á strimlinum. Ég þreifa varlega. Fingurnir nema vaxið. ég káfa á viðkvæmasta stað líkama míns sem nú er þakinn köldu vaxi. og hári?

Svo geri ég önnur STÓR mistök.

Ég man skyndilega að ég stend enn klofvega við klósettið.

Ég þarf að gera eitthvað svo ég tek fótinn niður.

Allt lokast!

Rassgatið á mér er límt saman! Algjörlega, gjörsamlega lok lok og læs og allt í stáli lokað!

Ég labba eins og mörgæs hring eftir hring í baðherberginu - og reyni að finna út úr því hvað ég get gert í þessu. Ég hugsa örvæntingarfull: "Plís, bara að mér verði ekki mál að skíta núna, því annars mun hausinn á mér sennilega fljúga af!"

Hvað get ég gert til að bræða vaxið?

Heitt vatn!

Heitt vatn bræðir vaxið.

Ég fylli baðkarið af eins heitu vatni og hægt er. Nú getur vaxið bráðnað og ég get fjarlægt það varlega, er það ekki? RANGT!

Ég læt mig síga ofan í baðkarið - vatnið var bara aðeins heitara en það sem maður er vanur að nota til að kvelja stríðsfanga.

Ég sest niður.

Það eina sem er verra en að láta kjallarasvæðið bráðna fast saman er þegar kjallarasvæðið bráðnar eins og það leggur sig.

Bráðnuð fast við botninn á baðkarinu - í sjóðandi heitu vatni. Og vaxið bráðnar ekki einu sinni af!

Nú var ég orðinn svo límd við botninn á baðkarinu, að ég hefði ekki getað gert betur þó ég hefði steypt mig fasta við postulínið! Í huganum þakkaði ég guði fyrir manninn sem hafði sannfært mig um það að það væri mjög góð hugmynd að hafa síma inni á baðherberginu!

Ég hringi til vinkonu minnar því ég er viss um að hún þekkir til leyndardómsins um það hvernig hægt er að losna úr kringumstæðum sem þessum.

Er ekki þetta ekki örugglega góður máti að byrja símtöl á? "Uhh, rassgatið mitt og hú-ha-ið mitt eru límd við botninn á baðkarinu!"

Það kom stutt þögn. Vinkona mín þekkti ekki til leyndardómsins hvernig hægt væri að losna úr vandkvæðum sem þessum né vissi hún hvernig hægt væri að fiffa þetta. Og ekki nóg með það, þá reyndi hún ekki einu sinni að fela það að hún væri í hláturskasti!

Hún vildi vita nákvæmlega hvar vaxið væri staðsett; "erum við að tala um rasskinnarnar, boruna eða hú-ha-ið? Hún veinar úr hlátri. Ég heyri í henni.

Ég gef henni stuttu útgáfuna af hrakförum mínum og hún stingur upp á því að ég hringi í númerið utan á öskjunni af strimlunum.

Já!!! Einmitt!!!

Eins og ég hefði áhuga á að vera aðhlátursefni kvöldsins hjá fleirum!

Á meðan við reynum að finna út úr þessu, þá reyni ég að ná vaxinu af með dömurakvél. Ekkert er þægilegra en að hafa kvenleika minn þakinn heitu vaxi, hú-ha-ið mitt límt saman, sitjandi í brennheitu baðvatni, með rassgatið límt við botninn og nota fjxxxx rakvélina.

Nú virkar heili minn ekki lengur, sjálfsvirðing mín er fokin út í buskann og ég er handviss um að ég þurfi áfallahjálp og sálfræðing sem sérhæfir sig í áfalla- og streituröskun eftir þetta ævintýri.

Vinkona mín lætur móðan mása þegar ég kom auga á björgun mína! Kremið sem maður á að nota til að fjarlægja leifarnar af vaxinu.

Ég meina - ég hef engu að tapa - eða hvað? Ég maka kreminu á og.... "ANDSKOTANS, HELVÍTIS, DJÖFULSINS DJÖFULL!"

Öskrin vöktu eflaust allt hverfið og hræddi líftóruna úr vinkonu minni. Þetta er svoooooo VONT, en mér er alveg sama.

ÞETTA VIRKAR! ÞETTA VIRKAR!

Vinkona mín óskar mér til hamingju og við leggjum á. Ég fjarlægi afganginn af vaxinu þegar ég, mér til mikillar óhamingju, kem auga á.

HÁRIÐ SITUR FJANDANUM HAFI ÞAÐ ENNÞÁ FAST Á SÍNUM STAÐ. HVERT EITT OG EINASTA!

Nú er mér orðið svo skítsama um allt að ég raka allt af. Djö!*"#"%$, það sem ég er aum í klofinu núna. Og dofin. Svo dofin að ég gæti sennilega aflimað sjálfa mig án þess að finna fyrir því.

Í næstu viku ætla ég svo að lita á mér hárið.

793. Salt, NaCl eða natríumklóríð hefur verið óvenju mikið í umræðunni undanfarið. Ekki þó vegna þess að það sé hollt eða hinn mesti skaðvaldur eins og slík umræða hefur oft litast af, heldur vegna þess að menn rugluðust á salti og salti. Vissulega ber að hafa það hugfast að of mikið salt hefur slæm áhrif á heilsuna og skiptir þá engu máli hvort það er vottað eða ekki, en við getum ekki lifað án þess og við skulum ekki gleyma því að lífið kviknaði upphaflega í sjónum sem er eins og við vitum, alveg brimsaltur.

Nei umræðan snýst að mestu leyti um Ölgerðina sem kennd er við víkinginn og skáldið Egil Skallagrímsson. Þar á bæ rugluðust menn lítillega á merkingum og töldu að mekingin "INDUSTRIAL SALT" þýddi að þar væri um að ræða salt sem ætlað væri til iðnaðar sem er alveg hárrétt, þar á meðal matvælaiðnaðar sem er hins vegar umdeilanlegra. En svo var víst ekki raunin og þessi smávægilega þýðingarvilla er að koma Egilsmönnum all hressilega í koll þessa dagana. Reyndar hafa þeir afhent u.þ.b. 90 kaupendum sínum saltið í upprunalegum umbúðum og maður gæti því ætlað að einhver úr þeim hópi væri það vel að sér í engilsaxneskri tungu að einhvern tíma sl. 13 ár hefði einhver gáfumaðurinn áttað sig á mistökunum, en það gerðist ekki sem verður að teljast í meira lagi undarlegt.

Framleiðandinn AkzoNobel segir muninn á iðnaðarsaltinu og matvælasaltinu vera í meginatriðum að annað er vottað en ekki hitt. Annað er síað en ekki hitt. Annað er stundum geymt úti en hitt á alltaf að geymast innan dyra hvort sem þeð er þannig í raun eða ekki. Ég hef kannski óeðlilega litlar áhyggjur af málinu, því ég hef miklu meiri áhyggjur af svo mörgu öðru en því hvaða salt hefur farið í grautinn sem ég legg mér til munns. Það hvarflar meira að segja að mér að þeir sem hafa farið hvað mest síðustu dagana, hafi fundið sér fóður og ráð til að ljúka langri og vandræðalegri þögn sem hefur plagað vegna umræðuskorts og gúrkutíðar með tómum hávaða. Ég minnist saltbingjanna við síldarplönin á síldarárunum og hugurinn hvarflar til forfeðra okkar og saltkjötsins sem hélt lífinu í þjóðinni á hörðum vetrum. Hvernig salt ætli hafi verið notað á 17., 18., eða 19. öldinni? En hvert sem svarið við þeirri spurningu er, þá erum við hérna á skerinu og höfum það bara fínt. Eiginlega mun betra en flestir aðrir að undanskildum Noregi, en það er örugglega ekki vegna saltsins.

Það hefur stundum verið all nokkuð skondið að fylgjast með saltumræðunni í netmiðlunum, því hún hefur verið fjölbreytileg svo ekki sé fastar að orði kveðið.

Mjólkursamsalan baðst afsökunar og innkallaði fimm "eitraða" osta í hvelli. S.S. sagði það þeirra mistök að hafa látið plata sig. Jói Fel var mjög slakur yfir saltfárinu og sagðist ætla að klára að baka upp úr því iðnaðarsalti sem enn væri til og umræðan væri ekkert nema stormur í vatnsglasi. Tommi í Hamborgarabúllunni er sagður vera fullur iðrunar og segist hafa verið blekktur en skaðinn sé skeður. (Ekki kemur fram hvaða skaði). Bubbi Mortens er auðvitað sjálfum sér líkur og lítið fer fyrir hógværð og yfirvegun í orðum hans eins og venjulega, en hann segir í fésbókarfærslu; "Held að ég versli ekki við Ölgerðina í bráð hverskonar skíthælar eru þetta sem stjórna þar. Ölgerðin og flestir þeir sem hafa verslað við þá eru vísvitandi að misnota sér traust okkar hinna og já þetta seigir okkur að eftirlitið er gjörsamlega ekkert". Reyndar kommentaði einhver og taldi að þeir Ölgerðarmenn mættu nú bara vera heppnir að vera lausir við hann.

En eiginlega er mér slétt sama um þetta allt saman, því ég er svo innilega sannfærður um að eitthvað allt annað en umrætt iðnaðarsalt verður mér að fjörtjóni þegar minn tími kemur.

791. Óvenju lítill tími hefur gefist til skrifa á þessu vefsvæði undanfarna daga, því sitthvað er og hefur verið í bígerð sem þarfnast tímafrekrar undirbúningsvinnu. Þessa dagana er verið að leita að og safna saman ýmis konar hlutum sem nauðsynlegar eru til verslunarreksturs, svo sem notuðum búðarkassa, hillum og ýmis konar innréttingum fyrir verslun, borðum, stólum, auk ýmis konar smærri hluta og nauðsynlegs útbúnaðar. Flest notað og heldur af ódýrara taginu, en nánar um það síðar.

Einhvern tíma fyrir margt löngu síðan, setti ég mér það markmið ef markmið mætti kalla, að blogga 1000 pistla á einhverju ótilgreindu tímabili, láta það gott heita á þeim vettvangi og finna mér eftir það eitthvað annað til dægrastyttingar, sem áhugamál eða til afþreyingar. Samkvæmt þeirri áætlun eru því eftir 209 færslur sem miðað við minn skrifhraða ættu að dreifast á næstu tvö árin eða svo. En ljóst er að sá stíll hefur sífellt orðið meira hægfara eftir því sem tímar hafa liðið, kannski vegna þess að fleira keppir um þær lausu stundir sem leggjast til. Líklega gengur þetta allt eftir, því miðað við þann viðvarandi flótta sem verið hefur úr bloggheimum og yfir í fésveröld, gætu hinir fyrrnefndu hæglega lagst af um svipað leyti og umræddum áfanga er náð. En nánar um það síðar.

Þeir félagarnir og kanínubændurnir Gulli og Konni hafa verið að fást við angórukanínurækt síðan í haust, og er komið að rakstri númer tvö nú í janúar. Nýlega fékk ég að verða þeim drengjum samferða og fylgjast með þegar þeir fóru að gefa, og barði þá dýrðina augum í fyrsta sinn. Bústofninn er ekki stór enn sem komið er, aðeins fjórar kanínur. Breyting verður þó á því innan tíðar því ein kanínan hefur gildnað mjög að undanförnu. Þá er einnig líklegt að núverandi húsnæði fari að verða of lítið fyrir "reksturinn" ef fram heldur sem horfir og ef eitthvert sannleikskorn felst í orðtakinu "að fjölga sér eins og kanínur". Ég hafði myndavélina upp á vasann í túrnum þó það verði sífellt fátíðara og læt svolítið sýnishorn af  " stafrænum afrakstri" mínum fylgja með hér að neðan. En eins og með sumt annað um þessar mundir; - nánar um það síðar.

790. Aftur og enn er komið nýtt ár, tíminn flýgur hraðar með hverju árinu sem líður og mér finnst hann stundum hendast áfram í þvílíkum lotköstum að ég er mest hræddur um að hann skilji mig eftir einhvers staðar á leiðinni inn í framtíðina. Kannski væri það ekki svo bölvað að hægja aðeins á þróuninni eða þannig. Alla vega verð ég yfirleitt ekki svo ýkja frábitinn hugmyndinni í þau fáu skipti sem ég á leið fram hjá spegli og vík frá þeirri meginreglu sem er að líta undan við slíkar aðstæður. En ég ætlaði ekki að fara allt of mörgum orðum um sjálfan mig á nýju ári, því margt merkilega mun eflaust eiga eftir að fanga athygli okkar þegar fram líða stundir og það er jú framtíðin sem við leiðum flest hugann að um áramót. Við munum til dæmis (ef Óli hættir ekki við að hætta sem einhverjir spegúlantar vilja ekki útiloka) kjósa okkur nýjan forseta á árinu. Auðvitað er strax farið að velta fyrir sér vænlegum kandídötum og er þegar kominn dágóður nafnalisti. Þórólfur Árnason, Jón Baldvin Hannibalsson, Salvör Nordal, Þorvaldur Gylfason, Ragna Árnadóttir, Kristín Ingólfsdóttir, Berglind Ásgeirsdóttir, Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir, Páll Óskar, Þorsteinn Pálsson, Stefán Haukur Jóhannesson, Mugison og stjórnmálaspúttnikinn Jón Gnarr. Þá hefur Ástþór Magnússon gefið í skyn að hann hyggist styðja einhvern verðugan skoðanabróðir sinn, haft var eftir stuðningsmanni Hönnu Birnu að gott væri að fá Bjarna Ben á Bessastaði og eitthvað heyrðist um að Björgólfur Guðmundsson væri flottur í djobbið, en það er gömul pæling og slíkar raddir virðast nú með öllu hljóðnaðar.

-

Svo eigum við von á eldgosum bókstaflega út um allt, eða svo segja hinar ýmsustu og vísustu Völvur og draga ekkert úr því. Hekla, Katla, Blöndulón, Krýsuvík, Vatnajökull og einhvers staðar milli lands og Eyja. Sunnlendingar munu þá væntanlega ekki sjá út úr augunum í einhverja mánuði, en þeir eru auðvitað orðnir vanir slíku og kippa sér ekkert upp við svolitla öskuábót. Búfénaður mun líklega allur falla í hvínandi hvelli, heilu sveitirnar hverfa í ösku og hraun og leggjast í auðn næstu þúsund árin eða svo. Ferðamannabúllur munu hins vegar fitna eins og púkinn á fjósbitanum og hamast við að selja túrhestum eldfjallaösku í litlum glösum sem verða merkt hverju eldfjalli fyrir sig. Bömmerinn verður sem sagt ekki alslæmur og eitthvað gott mun af hljótast.

-

Ein af stóru fréttunum frá því milli hátíða er að Ásdís Rán hefur þyngst um heil þrjú kíló um jólin. Auðvitað er þjóðin slegin yfir fréttunum og mun eflaust fylgjast agndofa með þróun mála á næstunni, senda henni hugheilar samúðarkveðjur og óska henni alls hins besta í baráttunni gegn þeim grimmu örlögum sem margt bendir til að bíði hennar. Hún gæti nebblega þurft að þola einelti þar sem hún yrði kölluð Ásdís Rán feitabolla og þyrfti þess utan að fjárfesta í fullt af nýjum fötum í stærri númerum. En hún er sniðug stelpa að upplagi og gæti auðvitað gert auglýsingadíl við verslunina "Stórar stelpur" við Hverfisgötu.

-

En burtséð frá öllu ofanrituðu sem hefði vissulega mátt sleppa frá fyrsta til síðasta stafs, þá skrapp ég á Tjarnarvelli og leit þar aðeins á brennuna hérna í Hafnarfirði, en síðan lagði ég leið mína til Reykjavíkur þar sem ég staldraði ögn við á Tjarnargötunni. Hér að neðan eru nokkrar myndir frá báðum stöðum, en meira í Myndaalbúmi ef vill.

-

Já og innilegar nýjársóskir

788. Það eru aftur komin jól, aðfangadagur er að baki og því búið að opna alla pakka. Enginn í mínum húsum fékk spjaldtölvu sem Rannsóknarsetur verslunarinnar hafði spáð að yrði jólagjöfin í ár, en hins vegar talsvert af bókum. Reyndar hef ég ekki heyrt um neinn enn þá sem fékk spjaldtölvu í jólagjöf sem kemur mér ekkert sérlega mikið á óvart. - En aftur að bókunum. Í ár fékk ég fjórar bækur sem toppaði árið í fyrra þegar ég fékk þrjár, en þar á undan hafði ég varla fengið bók í einhverja áratugi. Man ekki einu sinni hvað marga. Það sem er einkennandi fyrir þær er hvernig tenging þeirra liggur í gegn um umfjöllunarefnið og hvar atburðarrásin á sér rætur eða stað. Ætli það sé ekki svipað ástatt með marga sveitunga mina um þessar mundir. Það hefur nefnilega verið óvenjumikil útgáfa bóka þar sem höfundar eru siglfirskir, viðfangsefnið er síldarbærinn eða persónur honum tengdar. Ég spái og vona að framhald verði á.

Það hefur myndast sú hefð síðustu árin að Siglufjörður er alltaf heimsóttur í desember, hvernig sem viðrar og eiginlega hvernig sem á stendur. Fyrir utan að gera höfuðstöðvarnar nyrðra örlítið jólalegar, hitta Jón Hólm vegna leiðikrossamála og slaka á í næstum því algjörri einveru megnið af tímanum, var auðvitað hitt og þetta sem þurfti að sinna eins og gengur. Nokkrir naglar hér, skrúfur þar, málbandi var brugðið á loft og jafnvel kúbeini á einum stað.

En mest var þó setið við tölvuna og unnið að gæluverkefni sem á svo gott sem hug minn allan um þessar mundir. Myndina hér að neðan tók ég rétt áður en ég lagði af stað suður yfir heiðar, en það var eins og áður sagði; föstudaginn sextánda sem var skásti dagurinn veðurfarslega séð í talsverðan tíma.

786. Ég rakst á þessa mynd í Afmælisriti Siglfirðinafélagsins sem kom út í haust þar sem fór frekar lítið fyrir henni. Reyndar svo lítið að ég tók ekki eftir henni fyrr en ég hafði flett nokkrum sinnum í gegn um blaðið. Hún hefur líklega verið tekin á Siglfirðingaballi í Félagsheimili Seltirninga um vorið 1988, en þá var safnað í Siglufjarðarband til að koma fram með nokkur lög. Á myndina vantar því miður Selmu Hauks sem hefði gert myndina mun áferðarfallegri.

En fyrir utan þann sem þetta ritar og situr við rauðu Farfisuna, eru þarna talið til hægri; Biggi Inga, Gummi Ragnars og Maggi Guðbrands. Þetta var sama samsetning og skipaði Miðaldamenn árið 1978. Þá var Selma aðeins 15 ára og þurfti undanþágu barnaverndaryfirvalda til að syngja með okkur tvö fyrstu giggin, eða þar til hún náði ballaldri, en Magnús var helmingi eldri og langelstur eða þrítugur. Við gerðum stundum svolítið úr því að það væri 100% aldursmunur á elsta og yngsta meðlimi hljómsveitarinnar á sínum tíma, en það var allt í gáðu gríni. Það hefur sjaldan verið meiri metnaður í gangi, meira lagt í æfingar eða markið sett jafn hátt varðandi lagaval og útsetningar þau ár sem ég hef verið spilandi en þennan tíma. Árið 2005 kom þessi sami hópur aftur saman og spilaði á veitingastaðnum Player´s á fjölmennu Siglfirðingaballi. 

Aðalhljómsveitin sem spilaði á ballinu var þó ekki með öllu laus við Siglfirðinga, því trommuleikarinn í henni var enginn annar en Hallvarður S. Óskarsson. Auk hans spilaði Árni Ísaksson (síðar veiðimálastjóri) á orgel og Halldór Kristinsson (Tempó, Þrjú á palli) á gítar. Það tríó hafði spilað saman í fáein ár, en var u.þ.b. að leysast upp af ýmsum ástæðum. Skömmu síðar hringdi Hallvarður í mig og við stofnuðum Vana Menn um haustið ásamt Eyþóri Stefánssyni sem hafði þá spilað mörg ár á gítar með Ragga Bjarna.

"Síldargínan" sem er reyndar einfætt þó ekki beri mikið á því, var yfirleitt til staðar á Siglfirðingaböllunum hér áður fyrr, en lítið hefur sést til hennar á nýrri öld. Spurning hvort einhver veit um afdrif hennar.

Fyrri umfjöllun er á http://leor.123.is/blog/2011/11/09/550299/

En það eru greinilega fleiri fiskar í sjónum sem hafa einnig ratað í merki danskra þéttbýlisstaða. Baldur Árnason (bróðir Halla Árna í Sparisjóðnum) hafði samband við mig á dögunum og benti mér á bæjarmerki Nibe sem er lítið þorp við Limafjörð á Norður-Jótlandi. Það merki virðist þó ekki hafa eins fastmótað og niðurnjörvað form og yfirleitt gerist, því er til í nokkrum tilbrigðum eins og sjá má hér að neðan.

784. Hér hefur greinilega orðið smávægilegur misskilningur. - Einnig felst í skilaboðunum ábending um að það getur verið gott að skafa úr eyrunum annað slagið.